Ο Νίκος Ρωμανός, αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας που έγινε στα Εξάρχεια στις 6 Δεκέμβρη του 2008, μιλά για τον κολλητό του φίλο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.
«Η φράση “τι δουλειά έχουν τα 15χρονα στα Εξάρχεια”, αποτελεί μια από τις βασικές ταμπέλες του δεξιού marketing που είχε στόχο τη νομιμοποίηση της δολοφονίας του Αλέξανδρου. Απευθύνεται στο κοινό της δεξιάς πολυκατοικίας το οποίο ως κοινωνική βάση είναι στην πλειοψηφία του άνθρωποι χωρίς ηθικούς φραγμούς , φορείς μιας μικροαστικής ηθικής που επιτίθεται με λύσσα στους πιο αδύναμους και κάνει υποκλίσεις στους ισχυρούς γλύφοντας τα παπούτσια τους για λίγη εύνοια, τηλεοπτικά υποπροίοντα του Σκάι και της Στεφανίδου που το μυαλό του εκπέμπει στις συχνότητες τηλεοπτικών σταθμών κι εκπομπών» διηγείται ο Νίκος Ρωμανός στη Χρύσα Λύκου.
«Ο Αλέξανδρος και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 έχουν κωδικοποιηθεί στην ιστορία και αποτελούν σύμβολα με συγκεκριμένες επιδράσεις. Τα σύμβολα στην πολιτική και την ιστορία αποτελούν και πεδία συγκρούσεων είτε για τη διατήρηση τους, είτε για την αποκαθήλωση τους, είτε για την απονοηματοδότηση τους» τονίζει ο Ρωμανός, ενώ σε άλλο σημείο τονίζει πως «ο συμβολισμός του Αλέξανδρου πέρα από τους προφανής είναι και ο συμβολισμός μιας γενιάς μου αψήφισε τα όπλα της αστυνομίας, τα δακρυγόνα, τα γκλόμπ. Που ξεπέρασε τα όρια της αστικής νομιμότητας, τσάκισε την καταστολή στον δρόμο, έστησε οδοφράγματα, αναποδογύρισε περιπολικά έξω απ’ τα τμήματα. Είναι ο συμβολισμός μιας εποχής όπου η εικόνα της παντοδυναμίας τους κατέρρευσε με πάταγο. Αυτό είναι η επίδραση πάνω τους μέχρι και σήμερα».
Ο Γιώργος Θαλάσσης, καθηγητής του 15χρονου τότε Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου που δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια τον Δεκέμβρη του ’08, μιλάει για την απώλεια Αλέξανδρου.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι, τάσσονται με το μέρος της αστυνομίας σε αυτές τις περιπτώσεις γιατί θέλουν διακαώς να φταίει το θύμα. Διότι αν φταίει το θύμα, εκείνοι νιώθουν ασφαλεις. Αν δεν φταίει το θύμα, αυτοί θα χάσουν τον ύπνο τους. Εγώ, δεν πάω στα Εξάρχεια, άρα δεν θα με σκοτώσει κανένας Κορκονέας. Ο Αλέξανδρος δολοφονήθηκε γιατί πήγε στα Εξάρχεια και δεν είχε καμία δουλειά να είναι εκεί. Αυτό είναι το σενάριο που επικρατεί» εξηγεί ο Γ. Θαλάσσης στη Χρύσα Λύκου.
Σε άλλο σημείο τονίζει «Θέλουν διακαώς αυτές οι ημερομηνίες να ξεχαστούν. Γίνονται πολλά ντροπιαστικά πράγματα, όπως με τη δολοφονία του Σαμπάνη. Δεν πήγε ο Υπουργός να παρηγορήσει τους δολοφόνους στο κρατητήριο; Δεν πανηγύρισαν οι αστυνομικοί που αθωώθηκαν για τη δολοφονία του Κωστόπουλου; Δεν ξέρουμε πώς αντιμετωπίστηκε ο Βασίλειος Μάγγος και πώς αντιμετωπίζεται ο πατέρας του σήμερα καθώς και τι σκευωρία δίκης ετοιμάζονται να κάνουν;».
«Δεν υπολογίζω πόσο χρονών θα ήταν σήμερα ο Αλέξανδρος, το βλέπω μπροστά μου με τον Νίκο (Ρωμανό). Κι όχι μόνο ο Νίκος, αλλά και οι υπόλοιποι συμμαθητές τους. Είναι μια ομάδα παιδιών απ’ το ίδιο σχολείο που τους βλέπω και τους καμαρώνω. Απ’ αυτήν την ομάδα όμως λείπει ο Αλέξανδρος. Και θα λείπει πάντα».
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Χρύσα Λύκου
Ηχοληψία: Διονύσης Αντύπας