Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στο Ίδρυμα Ευγενίδου την Παρασκευή 16 Μαρτίου, λίγες μέρες πριν την παγκόσμια ημέρα κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού, στις 18:00.
 
Αναλυτικότερα, το σχετικό κάλεσμα της Κίνησης Χειραφέτησης Αναπήρων: Μηδενική Ανοχή:
 
Την Παρασκευή 16 Μαρτίου, ώρα 18:00 η Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων: Μηδενική Ανοχή θα συμμετάσχει σε μια πρώτη συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί στο Ίδρυμα Ευγενίδου με στόχο τη διευρυμένη ανάληψη πρωτοβουλιών υποστήριξης και ενίσχυσης του εγχειρήματος αποϊδρυματοποίησης στη μονάδα των Λεχαινών, αλλά και ευρύτερα των χώρων φιλοξενίας αναπήρων στη χώρα, αλλά και εποπτείας και ελέγχου τυχόν καθυστερήσεων ή παρεκκλίσεων στο κοινωνικά αναγκαίο αυτό εγχείρημα. Η δύσκολη, στη σωστή υλοποίησή της, αλλά επιτακτική, στις μέρες μας πια, μετάβαση από τον παρωχημένο θεσμό του ιδρύματος σε ένα κοινοτικό, ενταξιακό μοντέλο φιλοξενίας χρειάζεται τη συλλογική προσπάθεια και συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων.
 
Σε λίγες ημέρες, την 21η Μαρτίου συγκεκριμένα, έχουμε την παγκόσμια ημέρα κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού. Η ίδια ημέρα έχει οριστεί επίσης ως η μέρα αλληλεγγύης για τους ανθρώπους με σύνδρομο Down, οι οποίοι έχουν βιώσει βαθιά το ρατσισμό. Ο ρατσισμός του Χίτλερ οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους με σύνδρομο Down και άλλες βλάβες σε μαρτυρικό θάνατο, πριν από τους/τις Εβραίους/ες, πριν από τους/τις κομμουνιστές/ριες, τους/τις Ρομά/Ρομνί, τα ομοερωτικά άτομα, πολύ πριν κατασκευαστούν οι θάλαμοι αερίων.

Μάλιστα, η ΕΞΟΝΤΩΣΗ των αναπήρων (275.000) παρουσιάστηκε ως «υπηρεσία» στο γερμανικό λαό και στους/στις ίδιους/ες τους/τις ανάπηρου/ες… Ο υπεύθυνος των προγραμμάτων ευθανασίας των αναπήρων (πρόγραμμα Τ4) Καρλ Μπραντ χρησιμοποίησε ως προφάσεις το δυσβάστακτο οικονομικό κόστος διαβίωσης και τη δυστυχία του «ανάξιου» ατόμου και –στην απολογία του στη δίκη της Νυρεμβέργης– μίλησε για «καλές προθέσεις» απέναντι στα κακόμοιρα πλάσματα. Τις «καλές» αυτές προθέσεις σήμερα τις συναντά κανείς στα εκατοντάδες κλειστού τύπου ιδρύματα «προστασίας» αναπήρων.

 
Το ίδρυμα των Λεχαινών είναι ένα από αυτά. Έχει υπάρξει χώρος εγκλεισμού και βασανισμού ενηλίκων και ανηλίκων ανάπηρων ατόμων για πολλά χρόνια. Άνθρωποι πέρασαν δεκαετίες κλεισμένοι σε ξύλινα κλουβιά, άλλοι πάλι δεμένοι μονίμως χειροπόδαρα και όλοι σχεδόν σε βαριά φαρμακευτική καταστολή. Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους όλα αυτά τα χρόνια υπό καθεστώς έλλειψης φροντίδας, αδιαφορίας και κοινωνικού αποκλεισμού. Παρόμοιες καταστάσεις, ωστόσο, με εκείνες των Λεχαινών εξακολουθούν να υφίστανται και σε άλλα ιδρύματα, ιδιωτικά, εκκλησιαστικά ή δημόσια, σε πλείστες περιοχές της χώρας.
Τα τελευταία χρόνια, ένα πρόγραμμα παρέμβασης έχει αλλάξει την κατάσταση στο ίδρυμα των Λεχαινών, αν και φυσικά όχι με ριζικό και μόνιμο τρόπο: άνθρωποι λύθηκαν από τα δεσμά τους, απελευθερώθηκαν από τα κλουβιά και τη χημική καθήλωση. Σε συνέχεια και ως αποτέλεσμα αυτού, η κυβέρνηση πρόσφατα ανακοίνωσε την έγκριση κονδυλίων για την αποϊδρυματοποίηση της Μονάδας των Λεχαινών, χωρίς ωστόσο να έχει γίνει γνωστό ως σήμερα το πώς, με τι όρους και με τι πρόγραμμα θα πραγματοποιηθεί η ασφαλής μετάβαση και η κοινωνική επανένταξη των ενοίκων.

Η εμπειρία και τα αποτελέσματα από άλλα εγχειρήματα, όπου αντί της αποϊδρυματοποίησης επιλέχτηκε μια απλή μετεγκατάσταση των ενοίκων ιδρυμάτων σε μικρά άσυλα με επίσης ιδρυματική κουλτούρα διατήρησης των κατασταλτικών πρακτικών και χωρίς πρόνοια επανάκτησης από μέρους τους επικοινωνιακών και κοινωνικών δεξιοτήτων, είναι δυστυχώς τραγικά επίκαιρη στις μέρες μας. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλες τέτοιες αστοχίες στο ίδρυμα των Λεχαινών. Τώρα πια, άλλωστε, δεν υπάρχουν οι συνήθεις δικαιολογίες: υπάρχουν οι πόροι για να πραγματοποιηθεί ένα συνολικό εγχείρημα κοινωνικής επανένταξης και οι ένοικοι των Λεχαινών το αξίζουν!

*Διαβάστε το σχετικό θέμα: Ανάπηροι βορά στο θέαμα και τη μικροπολιτική;