Δ. Σαμόλης: Είναι οι στιγμές της καθημερινότητας που κρύβουν «ηλιοβασιλέματα»

Συνέντευξη στους Ορέστη Βέλμαχο και Ειρήνη Μιλή

Ο Δημήτρης Σαμόλης «παίρνει θέση» για τις σχέσεις του με το θέατρο και τη μουσική. Εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα σε ελληνικό και αγγλικό στίχο και υποστηρίζει πως δεν έχουν χαθεί οι «ρίζες» της ελληνικής μουσικής. Μιλάει για τα καλλιτεχνικά του όνειρα και υπογραμμίζει πως η «σκοτεινή» πλευρά του μπορεί να συμβαδίσει με το δημιουργικό του εαυτό.

Πρόσφατα κυκλοφόρησες τη δεύτερη δισκογραφική σου δουλειά, με τίτλο «Ένα σύμπαν στα μέτρα σου».

Ναι, κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο. Περιέχει δέκα καινούργια κομμάτια. Τα εννέα είναι σε δικούς μου στίχους και μουσική και υπάρχει και το κομμάτι που γράφω μουσική σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.

Σε αντίθεση με τον πρώτο σου δίσκο που περιείχε κομμάτια σε αγγλικό στίχο, το «γύρισες» σε ελληνικό στίχο. Γιατί;

Είναι κάτι που για να πω την αλήθεια δεν το τολμούσα. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο, για να είμαι ειλικρινής είναι μεγαλύτερη η «έκθεση» με τον ελληνικό στίχο. Έλεγα μέσα μου «δεν γίνεται να μη μπορείς να εκφραστείς στα ελληνικά και να εκφράζεσαι στα αγγλικά». Είναι ιδιαίτερη η ελληνική γλώσσα και πιο δύσκολο να «αποτυπώσεις» σε αυτή τα όσα θες να εκφράσεις.

Δεν το είχες «ξεδιαλύνει» στα πρώτα σου βήματα αυτό, με βάση τα μουσικά σου ακούσματα;

Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, άκουγα γενικά τα πάντα. Ελληνικά λαϊκά, σε συνδυασμό με ξένη pop μουσική και Χατζιδάκι. Περισσότερο κολλάω με καλλιτέχνες παρά με είδη μουσικής.

Σε τραβάει περισσότερο η πλευρά του τραγουδοποιού ή του ηθοποιού;

Νομίζω ότι το ένα εμπεριέχει το άλλο. Ως τραγουδιστής και τραγουδοποιός φτιάχνω ιστορίες που καλούμαι να τις ερμηνεύσω, ενώ και στο θέατρο καλείσαι να πεις «μια ιστορία». Θεωρώ ότι τα δύο είδη είναι πολύ κοντά και κάπου εκεί πρέπει να «τρυπώσει» η νότα της ερμηνείας, ώστε να το επικοινωνήσεις όσο καλύτερα γίνεται. Είτε κληθείς να «ντύσεις» τη μουσική ερμηνεία με θεατρικότητα, είτε κληθείς να «ντύσεις» την ερμηνεία με μουσική, στο τέλος μετράει ο τρόπος που θα το επικοινωνήσεις. Δεν μπορώ και πραγματικά δεν μου βγαίνει να τα διαχωρίσω.

Σε βοηθάει δηλαδή το να προσεγγίζεις το θέατρο με μουσικούς «όρους» και το αντίστροφο;

Σίγουρα. Αυτά τα πράγματα δεν μπαίνουν σε «καλούπι», αλλά όσο πιο δίπλα σου έχεις τη σχέση ανάμεσα σε μουσική και θέατρο, τόσο πιο εύκολο είναι να κατανοήσεις την ισορροπία που υπάρχει ανάμεσα τους. Η ερμηνεία και αυτό που θες να επικοινωνήσεις είναι ο κοινός παρανομαστής. Είναι ο ρυθμός και «η ατάκα» που φέρνουν τον θεατή πιο κοντά. Έχω πληροφορηθεί πως η Κατίνα Παξινού μελετούσε τους ρόλους της στο πιάνο. Είναι πολύ κοντά η μουσική με το θέατρο.

Δεν απάντησες για το αν είσαι πιο κοντά στη μουσική ή στο θέατρο..

Δεν σε «ξεφορτώθηκα» με την προηγούμενη απάντηση!  Νιώθω πιο δημιουργικός στη μουσική γιατί γράφω εγώ τα κομμάτια, δημιουργώ εγώ. Στο θέατρο δεν γράφω τα όσα ερμηνεύω. Μπορεί να κάνω τον χαρακτήρα «δικό μου», αλλά δεν τον έχω δημιουργήσει εγώ.

Υπάρχει «αφετηρία» για τη δημιουργία των τραγουδιών σου;

Όχι, δεν υπάρχουν αφετηρίες στην έμπνευση. Δεν εμπνέομαι από το ηλιοβασίλεμα και τη «βαθιά» στιγμή που θα αποτυπώσει. Εμπνέομαι κυρίως από καθημερινές στιγμές. Αν φορέσεις εσύ στραβά τα γυαλιά ηλίου σου θα μου δώσεις κάτι για να εμπνευστώ. Θα αντλήσω τέτοια έμπνευση και από άλλες στιγμές της καθημερινότητας. Ξέρεις, είναι οι στιγμές καθημερινότητας που κρύβουν «ηλιοβασιλέματα». Είναι στιγμές πιο απτές και πιο ανθρώπινες από το σπάνιο στιγμιότυπο.

Έχοντας κυκλοφορήσει το πρώτο σου album σε αγγλόφωνο στίχο, πως βλέπεις το εγχείρημα αυτό στην ελληνική μουσική;

Το ξεκίνησε κυρίως η Μόνικα αυτό και ήρθε να «σκάσει» στην ελληνική μουσική. Το κομμάτι σε αγγλικό στίχο έρχεται να «ανοίξει» και σε άλλους λαούς τη δημιουργία σου, μέσω youtube. Ανοίγει πόρτες στο εξωτερικό, φέρνει πιο κοντά σου τον κόσμο που προφανώς δεν καταλαβαίνει τα ελληνικά και όσα σε «φορτίζουν» σε ελληνικούς στίχους.

Τι απαντάς σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι χάνουμε τις «μουσικές ρίζες» μας μέσω του ξένου στίχου και της οικειοποίησης με την μουσική από το εξωτερικό;

Διαφωνώ. Μπορεί τα πράγματα να προχωρούν και οι συνήθειες να αλλάζουν, αλλά δεν αλλάζουν οι «ρίζες» μας. Υπάρχουν ακούσματα, ηχοχρώματα και φωνές που «σε φέρνουν και σε πηγαίνουν» στην Ελλάδα. Δεν θα πω ονόματα, σε ποιον να αναφερθώ και ποιον να αφήσω. Η ελληνική μουσική συνεχίζει και το μεγαλείο της έγκειται στο ότι μια δημιουργία σε αγγλικό στίχο δεν θα «τραβήξει» από τον Χατζιδάκι και τους άλλους σπουδαίους, ούτε θα προσπαθήσει να μιμηθεί. Αν προσπαθήσει να πάρει στοιχεία, θα συνεχίσει να αναδεικνύει τον μύθο αυτών των ανθρώπων για να το γνωρίσουν άλλοι. Σκέψου να «γνωρίζεις» για πρώτη φορά τις δημιουργίες του Χατζιδάκι και πόσων άλλων…

Πώς βιώνεις την αντιμετώπιση του κόσμου στα καλλιτεχνικά εγχειρήματα εν μέσω κρίσης;

Το βλέπω και ως παγίδα. Όταν ακούω «μα που πάμε μέσα στην κρίση και τι θα κάνουμε», βλέπω ανθρώπους με άλλη οπτική. Πάντα υπάρχουν δυσκολίες. Και εσάς και εμένα και την πλειοψηφία της κοινωνίας, μας δυσκολεύει η κρίση. Ε, και; Θα σταματήσουμε να δημιουργούμε και να παλεύουμε; Δεν θα δώσω «συνταγές κατά της κρίσης», υπάρχουν άλλοι με μεγαλύτερη κατάρτιση για να το πράξουν. Ας δούμε και κάτι άλλο όμως. Δεν παριστάνω τον ειδήμονα και δεν κάνω πολιτική καθοδήγηση, αλλά διάβασε ρε άνθρωπε να δεις δύο πράγματα που θα σε πάνε παρακάτω.

Μετά τον «θάνατο» των δισκογραφικών εταιριών, βλέπουμε το διαδίκτυο να έχει αναλάβει κυρίαρχο ρόλο στη μουσική.

Θετικό δεν το λες. Είναι αρνητικό για όλους τους συντελεστές ενός άλμπουμ, μιας ολοκληρωμένης δουλειάς να μην αμείβονται. Εντάξει, είμαι και νέος στον χώρο της δισκογραφίας (σ.σ. το 2015 κυκλοφόρησε την πρώτη του δουλειά) . ‘Έχει να κάνει και με το κριτήριο του κόσμου. Είναι σημαντικό να μην υποτιμούμε το κριτήριο του κόσμου και τις επιλογές του, ακόμα και αν διαφωνούμε, θα πρέπει να του δίνουμε μια διαφορετική οπτική.

Στο θέατρο βγήκες από πολύ μικρή ηλικία, Α΄ Γυμνασίου, μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Ναι, το ήθελα πολύ ρε παιδί μου, είχα συμφωνία βέβαια με τον πατέρα μου πως θα συνέχιζα αν οι βαθμοί μου ήταν καλοί. Το «μικρόβιο» το είχα βέβαια, αλλά οι βαθμοί μου συνέχισαν να είναι καλοί και έτσι συνέχισα. Τι να πω για τη συνεργασία με τη Βουγιουκλάκη; Κρατάω τα όσα έζησα από τόσο μικρή ηλικία, έχω πολύ ξεχωριστές αναμνήσεις. Δεν μπορώ να απομονώσω ένα συγκεκριμένο στιγμιότυπο.

Μεγαλώνοντας, σου «έμεινε» να ακολουθήσεις την υποκριτική;

Όπως είπα, «αναγκάστηκα» να είμαι καλός μαθητής. Μπήκα στη Νομική, που μου άρεσε ως επιστήμη, αλλά στην πραγματικότητα δεν με τράβαγε. Χάλια! Μετά από τέσσερις μήνες με έδιωξαν. Δεν το είχα ρε παιδί μου, δεν με τράβαγε.

Και από εκεί και μετά αφιερώθηκες στη μουσική και το θέατρο;

Μετά από αυτό έμεινα άνεργος. Έπαιζα στο θέατρο, αλλά στην ουσία ήταν τότε που είχα χρόνο και καθόμουν στο σπίτι η στιγμή που ξεκίνησα να γράφω μουσική. Έτσι προέκυψε ο πρώτος δίσκος το 2015.

Και έρχεται ο δεύτερος δίσκος με ελληνικά κομμάτια. Ένιωσες την ανάγκη να το κάνεις;

Μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι μεγαλύτερη και η ανταπόκριση του κόσμου, το βλέπω και στα live αυτό. Όσο καλά αγγλικά και να γνωρίζει κάποιος δεν είναι το ίδιο με τα ελληνικά, δεν σε «χτυπάει» με τον ίδιο τρόπο στο συναίσθημα. Είναι πλέον μεγαλύτερη και η αποδοχή που έχω από τον κόσμο;

Έχεις δηλώσει «διχασμένος» ανάμεσα στην πλευρά του καλλιτέχνη και του ματαιόδοξου

Έχω ένα «σκοτεινό» και πληγωμένο κομμάτι μου που θέλει να γίνει διάσημος και επιτυχημένος και να διαψεύσει τις Κασσάνδρες της παιδικής μου ηλικίας που έλεγαν «έλα μωρέ, δεν θα κάνει και τίποτα αυτό το παιδί». Θέλω να μπω στο μάτι των ανθρώπων που κατά καιρούς με έχουν απορρίψει σε πολλούς τομείς. Αυτό είναι το επιφανειακό μου κομμάτι. Το άλλο μου κομμάτι που είναι και το ουσιαστικό, αυτό που με «σπρώχνει» να κάνω πράγματα δημιουργικά που να με εκφράζουν και να αφήνουν πράγματα στον κόσμο. Ξέρεις, η μουσική και η τέχνη έχουν τη δυνατότητα να «καλλιεργούν» συνειδήσεις και αυτό είναι που θέλω. Αυτά τα δύο κομμάτια μπορούν και να πάνε χέρι – χέρι αλλά και να συγκρουστούν.

Δεν έχουμε όλοι μια ματαιόδοξη πλευρά;

Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι έχουν, αν και υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται πως αυτό δεν ισχύει. Ένα κομμάτι μας θέλει το «μπράβο» και την επιβράβευση. Η επιβράβευση μπορεί να διαφέρει βέβαια ανάλογα με τον άνθρωπο. Κάποιοι θεωρούν επιβράβευση τη φήμη, άλλοι τα λεφτά κλπ. Έχω μετακινηθεί λίγο ως προς αυτή την άποψη μιλώντας με συναδέλφους μου που λένε πως δεν είναι η αναγνώριση το πρώτο τους μέλημα. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω αλλά όντως είναι πιθανό να μην είναι για κάθε άνθρωπο κάτι που επιζητά.

Μήπως οι καλλιτέχνες είναι λίγο πιο ματαιόδοξοι λόγω επαγγέλματος;

Το σκεφτόμουν αυτό τις τελευταίες μέρες. Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω πως με το Facebook και τα υπόλοιπα social media, φαίνεται πως δεν ισχύει τόσο αυτό. Όπως βλέπω και από φίλους μου καλλιτέχνες, εκτίθενται πολύ λιγότερο σχετικά με ανθρώπους άλλων επαγγελμάτων, που κινούνται με πολύ πιο ματαιόδοξο τρόπο και εκθέτουν σε μεγάλο βαθμό την προσωπική τους ζωή. Ενώ η εικόνα είναι «εργαλείο» προβολής της δουλειάς τους, πολλοί καλλιτέχνες έχουν αντίσταση σε αυτό και βάζουν «φρένο». Υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν σε μεγάλο βαθμό την προβολή.

Έχεις σκεφθεί να ανεβάσεις  θεατρική παράσταση σε δική σου μουσική και σενάριο;

Είναι μεγάλο μου όνειρο να γράψω ένα μιούζικαλ στα ελληνικά, μια παράσταση αποκλειστικά δική μου. Είναι ακόμα σε επίπεδο σκέψης, ωστόσο πιστεύω πως όταν έρθει ο καιρός μελλοντικά  θα μπορέσω να το κάνω.

Πάμε λίγο στα τωρινά. Έχεις εμφάνιση στο Faust την Τετάρτη.

Να, έχουμε την εμφάνιση στο Faust την Τετάρτη, η επόμενη εμφάνιση είναι στο Troubar στον Πειραιά την 1η Ιουνίου και μετά στις 22 Ιουνίου στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου. Το υπόλοιπο καλοκαίρι θα περάσει σε νησιά και επαρχία για να μπορέσω να παίξω και μπροστά σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να έρθουν στην Αθήνα.

Για το θέατρο υπάρχουν πλάνα;

Όχι μέσα στο καλοκαίρι, φέτος συμμετείχα στη «Δεύτερη Φωνή» των Ρέππα – Παπαθανασίου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Πήγε πάρα πολύ καλά, συμμετείχαν εξαιρετικοί ηθοποιοί.

Πως βίωσες τη συνεργασία σου με τους Ρέππα – Παπαθανασίου και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη;

Το έργο αυτό δεν είναι «κλασσική» δουλειά των δύο, δεν είναι κωμωδία με την οποία τους έχει ταυτίσει ο κόσμος. Είναι εξαιρετικά διακριτικοί άνθρωποι. Ήρθαν στην πρώτη πρόβα, μετά πάλι στην πρεμιέρα και ερχόντουσαν στη συνέχεια ανά τακτά διαστήματα. Πάρα πολύ διακριτικοί, δεν επέβαλαν για κανέναν λόγο την παρουσία τους. Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη τα πήγαμε πολύ καλά. Είναι εξαιρετικός και σε αυτό βοηθάει πάρα πολύ η εμπειρία που έχει ως ηθοποιός. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να νιώσεις τη θέση του ηθοποιού για να μπορέσεις να τον καθοδηγήσεις κατάλληλα. Πέρα από ταλαντούχος, κατάφερε να διατηρήσει πολύ καλές ισορροπίες, μου το έλεγαν όλοι αυτό για το πόσο καλοί φαινόμαστε πάνω στη σκηνή. Ο Μαρκουλάκης έχει σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις τα τελευταία χρόνια και νομίζω θα συνεχίσει να σκηνοθετεί και στο μέλλον.

Το θέατρο το αφήνεις λίγο στην άκρη το επόμενο διάστημα;

Όχι, δεν το αφήνω στην άκρη. Απλά δεν θα παίζω το καλοκαίρι, ελπίζω τον χειμώνα να είμαι κάπου ωραία.

Υπάρχει κάποια μουσική δουλειά «στα σκαριά» ή είναι ακόμα πολύ νωρίς;

Κοίτα, τον επόμενο αγγλικό δίσκο τον έχω ήδη γράψει και περιμένω την κατάλληλη συγκυρία για να τον κυκλοφορήσω. Επειδή ξεκίνησα να γράφω σε μεγάλη ηλικία, νιώθω ότι μέσα μου υπάρχει απόθεμα ετών! Ξεκίνησα να γράφω στα 26 και νομίζω πως έχω μαζεμένο τόσο υλικό που θα μπορούσα να βγάζω κάθε χρόνο δίσκο.