της Αναστασίας Σταυροπούλου*
Η αστυνομία δεν ήρθε να φέρει κανένα «άλλο πανεπιστήμιο». Η αστυνομία ήρθε να φέρει την «κυριαρχία των αρίστων», ένα σχέδιο καταστροφής και κοινωνικού κανιβαλισμού.
«Αριστεία» και δημόσιο πανεπιστήμιο με οργανωμένη συλλογικά νεολαία, πράγματι δεν πάνε μαζί. Έχουν δίκιο σε αυτό. Η καταστροφή του ενός θα σημάνει το θρίαμβο του άλλου.
Τι είναι όμως «αριστεία»;
Είναι υψηλά rankings των ελληνικών πανεπιστημίων στις διεθνείς κατατάξεις; Σημαίνει υψηλό επίπεδο αποφοίτων, τέτοιο που να υπερεκπροσωπούνται στις μεταπτυχιακές, διδακτορικές και μεταδιδακτορικές σπουδές εκτός Ελλάδας, που να έχει στην αγορά εργασίας τη μεγαλύτερη ψαλίδα προσόντων – αμοιβών σε σχέση με την πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ; Προφανώς και όχι, μιας και αυτά υπάρχουν ήδη και ναι είναι από αυτά τα πανεπιστήμια με το ζωντανό φοιτητικό συνδικαλισμό.
Είναι μήπως αριστεία η προσήλωση στην ακαδημαϊκότητα, όπερ σημαίνει να διοικούνται οι πανεπιστημιακές υποθέσεις με βάση τις εκπαιδευτικές και ακαδημαϊκές ανάγκες; Προφανώς και όχι, μιας και η Κεραμέως φρόντισε να καταργήσει τις ακαδημαϊκές διοικήσεις και να θέσει τα πανεπιστήμια υπό το άγρυπνο βλέμμα του πιο πρόθυμου κυβερνητικού διοικητή.
Είναι μήπως η επιβράβευση της επιστημοσύνης και της άμιλλας για την κατάκτηση περισσότερης γνώσης; Προφανώς και όχι, μιας και η αμοιβή των νέων, αλλά και όχι και τόσο νέων, επιστημόνων στη χώρα μας είναι της τάξης των 600 ευρώ, αν όχι δωρεάν «μαθητεία». Γηράσκω αεί διδασκόμενος.
Αριστεία σημαίνει ΕΒΕ. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά με μαθηματική ακρίβεια αποκλεισμένα από την τριτοβάθμια εκπαίδευση με συντελεστές που καθιστούν τις πανελλήνιες τροχό της τύχης. Σημαίνει διαγραφές φοιτητών, φιμωμένα στόματα και περικοπή του «πλεονάζοντος δυναμικού» σε μια τουριστική οικονομία. Σημαίνει αναγνώριση και εξίσωση των ιδιωτικών κολλεγίων και των 2ετών προγραμμάτων του business (add any neoliberal adjective) law of nothing and everything.
Η αριστεία είναι μια fancy λέξη για την υποβάθμιση και την καταστροφή του δημόσιου πανεπιστημίου με το ρόλο που είχε μέχρι σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Ρόλος κατακτημένος από την εαμική γενιά με τα όπλα και με το αίμα τους, και στερεωμένος από το φοιτητικό κίνημα που γεννήθηκε τη δεκαετία του 60, στερεωμένος από νεκρά παιδιά σε κάποιες άλλες πύλες το Νοέμβρη του 73’. Ένας μηχανισμός κοινωνικής κινητικότητας, ένα πεδίο ταξικών συμβιβασμών για να ζήσει η επόμενη γενιά καλύτερα από την προηγούμενη.
Η αριστεία είναι το τέλος της ελπίδας των πολλών για μια καλύτερη ζωή. Είναι η ιδεολογία μιας κάστας, η νομιμοποίηση της ταξικής προκλητικότητας και της γιγάντωσης του κοινωνικού χάσματος, η καθαρή μορφή του κυνικού ταξικού ενστίκτου των ισχυρών για αναπαραγωγή και διεύρυνση του πλούτου και της εξουσίας τους. Μια επαναφορά στα αριστοκρατικά ιδεολογικά εργαλεία, όπου η κοινωνική θέση και εξουσία της τάξης των ευγενών, αρίστων, αντλούσε νομιμοποίηση από κάποιο noble descend, blood line, από το ίδιο το αυτοδύναμο μονοσήμαντο της ένταξης στην τάξη των πλουσίων.
Δεν είναι οι άριστοι, κάποιοι ρομαντικοί που αγαπούν τη γνώση, ούτε μια φοιτήτρια που πήρε ένα 10 γιατί «δεν πήγαινε στις καταλήψεις». Οι άριστοι είναι οι ίδιοι οι εφαρμοστές αυτής της πολιτικής και ο στενός κύκλος που εκπροσωπούν. Ένας κύκλος κυνικών υποκριτών, που οι μισοί ουδέποτε πέρασαν από δημόσιο πανεπιστήμιο με εξετάσεις ή με προσωπική προσπάθεια, ενώ άλλοι αν είχαν υποστεί τις πολιτικές τους θα ήταν εκτός του κύκλου. Η κυριαρχία των αρίστων σημαίνει αναγκαία τη συντριβή της πλειοψηφίας της κοινωνίας και τη μετάβαση στο status quo του «όποιος τα καταφέρει». Και ξέρουμε πάντοτε ποιος είναι αυτός που γίνεται να τα καταφέρει. Ούτε και περιμένουμε τις ιστορίες κάποιου φτωχόπαιδου που είχε IQ 3000 και τα κατάφερε against all odds να πάει πχ στη Nasa για να τον περιφέρουν σαν μια μικρή τυχαία πιθανότητα ρωγμής σε ένα στεγανό τοίχο αδικίας. Ακόμη και εκεί, η Ελένη Αντωνιάδου αρκούσε να πάει στο Nasa summer camp.
Δεν υπάρχει πιο ανατριχιαστική σκέψη από την κυριαρχία των αρίστων, είτε για την οργάνωση των πανεπιστημίων, είτε και τελικά της κοινωνίας ολόκληρης, και όποιοι το επιχείρησαν πραγματικά είναι σήμερα γραμμένοι στις σελίδες της ιστορίας ως ο πιο θανάσιμος κίνδυνος της ανθρωπότητας, οπαδοί της κοινωνικής αρειανοποίησης.
Και επιστρέφω στις ΟΠΠΙ. Δεν είναι μόνο μια εικόνα να συγκινεί τους δημοκράτες ή όσους ψήθηκαν στο φοιτητικό συνδικαλισμό. Τα παιδιά στις πύλες είναι αυτό που κρατάει σήμερα μια κοινωνία τσακισμένη από τα μνημόνια, τη λιτότητα και τη φτωχοποίηση, από την απόλυτη παραίτηση για ένα καλύτερο μέλλον. Αν λείψουν τα παιδιά, θα ανοίξει ο δρόμος για την κυριαρχία των αρίστων, θα κλείσει ο δρόμος για τους πολλούς.
Η θέση μας βρίσκεται σήμερα στις πύλες του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ. Δίπλα στα παιδιά που, που η Μαρίνα το ‘χε προβλέψει «Όμως θαρρώ, οι μόνοι που ίσως καταλάβουν θα ναι τα παιδιά, πλούσια απ’ την κληρονομιά μας πρώτη φορά, τα παιδιά σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας, θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών».
*Η Αναστασία Σταυροπούλου είναι δικηγόρος