Ένα μήνυμα αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης στάλθηκε στο 1ο Συνέδριο του ΜέΡΑ25 την Παρασκευή, «καθώς είχαμε την τιμή και την χαρά να φιλοξενούμε τον Πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα.
Στην ομιλία του, ο Γραμματέας του κόμματος, Γιάνης Βαρουφάκης, έκανε ειδική αναφορά στην παρουσία του πρέσβη της Παλαιστίνης, στηλιτεύοντας τις πολιτικές Νετανιάχου. «Σαν να αναφερόταν στον λαό σου, στους Παλαιστίνιους, ο Διονύσιος Σολωμός Μαρουάν. Εμείς οι έλληνες, ξέρουμε καλά τι σημαίνει κατοχή και εθνοκάθαρση. ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ θα ανεχόμαστε κυβερνήτες που εναγκαλίζονται με τους διάφορους Νετανιάχου, γελώντας φρικτά τα θύματα του αποικιακού εποικισμού και κάνοντας τα στραβά μάτια στο κράτος-απαρτχάιντ που στήνει το Ισραήλ;»
Μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε ηθικές εκπτώσεις, να πούμε κι εμείς στην Παλαιστίνια μάνα «σύρε νὰ ‘βρῃς τὰ παιδιά σου», να δώσουμε λευκή επιταγή στην Exxon-Mobil και στους εμπόρους οπλικών συστημάτων, γιατί – έτσι μας λένε – θωρακίζουμε την χώρα εξ Ανατολών. Σοβαρά; Ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Όπως πριν 200 χρόνια η πραγματική δύναμη δεν ήρθε από την συμπόρευση με την Ιερά Συμμαχία, αλλά από τον αγώνα τον σκληρό που ενέπνευσε τους Ανυπάκουους Φιλέλληνες διεθνώς, έτσι και σήμερα εγκαταλείποντας τους Παλαιστίνιους εγκαταλείπουμε την Ελλάδα, εγκαταλείπουμε τον Σολωμό, εγκαταλείπουμε την πραγματικότητα ότι τα πραγματικά ερείσματατα φέρνει η συμπόρευση με το Δίκιο.
Για να μην υπάρξει αμφιβολία, όταν ένας Εβραίος, όταν μία Εβραίανιώσει την παραμικρή απειλή επειδή είναι Εβραίος, επειδή είναι Εβραία, είμαι έτοιμος να φορέσω – εδώ στην καρδιά μου – το Άστρο του Δαυίδ ως δείγμα αλληλεγγύης, συστράτευσης και συμπόρευσης με κάθε συνάνθρωπό μας που αντιμετωπίζει τον αντισημιτισμό. Όμως, για τον ίδιο λόγο που μπροστά στο δηλητηριώδες πέπλο του αντισημιτισμού δηλώνω Εβραίος, δηλώνω Παλαιστίνιος μπροστά στο σιδηρόφρακτο κράτος του Απαρτχάιντ που στήνει το Ισραήλ στην Ιστορική Παλαιστίνη.
«Από αυτό το βήμα, ανακοινώνω ότι θα καταθέσω προς συζήτηση και ψήφιση από το 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο πρόταση πολιτικής που θα καταστήσει το ΜέΡΑ25 το πρώτο ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό κόμμα το οποίο ζητά από την ΕΕ,αφ’ ενός, άμεση αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης και, αφ’ ετέρου, κυρώσεις, ακύρωση όλων των αμυντικών συμφωνιών, απόλυτο εμπάργκο όπλων και επιλεκτικό εμπορικό εμπάργκο του κράτους του Ισραήλ έως ότου αναγνωριστούν ίσα δικαιώματα στους Παλαιστίνιους που ζουν στο Ισραήλ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη – κάτι που απαιτεί βέβαια την κατάργηση του κράτους του Απαρτχάιντ και την πλήρη άρση του αποκλεισμού της Γάζα».
Αναλυτικά η ομιλία του Γραμματέα του ΜέΡΑ25, Γιάνη Βρουφάκη:
Τις εργασίες του 1ου Συνεδρίου του ΜέΡΑ25 στην Δραπετσώνα άνοιξε ο Συντονιστής της Κεντρικής Επιτροπής Κώστας Μπιτσάνης ο οποίος αναφέρθηκε στην επιλογή του χώρου, πάνω στα ερείπια του οποίου γεννιέται η ελπίδα και η ζωή. «Θα φύγουμε από δω πιο δυνατοί, πιο πολλοί και πιο σίγουροι» κατέληξε ο Συντονιστής της ΚΕ.
Στη συνέχεια τον λόγο έλαβε ο Συντονιστής της Νεολαίας του ΜέΡΑ25 Θωμάς Αχταρίδης ο οποίος αναφέρθηκε στην «γενιά της κρίσης». «Σε αυτή την κοινωνία που κάνει τα στραβά μάτια στο άδικο και την καταπίεση, δεν χωράμε. Η κανονικότητα τους δεν χωράει τα όνειρα μας. Γι’ αυτό εμείς μαζί θα δώσουμε τη μάχη της γενιά μας, τον αγώνα της αμφισβήτησης αλλά και της νίκης» σημείωσε ο Συντονιστής της Νεολαίας.
Ξεχωριστό μήνυμα έστειλε ο Ρότζερ Γουώτερς, ακτιβιστής και από τα ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd:
«Εντάξει. Καλησπέρα σας. Είμαι στη Νέα Υόρκη. Κι εσείς είστε στην Αθήνα. Μακάρι να μπορούσα να είμαι κι εγώ μαζί σας απόψε. Με προσκάλεσε ο Γιάνης και… το ΜέΡΑ25. Είμαι ελάχιστα μεγαλύτερος από τη «Νάκμπα».
Μόλις πέντε χρόνια. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά πέρασα… τα πρώτα 68 χρόνια της ζωής μου μάλλον αγνοώντας την ιστορία της Παλαιστίνης. Παρότι ο πατέρας μου ζούσε στην Παλαιστίνη τη δεκαετία του ’30. Μάλιστα, δίδασκε αγγλικά στο σχολείο Σεντ Τζορτζ. Στην Ιερουσαλήμ. Στο σπίτι μου έχω γράμματά του που έστελνε στη γιαγιά μου. Σε κάποια από αυτά εκφράζει τη μεγάλη του ανησυχία για το μέλλον του παλαιστινιακού λαού. Διότι έβλεπε την άνοδο του σιωνισμού γύρω του, όταν βρισκόταν εκεί τη δεκαετία του ’30. Μεγαλώνοντας, δεν είχα ιδέα για τα εκεί βιώματα του πατέρα μου. Αργότερα, σκοτώθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… πολεμώντας τους Γερμανούς στην Ιταλία. Έπειτα… το τι συνέβη το 1948 στην Παλαιστίνη το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Καμιά φορά νιώθω ότι… ο δρόμος είναι πάρα πολύ δύσκολος και ανώμαλος. Ιδίως λόγω της σύγχρονης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αλλά η αποφασιστικότητα του παλαιστινιακού λαού είναι τεράστια και τρομερά συγκινητική. Σπαραξικάρδια αλλά και συγκλονιστική. Έτσι, όσοι υποστηρίζουμε τον αγώνα τους ποτέ δεν πρόκειται να τα παρατήσουμε, να το βάλουμε κάτω. Και κάνουμε σπουδαία βήματα. Έχω την τάση να εστιάζω στις ΗΠΑ επειδή εκεί ζω. Δεν είναι όμως μόνο οι αντιδραστικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Το ίδιο συμβαίνει στη Γερμανία, στη Γαλλία και τώρα στη Βρετανία. Γινόμαστε κάθε μέρα και πιο δυνατοί και κερδίζουμε αυτή τη μάχη. Και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την απελευθέρωση των Παλαιστινίων από τον ζυγό της κατοχής. Μέχρι είτε να αποκτήσουν δικό τους κράτος, κάτι που μοιάζει απίθανο σήμερα, είτε… μέχρι όλη η χώρα την οποία γνωρίζουμε ως Παλαιστίνη… να εκδημοκρατιστεί, με ανθρώπινα δικαιώματα για όλους. Μέσα από τη δουλειά μου και τη σκέψη μου κατέληξα… να εναποθέτω την πίστη μου σε μια πολύ μικρή βάση. Κι αυτή η βάση είναι: ίσα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα για κάθε άνθρωπο, για όλα μας τα αδέλφια παντού στον κόσμο, αλλά ειδικά στην Παλαιστίνη. Ανεξαρτήτως, προφανώς, καταγωγής, εθνικότητας, θρησκείας και ούτως καθεξής. Δεν θα ησυχάσουμε, κανείς μας δεν θα ησυχάσει ούτε στιγμή, μέχρι να ευοδωθεί η υπόσχεση για οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα όπως διατυπώθηκε από τον ΟΗΕ στο Παρίσι το 1948 και μέχρι να ελευθερωθεί ο λαός μας. Είμαστε μαζί σας και θα παραμείνουμε μαζί σας, μέχρι να κερδηθεί η μάχη. Σε ευχαριστώ, Γιάνη. Σας ευχαριστώ πολύ».