Social Waste / Αντίποινα: «Όπλο» μας είναι οι στίχοι και η μουσική μας

Συνέντευξη στους Ορέστη Βέλμαχο και Νάντια Ρούμπου

Η κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, η Ελλάδα της κρίσης, η ελληνική μουσική σκηνή, η αδιαφορία μεγάλης μερίδας πολιτών, το πρόβλημα Παιδείας, η «εύπεπτη» μουσική και ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας. Social Waste  και «Αντίποινα»  δίνουν τη δική τους οπτική, με την ελπίδα το σήμερα να είναι μια περίοδος ανασυγκρότησης για την κοινωνία.

Κυκλοφορείτε μια νέα δουλειά, το «Hip Hop της Μεσογείου». Πείτε μας δύο λόγια για το τι περιμένουμε να ακούσουμε:

Χρήστος: Με τον Γιώργο και τα «Αντίποινα» υπάρχει μια φιλία από τα παλιά. Στον προηγούμενο δίσκο μας προσπαθήσαμε να εντάξουμε μουσικά όργανα στο Hiphop και αν είναι κάτι που μπορεί να ακούγεται «περίεργο», εμείς απλά βάζουμε μουσικά όργανα σε ένα μουσικό είδος. Θέλαμε – και νομίζω το καταφέραμε – να εντάξουμε με επιτυχία μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται κυρίως στη Μεσόγειο.

Γιώργος: Η δουλειά αυτή πρόεκυψε από «του κοσμου τα λιμάνια» που ήταν κομμάτι του προτελευταίου δίσκου των Social Waste. Εγώ παίζω διάφορα όργανα και δεν ασχολούμαι και τόσο πολύ με το Hiphop πλέον. Η ιδέα ήταν του Λεωνίδα και σκεφτήκαμε να κάνουμε μια τέτοια «θεματική πρόταση» που να στηρίζεται σε όργανα της Μεσογείου. Δεν είναι βαλκανικός ήχος, μπορείς να τον χαρακτηρίσεις και ελληνικό, ωστόσο είναι λίγο «μπερδεμένα» τα πράγματα γι’ αυτό λέμε ότι είναι γενικά μεσογειακός ήχος, με την ευρύτερη περιοχή.

Υπήρξε μια χρόνια αποχή των SocialWaste. Ήταν ηθελημένο ή απλά έτυχε;

Χρήστος: Όχι δεν ήταν ηθελημένη, απλά συνέβη λόγω υποχρεώσεων. Λόγω σπουδών, λόγω στρατού, λόγω διαφορετικών πόλεων το συγκρότημα έμεινε ανενεργό χωρίς να «σπάσει» και χωρίς να έχει υπάρξει καμία απολύτως σύγκρουση ή τσακωμός. Ακόμα και αυτή την περίοδο όμως δημιουργούσαμε κομμάτια. Τελικά με κάποιου είδους «σπρώξιμο» δικών μας ανθρώπων.. επιστρέψαμε.

Η επιστροφή σας δεν έχει σχέση με τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια, που προσφέρονται για «τροφή» στον κοινωνικοπολιτικό στίχο;

Χρήστος: Όχι, δεν θα το έλεγα. Ο Λεωνίδας γενικά γράφει, είτε τραγούδια είτε άρθρα. Είχε κάποια πράγματα έτοιμα, κάναμε και τις παραγωγές και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε. Ήταν αν θες και συγκυρία ότι η επιστροφή μας συνέπεσε με τα μνημόνια και την κρίση.

Θεωρείτε δηλαδή πως έχει «εκλείψει» ο πολιτικός στίχος με ουσία;

Χρήστος: Το να πάρεις ένα σύνθημα από τοίχο και να το κάνεις στίχο, είναι το πρώτο βήμα αλλά δεν σε πηγαίνει παραπέρα. Πρέπει να μπαίνεις πιο βαθιά σε αυτό, γνωρίζοντας και το τι συμβαίνει γύρω σου. Δεν θεωρώ πως έχει εξαφανιστεί ο πολιτικός στίχος. Σίγουρα υπάρχουν και άλλες αξιόλογες προσπάθειες πέρα από τη δική μας στο χώρο του χιπ χοπ όπως ο Βέβηλος για παράδειγμα, αλλά δεν χρειάζεται να αρχίσουμε τα ονόματα, γιατί κάποιον θα ξεχάσουμε. Δυστυχώς για τα σημερινά δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι λίγες οι προσπάθειες. Είναι επιλογή του καθένα να προχωρήσει με πολιτικό στίχο. Μου είναι ξένη η άποψη «εγώ θέλω να κάνω τον κόσμο να περνάει καλά και να ξεχνιέται από ό,τι συμβαίνει γύρω του».

Γιώργος: Μπορείς να τα κάνεις και τα δύο πάντως. Είναι θέμα ισορροπίας και κυρίως επιλογής. Το περίεργο είναι πως στο Hiphop πάντως βλέπεις αδυναμία στον πολιτικό στίχο, αν σκεφτείς την εποχή που ζούμε. Δεν περιμένω σε αυτό που ονομάζουμε «Έντεχνο» να ακούσω πολιτικό στίχο, για παράδειγμα, αν και ο εκάστοτε καλλιτέχνης μπορεί να έχει πολιτική θέση. Απο το hiphop όμως το περιμένεις. Το δικό μας είδος βασίζεται πιο πολύ στον λόγο και γι’ αυτό μου κάνει εντύπωση πως δεν το συναντάς πολύ στον συγκεκριμένο χώρο.

Έχει αποτελέσει η κρίση «πάτημα» για νέα συγκροτήματα και καλλιτέχνες ώστε να εκφραστούν;

Χρήστος: Δεν εξαρτάται μόνο από το αν θέλεις, παίζει ρόλο και αν μπορείς. Υπάρχει κόσμος πολιτικοποιημένος που ίσως θέλει να το κάνει και απλά δεν μπορεί να το μετουσιώσει σε έργο. Ξαναλέω είναι και θέμα θέλησης. Υπάρχουν τα «Battles»που ξεκίνησαν στις ΗΠΑ και έχουν περάσει και εδώ. Δηλαδή ο κάθε ένας να θέλει να ασχολείται με τη γειτονία του, το εγώ του και τον περίγυρο του και να μην ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του συνόλου. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, απλά δεν με εκφράζει. Βιώματα είναι ό,τι ζει όλη η κοινωνία και όχι μόνο στον δικό σου μικρόκοσμο.

Γιώργος: Στις ΗΠΑ βέβαια δεν ισχύει μόνο αυτό, υπάρχουν καλλιτέχνες και κομμάτια που ασχολούνται και με κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, δεν είναι μόνο για γκόμενες, αυτοκίνητα και λεφτά. Στην Ελλάδα απλά έχουν την τάση να διαλέγουν το πιο φαντεζί, αυτό που θα κάνει ντόρο.

Έχετε γράψει τραγούδια που αργότερα τα λογοκρίνατε, σκεπτόμενοι πιθανές αντιδράσεις;

Χρήστος: Όχι κανένα, δεν έχει ισχύσει αυτό. Δεν λογοκρίνουμε τα τραγούδια μας σκεπτόμενοι τι θα πουν οι άλλοι.

Γιώργος: Ναι μωρέ, δεν έχει νόημα αυτό. Αν σκέφτεσαι συνέχεια τι θα πουν οι άλλοι μην το κάνεις στην τελική.

Έχετε συναντήσει αντιδράσεις λόγω των στίχων σας;

Γιώργος: Δεν θα έλεγα αντιδράσεις. Το να σου πει κάποιος «δεν συμφωνώ» δεν σημαίνει πως αντιδρά σε αυτό που έγραψες. Από εκεί και πέρα είναι θέμα καθαρά απόψεων. Άλλος θα συμφωνήσει και άλλος θα διαφωνήσει.

Χρήστος: Δεν έχει έρθει κάποιος να μου πει «τι είναι αυτά που γράφετε». Από τον φιλικό μας περίγυρο έχει τύχει να μας ασκηθεί κριτική για το τραγούδι του Άρη (σ.σ. Βελουχιώτης). Ωστόσο, για την ιστορική εκείνη περίοδο υπάρχουν πολλές απόψεις. Δεν μένω σε αυτό, είναι διαφωνία και όχι αντίδραση. Για τον Άρη και για τον Μίσσιο έγινε μελέτη πριν βγουν τα τραγούδια. Εμείς δεν παίρνουμε κομματική θέση, αποτυπώνουμε τα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή και προφανώς εκφράζουμε και τη γνώμη μας.

Βρίσκεστε στη μουσική σκηνή από τα τέλη της δεκαετίας του “90.  Τι αλλαγές παρατηρείται μετά από 20 χρόνια;

Χρήστος: Το προφανές είναι πως μεγαλώσαμε και σκεφτόμαστε διαφορετικά. Oι SocialWaste ξεκίνησαν με πρότυπο τους ActiveMember. Μας άρεσε αυτό που ακούγαμε, ήταν «φιλικό» προς τα αυτιά μας, χωρίς βέβαια να σημαίνει πως δεν ακούγαμε και άλλα είδη μουσικής. Ήταν καινούργιο το είδος στην Ελλάδα τότε με κάποια λίγα συγκροτήματα  που επηρέασαν κόσμο και δημιουργήθηκαν πολλά γκρουπ.

Γιώργος: Το Hiphop έχει αλλάξει και έχει γίνει πολύ πιο «ομαδικό» πλέον. Τότε υπήρχαν λίγα μεγαθήρια που είχαν το προσωπικό τους στυλ. Ακόμα και τα Ημισκούμπρια είχαν δικό τους στυλ. Μετά βγήκαν πολλές κόπιες. Στους ActiveMember πήρε δέκα χρόνια για να καθιερωθούν, ενώ σήμερα βλέπεις συγκροτήματα μικρότερου βεληνεκούς να γεμίζουν μεγάλες σκηνές. Όσον αφορά στην ποιότητα ακούμε και αρκετό «σκάρτο» πράγμα επειδή ακριβώς έχει ανοίξει ο χώρος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως λείπουν οι καλές δουλειές. Όταν μπαίνει το χρήμα στη μέση και η «καθοδήγηση» τα πράγματα αλλάζουν.

Γιατί επιλέξατε να κινήστε πάντα χωρίς μάνατζερ και εταιρίες; Δεν θα άνοιγαν περισσότερες «πόρτες» με αυτό τον τρόπο;

Γιώργος: Γιατί σε περιορίζει σημαντικά. Όχι τόσο στο να λογοκρίνει το στίχο αλλά γιατί σου περιορίζει ή σου επιβάλει κινήσεις. Μπορεί να σου επιβάλλουν να παίξεις με καλλιτέχνες που για κάποιο λόγο δεν επιθυμείς να βρεθείς στη σκηνή και ταυτόχρονα να μην σου επιτρέπουν να κάνεις αυτό που γουστάρεις. Αυτοί οι περιορισμοί αλλάζουν πολύ αυτό που έχω στο μυαλό μου για τη μουσική.

Χρήστος: Θα διαφωνήσω εν μερει με τον Γιώργο. Δεν μπορώ να πω ότι ένας μάνατζερ ή μια εταιρία δεν θα σε βοηθήσουν, αλλά ταυτόχρονα σου ζητούν και πράγματα. Δηλαδή μπορεί σε μια ζωντανή εμφάνιση να σου φέρουν παραπάνω άτομα με τις γνωριμίες που έχουν και να σε προμοτάρουν. Η αλήθεια είναι πως αυτό σου λύνει και λίγο τα χέρια για να μην ασχολείσαι με 1000 πράγματα πέρα από τα κομμάτια που φτιάχνεις. Μέχρι εκεί όμως. Κατά καιρούς μας έχουν πλησιάσει, αλλά αρνηθήκαμε. Ο λόγος είναι ιδεολογικός. Δεν μπορεί να καθόμαστε με τον Γιώργο και τα παιδιά και να παιδευόμαστε πάρα πολλές ώρες για ένα κομμάτι και να το «μοιραζόμαστε» με κάποιον που απλά θα μας προσφέρει κάποιο κοινό παραπάνω. Εμείς άλλωστε δεν ζούμε από τη μουσική μας, έχει ο καθένας τη δουλειά του. Ωραίο θα ήταν να ζούμε από τη μουσική μας βέβαια, αλλά…

Δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα το να δίνεις τόσο χρόνο από τη ζωή σου και να μη βιοπορίζεσαι από αυτό που αγαπάς;

Χρήστος: Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που έχουν κάνει σημαντικά πράγματα και δεν βιοπορίζονται από τη μουσική τους. Είναι πολύ δύσκολο αυτό και ειδικά στην Ελλάδα. Από την άλλη, ελλοχεύει και ο κίνδυνος αλλοίωσης με τα χρήματα. Μπορεί να είσαι τόσο δυνατός και τόσο προσηλωμένος που να μη σε αλλάξει βέβαια. Δεν το κατακρίνω, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός τα χρήματα για εμάς. Αντιθέτως πολλές φορές «μπαίνουμε μέσα» οικονομικά. Δεν είναι μόνο το στούντιο και οι επαγγελματίες που θα μας κάνουν τις μίξεις. Τυπώνουμε μόνοι μας τις αφίσες για τις εμφανίσεις, στέλνουμε μόνοι μας το cd σε όποιον το θέλει, διαφημιζόμαστε μόνοι μας. Τα πηγαίνουμε πολύ καλά, ακόμα και αν δεν φτάσει μακριά αυτό πράγμα

Γιώργος: Πέρα από τα παιδιά, συνεργάζομαι μουσικά και με άλλο κόσμο. Να σου φέρω το παράδειγμα ενός τραγουδοποιού που συνεργάστηκα και μέσω μάνατζερ έκλεισε δουλειά σε μαγαζί που ίσως υπό άλλες προϋποθέσεις δεν μπορούσε να κλείσει μόνος του. Ωστόσο, το μαγαζί του είπε «θα σου δώσω από Δευτέρα μέχρι Πέμπτη και δεν χαλάω χρήματα για το promotion», οπότε δεν μπορεί να πεις πως είχε μεγάλο κέρδος. Αλλά και πάλι είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα κάνεις όλα μόνος σου. «Μπαίνεις μέσα» και οικονομικά και ψυχολογικά και φθείρεσαι. Μακάρι να μπορούσαμε να ζούμε από τη μουσική μας και δεν θεωρώ ότι τα χρήματα σε αλλοιώνουν. Δεν λέμε να βγάζεις ενάμιση και δύο χιλιάρικα τον μήνα, αλλά και το να σκοτώνεσαι για αυτό που αγαπάς δεν είναι τόσο εύκολο. Θεωρώ ότι θα ανέβαινε και πολύ το επίπεδο. Προσωπικά αν είχα τον χρόνο να αφιερωθώ μόνο στη μουσική θα έκανα καλύτερες δουλειές.

Πώς βιώνετε τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια;

Γιώργος: Αδιαφορία είναι αυτό που ζούμε στην ελληνική κοινωνία , ηθελημένα ή μη. Εκεί που έμενα για παράδειγμα είχε ανοίξει μια τοπική οργάνωση της ΝΔ και έβλεπες άτομα από 50 ετών και πάνω που μπαινόβγαιναν για να βρουν το «κονέ» και να βολέψουν τα παιδιά τους, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα νοοτροπίας. Ακόμα και στην Αριστερά, που υπάρχει ευτυχώς νέος κόσμος, παρατηρούμε σημάδια απαξίωσης. Ακόμα και το ότι γίνονται «αποδεκτοί» οι χρυσαυγίτες σε μεγάλο μέρος της νεολαίας θεωρώ ότι είναι θέμα απολιτίκ στάσης. Υπάρχει γενικότερα μια απαξίωση στη νεολαία. Ενώ ο παππούς θα είναι 7 το πρωί στην κάλπη για να του διορίσουν την επόμενη μέρα το παιδί, αυτή είναι η νοοτροπία, αλλά φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Χρήστος: Η αλήθεια είναι ότι μετά τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα μούδιασμα στην κοινωνία σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που κινείται από την Αριστερά και πιο πέρα. Όχι φυσικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έφερνε την επανάσταση αλλά ο κόσμος έχασε την «κατεύθυνσή» του, αν και ελπίζω ότι αυτή τη στιγμή βιώνουμε το στάδιο της ανασυγκρότησης και ανασύνταξης. Ξέρεις, η φτώχια κάνει κάποιους να σκέφτονται πώς θα την βγάλουν οι ίδιοι και δεν ενδιαφέρονται να στηρίξουν τις συλλογικές δράσεις.

Υπάρχουν τρόποι ώστε να αλλάξει άμεσα αυτό;

Χρήστος: Ένα βήμα είναι η απομυθοποίηση των πολιτικών κομμάτων. Δεν θα αλλάξει κάτι αν περιμένεις από ένα κόμμα να αλλάξει 2-3 νόμους, καλοδεχούμενος ο όποιος νόμος μπορεί να προσφέρει έστω και κάτι αλλά σίγουρα δεν είναι η λύση και δεν μπορούμε να περιμένουμε από εκεί κάτι δραστικό. Η αρχή μπορεί να γίνει από την αυτοδιοργάνωση στις γειτονιές. Χρονοβόρα διαδικασία, αλλά να σωθούμε από κοινοβουλευτικές διαδικασίες δεν το βλέπω. Ούτε βέβαια το «τέρμα χάος» είναι η λύση. Από τις γειτονιές και τους χώρους εργασίας μπορεί να ξεκινήσει κάτι σημαντικό.

Γιώργος: Έχει να κάνει με την Παιδεία και από εκεί μπορεί να αλλάξει, με τα όσα παίρνεις από το σπίτι και τον περίγυρό σου. Τα κόμματα δεν είναι η λύση και σίγουρα η απομόνωση δεν βοηθάει. Χρειάζεται να αγαπήσουμε λίγο και τον τόπο μας και να φύγουμε από τα κλισέ που θέλουν να μας επιβάλλουν. Είναι θέμα Παιδείας και αλληλεγγύης. Όσο λειτουργούμε κατά μονάδες και λέμε «άσε το σπίτι του γείτονα να καεί», γινόμαστε αυτόματα ο επόμενος στόχος. Πρέπει να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας.

Τα φαινόμενα εκφασισμού στην ελληνική κοινωνία οφείλονται σε έλλειψη παιδείας ή αποτέλεσε η κρίση αφορμή για να «σκάσει» αυτό;

Γιώργος: Μέχρι ενός σημείου ναι, αλλά παίζει ρόλο και η απόσταση που έχουν. Αυτό που λέγαμε πριν για το απολιτικ. Το προσφυγικό αποτέλεσε ίσως αφορμή. Κοιτάει ο άλλος να του κλέβουν τη ζωή και αντί να δράσει, τα ρίχνει στον αδύναμο που ξεριζώθηκε και είναι εδώ χωρίς δική του επιλογή. Όταν δεν τα βάζεις με τον ισχυρό θα στραφείς κατά του αδύναμου.

Χρήστος: Θεωρώ πως είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν φαινόμενα εκφασισμού στην κοινωνία. Η Χρυσή Αυγή ήταν κάτω από το 1% και ξαφνικά έχει μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους. Αυτοί δεν εμφανίστηκαν τώρα, πάντα υπήρχαν ανάμεσά μας. Μπορεί με τη λογική της χούντας, μπορεί με τη λογική του βασιλιά, μπορεί απλά επειδή είναι ξενοφοβικοί. Τώρα βρήκαν το καταφύγιό τους. Όλοι αυτοί βέβαια ξέρουν τι γίνεται, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πλέον πως δεν γνωρίζει. Μετά τη δολοφονία του Παύλου, τη δολοφονία του Λουκμάν και τα τόσα βίντεο που έχουν διαρρεύσει στο διαδίκτυο, κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν γνωρίζει. Όταν τους ψηφίζεις το κάνεις γνωρίζοντας τις δράσεις τους και τότε είσαι απέναντι μου. Έχει παλιώσει η «καραμέλα» του «δεν ήξερα ποιοι είναι και τι κάνουν» και προσωπικά είμαι κάθετος σε αυτό.

Γιώργος: Είναι θέμα χαμηλού επιπέδου παιδείας, είναι θέμα «χρυσωμένου χαπιού». Άλλωστε στα Βαλκάνια υπάρχει και «παράδοση» με τον εθνικισμό. Εδώ διαφωνώ λίγο με τον Χρήστο. Προφανώς πολλοί τους ψηφίζουν συνειδητά, αλλά υπάρχουν και άλλοι που είναι εγκλωβισμένοι στο χαμηλό μορφωτικό τους επίπεδο. Και τα κανάλια βοηθούν σε αυτό.

Πως βλέπετε τον ρόλο των ΜΜΕ στα χρόνια της κρίσης;

Χρήστος: Προσωπικά ενημερώνομαι από το internet, αλλά ο ρόλος των καναλιών είναι ξεκάθαρα κατά των συμφερόντων των πολλών, παίζει και η «τρομοκρατία» τους. Αν πάρεις για παράδειγμα το δημοψήφισμα, φαίνεται ξεκάθαρα ο ρόλος των καναλιών και των περισσότερων ΜΜΕ. Προωθούν ξενοφοβική νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν έχουν αλλάξει. Πάρε τα ρεπορτάζ για τη διαπραγμάτευση και το προσφυγικό για παράδειγμα. Αν παρακολουθήσεις τα σημερινά ρεπορτάζ και τα συγκρίνεις με αυτά που έβγαιναν πριν 3-5 χρόνια θα δεις πως είναι το ίδιο. Ξαναλέω, δεν αναφέρομαι σε όλα τα ΜΜΕ αλλά είναι και «κουραστικό» να αναφερόμαστε συνέχεια στα κανάλια λες και ανακαλύπτουμε κάτι σήμερα. Περιμένει δηλαδή κανείς από το ΣΚΑΙ να μιλήσει για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη; Είναι προσωπική ευθύνη του καθένα το πώς ενημερώνεται.

Γιώργος: Συμφέροντα εξυπηρετούν. Ο δημοσιογράφος στο κανάλι θα σου πει αυτό που εξυπηρετεί τον επιχειρηματία που έχει το κανάλι, φοβούμενος ότι θα χάσει τη δουλειά του. Συμφωνώ με τον Χρήστο, δεν είναι κάτι καινούργιο και σίγουρα δεν προκαλεί έκπληξη.

Μπορεί η Τέχνη να αλλάξει συνειδήσεις;

Χρήστος: Είμαι της άποψης πως ο καθένας πρέπει να πολεμάει από όποιο μετερίζι διαθέτει. Εμείς έχουμε «όπλο» τους στίχους και τη μουσική μας, άλλος έχει τα γραπτά του και άλλος προσφέρει βοήθεια στον διπλανό του που τον έχει ανάγκη. Δεν μπορεί η Τέχνη από μόνη της να αλλάξει νοοτροπίες. Θέλει δουλειά προσωπική και δουλειά συλλογική. Με είχε πλησιάσει ένας πιτσιρικάς και μου είπε πως του αρέσει η δουλειά μας και έμαθε τον Χρόνη Μίσσιο από το τραγούδι μας. Ένιωσα ότι σε ένα πολύ μικρό ποσοστό επηρέασα μια συνείδηση. Αυτό όμως σίγουρα δεν φτάνει.

Γιώργος: Μπορείς να δώσεις ένα ερέθισμα σε ανθρώπους να ψάξουν κάτι και να καταλάβουν ότι υπάρχει και άλλος κόσμος που σκέπτεται σαν αυτόν και δεν είναι μόνος του. Ωστόσο, δεν μπορείς να αλλάξεις ριζικά τον τρόπο σκέψης του. Μπορείς να δώσεις ερεθίσματα και από εκεί και πέρα είναι και θέμα ανθρώπου.

Ποια ερεθίσματα σας δίνουν έμπνευση για να δημιουργήσετε τραγούδια;

Χρήστος: Αυτή η ερώτηση απευθύνεται κυρίως στο Λεωνίδα ο οποίος γράφει τη συντριπτική πλειοψηφία των στίχων. Κάνει έρευνα σε όποια γωνιά του κόσμου «τρέχουν» εξελίξεις. Μας στέλνει σε ένα Word τους στίχους και εμείς δημιουργούμε την παραγωγή πάνω σε αυτό. Αυτό, όσο δύσκολο και να είναι, βγάζει ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα το οποίο βασίζεται πάνω στο συναίσθημα και τη λογική των στίχων. Από εκεί και πέρα, όσο ψάχνεσαι και ταξιδεύεις, ερεθίσματα βρίσκεις παντού. Κάτι που μου αρέσει στα τραγούδια μας είναι το γεγονός ότι γίνεται σύνδεση της ελληνικής πραγματικότητας με τον υπόλοιπο κόσμο. Βλέπεις ότι τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα συμβαίνουν και αλλού και αυτό δίνει μια συνολική αίσθηση της πραγματικότητας. Δεν δημιουργούμε ερεθίσματα, εμπνεόμαστε από αυτά που συμβαίνουν.Για παράδειγμα, στόχος μου είναι να γράψω ένα κομμάτι για τις δουλειές που κάνει μεγάλο μέρος του κόσμου και στην ουσία είναι δυστυχισμένοι γιατί δεν τους αρέσει, ειδικά αν βάλεις και τις συνθήκες εργασίας. Μεγάλη μερίδα του κόσμου ξεκινά ουσιαστικά τη μέρα της το απόγευμα γιατί δεν γουστάρουν αυτό που κάνουν το πρωί.

Γιώργος: Είναι σπάνιο να γράψεις στίχους για κάτι που είδες τώρα στην τηλεόραση. Συνήθως είναι βιώματα που κουβαλάς και βγαίνουν από μέσα σου. Μπορεί και να κάνεις σύνδεση με κάτι που είδες πριν δύο λεπτά στο δρόμο, αλλά αυτό θα έρθει να «κολλήσει» με τα βιώματά σου για να οδηγήσει στη δημιουργία του κομματιού.

Τι περιμένουμε από εσάς τον επόμενο καιρό;

Έχουμε την παρουσίαση του δίσκου στο Gagarin, όπου θα κάνουν το άνοιγμα οι «Cerebro» και θα εμφανιστεί και ο «Βέβηλος» τον οποίο ευχαριστούμε. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν προτάσεις για εμφανίσεις σε κάποιες πόλεις. Ήδη έχουμε επιλέξει κάποιες από αυτές, αλλά έχουμε και θέμα χρόνου και αποστάσεων. Θα είμαστε σε Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Κρήτη και σε άλλες πόλεις, αλλά δεν μπορούμε ακόμα να δώσουμε πληροφορίες γιατί δεν έχουν κλείσει και τυπικά οι συμφωνίες. Υπάρχει πιθανότητα και για κάποιες εμφανίσεις μας στην Ολλανδία. Θα ήταν ό,τι καλύτερο να κάνουμε μια περιοδεία όλο το καλοκαίρι αλλά είναι δύσκολο να συγχρονιστούμε καθώς ο καθένας έχει τη δουλειά του και μένουμε σε διαφορετικές πόλεις. Σχεδιάζουμε και κάποιες συνεργασίες όμως είναι νωρίς ακόμα για να ανακοινώσουμε κάτι.