Η Μάτση Χατζηλαζάρου θεωρείται η πρώτη Ελληνίδα υπερρεαλίστρια. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα του Εμπειρίκου, ταξίδεψε στη Γαλλία με το Ματαρόα, έζησε στο Παρίσι μετά τον πόλεμο και γνωρίστηκε με τις σημαντικότερες προσωπικότητες της καλλιτεχνικής και πνευματικής πρωτοπορίας, από τον Πικάσο και τον Ματίς έως τον Καστοριάδη.
Βασισμένη κυρίως στα ποιήματα της εποχής του Παρισιού, στην αριστουργηματική της Αντίστροφη αφιέρωση και στην ανέκδοτη αλληλογραφία της ποιήτριας με τον Εμπειρίκο, η παράσταση επιχειρεί να αναδείξει την αμφισημία της γυναικείας προσωπικότητας με αφορμή τη Μάτση, χωρίς να καταφύγει στην αφήγηση και στην ντοκουμενταρίστικη επεξήγηση.
Κάθε λέξη που προφέρεται στην παράσταση ανήκει στην ποιήτρια αποκλειστικά. Όπως γράφει η σκηνοθέτις «η ποίηση της Χατζηλαζάρου είναι ένα διαρκές παιχνίδι με τα αντίθετα, “εκεί πέρα / εδώ”, φως /σκοτάδι, νεότητα / γήρας, σώμα και σκέψη, εγγύτητα και απόσταση, Παρίσι Ελλάδα, χαρά και μελαγχολία. Εκρηκτική χαρά κι εκρηκτική μελαγχολία. Τίποτα δεν είναι αβίαστο. Αυτό κάνει τη συγκεκριμένη ποιήτρια ενδιαφέρουσα ως δραματικό πρόσωπο κι εδώ εντοπίζεται η σχέση της με το θέατρο: στην πάλη με τον εαυτό της».