Του Γιώργου Παυλόπουλου

Αλτερ και Ελευθεροτυπία. Πήγασος, ΔΟΛ και Σκάι. Κόσμος του Επενδυτή και Ισοτιμία. Μακεδονία και Θεσσαλονίκη, Αγγελιοφόρος και Σπορ του Βορρά. ΕΡΤ και δημοτικά ραδιόφωνα. Πρώτο Θέμα. Μέγκα και Αντένα, Σταρ και Άλφα. Η λίστα είναι ατελείωτη. Οι εξελίξεις στον κλάδο των ΜΜΕ δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: Οι εργοδότες και η κυβέρνηση – ως εργοδότης η ίδια, αλλά και ως ρυθμιστής του γενικότερου παιχνιδιού – θέλουν να τα αλλάξουν όλα. Να αφήσουν στην πιάτσα λιγότερα μίντια, πολύ φθηνότερα και απολύτως κατευθυνόμενα.

Έχουν, όμως, έναν ακόμη στόχο: να τρομοκρατήσουν, να εκβιάσουν και να σιγήσουν τις φωνές που θα μπορούσαν να αποκαλύψουν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια σε αυτόν τον θαυμαστό κόσμο, σε βάρος τόσο της κοινωνίας όσο και των χιλιάδων εργαζομένων – για την ακρίβεια, της πλειοψηφίας τους, καθώς ένα τμήμα είναι συνένοχο στο έγκλημα. Έντρομοι, οι θλιβεροί πρωταγωνιστές και βαρόνοι μιας άλλης εποχής, θέλουν τώρα να μας αναγκάσουν σε λοβοτομή, για να ξεχάσουμε τα όσα έγιναν.

Μέχρι στιγμής δε, είναι αλήθεια, σοβαρή αντίδραση δεν έχουν γνωρίσει. Αιματοκυλίζουν τα μαγαζιά, δεν πληρώνουν, απολύουν, μειώνουν μισθούς, κλείνουν έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα χωρίς να λογοδοτούν πουθενά. Όμως, έχει φτάσει η ώρα να δουν και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Για τους εργαζόμενους (την πλειοψηφία τους, πάντα) αυτός είναι ένας μονόδρομος. Ούτως ή άλλως, θα είμαστε υποχρεωμένοι μελλοντικά να απαντήσουμε στο εξής αμείλικτο ερώτημα: «Και εσύ τι έκανες στον πόλεμο;». Είναι στο χέρι του καθενός αν θα απολογηθεί ή θα εξιστορήσει τα κατορθώματά του…

Αν χθες ήταν νωρίς, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, δεν χωράει αμφιβολία ότι αύριο θα είναι αργά. Ακόμη κι αν ηττηθούμε σε αυτόν τον γύρο – πράγμα διόλου δεδομένο – είναι βέβαιο ότι θα υποχωρήσουμε συντεταγμένα και θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να πάρουμε τη ρεβάνς. Όσοι έχουν δει την ταινία «300», έστω κι αν συμφωνούν ότι δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, θα θυμούνται ασφαλώς μια από τις τελευταίες σκηνές της: την απορία του αθάνατου Ξέρξη όταν νιώθει το μάγουλό του να ματώνει από το δόρυ του (μελλοθάνατου) Λεωνίδα και τον κάνει να συνειδητοποιεί τα όσα θα ακολουθούσαν, πολύ σύντομα…

Ας τολμήσουμε, λοιπόν, και ας γίνουμε αλήτες – για να αποτινάξουμε από πάνω μας τη ρετσινιά του ρουφιάνου! Κι ας συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, ότι δεν θα είμαστε όλοι μαζί. Διότι προϋπόθεση για ένα επιτυχημένο – και, γιατί όχι, νικηφόρο – αγώνα στα ΜΜΕ δεν είναι η ενότητα, αλλά η διάσπαση. Ο διαχωρισμός μας από τον εσμό των ανθρώπων του συστήματος και των κέντρων εξουσίας, η απελευθέρωση από τον βούρκο των εργοδοτικών μηχανισμών, αλλά και η χειραφέτησή μας (και του καθενός ξεχωριστά) από τις αυταπάτες που έχουν εμφυτευθεί, όλα τα προηγούμενα χρόνια, στα γονίδιά μας.

Πότε, αν όχι τώρα; Ποιοι, αν όχι εμείς;