Προσοχή στο κενό ανάμεσα στο δημοκρατικό μέτωπο και το δημοκρατικό άλλοθι

του Δημήτρη Τσίρκα

Το πρωτοσέλιδο ωστόσο, δεν δημιούργησε κανένα πολιτικό γεγονός. Η συζήτηση που προκάλεσε περιορίστηκε σχεδόν εξολοκλήρου στον ευρύτερο αριστερό/αντιφασιστικό χώρο (εκεί δηλαδή που εξαντλείται το αναγνωστικό κοινό της ΕφΣυν), όπου και εκλήφθηκε κυρίως αρνητικά διότι ο χώρος αυτός έχει άμεση, βιωματική εμπειρία πως κανένα δημοκρατικό μέτωπο απέναντι στον φασισμό δεν υφίσταται.

Το πρωτοσέλιδο δεν αναπαρήχθη από δεξιά ή κεντροαριστερά μέσα και καμία συζήτηση δεν προκάλεσε στους εν λόγω χώρους. Ως εκ τούτου, μικρή πίεση μπορεί να ασκήσει και στους δικαστές. Για μια ακόμα φορά πέφτουμε θύματα του «θαλάμου αντήχησης» (echo chamber) των social media. Συγχέουμε δηλαδή αυτό που απασχολεί τον δικό μας μικρόκοσμο στο διαδίκτυο, το «αριστεροχώρι» που έλεγε υποτιμητικά ο Τσίπρας, με αυτό που συζητά πλατιά ο κόσμος «εκεί έξω».

Όσο για το δεύτερο επιχείρημα, ας δούμε τι γράφουν στα άρθρα τους οι Μητσοτάκης, Σαμαράς:

Μητσοτάκης: «Το δίδαγμα από την πολύχρονη επέλαση της ντροπής είναι πώς μήτρα της υπήρξε ο τυφλός λαϊκισμός… ο πολιτικός κόσμος αδράνησε μπροστά στον κίνδυνο που αναπτυσσόταν στα θολά νερά των ‘αντιμνημονίων’, στις συνοικίες του μίσους και στις πλατείες των ‘αγανακτισμένων’… Η παράταξή μας ήταν και παραμένει διαχρονικός αντίπαλος της Χρυσής Αυγής.»

Σαμαράς: «Και βεβαίως, εγκληματική δραστηριότητα που καλύπτεται πίσω από ‘πολιτική προστασία’ δεν υπάρχει μόνο στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής…. Γιατί και οι νεκροί της Μαρφίν ζητούν δικαίωση…»

Πάρτε λοιπόν τη θεωρία των δύο άκρων σε όλο της την αποκρουστικότητα, από τις σελίδες μιας αριστερής εφημερίδας. Της θεωρίας που ταυτίζει τον ναζισμό με τον λαϊκισμό και τον εξομοιώνει με την αριστερά και τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Και που επί της ουσίας τον αντιμετωπίζει ως το «αμυντικό» παράγωγό τους, το μικρότερο δηλαδή κακό που δικαιολογεί το διαχρονικό φλερτ των οπαδών της μαζί του.

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας δεν δεσμεύει την ηγεσία της δεξιάς στη δημόσια καταδίκη του φασισμού. Αντίθετα, της δίνει βήμα για να συκοφαντήσει για μια ακόμα φορά το λαϊκό κίνημα. Γιατί παρά τις ρητορικές καταδίκες του Σαμαρά και του Μητσοτάκη των εγκλημάτων της ΧΑ, αυτό που μένει από τις τοποθετήσεις τους είναι ότι η μήτρα του ναζισμού είναι ο λαϊκισμός και οι εργατικές αντιδράσεις απέναντι τις ταξικές πολιτικές, ενώ η αριστερά δεν διαφέρει και τόσο πολύ απ’ αυτόν.

Ένα τέτοιο πρωτοσέλιδο θα είχε νόημα στην Καθημερινή ή το Πρώτο Θέμα, δύο εφημερίδες δηλαδή που απευθύνονται σε συντηρητικό κοινό, το οποίο έχει γαλουχηθεί με τη θεωρία των δύο άκρων. Και πάλι όμως, θα χρειαζόταν άλλου τύπου επιχειρηματολογία από τον Μητσοτάκη και τον Σαμαρά για να καταδειχθεί ότι ο ναζισμός είναι θανάσιμος κίνδυνος και αυτοτελές φαινόμενο που δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά, τον λαϊκισμό και τις εργατικές κινητοποιήσεις και για αυτό χρειάζεται να ορθωθεί ένα «δημοκρατικό τείχος» απέναντί του. Αλλά αυτές οι εφημερίδες δεν συμμερίζονται ετούτη τη θέση, ούτε προφανώς, η ηγεσία της δεξιάς.

Την θέση περί ενιαίου δημοκρατικού μετώπου απέναντι στη ΧΑ τη συμμερίζεται η ΕφΣυν και ο αξιόλογος δημοσιογράφος της Δ. Ψαρράς. Για αυτό και στην παρουσίαση του βιβλίου του για τον Μιχαλολιάκο (“Ο Αρχηγός: Το αίνιγμα του Ν. Μιχαλολιάκου”) το 2019 στην ΕΣΗΕΑ, ένας από τους κεντρικούς ομιλητές ήταν ο Νίκος Δένδιας.

Ποιος μπορεί ωστόσο να ξεχάσει ότι ο Δένδιας ήταν Υπουργός Δημόσιας Τάξης το 2012, όταν ύστερα από ειρηνική μοτοπορεία κατά της ΧΑ, συνελήφθησαν και βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ 15 αντιφασίστες από χρυσαυγίτες με στολή. Και τι έκανε ο Δένδιας; Κάλυψε πλήρως τους βασανιστές και επιπλέον, απειλούσε με μήνυση τη βρετανική εφημερίδα Guardian επειδή αποκάλυψε τον βασανισμό!

Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά, η δεξιά και το ακραίο κέντρο δεν κινήθηκαν κατά της Χρυσής Αυγής από κάποια δημοκρατική ευαισθησία. Τέτοια άλλωστε δεν επέδειξαν όταν επί τρεις δεκαετίες έκαναν τα στραβά μάτια στη δολοφονική δράση της ΧΑ, ούτε όταν το δεξί χέρι του Σαμαρά, ο Μπαλτάκος, οργάνωνε με τον Κασιδιάρη τη συνεργασία της ΝΔ με της ΧΑ στη βουλή, ούτε όταν ζητούσαν να επέμβει ο στρατός για να καταστείλει τις μαζικές κινητοποιήσεις το 2008 και το 2010-12.

Κινήθηκαν όταν με τη δική τους ανοχή και πολλές φορές υποστήριξη, η ναζιστική συμμορία έφτασε να διεκδικεί την ηγεμονία στη «δεξιά πολυκατοικία», όταν οι δημοσκοπήσεις το καλοκαίρι του 2013 έδειχναν τη ΝΔ στο 19% και τη ΧΑ, μια ανάσα πίσω της στο 18%. Όταν οι ναζί έχτιζαν παράλληλη εξουσία στους δρόμους με τα τάγματα εφόδου και έδερναν υπουργούς της ΝΔ στον Μελιγαλά, μπροστά στα αδιάφορα βλέμματα των αστυνομικών. Το ένστικτο πολιτικής επιβίωσης και το μικροκομματικό όφελος έστρεψαν την ηγεσία της δεξιάς κατά των ναζί και όχι η πίστη στα δημοκρατικά ιδανικά.

Θεωρώ λοιπόν, εύλογη την απογοήτευση των αντιφασιστών από το εν λόγω πρωτοσέλιδο, που γίνεται ακόμα πιο μεγάλη από το γεγονός ότι δημοσιεύτηκε από μια αριστερή εφημερίδα με συνεπή αντιφασιστική δράση. Το αφιέρωμα της ΕφΣυν δεν δημιουργεί καλύτερους όρους για την καταδίκη της ΧΑ στο δικαστήριο, ούτε δίνει περισσότερα όπλα στους αντιφασίστες για την πάλη ενάντια στον ναζισμό.

Αντίθετα, προκαλεί θλίψη στις τάξεις τους και κυρίως, χαρίζει αντιφασιστικά παράσημα στον Μητσοτάκη και τον Σαμαρά. Παράσημα που όχι μόνο δεν τα αξίζουν, αλλά θα μας τα τρίβουν και στα μούτρα όταν τους εγκαλούμε κάθε φορά που θα κλείνουν το μάτι και θα απλώνουν εγκάρδια το χέρι στους ναζί.