Από «ταραχοποιός», εν αναμονή πρωθυπουργός χαρακτηρίζεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, σε άρθρο του πρακτορείου Reuters, το οποίο έχει ως θέμα τη φυσιογνωμία του κόμματος και την μεταστροφή του από τις πρώτες ημέρες της έναρξης του προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας, το 2010, μέχρι σήμερα
Ο 40χρονος «πρώην κομμουνιστής μαθητής» λειτουργεί ήδη ως ο επόμενος πρωθυπουργός, σημειώνει το πρακτορείο, το οποίο κάνει επίσης λόγο για «μαλακή» στροφή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αναφέρεται στη «στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ από τη ρητορική του «σκισίματος» του μνημονίου σε εκείνη της επαναδιαπραγμάτευσης, με επιχειρήματα για την ανάπτυξη τα οποία θυμίζουν τις σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Συγκρίνει μάλιστα το κόμμα με άλλα κόμματα τα οποία είχαν αντιθεσμική ρητορική, αλλά μετά την μεγέθυνσή τους στις κάλπες έκαναν θεσμική στροφή, όπως η δεξιά αντιμεταναστευτική Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία.
Το Reuters επισημαίνει ωστόσο ότι οι κίνδυνοι από μια άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία θεωρούνται από πολλά θεσμικά κέντρα στην Ευρώπη ως «υψηλοί», παρά την «ρεαλιστική στροφή», καθώς θεωρείται ότι το επίπεδο ελάφρυνσης χρέους το οποίο ζητεί το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς «είναι παράλογο».
Πολλοί τοποθετούν μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ στο κύμα ανόδου των λαϊκιστικών ρευμάτων, δεξιών και αριστερών, σε ολόκληρη την ήπειρο.
Αναφορά γίνεται και στα «ριζοσπαστικά στοιχεία» εντός του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία πιθανώς να προσπαθήσουν να «ακυρώσουν» πλευρές της μετριοπαθούς στροφής, με ονομαστική αναφορά στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος, Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Το πρακτορείο σημειώνει πάντως ότι η ρητορική για κρατικοποίηση των τραπεζών έχει χαθεί από το πολιτικό οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ανώτερος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάντως, ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, δήλωσε στο πρακτορείο ότι η κατάσταση της Ελλάδας δεν της παρέχει ουσιαστικά περιθώρια διαπραγμάτευσης.
* Κατά το δημοσίευμα του πρακτορείου, πιθανότατα ο Αλ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός θα πραγματοποιήσει δεξιά στροφή, κατά το παράδειγμα του Ολάντ, στον οποίο, όπως υποστηρίζεται, μοιάζει όλο και περισσότερο