του Νίκου Μπογιόπουλου
(αναδημοσίευση από τον Ημεροδρόμο με την άδεια του συγγραφέα)
Να, όμως, που οι «Δεν είναι η ώρα να πολιτικοποιήσουμε τον κορωνοϊό» βρήκαν την ώρα και πολιτική προπαγάνδα να κάνουν, και κυβερνητικό “success story” (!) να ανακαλύψουν, και στις ουρές των γελωτοποιών – κλακαδόρων της εξουσίας να συνωστίζονται, και το γλείψιμό τους προς την κυβέρνηση και προσωπικά προς τον κ.Μητσοτάκη να το μοστράρουν σαν εμβριθή πολιτική ανάλυση.
Χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Παραπολιτικά» που σπεύδει να μας πληροφορήσει ότι ο Κυριάκος (ο Μητσοτάκης, ντε), είναι «ο ηγέτης που ωρίμασε βίαια μια απείθαρχη κοινωνία» και έτσι επήλθε «η σημερινή αποδοχή ενός αμφισβητούμενου πολιτικού»…
Συμπέρασμα (των Παραπολιτικών): Ο Μητσοτάκης έβαλε τα δυο πόδια της κοινωνίας σε ένα παπούτσι, και τώρα η κοινωνία λατρεύει τον (θηριο)δαμαστή της…
Παρότι η τόση έκκριση σάλιου (μπλιάχχχχ) σπανίζει, θα προσπαθήσουμε να κολυμπήσουμε μέσα σε αυτό το τσουνάμι της υποδειγματικά «αδέσμευτης» και «ακηδεμόνευτης» τέταρτης εξουσίας και να θυμήσουμε:
α) Ο κ.Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να βάλει τα δυο πόδια της κοινωνίας σε ένα παπούτσι αφού πιστεύει αυτά:
«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα» (Κυρ.Μητσοτάκης, Σεπτέμβρης 2017, ΔΕΘ)
β) Ο κ.Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να βάλει τα δυο πόδια της κοινωνίας σε ένα παπούτσι αφού από υπουργός ακόμα κυβερνά έτσι:
γ) Ο κ.Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να βάλει τα δυο πόδια της κοινωνίας σε ένα παπούτσι αφού εν μέσω πανδημίας και με πρόσχημα τον κορωνοιό επαναφέρει ακόμα και το άθλιο και αντιδραστικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης! (εδώ)
δ) Ο κ.Μητσοτάκης πολύ θα ήθελε να βάλει τα δυο πόδια της κοινωνίας σε ένα παπούτσι αφού έχει υπουργούς αυτούς:
«Αν υπάρξουν απολύσεις γιατρών στον ΕΟΠΥΥ, σάς παρακαλώ αυτό δεν θέλω να το χρεωθεί η τρόικα, δεν θέλω να μου παίρνει τη δόξα ο Τόμσεν για τα αυτονόητα. Οι αποφάσεις είναι δικές μου»(Α.Γεωργιάδης, Νοέμβρης 2013, ως υπουργός Υγείας, τότε…)
Ως εκ τούτου, από εδώ και πέρα ξεκινούν τα προβλήματα. Και για τον κ.Μητσοτάκη και για τους προπαγανδιστές φίλους του. Και τούτο διότι εκτός από την ελληνική κοινωνία, ατυχώς για τον κ.Μητσοτάκη, την κυβέρνηση και τους κλακαδόρους της, «απείθαρχη» είναι και η πραγματικότητα.
Πρώτο πρόβλημα: Ο ιός προκαλεί πολλά δεινά αλλά ούτε αμνησία, ούτε αφωνία, ούτε ακρισία. Που σημαίνει ότι η απάντηση που δίνει η ίδια η πραγματικότητα στους ολετήρες του νεοφιλελευθερισμού είναι πρόδηλη: Όχι λιγότερο, όχι συρρικνωμένο, όχι διαλυμένο, όχι ξεπουλημένο, όχι ιδιωτικοποιημένο κράτος, όχι κράτος θηριώδες και αποτελεσματικό μόνο όταν πρόκειται για την άσκηση «αναγκαστικής βίας» κατά των υπηκόων του (από ΜΑΤ μέχρι πλειστηριασμούς κι από κατασχέσεις λογαριασμών μέχρι 30.000 μνημονιακές διατάξεις), αλλά κράτος περισσότερο κοινωνικό, αλληλέγγυο, ισχυρό και αποτελεσματικό στην υπηρεσία των αναγκών των πολιτών του.
Δεύτερο πρόβλημα: Η κοινωνία αντιλαμβάνεται πως η προέκταση του «Μένουμε σπίτι» είναι το «Μένουμε δυνατοί» με πλήρη συνείδηση της γύρω μας πραγματικότητας που βοά: Όχι άναρχος καπιταλιστικός ανταγωνισμός στο Κολοσσαίο «ο θάνατός σου, το παντεσπάνι μου», όχι στον φιλοτομαρισμό του κεφαλαιοκράτη με σκοπό το κέρδος, όχι στη σπατάλη πόρων στο όνομα του εμπορίου της φιλαυτίας και της ανοησίας, αλλά πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός, με πρόγραμμα, με ιεραρχήσεις, με κοινωνικές προτεραιότητες και με σκοπό το κοινό όφελος, όχι στον ατομισμό της ιδεολογικής και πολιτικής ζούγκλας του «survivor», αλλά συλλογική ευθύνη, συντροφικότητα και ατομική εξύψωση στο πλαίσιο του κοινωνικού ανθρώπου.
Τρίτο πρόβλημα (που πρέπει να προσέξουν οι φίλοι του κ.Μητσοτάκη – γλυκά τους το λέμε): Ο ιός με το σάλιο κολλάει…