Ένας άστεγος ψάχνει να βρει κάτι φαγώσιμο να γεμίσει το στομάχι του. Ναι, αλλά το 2014 θα επιστρέψουμε στις διεθνείς χρηματαγορές – γιατί γκρινιάζει;

Ένας δημόσιος υπάλληλος έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα στα 55 του και σκέφτεται με δέος το σκοτεινό μέλλον του.  Ναι, αλλά πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα – γιατί δυσανασχετεί;

Ένας μαγαζάτορας κοιτάζει το άδειο συρτάρι και ψάχνει να βρει λύση για τους μισθούς του προσωπικού και τις ασφαλιστικές εισφορές. Ναι, αλλά εκπληρώσαμε τα προαπαιτούμενα της τρόικας – γιατί δεν πανηγυρίζει;

Ένας καθηγητής σηκώνει τα χέρια μπροστά στον εκπαιδευτικό σχεδιασμό του νέου Λυκείου. Ναι, αλλά συντρίβουμε τη Χρυσή Αυγή – γιατί γαμοσταυρίζει;

Τις απαντήσεις δεν τις διαθέτω, οπότε ανατρέχω στον καθ’ ύλην αρμόδιο, τον κ.  Στουρνάρα, υπουργό των Οικονομικών: «Το 2013 κλείνει καλύτερα από τους στόχους, και μάλιστα χωρίς συμπληρωματικά μέτρα».

Στο πρώτο σκέλος του συλλογισμού του ο αναλώσιμος Στουρνάρας μοιάζει να λέει την αλήθεια: «Το 2013 κλείνει καλύτερα από τους στόχους». Αυτό βέβαια είναι έμμεση ομολογία πως ό,τι ζούμε δεν αποτελεί δυσμενή εξέλιξη. Το λέει μόνος του καθαρά: αυτός ήταν ο στόχος!
 
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, την ανεργία, που ενδιαφέρει και πιο πολύ (εμάς, όχι τον Στουρνάρα). Όταν λέει ότι ο στόχος επετεύχθη τι θέλει να μας πει; Ότι ο στόχος ήταν ν’ ανέβει η ανεργία (αν ο στόχος ήταν να πέσει η ανεργία, θα ‘λεγε ότι αποτύχαμε στους στόχους μας).  Τι εννοεί όμως εν προκειμένω λέγοντας ότι πήγαμε «καλύτερα από τους στόχους;». Με βάση την προηγούμενη σειρά συλλογισμών, προφανώς εννοεί ότι στόχος μας ήταν μεν κάτι σαν 30%, αλλά τέλος πάντων και το 27% δεν είναι κι άσχημο.
Έτσι όμως εγείρεται θέμα με το δεύτερο σκέλος του στουρνάρειου συλλογισμού: «…και μάλιστα χωρίς συμπληρωματικά μέτρα». Θα μπορούσε δηλαδή να πάρει και συμπληρωματικά μέτρα – οπότε ασφαλώς θα έπιανε το 30%;

Αλλά καλύτερα να μην τους βάζω ιδέες.