Μετά το φιάσκο του ΕΝΦΙΑ, της ΔΕΘ, τις αρνητικές δημοσκοπήσεις, την “εύγλωττη σιωπή” της Μέρκελ και το άδειασμα Ντράγκι, η  κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έχει πλέον αντιληφθεί ότι η μοναδική διέξοδος για την ίδια είναι να κερδίσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί, ελπίζοντας σε ένα μεταγενέστερο “θαύμα” που θα την βοηθήσει να ανατρέψει το σημερινό -δυσμενές γι' αυτήν- κλίμα. Κεντρικό της στόχο αποτελεί, λοιπόν, η εξασφάλιση των 180 ψήφων μέσα στο σημερινό κοινοβούλιο, ώστε να κατορθώσει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας μαζί με μια αξιόλογη χρονικά παράταση του βίου της.
 
Η κατάθεση της πρότασης για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, είναι βέβαιο ότι είχε ένα πρώτο -θετικό για την κυβέρνηση- αποτέλεσμα: Να σταματήσει την εκλογολογία, μετά πολλής γκρίνιας και παρεκκλίσεων από την κυβερνητική γραμμή, που προερχόταν από τους πολιτευτές και βουλευτές των δύο κομμάτων της συμπολίτευσης. Οι παράγοντες αυτοί, που έβλεπαν τις εκλογές να έρχονται, θεωρώντας ήδη καταδικασμένη την κυβερνητική πολιτική, είχαν αρχίσει να εκτοξεύουν αντικυβερνητικές ρουκέτες, πιστεύοντας ότι έτσι θα “ηρωποιηθούν” στο δυσαρεστημένο ακροατήριο των κομμάτων τους και θα πάρουν κεφάλι στην επερχόμενη μάχη του σταυρού.
 
Πράγματι, με μια πρώτη ματιά, η κυβέρνηση κατάφερε να σταματήσει με την κίνησή της αυτή, την εκλογολογία, τουλάχιστον ως προς τον χρονικό της προσδιορισμό για το Νοέμβριο.
 
Φτάνει αυτό όμως για να την χαρακτηρίσει κανείς ως επιτυχημένη κίνηση; Πιστεύουμε πως όχι, γιατί δεν δείχνει να υπηρετεί τον κεντρικό στόχο της εξασφάλισης των 180 ψήφων για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η τραγική εικόνα που παρουσίασε τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση, έχει αναγκάσει βουλευτές που έδειχναν ιδιαιτέρως φιλική στάση προς αυτήν, στις πρώτες τους δηλώσεις να προαναγγέλλουν αρνητική ψήφο στην πρόταση ή στην καλύτερη περίπτωση απλή παρουσία ή απουσία. Και όχι μόνον αυτό. Η κοινοβουλευτική διαδικασία των τριών ημερών, θα αναγκάσει την κυβέρνηση να απολογηθεί για την πολιτική της και για το γεγονός ότι καμία από τις προβλέψεις της δεν υλοποιείται και θα δέχεται διαρκώς τα πυρά της αντιπολίτευσης. Με λίγα λόγια, θα βρίσκεται σε άμυνα, στριμωγμένη στη γωνία, ενώ υποτίθεται ότι έκανε την κίνηση αυτή για να ανακτήσει την πολιτική πρωτοβουλία. Οι δε “διαμαρτυρόμενοι” μέχρι τώρα βουλευτές της θα εξαναγκαστούν για μια ακόμα φορά είτε να σιγήσουν είτε να γκρινιάξουν, ευπρεπώς αυτή τη φορά, υπερψηφίζοντας -όπως πάντα- στο τέλος, με συνέπεια τον αυτοεξευτελισμό τους για μια φορά ακόμα. Τα “πες στον Χαρδούβελη να πάει να …” δεν πρόκειται να ακουστούν ούτε σε “κοινοβουλευτική” απόδοση.
 
Με δυσαρεστημένους, λοιπόν, τους ολίγον “αντάρτες”, τους “πρόθυμους” ανεξάρτητους να μην μπορούν να εκδηλώσουν την προθυμία τους φοβούμενοι την κατακραυγή και τέλος την διαφαινόμενη απροθυμία των “πρόθυμων” φιλοκυβερνητικών θυλάκων της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ για τους ίδιους λόγους, φαίνεται ότι το αποτέλεσμα της θετικής ψήφου στην πρόταση της κυβέρνησης δεν θα ξεπεράσει τον αριθμό 160. Έναν αριθμό που απέχει πολύ από τις 180 ψήφους.  Και αμέσως μετά θα ξαναρχίσει η εκλογολογία, το αντάρτικο “κότας” και οι νέοι παλληκαρισμοί που θα εντείνουν την αποσύνθεση της κυβέρνησης. Μια τρύπα στο νερό δηλαδή για όσους σχεδίασαν την κίνηση αυτή.
 
Υ.Γ. Η ανάθεση της παρουσίασης της πρότασης ψήφου εμπιστοσύνης στον κ. Βορίδη, λόγω της συνήθους κοινοβουλευτικής φυγομαχίας του κ. Σαμαρά, δεν θα πρέπει να ικανοποιεί ούτε τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ούτε την καραμανλική πτέρυγα. Και ο μεν κ. Βενιζέλος, δέχθηκε με ανακούφιση, ως αντάλλαγμα, το  συγχωροχάρτι του Πρωθυπουργού για το (από τον τελευταίο χαρακτηριζόμενο παλαιότερα ως) σκάνδαλο των υποβρυχίων. Οι καραμανλικοί;