Μαύρη χρονιά είναι το 2025 για τον εργασιακό τομέα καθώς από την αρχή του έτους 81 εργαζόμενοι σκοτώθηκαν στη δουλειά και 120 τραυματίστηκαν βαριά. Όπως αναφέρει ο πρόεδρος ΟΣΕΤΕΕ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, Ανδρέας Στοϊμενίδης από το ραδιοφωνικό studio του TPP «τον Μάιο ουσιαστικά σημειώθηκε ένας νεκρός ανά ημέρα», θυμίζοντας ότι τα εργατικά δυστυχήματα «έχουν ταξικό πρόσημο αφού οι περισσότεροι άνθρωποι που χάνονται είναι φτωχοί ή υποαμοιβόμενοι χωρίς κάλυψη από συλλογικές συμβάσεις και από σωματεία», ενώ γρίφο αποτελεί ο πραγματικός αριθμός των νεκρών εργατών μεταναστών λόγω υποκαταγραφής. Η κυβέρνηση ακόμη, κωφεύει για το ζήτημα των επαγγελματικών ασθενειών, αφού σύμφωνα με τους μεσοσταθμικούς υπολογισμούς του ΠΟΥ και άλλων οργανισμών, εκτιμάται ότι 2.500 εργαζόμενοι πεθαίνουν ετησίως από ασθένειες που άπτονται του επαγγελματικού τους περιβάλλοντος.

Συνέντευξη στις Ηλιάνα Ζερβού & Νεκταρία Ψαράκη

Αρνητικό ρεκόρ καταγράφει η χώρα μας σε νεκρούς στους χώρους εργασίας αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΟΣΕΤΕΕ), μόλις το πρώτο τετράμηνο του 2025 καταγράφηκαν 64 νεκροί στη δουλειά και 101 τραυματίες, την ίδια ώρα που το πρώτο τετράμηνο του 2024 είχαν καταγραφεί 39 νεκροί. Το 2024, είχαν καταγραφεί στο σύνολο 149 νεκροί εργαζόμενοι στους χώρους εργασίας, ενώ μαύρη χρονιά ήταν και το 2023, με 54 καταγεγραμμένους νεκρούς το πρώτο τετράμηνο, 179 σε επίπεδο έτους, ενώ πολύ υψηλός ήταν και ο αριθμός των ετήσια καταγεγραμμένων τραυματιών – 287.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2018 είχαν καταγραφεί 46 νεκροί, το 2019 σημειώθηκαν 51, το 2020 οι νεκροί ανήλθαν στους 41 και το 2021 στους 31.

«Πόσους είπατε ότι είχαμε σημειώσει ως τον Απρίλη; 64;», ρωτάει ο πρόεδρος του ΟΣΕΤΕΕ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία, Ανδρέας Στοϊμενίδης στον ραδιοφωνικό αέρα του The Press Project. «64 είπατε; Σήμερα, 15 Μαΐου, είμαστε στους 81 νεκρούς και στους 120 βαριά τραυματίες. Τον Μάιο ουσιαστικά σημειώθηκε μια απώλεια ανά ημέρα, πράγμα πάρα πολύ ανησυχητικό για την εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα», καταγγέλλει.

Παρακολουθήστε τη συνέντευξη:

1

Με τον κ. Στοϊμενίδη συμφωνούμε ότι τα εργατικά δυστυχήματα έχουν ταξικό πρόσημο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που χάνονται είναι φτωχοί ή υποαμοιβόμενοι χωρίς κάλυψη από συλλογικές συμβάσεις και από σωματεία. «Είναι άνθρωποι οι οποίοι καλούνται να κάνουν εξαιρετικά εξειδικευμένη εργασία, ενώ είναι οι ίδιοι ανειδίκευτοι και δεν έχουν εκπαιδευτεί για  τα θέματα υγείας και ασφάλειας στην εργασία», αναφέρει.

Οι εργαζόμενοι που σκοτώνονται στη δουλειά σύμφωνα με τα καταγεγραμμένα στοιχεία της ΟΣΕΤΕΕ είναι στο συντριπτικό ποσοστό άνδρες, ενώ το 2025 το 15% είναι μετανάστες.

«Ο αριθμός των συναδέλφων αλλοδαπών είναι αρκετά μικρός και το ερμηνεύουμε ως άλλη μία ένδειξη υποκαταγραφής των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους και δεν είναι από τη χώρα. Πολλές φορές έρχεται ένας άνθρωπος από το Πακιστάν π.χ. να δουλέψει, χάνει τη ζωή του και δεν τον αναζητάει κανένας. Δηλώνεται ως τροχαίο δυστύχημα ή ως παθολογικό ή ως κάτι άλλο», εξηγεί.

Όπως σημειώνει, με το άνοιγμα της τουριστικής σεζόν σημειώνονται περιστατικά εργατικών δυστυχημάτων ή ατυχημάτων στον τουριστικό κλάδο. Θυμίζει ότι τη Μεγάλη Εβδομάδα σημειώθηκαν δύο εργατικά δυστυχήματα την εβδομάδα. «Εμείς θεωρήσαμε ότι ήταν αποτέλεσμα της εντατικοποίησης στην οποία βρέθηκαν οι εργαζόμενοι εκείνη την εβδομάδα για να ανοίξουν τα καταλύματα ενόψει του Πάσχα. Ουσιαστικά, κλήθηκαν οι εργαζόμενοι στο τουριστικό κλάδο να κάνουν τη δουλειά για τρεις τέσσερις ανθρώπους. Ξέρετε, λένε ότι μας λείπουν 80.000 άνθρωποι. Παρά το ότι μας λείπουν αυτοί οι άνθρωποι, το έργο και η υπηρεσία εκτελείται κανονικά και τα κέρδη βγαίνουν κανονικά, με υπερεργασία των υπαρχόντων», αναφέρει.

«Εργασιακός παράδεισος η Ελλάδα σύμφωνα με την κυβέρνηση»

Την ίδια ώρα, η ελληνική κυβέρνηση, το υπουργείο Εργασίας, η Επιθεώρηση Εργασίας και η ΕΛΣΤΑΤ δεν βρίσκουν κανένα πρόβλημα: «Σύμφωνα με τα στοιχεία τους είμαστε εργασιακός παράδεισος και συμπεριλαμβανόμαστε μεταξύ χωρών όπως είναι η Σουηδία, η Φινλανδία, το Βέλγιο και η Κύπρος. Σύμφωνα με τα δικά μας στοιχεία, είμαστε στο ίδιο επίπεδο με τη Βουλγαρία. Μόνο που η Βουλγαρία βελτιώνεται κάπως σε θέματα υγείας και ασφάλειας και πλέον παραμένουμε οι ουραγοί της Ευρώπης. Και αυτό δεν το λέει μόνο η έρευνά μας. Η Eurostat λέει ότι στην Ελλάδα καταγράφονται το 30 με 40% των εργατικών δυστυχημάτων».

Όπως εξηγεί, τα στατιστικά της κυβέρνησης δεν τα αμφισβητεί μόνο η Eurostat, αλλά και ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ΔΟΕ). «Ο ΔΟΕ σε έκθεση που δημοσίευσε τον Μάρτιο εγκαλεί την κυβέρνηση για την υποκαταγραφή σε εργατικά δυστυχήματα, για το επίπεδο του κοινωνικού διαλόγου, για το πρόγραμμα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην εργασία και για τη μη καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών στη χώρα. Και έχω και μία πληροφορία που μπορώ να σας δώσω από στελέχη της Κομισιόν, τα οποία έχουν ζητήσει από την υπουργό Εργασίας να προχωρήσει η χώρα στην καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών», γνωστοποιεί.

Χιλιάδες οι νεκροί από επαγγελματικές ασθένειες, και η πολιτεία δεν τις βλέπει καν

Οι επαγγελματικές ασθένειες, οι ασθένειες δηλαδή που οφείλονται στην εργασία στη χώρα μας δεν προσμετρώνται στα εργατικά δυστυχήματα. «Σύμφωνα με τη μεσοσταθμική εκτίμηση του ΠΟΥ αλλά και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία, 2.500 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στη χώρα από ασθένειες που άπτονται του επαγγελματικού περιβάλλοντος. Οι αριθμοί οι οποίοι βάζουμε εμείς είναι τα ελάχιστα και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, γιατί επίσης δεν έχουμε και τον μηχανισμό να παρακολουθήσουμε την έκβαση των εκατοντάδων πολύ σοβαρά τραυματίες που έχουμε, καθώς πολλοί από αυτούς καταλήγουν», αναφέρει.

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μάλιστα, κατά την περίοδο της πανδημίας, η νόσηση από Covid στο χώρο εργασίας χαρακτηρίστηκε ως επαγγελματική ασθένεια. «Εμείς ήμασταν από τις λίγες χώρες που δε χαρακτηρίσαμε τον Covid ως επαγγελματική ασθένεια, γιατί ακριβώς δεν υπάρχει η σχετική διαδικασία. Δεν υπάρχει το όργανο το οποίο θα χαρακτηρίσει μία ασθένεια επαγγελματική!», σημειώνει.

Στην Ελλάδα υπάρχει σοβαρό ζήτημα καταγραφής. Εκτός από τους χιλιάδες νεκρούς από επαγγελματικές ασθένειες που δεν καταγράφονται ποτέ, δεν καταγράφονται επίσης δυστυχήματα σε ολόκληρους τομείς, όπως στον αγροτικό ή τον κατασκευαστικό κλάδο. «Η κυβέρνηση καταγράφει τρία με τέσσερα δυστυχήματα τον χρόνο, ενώ εμείς για το 2024 είχαμε καταγράψει πάνω από 35 περιπτώσεις. Στην Κύπρο τα δυστυχήματα στο αγρόκτημα η κυβέρνηση τα καταμετρά και τα αντιμετωπίζει. Εδώ δεν τα καταμετρά και δεν τα αντιμετωπίζει. Εμείς από το 2019 είχαμε επιστήσει στους αρμόδιους την προσοχή για την κατάσταση που υπάρχει στον αγροτικό κλάδο. Από τότε κάθε μήνα δύο άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στο αγρόκτημα, κυρίως από ανατροπές τρακτόρων, από εμπλοκή με γεωργικά μηχανήματα, από πτώσεις από δέντρα σε εργασίες συλλογής ελιών ή σε δασοκομία, άλλες εργασίες κτλ. Επιδιώκεται να δοθεί ένα success story ενώ εξελίσσεται μια εθνική τραγωδία», εξηγεί.

Όπως αναφέρει ο κ. Στοϊμενίδης, ο ΟΣΕΤΕΕ θεωρεί ότι καταγράφονται το ένα στα τέσσερα εργατικά δυστυχήματα, ομοίως και ατυχήματα.

Μεταμνημονιακή εποχή: Από τις υποσχέσεις για επιστροφή στην κανονικότητα, στον εργασιακό μεσαίωνα

Οι αιτιάσεις για την παραπάνω κατάσταση ποικίλουν. Όπως θυμίζει ο κ. Στοϊμενίδης, ο εργασιακός τομέας έζησε εφιαλτικές στιγμές κατά τη διάρκεια των μνημονίων, και μετά την ολοκλήρωσή τους υπήρχε μία δέσμευση ότι τα εργασιακά θα επανέλθουν στο νομοθετικό πλαίσιο το οποίο όπως σημειώνει «ενείχε μία κανονικότητα πριν τα μνημόνια».

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, ο βίος και τα έργα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας έχουν επιστρέψει τη χώρα πολύ πριν τα μνημόνια, και συγκεκριμένα στον εργασιακό μεσαίωνα. «Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, κάθε νομοθετική δραστηριότητα, κάθε εργασιακός νόμος, έρχεται να κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή του εργαζόμενου. Την ώρα που περιμένουμε να επιστρέψουμε στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας οι οποίες καλύπτουν μόλις το 29% των εργαζομένων ιδιωτικού τομέα ενώ στην Ευρώπη – η οποία μας πιέζει – καλύπτεται το 83%, ψηφίζονται νόμοι που ορίζουν τη 13ωρη εργασία τη μέρα ως κανονική, την 6ήμερη εργασία ως κανονική, την εισαγωγή των μηδενικών συμβάσεων εργασίας ως κανονικών, την υπερεργασία δίχως επιπλέον αμοιβή, τα εν αναμονή ρεπό, τα οποία θα δώσει ο εργοδότης στο μέλλον όταν και εφόσον, την επιστροφή των συνταξιούχων στη δουλειά ως κανονικά. Αυτό το πληρώνουμε. Βλέπουμε πως το 1/3 των ανθρώπων που χάνει τη ζωή του είναι άνθρωποι πάνω από 60 χρονών», συμπεραίνει.

Και συνεχίζει: «Πραγματικά είναι πολύ σκληρή η αντιμετώπιση του κόσμου της εργασίας, πάρα πολύ σκληρή. Μπορώ να κάνω και τη σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και βλέπω ότι χώρες οι οποίες βρίσκονταν πολύ πίσω από εμάς όσον αφορά το επίπεδο της ευημερίας, πλέον μας έχουν περάσει. Το χαρακτηριστικό της ισότιμης σχέσης εργατικής πλευράς και εργοδοτικής πλευράς, δηλαδή της κοινωνικής αυτής ισορροπίας της δημοκρατίας στην εργασία, καθορίζει και την ευημερία σε έναν τόπο. Φυσικά, αν δεν υπάρχει αυτό, θα πλουτίζουν λίγοι και θα ταλαιπωρούνται εκατομμύρια. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε μείνει πολύ πίσω και από τις χώρες της Βαλτικής και από τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης».

Δικαστικός Γολγοθάς – «Όμως είναι η μόνη επιλογή να δικαιωθεί η μνήμη και η ζωή του ανθρώπου μας»

Θέσαμε στον κ. Στοϊμενίδη το ζήτημα ότι πολλοί εργαζόμενοι διστάζουν να απευθυνθούν στην ελληνική δικαιοσύνη για να βρουν το δίκιο τους, τόσο λόγω των αργών και κοστοβόρων διαδικασιών, όσο λόγω του συναισθήματος του φόβου απέναντι στην εργοδοτική υπεροπλία και της έλλειψης εμπιστοσύνης απέναντι στους δικαστικούς λειτουργούς.

«Δυστυχώς στη χώρα μας οι οικογένειες των ανθρώπων αυτών ταλαιπωρούνται για πολλά χρόνια, από τέσσερα και πάνω χρόνια, γιατί οι δίκες παίρνουν πάρα πολλές αναβολές. Με αποτέλεσμα να καθυστερεί πάρα πολύ η δικαιοσύνη να αποδοθεί, πράγμα που είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο. Ο Στέλιος ο Αφράτης θα σας πει. Έχει πει επανειλημμένως ότι “κάθε φορά που μπαίνω στο δικαστήριο για τον αδερφό μου, αισθάνομαι ότι τον θάβω”. Αλλά είναι και το ζήτημα της οικονομικής αντοχής δεδομένου ότι συνήθως η οικογένεια είναι ταξικά ευάλωτη και φτωχή. Από την άλλη έχουμε έναν εργοδότη μικρό ή μεγάλο, ο οποίος μπορεί να αντέξει το κόστος αυτής της κατάστασης. Άρα έχουμε άλλη μια ανισότητα όσον αφορά τη διαχείριση της δικαιοσύνης σε αυτά τα ζητήματα», εξηγεί.

Παρ’ όλα αυτά είναι ο μόνος δρόμος: «Είναι η μόνη επιλογή να δικαιωθεί η μνήμη και η ζωή του ανθρώπου μας και είναι η μοναδική μάχη που οφείλουμε να δώσουμε για την αξία της ζωής μέσα στην εργασία».

Ωστόσο η μάχη πρέπει να δοθεί πριν. «Σαφέστατα πρέπει να δώσουμε τη μάχη πριν και αυτή τη μάχη δίνουμε και εμείς. Εγώ θέλω να πω ότι τα τελευταία 4-5 χρόνια έχουμε φωτίσει το ζήτημα των εργατικών δυστυχημάτων στη χώρα. Το έχουμε βάλει στο δημόσιο διάλογο. Μπορεί τα μεγάλα μέσα να μην το αναδεικνύουν, αλλά θεωρούμε ότι πλέον έχει επικοινωνηθεί στην κοινωνία. Και η κυβέρνηση επίσης, άλλο αν δεν το προτεραιοποιεί αλλά αυτό είναι θέμα ιδεολογικό».

Αναποτελεσματικοί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί 

Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί στη χώρα είναι αναποτελεσματικοί και μη λειτουργικοί, σύμφωνα με τον κ. Στοϊμενίδη. «Οι προληπτικοί έλεγχοι γίνονται σε επιχειρήσεις χαμηλής επικινδυνότητας. Ένας επιθεωρητής μέσα σε ένα πρόγραμμα δύο μηνών, λαμβάνει εντολή να επισκεφθεί 100 γραφεία και μικρές επιχειρήσεις, ενώ θα έπρεπε να λάβει εντολή να πάει σε δέκα εργοτάξια, σε δέκα αγροκτήματα και σε δέκα μεγάλα ξενοδοχεία. Άρα πολύ εύκολα τεχνητά, μπορείς να δημιουργήσεις την εντύπωση ενός πολύ μεγάλου αριθμού ελέγχων», εξήγησε.

Ερωτηθείς για το αν αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει βούληση, απαντά: «Σαφέστατα συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει βούληση. Και αυτό απαντάται και με άλλο ένα γεγονός. Γιατί καλό είναι να απαντάμε με γεγονότα. Στη Ρόδο δεν υπάρχει τμήμα Τεχνικής Επιθεώρησης. Στη Ρόδο αυτή τη στιγμή 1000-1500 οικοδομικές άδειες βρίσκονται υπό κατασκευή. Το νησί δέχεται πάρα πολλούς τουρίστες το καλοκαίρι. Εκεί δεν υπάρχει τμήμα Τεχνικής Επιθεώρησης. Στο ίδιο νησί, έχουμε τους τελευταίους τρεις μήνες τρεις θανάτους. Σε εκκλήσεις του Εργατικού Κέντρου να γίνουν προληπτικοί έλεγχοι, η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχουν τα κονδύλια -παρά τα πλεονάσματα- για τα ταξίδια των επιθεωρητών προκειμένου να ταξιδέψουν από τον Πειραιά!».

«Να καταστεί πολιτική προτεραιότητα ότι προστατεύουμε τη ζωή του ανθρώπου στους χώρους εργασίας»

Ο Ανδρέας Στοϊμενίδης κλείνει με την ανάγκη να αναβαθμιστεί σε κορυφαία πολιτική προτεραιότητα η προστασία της ζωής των εργαζομένων στους χώρους εργασίας, αναφερόμενος στα μέτρα που απαιτούνται για τη βελτίωση της Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία.

«Κοιτάξτε, η Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία πρώτα απ’ όλα είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Μετά είναι επιστημονικός κλάδος, είναι η τεχνική επιστήμη, οπότε δεν καλούμαστε να ανακαλύψουμε την Αμερική. Μας δίνει και η Ευρώπη τις δικές της λύσεις, πολιτικές, στρατηγικές, πρακτικές. Άρα είναι ιδεολογικό και πολιτικό το ζήτημα το πώς θα υπηρετηθεί η υγεία και ασφάλεια στην εργασία», τονίζει ο κ. Στοϊμενίδης.

Όπως υπογραμμίζει, για να βελτιωθεί η κατάσταση, πρέπει καταρχάς «να καταστεί πολιτική προτεραιότητα ότι προστατεύουμε τη ζωή του ανθρώπου στους χώρους εργασίας. Πρώτη πολιτική προτεραιότητα».

Στη συνέχεια, σημειώνει την ανάγκη επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, καθώς «δεν καθορίζουν μόνο τα θέματα τα μισθολογικά. Καθορίζουν και τους όρους εργασίας, τους όρους υγείας και ασφάλειας στην εργασία».

Τρίτο απαραίτητο βήμα, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΟΣΕΤΕΕ, είναι «να υπάρξει μια ισορροπία στον κοινωνικό διάλογο ανάμεσα στην κυβέρνηση, στους εργαζόμενους και στους εργοδότες σε ισότιμη βάση, όπως γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο».

Ο κ. Στοϊμενίδης στέκεται ιδιαίτερα και στη λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών: «Να λειτουργήσουν οι ελεγκτικές αρχές, η Επιθεώρηση Εργασίας, σε διάλογο και υπό τον έλεγχο των κοινωνικών εταίρων. Γιατί εμείς εδώ είμαστε. Έχουμε άλλη μία παγκόσμια πρωτοτυπία, όπου η Επιθεώρηση Εργασίας τυπικά δεν υπόκειται σε έλεγχο ή διάλογο από τους κοινωνικούς εταίρους, από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες. Είναι μια αποκομμένη ανεξάρτητη αρχή».

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει και στην ανάγκη για θεσμικές μεταρρυθμίσεις, με κυριότερη την ίδρυση ενός φορέα Ασφάλισης Επαγγελματικού Κινδύνου και Επαγγελματικών Ασθενειών, όπως ισχύει στις περισσότερες χώρες της ΕΕ. «Οι εργοδότες αποδίδουν ασφάλιστρα ανάλογα με την κατάσταση της επιχείρησής τους, τα θέματα υγείας και ασφάλειας στην εργασία. Υψηλά ασφάλιστρα για αυτούς που δεν τηρούν τα μέτρα, χαμηλά για αυτούς που τα τηρούν», σημειώνει, εξηγώντας πως έτσι δημιουργείται ένα «κίνητρο οικονομικό στα θέματα υγείας και ασφάλειας». Παράλληλα, τα θύματα εργατικών ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών «θα μπορούν να καλύπτουν τα έξοδά τους για ένα μεγαλύτερο διάστημα και η καταγραφή θα γίνεται με πιο σύγχρονο και αποτελεσματικό τρόπο».

Εξίσου σημαντική θεωρεί και την εισαγωγή της έννοιας της Υγείας και της Ασφάλειας στην Εργασία από την παιδική ηλικία. «Να εισάγουμε το θέμα της υγείας και ασφάλειας στην εργασία από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού», λέει, και τονίζει την ανάγκη δημιουργίας κουλτούρας πρόληψης ήδη από το σχολείο.

Τέλος, για τις επαγγελματικές ασθένειες επισημαίνει πως «πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει το κράτος, να λειτουργεί στο Υπουργείο Εργασίας, το εργαστήριο μέτρησης επικίνδυνων και βλαβερών παραγόντων για να ξέρουμε τι γίνεται σε σχέση με την επικινδυνότητα των αερίων στους χώρους εργασίας» και ζητά την έναρξη «προληπτικών επιδημιολογικών ελέγχων των εργαζομένων στους επικίνδυνους αυτούς χώρους, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα τα οποία προκύπτουν και εξελίσσονται μέσα στο βάθος του χρόνου».

«Είναι το όνειρο μιας ευημερούσας χώρας που λειτουργεί σε ένα περιβάλλον βιώσιμης ανάπτυξης, όπως λειτουργούν οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης», αναφέρει.

Τι πρέπει να κάνει κανείς σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος

Σε περίπτωση που ένας εργαζόμενος υποστεί εργατικό ατύχημα σύμφωνα με τον κ. Στοϊμενίδη, πρέπει να απευθυνθεί στην Επιτροπή Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία του σωματείου στην επιχείρηση εφόσον υπάρχει. «Αν δεν υπάρχει, τότε πρέπει να απευθυνθεί στο σωματείο. Αν δεν υπάρχει σωματείο πρέπει να απευθυνθεί στο Εργατικό Κέντρο ή στο κλαδικό σωματείο, στο Εργατικό Κέντρο ή στην Ομοσπονδία. Επίσης και η άλλη οδός είναι η απευθείας καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας», είπε.

Σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος εκτός ωραρίου ή σε περίπτωση μαύρης εργασίας, ο κ. Στοϊμενίδης εκφράζει την πεποίθησή του ότι ο εργαζόμενος θα δικαιωθεί, ωστόσο είναι μία πολυσύνθετη διαδικασία κατά την οποία θα πρέπει να αποδειχθεί ότι εργαζόταν σε καθεστώς μαύρης εργασίας. «Υπάρχουν δεδικασμένα για αυτά τα ζητήματα. Θεωρούμε ότι θα δικαιωθεί. Δικαιώνονται οι εργαζόμενοι σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά είναι μακρύς ο δικαστικός δρόμος μακρύτερος από τον μακρύ κανονικό», καταλήγει.