Προσωπικώς εξακολουθώ να μη συγκινούμαι από τη μάχη για το όνομα της γειτονικής χώρας. Όσο καταλαβαίνω και όσο μου πέφτει λόγος, βρίσκω το ζήτημα αδιάφορο. Το παράξενο είναι ότι σε αυτή τη φάση που διανύουμε φαίνεται ότι η κοινή γνώμη συμφωνεί μαζί μου και όχι με τον Πάνο Καμμένο. Σε συνθήκες εντεινόμενης εξαθλίωσης, η πρόβλεψη ότι το Μακεδονικό θα γινόταν μία βαλβίδα εκτόνωσης προς την πλευρά του εθνικισμού είναι μία πολύ εύλογη πρόβλεψη και νομίζω ότι με βάση αυτήν την εκτίμηση κινήθηκαν στρατηγικά η Νέα Δημοκρατία και οι υπόλοιποι.
Του Κωνσταντίνου Πουλή
Εγώ που δεν έχω να ποντάρω σε κάποιο ρεύμα για την ακροαματικότητα ή την αναγνωσιμότητα των άρθρων μου, δεν είχα λόγο να προβλέψω αν ο αντιμακεδονικός αγώνας θα είχε φθίνουσα πορεία, μπορούσα όμως να πω ότι εγώ δεν θέλω να λάβω μέρος σε αυτόν τον αγώνα. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, φαίνεται ότι η διαμάχη αυτή εξυπηρετεί ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που παίζεται στην υψηλή πολιτική αλλά δεν συγκινεί κανέναν. Δεν ξέρω για ποιον λόγο δεν συγκινεί κανέναν και δεν πιστεύω καθόλου ότι αυτό σχετίζεται με το ότι έχω δίκιο για την ουσία του ζητήματος. Θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα που δεν συγκινεί κανέναν. Θα μπορούσε το ζήτημα να είναι ανούσιο κατά τη δική μου εκτίμηση και παρ’ όλ’ αυτά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να διαδηλώνουν, να σπρώχνονται, να ζορίζονται, να σκοτώνονται και να ρίχνουν την κυβέρνηση γι’ αυτό το ζήτημα. Όμως δεν το κάνουν. Οι συγκεντρώσεις για το Μακεδονικό μαζεύουν παρέες όλο και πιο ευάριθμες, στα όρια του να μη γεμίζουν ταξί ούτε με τον ταξιτζή.
Υπάρχουν δύο συμπεράσματα που νομίζω ότι μπορεί να βγάλει κανείς με κάποια ασφάλεια, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή. Το πρώτο είναι ότι -ξαναλέω, μέχρι αυτή τη στιγμή- το Μακεδονικό δεν έχει συγκινήσει τους Έλληνες. Τα συλλαλητήρια με Μίκη Θεοδωράκη και Φραγκούλη Φράγκο ήταν η πιο ένδοξη στιγμή του αντισκοπιανού αγώνα. Έκτοτε, και παρά το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση εξακολουθεί να επιμένει στο θέμα, να το «σηκώνει ψηλά», όπως λένε, δεν κουνιέται φύλλο. Πολιτικοί σχηματισμοί όπως η Λαϊκή Ενότητα και η Πλεύση Ελευθερίας πόνταραν στο ότι το Μακεδονικό θα ήταν η σπίθα που θα αναστήσει τον αποχαυνωμένο λαό μας. Δεν μου αρέσει να διακινδυνεύω κάνοντας προβλέψεις, αλλά μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να πούμε ότι μέχρι τώρα αυτή η εκτίμηση έχει διαψευστεί πανηγυρικά.
Αντίθετα με αυτό που προέβλεπαν οι αριστερές αντιμνημονιακές φωνές που συντάσσονταν με τις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό, αντί να μεταδώσουν οι μακεδονομάχοι τη φλόγα της αντίστασης στους αντιμνημονιακούς, συνέβη το αντίστροφο. Το Μακεδονικό το κατάπιε και αυτό η νωχελικότητα και απάθεια των ημερών. Αν αυτό οφείλεται στο ότι το ζήτημα δεν είναι ουσιαστικό και ο κόσμος έχει άλλες σκοτούρες, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, διότι θα μου φαινόταν εντελώς κατανοητό ψυχολογικά, άνθρωποι που δεν έχουν βρακί να βάλουν, να βγουν στο δρόμο και να διαδηλώνουν επειδή τους πήρε ο πόνος για τη μακεδονική γλώσσα.
Τότε τι ακριβώς συμβαίνει με την κίνηση του Πάνου Καμμένου; Ο Πάνος Καμμένος αποτελεί τη μοναδική περίπτωση που δεν έχω πέσει μέσα στις προβλέψεις μου. Θεωρούσα ότι ως κόμμα πού βασίστηκε στην αντιμνημονιακή δεξιά ρητορεία θα κατέρρεε μετά την προσχώρηση στο μνημονιακό στρατόπεδο, όπως ο ΛΑΟΣ. Διαψεύστηκα, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει σε βαθμό που δεν θα μπορούσα (ή πάντως δεν κατάφερα) να προβλέψω να πείσει τον κόσμο ότι εναλλακτική δεν υπήρχε.
Αυτή τη στιγμή όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει για τον Πάνο Καμμένο. Τώρα που σε γενικές γραμμές ολόκληρη η Βουλή μας, ή πάντως η συντριπτική της πλειοψηφία, είναι μνημονιακή, όλα τα κόμματα που διεκδικούν παρουσία στο κοινοβούλιο οφείλουν να επινοήσουν νέες διαχωριστικές γραμμές. Θυμίζω την καταπληκτική διατύπωση του Κώστα Δουζίνα που μέσα στην αφέλειά του έλεγε αυτό που οποιοσδήποτε φυσιολογικός πολιτικός θα απέφευγε να πει, προκειμένου να μην είναι τόσο ξεβράκωτος ο κυνισμός του. Η γραμμή μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν υπάρχει πια, οπότε χρειάζεται να επινοηθεί ένα νέο δίπολο που θα μπορεί να διεγείρει κάποια πάθη στα αποχαυνωμένα πλήθη για να κάνουν αυτό που θέλει η πολιτική τάξη: να σηκωθούν για λίγο, να πάνε να ψηφίσουν και μετά να επιστρέψουν στη μούχλα τους.
Αυτό έχω την εντύπωση ότι συμφέρει όλες τις πλευρές. Συμφέρει δηλαδή τον Τσίπρα που κατασκευάζει μία διαχωριστική γραμμή σε σχέση προς τη συντηρητική εθνικιστική δεξιά αποσείοντας το στίγμα του εθνολαϊκιστή, που πολύ ταιριαστά θα άξιζε να φορέσει κανείς στη Νέα Δημοκρατία τώρα. Συμφέρει επίσης τον Πάνο Καμμένο ο οποίος μπορεί να ξαναανακαλύψει την παλιά καλή συνταγή του εθνικισμού στα δύσκολα. Είναι γνωστό ότι υπάρχει ένα πολιτικό κενό στον χώρο της μη-μαχαιροβγαλτικής-ακροδεξιάς, που θα προσπαθήσουν να καλύψουν διάφοροι σχηματισμοί που θα εμφανιστούν πριν από τις εκλογές.
Ένα δεδομένο όμως που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι πως ο κόσμος δεν ψήνεται να κατέβει στους δρόμους για τη Μακεδονία αυτή τη στιγμή. Μπορεί σε μία από τις επόμενες φάσεις να γίνει χαμός και να έρθουν τα πάνω κάτω, αλλά προς το παρόν εκτιμώ ότι πρόκειται για ασκήσεις επί χάρτου, για υπολογισμούς χωρίς αντίκρισμα.