Της Ζωής Νικολάου
Δύσκολη μουσική. Γιατί πρέπει ν’ ακούς το στίχο. Κι αυτός σε ταξιδεύει στον… προβληματισμό, απ’ όπου όλοι θέλουν να σε απομακρύνουν. Ίσως γι αυτό και οι περισσότεροι από τους περίπου 1500 θεατές που ήρθαν χθες να ακούσουν ΒΠ, ήταν έφηβοι. Γιατί, όπως πάντα, η hip-hop / rap σκηνή δημιουργεί με το στίχο, την ελεύθερη έκφραση της σκέψης με το λόγο. Κι αυτό μπορείς να το κάνεις χωρίς ωδείο και χωρίς πτυχία.
«Ελευθερώσου, ερωτεύσου, αγάπα
για πάντα, κάνε τα πάντα το όνειρο δικό σου
ελευθερώσου, ερωτεύσου, αγάπα
για πάντα και βρες τον δαίμονα σου ή τον άγγελο σου».
Ήταν κι ο Λιάκος εκεί, ο Εισβολέας. Υπάρχει μια άτυπη αλληλεγγύη σ΄αυτές τις σκηνές. Σιωπηλή και χωρίς φανφάρες. (Ξέρω 'γω.. Έχετε δει ποτέ τον Γονίδη να πηγαίνει Παντελίδη;). Στίχοι που εμπνέουν υψωμένες γροθιές και συγκινημένα μάτια, μέσα από την απλότητα. «Εν Αθήναις», λοιπόν. Στην Αθήνα που είχε συλλαλητήριο διεκδικώντας ταυτότητα, η συναυλία των ΒΠ, ήταν μια δήλωση για ανεξαρτησία και αυτονομία σε κάθε επίπεδο. Οι δίσκοι τους δεν πωλούνται, οι παραγωγές δεν τους καθορίζουν, οι κακεντρέχειες δεν τους πτοούν και χθες το βράδυ έδωσαν δύναμη σε όλους. «Όμορφη κυρία η εξουσία μα της ρίχνω»..
Μια συναυλία για τους πειρατές. Για τους πειρατές που σηκώνουν πανό «φτύνοντας» στίχους. Για τους πειρατές που ανάβουν φωτοβολίδες για αγαπημένους στίχους και όχι για γκολ. Για τους πειρατές που δοκιμάζουν και προσπαθούν χωρίς αβαντάρισμα και σπρώξιμο. Για εκείνους που σαλπάρει ο νους τους με άγνωστη πορεία και αφιερώνουν τραγούδια σ’ αυτούς που έφυγαν αλλά δεν ξεχάστηκαν. Και σ΄ εκείνους που κάθε φορά που πιστεύουν στο «κανείς δεν είναι μόνος»αγκαλιάζουν τον άγνωστο σαν φίλο και ονειρεύονται μαζί του μια ελεύθερη ζωή. Δεν έλειψε τίποτα από το χθεσινό live. Όχι δεν είχε crowdsurfing. Σηκώσαμε ψηλά τους στίχους, με τις αισθήσεις όλες σε διέγερση, στα χέρια μας που πάντα προσπαθούν να αγγίξουν ουρανό.
«Ανθρωπάκο ξύπνα»!
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού