Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό γεγονός του σαββατοκύριακου, τουλάχιστον από αριστερή σκοπιά, ήταν το μεγάλο συλλαλητήριο που οργάνωσε το ΠΑΜΕ το Σάββατο στην πλατεία Συντάγματος.
 
«Αμέτρητη ανθρωποθάλασσα» το αποκάλεσαν οι διοργανωτές του, «ένα πολυπληθές εργατικό-λαϊκό ποτάμι που πλημμύρισε τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με τις 9 τεράστιες προσυγκεντρώσεις των κλάδων και των περιοχών, που πραγματοποιήθηκαν νωρίτερα».
Βασικά αιτήματα της κινητοποίησης ήταν η επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, επίδομα ανεργίας 600 ευρώ για όλους τους ανέργους, η επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού και η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Η κεντρική ιδέα πάντως ήταν, «ν’ ακουστεί η δική μας φωνή. Δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα».
 
Εντύπωση προκάλεσε ότι στο συγκεκριμένο συλλαλητήριο η αστυνομία δεν ύψωσε τα συνήθη κιγκλιδώματα γύρω από τη Βουλή και απουσίαζε επιδεικτικά από τον χώρο, ενώ απέφυγε επίσης να κλείσει τους σταθμούς του μετρό Συντάγματος και Πανεπιστημίου, όπως κάνει συστηματικά σε όλες τις υπόλοιπες κινητοποιήσεις.
 
Μια πιθανή εξήγηση γι’ αυτή τη χαλαρή αντιμετώπιση της συγκεκριμένης κινητοποίησης είναι ότι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι εκτιμήσεις της Αστυνομίας ανέβαζαν τον αριθμό των συμμετασχόντων μόλις στις 5.000. Άλλη εξήγηση είναι ότι η Αστυνομία είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην ικανότητα των διοργανωτών της να την περιφρουρήσουν.
 
Οι διοργανωτές πάντως υποστηρίζουν ότι ο κόσμος που συμμετείχε ξεπέρασε τις 100.000, ενώ άλλες πηγές αναφέρουν ότι το πλήθος ξεπέρασε τις 30.000. Σε κάθε περίπτωση, επρόκειτο για συλλαλητήριο ογκωδέστατο και πολύ μαχητικό αλλά ειρηνικό.
 
Είναι άλλωστε πασιφανές ότι το ΚΚΕ, παρά την εκλογική του συρρίκνωση, δεν έχει απολέσει την παραδοσιακή ικανότητά του να κινητοποιεί τον κόσμο του. Μοιάζει μονάχα σαν όλη αυτή η οργανωτική δεινότητα, το πλήθος και η δυναμική να είναι στραμμένα προς τον εαυτό τους, ζυγισμένα και στοιχημένα, περιφρουρημένα με άψογες αλυσίδες – κάτι σαν αέναη πρόβα μιας επανάστασης που θ’ αργήσει μεν πολύ να εκδηλωθεί, αλλά το ΚΚΕ φροντίζει με επιμέλεια και αρτιότητα να είναι έτοιμο ν’ αδράξει την ευκαιρία, οψέποτε έρθει αυτή η ώρα, όσο και αν -σύμφωνα με τις αναλύσεις του- καθυστερήσει, επειδή ως γνωστόν πρέπει να συμπέσει η ωρίμανση τόσο των αντικειμενικών όσο και των υποκειμενικών συνθηκών. (Στο μεταξύ, βέβαια, υπάρχει ο κίνδυνος όλοι οι άλλοι να έχουν χάσει την υπομονή τους και να έχουν προ πολλού εγκαταλείψει τον αγώνα)
 
Σε αντίθεση με την αστυνομία, τα τηλεοπτικά κανάλια δεν επέδειξαν ανάλογη αβρότητα προς τους διοργανωτές. Το συλλαλητήριο, σε συνάρτηση με το μέγεθος και τον παλμό του, κατά βάσιν αγνοήθηκε από τα δελτία ειδήσεων. Τα σύντομα ρεπορτάζ που μεταδόθηκαν, επικεντρώθηκαν στο μήνυμα του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα: «Τέρμα πια οι αυταπάτες, δεν υπάρχουν νέοι σωτήρες. Πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη σε όσους υπόσχονται νέες δήθεν κυβερνητικές λύσεις, νέους Μεσσίες που θα μας οδηγήσουν σε νέους αντιλαϊκούς κατήφορους». Η αλήθεια είναι πως ο κ. Κουτσούμπας, εκτός απ’ αυτό το απόσπασμα που άρεσε στα κανάλια, ανέφερε και ορισμένα άλλα πράγματα στο σύντομο μήνυμά του, όπως: «Για να μην έχουμε άλλα χαμένα χρόνια, για να αντιμετωπίσουμε τον εμπαιγμό, τον αποπροσανατολισμό, την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, τα διάφορα δικομματικά παιχνίδια, ένας είναι ο δρόμος: Το δείχνει σήμερα το μεγαλειώδες συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ…».
 
Είναι πάντως άξιο ιδιαίτερης αναφοράς το γεγονός ότι ενώ ο σ. Κουτσούμπας αναλώθηκε σε μεγάλο μέρος του μηνύματός του εναντίον του δικομματισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, η ανακοίνωση των διοργανωτών ήταν σε άλλους τόνους, πολύ πιο ενωτικούς: «Το σημερινό μεγαλειώδες πανελλαδικό συλλαλητήριο είναι λαϊκό ξέσπασμα αγανάκτησης, οργής και διεκδίκησης. Δόθηκε ισχυρό ταξικό μήνυμα στην κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους, ανέδειξε τις δυνατότητες και το δρόμο που μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί το ταξικό εργατικό-λαϊκό κίνημα, για να υψώσει ανυπέρβλητα εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και να διαμορφώσει τους όρους για την ανατροπή της».
 
Οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι στην κινητοποίηση συμμετείχαν περισσότερα από 1.000 σωματεία και άλλοι κοινωνικοί φορείς. Σύμφωνα πάντα με τους ίδιους, «στην κινητοποίηση συμμετείχαν και  δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ, αλλά  δεν αποπροσανατολίστηκαν από την προπαγάνδα περί ‘κομματικού συλλαλητηρίου’ και συνέβαλαν με τη συμμετοχή τους στην επιτυχία της συγκέντρωσης». Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι στο συλλαλητήριο εθεάθη και η κ. Ραχήλ Μακρή, μετέχοντας στο μπλοκ των εργαζομένων της ΔΕΗ.
 
Για να πούμε πάντως τα πράγματα με το όνομά τους, χίλιοι φορείς -από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς- παραείναι πολλοί. Και μόνο τις σφραγίδες όλων αυτών των σωματείων και συλλόγων να δοκιμάσει κανείς να συγκεντρώσει σε ένα χώρο, και πάλι το νούμερο είναι θηριώδες…
 
Από την άλλη, δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ ή του ΚΚΕ φτάνουν μέχρι την πλατεία Συντάγματος. Δεν είναι ωστόσο και το πιο συνηθισμένο, αφού κατά κανόνα προτιμούν την πλατεία Ομονοίας ή περιφέρονται ασκόπως ανά τας οδούς. Το Σάββατο έγινε φανερό ότι η προκατάληψη αυτή δεν αφορά τον συγκεκριμένο χώρο, αλλά τις υπόλοιπες δυνάμεις που προτιμούν την πλατεία Συντάγματος ως τόπο για την κινητοποίησή τους, δυνάμεις με τις οποίες το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ αποφεύγουν να συγχρωτίζονται για να μην υποστούν κακές επιρροές, να μην παρασυρθούν από «αυταπάτες», από «δήθεν κυβερνητικές λύσεις» και από «νέους σωτήρες που θα μας οδηγήσουν σε νέους αντιλαϊκούς κατήφορους».
 
Το παρήγορο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι τόσο οι υπεύθυνοι του ΠΑΜΕ όσο και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, συνέδεσαν ευθέως και ρητά το συλλαλητήριο του Σαββάτου με την πανελλαδική πανεργατική απεργία της 27ης Νοεμβρίου. Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ίσως κάτι ν’ αλλάζει στον μοναχικό τρόπο με τον οποίο το ΚΚΕ προσεγγίζει τις λαϊκές κινητοποιήσεις, κι ότι η προχθεσινή επίδειξη δύναμης ήταν μόνο μια πρόβα, ενόψει μιας πιο ενωτικής συμπεριφοράς στο άμεσο μέλλον. Πράγμα που θα αποδεικνυόταν πολύ χρήσιμο για τις αντιμνημονιακές-αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις. Αλλά κυρίως για το ίδιο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.