Στις 17 Ιανουαρίου του 1961, ο ηγέτης του αντιαποικιοκρατικού παναφρικανικού κινήματος, Πατρίς Λουμούμπα, εκτελέστηκε, διαμελίστηκε και τα μέλη του διαλύθηκαν στο οξύ. Το τελευταίο γραπτό του κείμενο, μια επιστολή προς τη σύντροφό του, δημοσιεύσαμε την Παρασκευή, στη μνήμη του.

Μνήμη Πατρίς Λουμούμπα

Αγαπημένη μου σύντροφε,

Σου γράφω αυτές τις λέξεις χωρίς να ξέρω αν θα σε βρουν, πότε θα σε βρουν ή αν θα είμαι ζωντανός όταν θα τις διαβάζεις. Σε όλη τη διαδρομή του αγώνα μου για την ανεξαρτησία της χώρας μου, δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή για τον τελικό θρίαμβο σε αυτό τον ιερό σκοπό, στον οποίο κι εγώ κι οι σύντροφοι μου αφιερώσαμε τη ζωή μας. Όμως αυτό που ευχόμαστε για τη χώρα μας, το δικαίωμα σε μια τίμια ύπαρξη, σε μια άσπιλη αξιοπρέπεια, σε ανεξαρτησία χωρίς περιορισμούς, δεν το επιθυμούν η Βελγική αποικιοκρατία και οι Δυτικοί της σύμμαχοι, που βρηκαν άμεση ή έμμεση υποστήριξη, ηθελημένη ή αθέλητη, ανάμεσα σε συγκεκριμένους υψηλόβαθμους αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών, του οργανισμού στον οποίο εναποθέσαμε την εμπιστοσύνη μας.

Διέφθειραν συγκεκριμένους συμπατριώτες μας, θόλωσαν την αλήθεια και έμπλεξαν τις γραμμές ωστε να μη ξεχωρίζουμε τον εχθρό.

Μα δεν είμαστε μόνοι. Η Αφρική, η Ασία, οι ελεύθεροι κι απελευθερωμένοι λαοί, σε κάθε άκρη της Γης, θα είναι πάντα στο πλευρό των Κογκολέζων. Δεν θα εγκαταλείψουν το φως, ώσπου να έρθει η μέρα που δε θα υπάρχουν οι άποικοι και οι μισθοφόροι τους στη χώρα μας.

Στα παιδιά μου, που τα αφήνω και που μάλλον δε θα τα ξαναδώ, εύχομαι να διδαχθούν ότι το μέλλον του Κογκό είναι όμορφο και ότι ζητάει από τον καθένα μας, από κάθε Κογκολέζο, να επιτύχει τον ιερό σκοπό της ανασύστασης της ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας μας – γιατί χωρίς Αξιοπρέπεια δεν υπάρχει Ελευθερία, χωρίς Δικαιοσύνη δεν υπάρχει Αξιοπρέπεια και χωρίς Ανεξαρτησία δεν υπάρχουν Ελεύθεροι άνθρωποι.

Καμμία βαρβαρότητα, καμμία κακοποίηση και κανένα βασανιστήριο δε με έκαναν ποτέ να ζητήσω έλεος από αυτούς, γιατί προτιμώ να πεθάνω με το κεφάλι ψηλά, την πίστη μου ακλόνητη, και την εμπιστοσύνη μου στη μοίρα της χώρας μου ολοφάνερη, από το να ζήσω δούλος, περιφρονώντας τις ιερότερες αρχές.

Η Ιστορία κάποτε θα μιλήσει, κι όταν μιλήσει δε θα είναι η ιστορία που διδάσκεται, αυτή των Βρυξελλών, του Παρισιού, της Ουάσιγκτον ή του ΟΗΕ, αλλα η ιστορία των χωρών που χειραφετήθηκαν από την αποικιοκρατία και τις μαριονέτες της. Η Αφρική θα γράψει τη δική της ιστορία, και θα είναι, απο το βορρά ως το νότο της Σαχάρας, μια Ιστορία δόξας κι αξιοπρέπειας.

Να μη με κλαψεις, αγαπημενη μου συντρόφισσα. Ξέρω πως η χώρα μου, που τόσα υποφέρει, θα ξέρει πως να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία και τη λευτεριά της.

Ζήτω το Κογκό!

Ζήτω η Αφρική!

Πατρίς.