«Σύμφωνα με την ταινία που, αν και καλή ψυχαγωγία, δεν φτάνει σε γοητεία τον παρεμφερή ‘Ερωτευμένο Σαίξπηρ’, ο πραγματικός συγγραφέας των έργων του Σαίξπηρ είναι ένας παρηκμασμένος ευγενής, ο Εδουάρδος ντε Βερ, 17ος κόμης της Οξφόρδης (Ρις Ιβανς), πρώην εραστής της βασίλισσας Ελισάβετ (νέα η Τζόλι Ρίτσαρντσον, μεγάλη η Βανέσα Ρέντγκρεϊβ). Για να φέρει σε πέρας το σχέδιο μέσω του οποίου θα αποκτήσει ξανά τα κεκτημένα του ο Εδουάρδος αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως βιτρίνα έναν ηθοποιό που πλασάρεται ως συγγραφέας των έργων του πρώτου τα οποία μπορούν και παρασύρουν το κοινό τους σε αυτό που πρεσβεύουν». (Γιάννης Ζουμπουλάκης, Το Βήμα)
«Δεν είναι βέβαια η αλήθεια για τον Σέξπιρ που ενδιαφέρει τον πολύ Έμεριχ, αλλά το σοκάρισμα και οι εντυπωσιακές σκηνές, ιδιαίτερα εκείνες του Λονδίνου της εποχής (που πρέπει να πω αναπαριστά αρκετά πιστά) καθώς και των σκηνών του πλήθους, από εκείνες στο θέατρο μέχρι τις σκηνές της σφαγής των εξαγριωμένων πολιτών που μαζεύονται έξω από τον πύργο του Λονδίνου, καθώς κι εκείνη της κηδείας της Ελισάβετ». (Νίνος-Φένεκ Μικελίδης, Ελευθεροτυπία)
«Η θεαματική ταινία εποχής του μετρ των περιπετειών καταστροφής (Μέρα Ανεξαρτησίας, Γκοτζίλα, Μετά την επόμενη μέρα, 2012) μπερδεύεται και η ίδια στις περίπλοκες θεωρίες συνωμοσίας της, τις οποίες αντιμετωπίζει με υπερβολικά τραγική σοβαρότητα. Το στιλάτο art direction και το έμπειρο καστ παλεύουν να σώσουν τα προσχήματα». (Χρήστος Μήτσης, Αθηνόραμα)
Το «Anonymous» αντιμετωπίστηκε από τη διεθνή κριτική με ανάμεικτα συναισθήματα: Ο Μάικλ Φίλιπς της Chicago Tribune χαρακτηρίζει την ταινία «γελοία» όχι όμως και «βαρετή». Ο Ντέιμον Βάις της Guardian αναφέρει ότι είναι μια ταινία «σχολαστικά φτιαγμένη» αλλά «το σενάριο χρησιμοποιεί την πολιτική κατάσταση για να εξυπηρετήσει τη θεωρία του». Για τον A.O. Σκοτ από τους New York Times, το έργο είναι «μία φάρσα πάνω στην αγγλική λογοτεχνική παράδοση…», παρόλα αυτά το καλό καστ καταφέρνει να διασώσει την κατάσταση.
Πέρα από την κριτική για το εάν το έργο είναι καλό, μέτριο ή απαράδεκτο, επιστρέφει για ακόμα μια φορά στο προσκήνιο το ζήτημα τού κατά πόσο οι ταινίες μυθοπλασίας δικαιούνται να διαπραγματεύονται ζητήματα που άπτονται της ιστορίας. Πόσο ελεύθερος είναι ένας σκηνοθέτης να υποστηρίξει μια θεωρία για ένα θέμα που ακόμα δεν έχει απαντηθεί από τους ιστορικούς; Πόσο «προσεκτικός» πρέπει να είναι ο κινηματογραφιστής ως προς την πιστότητα των απόψεων που προβάλλει στο κοινό, όταν συχνά το σινεμά αντικαθιστά τα βιβλία και λειτουργεί ως μέσο επιμόρφωσης της μάζας; Υπάρχει η αναγκαιότητα αποδεικτικών στοιχείων για κάθε κινηματογραφική σεκάνς ή μπορούμε να ανεχθούμε λίγη ιστορική επιπολαιότητα για χάρη μιας καλοφτιαγμένης ιστορίας;
«Η έλλειψη αποδείξεων φυσικά και δεν συνιστά λόγο να αρνηθούμε μια θεωρία. Ο Δαρβινισμός στηρίζεται σε άπειρες αποδείξεις, κάτι που σημαίνει ότι ο Δαρβίνος δεν έγραψε ο ίδιος τα βιβλία του. Μάλλον γράφτηκαν από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, που ίσως να ήταν και ο Βασιλιάς Εδουάρδος ο ΙΙ. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι μιας και όλες οι αποδείξεις σχετικά με αυτό το θέμα έχουν καταστραφεί…».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Έρικ Άιντλ, «Who Wrote Shakespeare», από το αμερικάνικο περιοδικό New Yorker, που με αφορμή την ταινία του Έμεριχ για τον Σέξπιρ διαπραγματεύεται την ευκολία αυθαιρεσίας της σημερινής εποχής – η οποία συχνά μετατρέπεται σε προπαγάνδα.
«10 λόγοι για τους οποίους ο Σέξπιρ είναι απάτη»: Ο σκηνοθέτης Ρόλαντ Έμεριχ παρουσιάζει δέκα επιχειρήματα με τα οποία στηρίζει τη θεωρία του.