του Θάνου Καμήλαλη

Είναι σωστό να συγκρίνεις αγορές εξοπλιστικών με περικοπές στην κοινωνική πολιτική; Μην είναι σύγκριση μήλων με πορτοκάλια; Μην είναι το ιταμό αμάρτημα του «λαϊκισμού»; Μην είναι ανθελληνική προπαγάνδα;

Γενικά πάντως, το ταμείο είναι ένα και όπως αρέσκονται να μας υπενθυμίζουν οι κυβερνώντες, «δεν υπάρχει λεφτόδεντρο». Από αυτό το αξίωμα εμφορείται μία πολύπλοκη οικονομική θεωρία που λέει πως «τα λεφτά που ξοδεύεις κάπου, θα κοπούν από κάπου αλλού». Επομένως, όταν πετάνε (ελαφρώς μεταχειρισμένα) μαχητικά αεροσκάφη πάνω από τα κεφάλια μας, κάποιος μπορεί να βλέπει τη σωτηρία μας από τον Τούρκο, άλλος μπορεί να βλέπει μία ΜΕΘ, άλλος ένα σχολείο και άλλος τον λογαριασμό του στη ΔΕΗ.

Μία παρένθεση εδώ για να εστιάσουμε αμιγώς στην κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία. Καμία διακρατική διαμάχη δεν λύθηκε ποτέ ομαλά με την αγορά περισσότερων όπλων. Δεν υπάρχει επίσης καμία μεγαλύτερη υπονόμευση της εθνικής ανεξαρτησίας εν καιρώ ειρήνης από τη δέσμευση της χώρας σε όλο και αυξανόμενο δημόσιο χρέος. Που σημαίνει μεγαλύτερη εξάρτησή της από τους πιστωτές, που σημαίνει πιο αδύναμη οικονομία και πιο αδύναμη χώρα, με ξεπουλημένες τις υποδομές της (βλ. λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια). Αυτά βεβαίως, δεν συμπεριλαμβάνονται στις διαφημίσεις «πατριωτισμού». Με τον ίδιο τρόπο που υποτίθεται ότι στη συμφωνία με τη Γαλλία για τις φρεγάτες δεν συμπεριλαμβανόταν η αποστολή Ελλήνων στρατιωτών σε εμπόλεμες ζώνες, όπως στο Σαχέλ.

Επιστροφή στα δισεκατομμύρια τώρα. Όλοι μαζί καλό είναι να θυμηθούμε ότι το 25% του δημοσίου χρέους που έβαλε την Ελλάδα στα μνημόνια προερχόταν από τα εξοπλιστικά.Είναι η οικονομία και παράλληλα είναι θέμα οπτικής. Eίναι επίσης θέμα προτεραιοτήτων, αλλά και έμφασης. Την ίδια ώρα που η τηλεόραση έδειχνε ξανά και ξανά τη φιέστα για τα Rafale, ο υπουργός Εργασίας, Κωστής Χατζηδάκης, κατέθετε τροπολογία με την οποία κόβεται στο 50% η αποζημίωση για την άδεια ειδικού σκοπού των εργαζόμενων γονέων των οποίων τα παιδιά νοσούν από κορονοϊο. Η κυβέρνηση επικαλείται την «πάγια νομοθεσία», μόνο που στην πραγματικότητα, τροποποιεί δική της Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του 2020, όταν ξέσπασε η πανδημία. Όπως με πληροφορούν από το κοντρόλ, έχουμε ακόμα πανδημία και μερικές δεκάδες χιλιάδες επιβεβαιωμένα κρούσματα παραπάνω ημερησίως.

Καμία φιέστα δεν έγινε βεβαίως για αυτήν την τροπολογία «επιστροφής στην κανονικότητα» και με την κατάσταση των συστημικών ΜΜΕ στη χώρα, δύσκολα θα αφιερωθούν έστω δύο λεπτά πέρα από την τυπική ανάγνωση κάποιας ανακοίνωσης της μείζονας αντιπολίτευσης. Η οποία αντιπολίτευση (βλ.ΣΥΡΙΖΑ) στηρίζει την αγορά δισεκατομμυρίων για τα εξοπλιστικά και την ψήφισε στη Βουλή, απλώς διαφωνεί με το λογότυπο της ΝΔ στο πανηγυρικό σποτάκι.

O αρθρογράφος του Liberal και της Καθημερινής, Σάκης Μουμτζής, σε ένα δείγμα μεστού υπεύθυνου και ρεαλιστικού λόγου, έκανε αντιπαραβολή Rafale και καταλήψεων:

Με το συμπάθιο, αλλά ο βουλευτής της ΝΔ, Γιάννης Καλλιάνος το είχε κάνει καλύτερα:

Κανένα πρόβλημα με το να θέτεις διλήμματα στον δημόσιο διάλογο. Εξάλλου στην πράξη δεν τα θέτεις εσύ, αλλά η πραγματικότητα, ενώ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου ο διχασμός, ως αναγνώριση ότι δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα και πρακτικά ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους, είναι προτιμότερος από την «εθνική ομόνοια και ομοψυχία». Υπάρχουν όμως λίγο πιο ουσιαστικά και εύλογα διλήμματα όπως:

  • Rafale εσείς, τον λογαριασμό εμείς
  • ΜΑΤ ή Γιατροί και Εκπαιδευτικοί;
  • Η χρηματοδότηση στα πανεπιστήμια να είναι για υποδομές και έρευνα, ναι ή όχι;
  • Ίσες ευκαιρίες και αξιοπρέπεια ή χώρα – τσιφλίκι και μάχη για επιβίωση;
  • Ρουβάς ή δημοτικές κοινωνικές δομές;
  • Κράτος πολεμική μηχανή ή κράτος κοινωνικής πρόνοιας;

Και τέλος:

Συγκάλυψη ή Δικαιοσύνη; Εκμαυλισμός των ΜΜΕ ή Ελευθεροτυπία; Γιατί την ώρα που τα χρηματοδοτούμενα με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από την κυβέρνηση κανάλια θαύμαζαν τα Rafale, ο Κώστας Βαξεβάνης πήγαινε στην ανακρίτρια για να παραλάβει το γεμάτο κακουργήματα κατηγορητήριό του, για τις αποκαλύψεις του πάνω στο σκάνδαλο Novartis. Ένα κατηγορητήριο εντελώς παράλογο, χωρίς να υπάρχει καμία συκοφαντία σε κανένα δημοσίευμα του δημοσιογράφου, γεμάτο λογικά άλματα στα όποια έφτασε με πολύ κόπο η πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας στην Εξεταστική Επιτροπή για τη «σκευωρία», δίνοντας το πόρισμα στην «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», ώστε σήμερα να μπορεί η Νέα Δημοκρατία να μας κουνάει το δάκτυλο να μην κρίνουμε την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη». Μία υπόθεση που ακολουθεί τη δίωξη της δημοσιογράφου Ιωάννας Παπαδάκου, την «έμμεση» καρατόμηση με κυβερνητική απόφαση της Εισαγγελέα Διαφθοράς, Ελένης Τουλουπάκη, τις δημόσιες απειλές από τηλεϋπουργούς και τόσα ακόμα επεισόδια του ζοφερού θρίλερ.

Δημοκρατία ή κάτι άλλο, πιο «νέου τύπου», στα πρότυπα της Ουγγαρίας ή ακόμα και της Τουρκίας; Γιατί Δημοκρατία δεν είναι μόνο η δυνατότητα ψήφου κάθε 4 χρόνια και στη σύγχρονη εποχή δεν απαιτούνται και τανκς για να καταργηθεί ή να αποδυναμωθεί ένα πολίτευμα όπως το ξέρουμε. Η ενημέρωση των πολιτών, η ελευθερία των ΜΜΕ, η άσκηση κριτικής, η λογοδοσία, τα δικαιώματα των πολιτών είναι βασικοί πυλώνες σε ό,τι οφείλουμε να ονομάζουμε δημοκρατία. Πυλώνες που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ροκανίζει μέρα με τη μέρα αφότου ανέβηκε στην εξουσία. Για αυτό άλλωστε αναφορές σε «ζητήματα δημοκρατίας» έρχονται ξανά και ξανά στην επικαιρότητα εδώ και πολλούς μήνες. Γιατι προκύπτουν σοβαρές αιτίες.

Πολλαπλά συμβολική τελικά αυτή η Τετάρτη. Στην τελική, όλα τα διλήμματα συνοψίζονται σε ένα ερώτημα:

Τι από όλα τα παραπάνω θα μας έκανε να νιώθουμε περηφάνεια;