Δεν ξέρω πόσο μετράει κατά τη γνώμη σας το γεγονός ότι χθες βράδυ στα δελτία ειδήσεων πρώτο θέμα ήταν η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού.
 
Για μένα μετράει πολύ. Ιδίως όταν δεύτερο και καταϊδρωμένο έρχεται όχι κάποιο θέμα ρουτίνας, αλλά το αδιέξοδο στις σχέσεις της κυβέρνησης με την τρόικα. Δηλαδή το μέλλον του τόπου, η πιθανότητα νέου υφεσιακού κύκλου, χιλιάδες θέσεις εργασίας και συντάξεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
 
Όχι, δεν βάζω εγώ στη ζυγαριά τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, εκείνοι τη βάζουν. Το σκηνικό έχει στηθεί. Η παγίδα είναι εκεί, ορατή. Όποιος δεν τη βλέπει είναι αφελής – θα είναι άξιος της μοίρας του.
 
Μετράει πολύ για μένα το γεγονός ότι πρώτο θέμα στις ειδήσεις είναι η απεργία πείνας του Ρωμανού και τα παρεπόμενα επεισόδια στα Εξάρχεια, το κάψιμο αυτοκινήτων και το σπάσιμο μαγαζιών, όλο αυτό το υπερθέαμα της βίας και του φόβου. Ιδίως όταν πολύ πιο κάτω στη σειρά είναι η ανεκδιήγητη επίθεση των ΜΑΤ εναντίον αναπήρων που διεκδικούσαν τα στοιχειώδη.
 
Η συμπαράσταση στο δίκαιο αίτημα του Ρωμανού είναι αυτονόητη. Χρειάζεται όμως έξυπνη τακτική, μέτρο και σύνεση. Ειδικά όταν οι εκρηκτικές συνέπειες των αποφάσεων που λαμβάνουν οι δικαστικές αρχές συνεπικουρούμενες από την κυβέρνηση, συμπίπτουν χρονικά με την εκρηκτική επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Σύμπτωση; Μπορεί. Βολική πάντως.
 
Η Αριστερά πρέπει να το σκεφτεί. Δεν χρειάζεται να πέσει αυτή τη φορά στην παγίδα. Δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί από τα θεμελιώδη προβλήματα της πολιτικής συγκυρίας, από τις μεθοδεύσεις της τρόικας, από τον προϋπολογισμό, από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς που αποσκοπούν στη συγκρότηση ενός συντηρητικού μπλοκ με άξονα την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Δηλαδή την παράταση ζωής σ’ αυτή την κυβέρνηση για ενάμιση ακόμα χρόνο, με όλες τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε αυτή η εξέλιξη στον κοινωνικό ιστό, στους ανέργους,  στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στις μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις. Στο κοινωνικό κράτος, στην παιδεία και στη δημόσια υγεία. Κι ακόμα, σ’ αυτά τα ίδια τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.
 
Είναι κοινός τόπος ότι η κυβέρνηση παραπέει. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι ακίνδυνη. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Σ’ αυτή την οριακή συγκυρία, τα κέντρα ισχύος που έχουν συμφέρον να μην αλλάξει το στάτους κβο στην Ελλάδα έχουν το κίνητρο να καταφύγουν σε οποιαδήποτε τυχοδιωκτική ενέργεια που θα προσέφερε την ευκαιρία αποσυμπίεσης του πολιτικού σκηνικού, που θα ευνοούσε την επανασυσπείρωση του κατακερματισμένου συντηρητικού μπλοκ.
 
Δεν είμαι καν σίγουρος ότι χρειάζεται ένα συγκροτημένο σχέδιο για να επιτευχθούν τέτοιου είδους στόχοι. Αναμπουμπούλα χρειάζεται,. Αποπροσανατολισμός από τα μεγάλα διακυβεύματα της περιόδου. Ανάκληση φοβικών και συντηρητικών αντανακλαστικών. Διέγερση της κινδυνολογίας. Προβολή μιας υποτιθέμενης αναγκαιότητας για μέτρα τάξης και ασφάλειας, μπροστά στον κίνδυνο της αναρχίας, της ανατροπής, της αποσταθεροποίησης του συστήματος.
 
Η κοινωνία δεν έχει τίποτα να κερδίσει από μια τέτοια αναστάτωση. Η Αριστερά δεν ευνοείται από τη μετάθεση των διλημμάτων, από την επικράτηση μιας ατζέντας που θα έχει ως βασικό άξονα τον φόβο.
 
Η χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης, και τίποτα δεν πρέπει να αποσπάσει την προσοχή της κοινωνίας απ’ αυτά. Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη να απομακρυνθεί το πολιτικό σύστημα που την έφερε ως εδώ. 
 
Αυτοί είναι οι στόχοι, αυτές είναι οι προτεραιότητες. Κανένα άλλο επιμέρους μέτωπο δεν είναι σημαντικότερο. Καμία επέτειος, καμία πρόκληση, καμία συναισθηματική εμπλοκή.

Κοιτώντας τα πράγματα αντιστρόφως, δεν πρέπει να δοθεί η παραμικρή ευκαιρία στο σύστημα εξουσίας να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να επιχειρήσει να διαλέξει εκείνο το πεδίο της αντιπαράθεσης.
 
Σ’ αυτό το πολιτικό σταυροδρόμι, η ψυχραιμία είναι μαγκιά.