Ψωμί Παιδεία Ελευθερία
Ψωμί: 25% των Ελλήνων κάτω από το όριο της φτώχειας.
Παιδεία: 3% του ΑΕΠ -το χαμηλότερο στην ΕΕ των 27.
Ελευθερία: ERROR. No Data Available
Ψωμί: 25% των Ελλήνων κάτω από το όριο της φτώχειας.
Παιδεία: 3% του ΑΕΠ -το χαμηλότερο στην ΕΕ των 27.
Ελευθερία: ERROR. No Data Available
«Χούντα δεν θυμάμαι, μα ούτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά» τραγουδούσαν οι Φατμέ στη δεκαετία του 80. Τυχεράκηδες.
Δυο δεκαετίες αργότερα, καθώς η Ελλάδα βρίσκεται υπό την οικονομική επιτήρηση της τρόικας και με ψαλιδισμένη την εθνική της κυριαρχία (όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός) η χώρα αναζητά για μια ακόμη φορά τα ανανεωμένα μηνύματα της επετείου του πολυτεχνείου. Για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία μετά την πτώση της δικτατορίας (αν όχι από το τέλος του εμφυλίου) μια ολόκληρη γενιά πιστεύει βαθιά μέσα της ότι το μέλλον της θα είναι χειρότερο από το παρόν της. Και αυτό την φέρνει σε πολύ δυσκολότερη θέση από την «καημένη γενιά» των φατμέ.
Να αρχίσουμε λοιπόν τις συγκρίσεις με το παρελθόν; Το σύνθημα «σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το 73» μπορεί να ακούγεται όλο και συχνότερα στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων αλλά στην πραγματικότητα είναι ελαφρώς παραπλανητικό.
Το επίπεδο της δημοκρατίας, της ευημερίας και του πολιτισμού μιας χώρας δεν κρίνεται με απόλυτες συγκρίσεις με το παρελθόν -διαφορετικά όλοι θα ήμασταν ευχαριστημένοι που ζούμε καλύτερα σε σχέση με τον μέσο πολίτη του Μεσαίωνα. Η κάθε εποχή κρίνεται από τις «χαμένες ευκαιρίες» της. Από τα αγαθά και τις ελευθερίες που θα μπορούσε να απολαμβάνει με βάσει την αύξηση της παραγωγικότητας, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και του πολιτισμού - αλλά καταλήγει να τα χάνει μέσα από τα χέρια της.
Ίσως τελικά η επέτειος του πολυτεχνείου να παραμένει τόσο ζωντανή και επίκαιρη γιατί καταφέρνει να μεταλλάσσεται μαζί με την εποχή της και να γίνεται δείκτης αυτών των χαμένων ευκαιριών. Δεν είναι σύμβολο ενός ιστορικού γεγονότος αλλά της ίδιας της έννοιας της εξέγερσης απέναντι σε κάθε μορφή τυραννίας: οικονομικής, πολιτικής ή ακόμη και πολιτισμικής. Μάχεται τους σύγχρονους «μαστοράκηδες», οι οποίοι μπορεί να μην εργάζονται στην ΥΕΝΕΔ, αλλά όλο και σε κάποιο τηλεοπτικό παραθυρο θα σκάσουν μύτη. Εξοργίζεται όταν χτυπούν κάποιον στην ταράτσα - και ας μην τον λένε Αντρέα αλλά Αχμέντ. Ζητά ακόμη και σήμερα περισσότερους δασκάλους και λιγότερους στρατιωτικούς (ή έστω στρατιωτικές δαπάνες). Πνίγεται με τις προληπτικές συλλήψεις που την γυρίζουν όχι μόνο στο 1973 αλλά στο 1305, όταν εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το Habeas Corpus, επί βασιλείας του Εδουάρδου Ι στην Αγγλία.
Η επέτειος του πολυτεχνείου είναι ή ίδια μια διαρκής εξέγερση. Και ως γνωστόν οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία - σε καλούν για της γενιάς σου τα πολυτεχνεία.
Παιδεία: 3% του ΑΕΠ -το χαμηλότερο στην ΕΕ των 27.
Ελευθερία: ERROR. No Data Available
«Χούντα δεν θυμάμαι, μα ούτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά» τραγουδούσαν οι Φατμέ στη δεκαετία του 80. Τυχεράκηδες.
Δυο δεκαετίες αργότερα, καθώς η Ελλάδα βρίσκεται υπό την οικονομική επιτήρηση της τρόικας και με ψαλιδισμένη την εθνική της κυριαρχία (όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός) η χώρα αναζητά για μια ακόμη φορά τα ανανεωμένα μηνύματα της επετείου του πολυτεχνείου. Για πρώτη φορά στην Ελληνική ιστορία μετά την πτώση της δικτατορίας (αν όχι από το τέλος του εμφυλίου) μια ολόκληρη γενιά πιστεύει βαθιά μέσα της ότι το μέλλον της θα είναι χειρότερο από το παρόν της. Και αυτό την φέρνει σε πολύ δυσκολότερη θέση από την «καημένη γενιά» των φατμέ.
Να αρχίσουμε λοιπόν τις συγκρίσεις με το παρελθόν; Το σύνθημα «σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η χούντα δεν τελείωσε το 73» μπορεί να ακούγεται όλο και συχνότερα στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων αλλά στην πραγματικότητα είναι ελαφρώς παραπλανητικό.
Το επίπεδο της δημοκρατίας, της ευημερίας και του πολιτισμού μιας χώρας δεν κρίνεται με απόλυτες συγκρίσεις με το παρελθόν -διαφορετικά όλοι θα ήμασταν ευχαριστημένοι που ζούμε καλύτερα σε σχέση με τον μέσο πολίτη του Μεσαίωνα. Η κάθε εποχή κρίνεται από τις «χαμένες ευκαιρίες» της. Από τα αγαθά και τις ελευθερίες που θα μπορούσε να απολαμβάνει με βάσει την αύξηση της παραγωγικότητας, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και του πολιτισμού - αλλά καταλήγει να τα χάνει μέσα από τα χέρια της.
Ίσως τελικά η επέτειος του πολυτεχνείου να παραμένει τόσο ζωντανή και επίκαιρη γιατί καταφέρνει να μεταλλάσσεται μαζί με την εποχή της και να γίνεται δείκτης αυτών των χαμένων ευκαιριών. Δεν είναι σύμβολο ενός ιστορικού γεγονότος αλλά της ίδιας της έννοιας της εξέγερσης απέναντι σε κάθε μορφή τυραννίας: οικονομικής, πολιτικής ή ακόμη και πολιτισμικής. Μάχεται τους σύγχρονους «μαστοράκηδες», οι οποίοι μπορεί να μην εργάζονται στην ΥΕΝΕΔ, αλλά όλο και σε κάποιο τηλεοπτικό παραθυρο θα σκάσουν μύτη. Εξοργίζεται όταν χτυπούν κάποιον στην ταράτσα - και ας μην τον λένε Αντρέα αλλά Αχμέντ. Ζητά ακόμη και σήμερα περισσότερους δασκάλους και λιγότερους στρατιωτικούς (ή έστω στρατιωτικές δαπάνες). Πνίγεται με τις προληπτικές συλλήψεις που την γυρίζουν όχι μόνο στο 1973 αλλά στο 1305, όταν εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το Habeas Corpus, επί βασιλείας του Εδουάρδου Ι στην Αγγλία.
Η επέτειος του πολυτεχνείου είναι ή ίδια μια διαρκής εξέγερση. Και ως γνωστόν οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία - σε καλούν για της γενιάς σου τα πολυτεχνεία.