του Άρη Βασιλά
Ναι, η κυβερνηση γιορτάζει, τα δύσκολα και τα άχαρα περάσανε. Έχει τώρα μια μικρή αλλά… μαζεμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς πλατφόρμες-νησιά και αυταρχικές κυρίες προέδρους, χωρίς μεν Σακελλαρίδη, Κορωνάκη, Βαρουφάκη, Ήσυχο, Λαπαβίτσα, Διώτη αλλά π.χ. με το εγνωσμένο κύρος και τη θεωρητική κατάρτιση Δουζίνα. Και κυρίως με την απόλυτη ευτυχία, να έχει τον άτυπο αρχηγό της εσωκομματικής αντιπολίτευσης (ας πούμε ομάδα 53) ως υπουργό… Οικονομικών! Στοχοποιημένο, φουκαρά, συνένοχο μέχρι… παρεξηγήσεως, παραστάτη και κυματοθραύστη στην ευρωπαϊκή άμπωτη και παλίρροια, που ακολουθούν μονότονα και κανονικά η μία την άλλη – κι άλλα μέτρα, τι καλά που πάτε, κι άλλα μέτρα, τι καλά που πάτε, κι άλλα μέτρα, τι καλά που πάτε, όπα πάλι πίσω είσαστε, είναι η εφαρμογή ανόητοι…
Τώρα δεν είναι που πρέπει να απολαύσει η κυβέρνηση μια πως το λένε, να, κάτι σαν χαλάρωση; Όπως στο τσίρκο, μετά τη μεγάλη αφάνταστη τούμπα, ο ακροβάτης εξαντλημένος και αφού τα έχει δώσει όλα, ιδρωμένος αλλά με μάτια που λάμπουν μετά το τέλος της παράστασης ντύνεται και γίνεται ξανά μέρος της νυχτερινής ζωής της πόλης, βαθιά ικανοποιημένος και έτοιμος όσο ποτέ να συνεχίσει τη ζωή του. Προσπαθήσαμε, δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν προσπαθήσαμε, φτάσαμε ως το χείλος αλλά οι αντίπαλοι ήταν ανώτεροι, τέρατα ήταν, ναι στο τέλος χάσαμε, δηλαδή κέρδισε το ποδόσφαιρο, κέρδισε η Ευρώπη. Τώρα θα κυβερνήσουμε ήσυχα και καλά, βλέποντας τετραετία, εμείς προοδευτικοί από ιδεολογία και νεοφιλελεύθεροι από ομηρία, εσείς Κυριάκο νεοφιλελεύθεροι από ιδεολογία και καραδεξιοί από ομηρία, μι Τάρζαν γιου Θάτσερ, να γίνουμε άμπωτη παλίρροια, να μη φύγουμε νύχτα να φύγουμε μέρα και να ξανάρθουμε, να εναλλασσόμαστε με τετραετή σταθερά συμβόλαια, μετά οκταετή, επιτέλους μονιμότητα, διαχείριση, 2030 και χωρίς να το καταλάβουμε να έρθει και η ανάκαμψη, μέγκλα.
Έλα όμως, που εκεί που επιτέλους κλείσαμε την πόρτα πίσω μας και βάλαμε την ταινία και ανοίξαμε το κρασί και περιμένουμε το κορίτσι, εκεί έρχονται αυτόματες (ομηρικό που θα πει απρόσκλητες) οι φασαρίες. Πρώτα οι μετακλητοί συγγενείς πρώτου και δεύτερου βαθμού, οι διορισμένοι: Άντε αυτό τό'χουμε, λέμε στην Ελλάδα είμαστε ξέρετε γιατί στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί ποτέ κλασική μαφία όπως σε νότια Ιταλία, Σικελία; Γιατί εδώ η οικογένεια, το σόι είναι πανίσχυρο και δεν ανέχεται άλλη μαφία (που θά'λεγε κι ο Ντάνης Φώτος), οπότε συμπαθάτε μας, μην είσαστε αμετάκλητοι, αφού δεν είναι κι αυτοί οι κακομοίρηδες οι έμπιστοι εξ αίματος, άντε είναι… πταίσμα. Μετά όμως κατεβαίνουν τα τρακτέρ στα Τέμπη και δικηγόροι και μηχανικοί με γραβάτες στην Πανεπιστημίου: Και πάλι το αντιμετωπίζουμε. Με λίγο κοινωνικό αυτοματισμό, λίγο όχι πολύ όπως η επάρατος δεξιά, τα βρίσκουμε με μισθωτούς και συνταξιούχους έστω προσωρινά, μια ανακωχή. Στο τέλος όμως όπως πάντα έρχεται το πρόγραμμα και το πρόγραμμα είναι ανίκητο, δε βγαίνει, το πρόγραμμα δε φοβήθηκε ούτε Σόιμπλε ούτε ΔΝΤ, ούτε ελάφρυνση χρέους, γιατί το πρόγραμμα είναι η αλήθεια: Εφαρμόζοντας όσα εφαρμόσαμε τα πέντε τελευταία χρόνια θα βαλτώσουμε όπως και πριν και όσο καλύτερα το εφαρμόζουμε το πρόγραμμα, τόσο βαθύτερα θα βουλιάζουμε. Γιατί το πρόγραμμα εκτός από ανίκητο, είναι υφεσιακό και αδιέξοδο. Και όσοι μπήκαν στις 100 δόσεις θα ξεβραστούν και τα κόκκινα δάνεια θα απαιτηθούν και οι άνεργοι και οι νέοι δουλειά δε θα βρουν και τα υπόλοιπα φιλέτα θα ξεπουληθούν. Και στο τέλος, αυτός που δε θέλει να ρισκάρει τίποτα ώστε να φύγει μέρα και όχι νύχτα, θα κάνει εκλογές σαν τον Κωστάκη τον Καραμανλή – ξέροντας ότι θα τις χάσει. Και λοιπόν θα μου πείτε ίσως στο τέλος (ανίκητοι και σεις όπως πάντα) σύντροφοι, και τι πρόβλημα υπάρχει με τον Καραμανλή;