Το παράδειγμα της Αργεντινής

Στις προεδρικές εκλογές του 1989 στην Αργεντινή και ενώ η οικονομία ήταν σε (επιεικώς) οικτρή κατάσταση, ο υποψήφιος των Περονιστών Κάρλος Μένεμ όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά σε κάθε ομιλία του υπερθεμάτιζε με “salariazo” – δηλαδή με μεγάλη αύξηση όλων των μισθών! Η όλη παρουσία του Μένεμ (μακριά μαλλιά και μποέμ στάση, φανερή αδυναμία στα γρήγορα αυτοκίνητα και τις ωραίες γυναίκες, ομολογημένη και έμμονη αντιπάθεια για τους πλούσιους) έκανε όσους Αργεντίνους είχαν χρήματα, να τα βγάλουν αμέσως μαζικά από τη χώρα. 

 
Εκείνη τη χρονιά, ο συγκεκριμένος υποψήφιος ήταν το κλασικό poster child, το εύκολα αναγνωρίσιμο πρόσωπο του «λαϊκισμού» σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η αναμενόμενη νίκη του στις εκλογές, οδήγησε σε υστερία και τρόμο όλες τις ευκατάστατες συνοικίες του Μπουένος Άιρες. 
 
Η συνέχεια όμως, ήταν τελείως διαφορετική: Με μια κινηματογραφική σε ταχύτητα ανατροπή, ο πρόεδρος πλέον Μένεμ ξέχασε τις υποσχέσεις και το σαλαριάσο, ανέκρουσε πρύμναν και έγινε μέσα σε ένα χρόνο το poster child του Washington Consensus, το πιο γνωστό και δημοφιλές πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη.  Τα χρήματα επέστρεψαν τρέχοντας στη χώρα  – o πρόεδρος αποδείχτηκε «πραγματιστής». Όταν μάλιστα αποφάσισε να επισκεφτεί το χρηματιστήριο του Μπουένος Άιρες, οι traders ξέσπασαν αυθόρμητα σε ζητωκραυγές και «Βίβα Καρλίτος»! Κορωνίδα και καμάρι της νέας πεφωτισμένης πολιτικής του Μένεμ ήταν το περίφημο peg του πέσο με το δολάριο, το νομοθετικά κατοχυρωμένο δέσιμο των δύο νομισμάτων, σε μια μόνιμη αιώνια ένα προς ένα ισοτιμία. 
 
Ο λαός αγάπησε το νέο μέτρο με έρωτα σφοδρό – εξαντλημένος από άγριους, τρελούς πληθωρισμούς δεκαετιών: Επιτέλους, είχαν ένα σκληρό νόμισμα να πορεύονται. Τίποτα πολύ κακό δεν μπορούσε να τους συμβεί πια, όσο έμεναν φρόνιμοι και υπάκουοι και κράταγαν το μεταμοντέρνο gold standard τους.  Για μια δεκαετία, η Αργεντινή κέρδιζε σε όλα τα διεθνή χρηματοπιστωτικά fora και σε όλες τις επενδυτικές επιθεωρήσεις τον ζηλευτό τίτλο του πιο καλού του μαθητή. Μετά πολλών επαίνων και κάνοντας πάντα το «σωστό», κατέληξε λοιπόν κατευθείαν στη σαρωτική, τραυματική χρεοκοπία του 2001!