Τα βλέπεις. Το ασφαλιστικό έρχεται με φόρα και θα ‘ναι χειρότερο από ότι έχει μέχρι τώρα ανακοινωθεί. Οι πλειστηριασμοί επίσης. Οι μισθοί κατρακυλάνε στα 600, τα 500, τα 300 ευρώ.  Ανεργία και φόροι παντού. Τα αεροδρόμια και ο  ΟΛΠ ξεπουλήθηκαν με αποικιακές συμβάσεις κι είμαστε ακόμη στην αρχή του 2016.
 
‘Ένα ακόμη μνημόνιο θα «τρέχει» ως το 2019 για να ανανεωθεί στην συνέχεια. ‘Όσα ξεκίνησαν με το χαζοχαρούμενο ύφος του Γιώργου Παπανδρέου στο διάγγελμα από το Καστελόριζο, συνεχίστηκαν με τις μαγκιές του Αντώνη Σαμαρά και τις προκλητικές εξυπνάδες του Ευάγγελου Βενιζέλου ολοκληρώνονται πριν καλά-καλά κλείσει χρόνος από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.  
 
Οι τρείς μεγάλοι μνημονιακοί στόχοι, (διάλυση της ασφάλισης – εκποίηση δημόσιου πλούτου – εκμηδενισμός εργασιακών δικαιωμάτων) έχουν προγραμματιστεί, ολοκληρώνονται και νομοθετούνται ΑΥΤΗ την χρονιά. ‘Όμως δεν έχουν ακόμη ξεσηκωθεί και οι πέτρες!
 
Η κοινωνία βέβαια αντιδρά και βάλλεται όταν το κάνει. Με τα χημικά των ΜΑΤ αλλά και τα ΜΜΕ της παλιάς διαπλοκής που δείχνουν να έχουν πολύ καλή «χημεία» με την πολιτική που εφαρμόζεται. Οι αγρότες, οι εργαζόμενοι στα 5μηνα, οι εκπαιδευτικοί, οι ναυτεργάτες οι συνταξιούχοι κινητοποιούνται, ‘Όμως αυτό το Μνημόνιο δεν έχει πάρει ακόμη την μόνη απάντηση που του πρέπει, την ίδια που δώσαμε και στα προηγούμενα: Την καθολική αντίσταση.
 
Η θεωρία της «αριστερής διαχείρισης» του μνημονίου φθίνει. Παρότι η κυβέρνηση προσπαθεί να την διατηρήσει αξιοποιώντας αυτό που θεωρεί το μεγαλύτερο επικοινωνιακό της όπλο. Τις δημόσιες εμφανίσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.  Μπορεί να φάνηκε πώς «έπιασε» στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου.  Τότε που παρουσιάστηκε στην πλέον ολοκληρωμένη μορφή της, αν και προϋπήρχε. Τώρα όμως που πρέπει να  πληρωθεί ο λογαριασμός της συγκεκριμένης επιλογής τα πράγματα φαντάζουν διαφορετικά.
 
‘Άλλωστε ακόμη και τότε, δεν ήταν το συγκεκριμένο αφήγημα που έπεισε τους ψηφοφόρους να δώσουν το ποσοστό του 35,46 % στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε σήμερα να κυβερνά με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το εκλογικό σώμα, σαστισμένο μετά τα απανωτά χαστούκια, των capital controls, της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου και των μνημονίων που ψηφίζονταν το Αύγουστο κυριαρχήθηκε από απογοήτευση. Αυτός ήταν ο πολιτικός του σύμβουλος. Το ερώτημα είναι αν και για πόσο θα παραμείνει.
 
Όμως όλα αυτά πάνω κάτω τα ξέρεις. Αυτό που – ίσως- δεν έχεις προσέξει ή δεν έχεις «ζυγίσει» καλά, είναι πώς η δική σου κόπωση, η δική σου απογοήτευση και το «διαολόστελμα» καταγράφονται, μετριούνται και κεφαλαιοποιούνται πολιτικά.
 
Στο είπε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ με το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της: «Η στήριξη του ελληνικού λαού στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και συνεχίζει να είναι το ισχυρότερο όπλο σε μια μάχη που συνεχίζεται και σήμερα, και μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές, απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό και τους εκφραστές του».
 
Στο είπε με άλλα λόγια ο εκπρόσωπος της ΕΚΤ στην Ελλάδα (α ναι, και επικεφαλής της ΤτΕ) Γιάννης Στουρνάρας: «Η πορεία της οικονομικής δραστηριότητας το 2016 συνδέεται άρρηκτα με το ρυθμό υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων που προβλέπονται στη συμφωνία, αλλά και με το βαθμό ευρύτερης αποδοχής τους».
 
Ο συνδυασμός των δύο δηλώσεων στο φωνάζει: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έγινε αποδεκτή από τα εγχώρια και διεθνή συμφέροντα καθώς και τους θεσμικούς εκφραστές τους ως η πιο ικανή να προωθήσει τις προαποφασισμένες πολιτικές των μνημονιακών μονόδρομων. Γιατί όμως; ‘Όχι για την διαχρονική ιδεολογική της προσήλωση στο νεοφιλελεύθερης έμπνευσης οικονομικό πρόγραμμα. Βασικό κριτήριο ήταν η δυνατότητα της να «ουδετεροποιήσει» για  ένα χρονικό διάστημα τις κοινωνικές αντιδράσεις και στην συνέχεια να προσπαθήσει να τις ενσωματώσει.
 
Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο αρμόδιος για το ασφαλιστικό υπουργός, Γιώργος Κατρούγκαλος, ρωτήθηκε από την εφημερίδα Καθημερινή για τις κινητοποιήσεις εναντίον της νομοθετικής του πρότασης με την φράση «ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους» ήταν σαφέστατος: «Να βγει. Αυτά που υποστηρίζει ο κόσμος στους δρόμους είναι αυτά που υποστηρίζω κι εγώ. Αναδιανομή, υψηλότερες συντάξεις. Κι εγώ γι’ αυτά προσπαθώ να διαπραγματευτώ με τους θεσμούς. Προσπαθώ όμως να ισορροπήσω ταυτόχρονα ανάμεσα στην ανάγκη να έχει το συνταξιοδοτικό σύστημα αυτά τα χαρακτηριστικά και να τιθασεύσω τα ελλείμματα που υπάρχουν».
 
Και το κόμμα του δηλώνει πως προσπαθεί να ισορροπήσει επίσης. Ανάμεσα στην – σποραδική πλέον και επιλεκτική – αριστερή ρητορεία και το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Ανάμεσα στον οδοστρωτήρα της Ε.Ε και τους σχεδιασμούς περί συμμαχίας με τη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ανάμεσα στους «αδιάφθορους» νόμους και στην αντικειμενική εξυπηρέτηση διεφθαρμένων συμφερόντων. Ανάμεσα στις καταγγελτικές ανακοινώσεις των «τμημάτων» του ΣΥΡΙΖΑ και τα αριστερά δακρυγόνα.
 
Μόνο που τέτοιου είδους πολιτικές ισορροπίες δεν υπάρχουν και δεν  υπήρξαν ποτέ. Ούτε στο ασφαλιστικό, ούτε στα εργασιακά, ούτε στον προϋπολογισμό, ούτε πουθενά. Μια χώρα που η οικονομία της, δηλαδή η οικονομία του λαού της,  έχει διαλυθεί ο μόνος τρόπος να ξεπληρώσει το δυσβάσταχτο χρέος (ακόμη και κουρεμένο) είναι να φτωχοποιηθεί κι άλλο. Μέχρι εκεί που δε παίρνει.
 
Η συνέχεια είναι ξεκάθαρη: Αυτά που δεν μπορούσαν ούτε να προφερθούν θα γίνουν νόμοι του κράτους. ‘Όσα φαίνονταν αδιανόητα ξεκινούν να συζητιούνται και μετά θα γίνονται κανόνες. ‘Όσα διαψεύδονται κατηγορηματικά θα επαληθευθούν. ‘Ότι δεν τολμούσαν εναντίον μας θα το τολμήσουν. Τι κι αν πέσει μια κυβέρνηση, ή αν καεί ένα κόμμα. Θα βρεθούν άλλοι, πρόθυμοι ή απρόθυμοι δεν έχει σημασία. Αρκεί να γίνει η δουλειά.
 
Τα ξέρουν και οι υπουργοί της κυβέρνησης, τα ξέρουν και οι δανειστές, τα ξέρουν οι πάντες. Η θεωρία περί ενός υποχρεωτικού μνημονίου που σε συνδυασμό με «παράλληλα προγράμματα» θα προωθήσει τον εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης και ταυτόχρονα θα δημιουργήσει τις υποδομές μίας φιλολαϊκής ανάπτυξης, υπάρχει μόνον για να «έχουμε κάτι να λέμε».
 
Όσο κι αν έχει γίνει κάπως μονότονο πρέπει να πούμε πάλι το «ΟΧΙ» μας, κι αυτή την φορά να είμαστε εμείς που θα το μετατρέψουμε σε «ΝΑΙ». Αλλά σε «ΝΑΙ» για μια ζωή έξω από τα μνημονιακά πολιτικά «παραμύθια». Είτε τα είδη χρεοκοπημένα περί «ευρωπαϊκής προοπτικής που κινδυνεύει» και της «ανάγκης εκσυγχρονισμού», είτε τα καινοφανή περί μικρής παρένθεσης με την εφαρμογή της πολιτικής των δανειστών. Το ασφαλιστικό δεν πρέπει να περάσει αλλά και οι προηγούμενοι νόμοι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ πρέπει τώρα να καταργηθούν.
 
Μα … ποιοι είμαστε εμείς; Αυτό θα αναρωτηθείς κι ίσως να  πάει το μυαλό στην Βουλή των 200ων και βάλε που ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο και στην Χρυσή Αυγή και στους Λεβέντηδες…
 
Μόνο που πρέπει να σκεφτείς τους 350 χιλιάδες οι οποίοι γύρισαν την πλάτη στις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Γενάρη προς τον Σεπτέμβρη, τους 500 χιλιάδες που στήριξαν κόμμα με αριστερό αντιμνημονιακό λόγο και βέβαια τα 3.5 εκατομμύρια που είπαν το γενναίο ΟΧΙ στο πρόγραμμα που εφαρμόζεται σήμερα, με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Συνυπολόγισε κι όσους  «κόβουν το χέρι τους» ή ψήφισαν με «μισή καρδιά» αυτούς που κυβερνούν. Θα διαπιστώσεις πως δεν είναι λίγοι. Αντίθετα είναι πάρα πολλοί και σίγουρα πολύ περισσότεροι από όσους απαιτούνται για να αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα.
 
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε γρήγορα αυτό που – μάλλον- θα καταλάβουμε ούτως ή άλλως. Πώς ακόμη κι αν νομίζουμε ότι τίποτε δεν γίνεται,  ακόμη κι αν «τα έχουμε παίξει», δεν μπορούμε να κρυφτούμε από την πραγματικότητα. Όσο χωνόμαστε στα «δικά μας», όσο μένουμε άπραγοι, όσο κι αν προσπαθήσουμε να φύγουμε μακριά …θα μας βρουν και θα μας ξαναρίξουν μέσα.
 
Λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι.
 
Υποσημείωση:  Σύμφωνα με τα εγκυκλοπαιδικά λήμματα το Πάντα «είναι μία αρκούδα που απαντάται στην κεντροδυτική και νοτιοδυτική Κίνα». Επίσης είναι είδος υπό εξαφάνιση καθότι παρουσιάζει ιδιαίτερη απροθυμία για να ζευγαρώσει σε καθεστώς αιχμαλωσίας…