Όπως υπενθυμίζει το κείμενο της η Πρωτοβουλία στις 12 Νοεμβρίου οι άνθρωποι που ζούσαν σε άθλιες αναξιοπρεπείς συνθήκες στο κάμπ της Σιντικής Σερρών, που μοιάζει με «στρατόπεδο συγκέντρωσης», εξεγέρθηκαν προσπαθώντας να αποδράσουν.
Η κρατική καταστολή ήταν άμεση, με ομάδες ΟΠΚΕ να πετούν κρότου λάμψης και χημικά για να αποτρέψουν την απόδραση των μεταναστών από τη «φυλακή» που το ελληνικό κράτος τους έχει επιβάλλει, παραβιάζοντας στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
«Την επόμενη μέρα 30 κρατούμενοι περνούν αυτόφωρο δίχως να εχουν την επιλογή δικής τους υπεράσπισης και καταλήγουν να καταδικάζονται σε 3 χρόνια και 450 ευρώ ο καθένας ενώ ένας από αυτούς καταδικάζεται σε 3 χρόνια και 7 μήνες χωρις αναστολή» ενημερώνει η συλλογικότητα για τις εξελίξεις της σημαντικής υπόθεσης.
«Στους 30 ανθρώπους που καταδικάστηκαν αποτυπώνεται η πορεία από διοικητική σε ποινική φυλάκιση που θεσμοθετείται, ενώ μπορεί μετά το πέρας της τριετίας να ακολουθήσουν και ποινές για παραμονή στην χώρα. Η εξέγερση των κρατουμένων είναι η μόνη λογική απάντηση και αποτελεί παράδειγμα αξιοπρέπειας για όλες μας. Η στήριξή μας είναι απαιτούμενη, τόσο για την ενίσχυση του αγώνα των έγκλειστων όσο και για την αναβάθμιση των αγώνων μας συνολικά» τονίζει ακόμα και καλεί την Κυριακή στις 19.00, Τσιμισκή και Γούναρη σε μία κραυγή συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε αυτούς τους ανθρώπους.
Αναλυτικά:
«Το καμπ της Σιντικής Σερρών είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, μία φυλακή δηλαδή όπου άνθρωποι κρατούνται βάσει της καταγωγής τους για απροσδιόριστα χρονικά διαστήματα υπό τον έλεγχο των δυνάμεων καταστολής. Ένα στρατόπεδο έξω από τις Σέρρες, σε μία χαράδρα κοντά στα σύνορα με την Βουλγαρία και άρα έξω από τον χώρο και τις σχέσεις των ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας. Οι κρατούμενες ζουν σε κοντέινερ σε ένα από τα πιο κρύα σημεία της χώρας, με ελείψεις σε πράγματα όπως σεντόνια, τουαλέτες, ρούχα, φαγητό, είδη υγιεινής και χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη, υπό το “δίκαιο” του κάθε ανθρωποφύλακα.
Στα μέσα Αυγούστου άνθρωποι από το καμπ μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο λόγω υποσιτισμού. Στις 18 Αυγούστου κάποιοι από τους κρατούμενους επιχείρησαν το αυτονόητο δηλαδή να δραπετεύσουν. Ωστόσο, δεν τα κατάφεραν και συνελήφθησαν. Αργότερα την ίδια μέρα οι μπάτσοι μπήκαν στον θάλαμο του ενός και τον ξυλοκόπησαν. Οι συγκρατούμενοί του τον υπερασπίστηκαν και ξεκίνησαν καθιστική διαμαρτυρία την οποία ο διευθυντής σκέφτηκε να κατευνάσει προσφέροντας 50 ζευγάρια παντόφλες.
Ως επομενο, στις 19 Αυγούστου 266 κρατούμενοι ξεκινούν απεργία πείνας με αιτήματα γύρω από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τις καθυστερημένες διαδικασίες ασύλου. Τα αιτήματά τους δεν ικανοποιούνται.
Στις 12 Νοεμβρίου άνθρωποι στο καμπ εξεγείρονται, κόβουν τα σύρματα στον φράχτη και προσπαθούν να αποδράσουν. Απευθείας, κατέφθασαν ΟΠΚΕ όπου έριξαν κρότου λάμψης και σύμφωνα με Σερραϊκά μέσα και χημικά. Οι μπάτσοι λένε πως κανείς δεν απέδρασε και ότι δύο ανθρωποφύλακες τραυματίστηκαν ελαφρά. Είναι ενδεικτικό πως από τα ελάχιστα δημοσιεύματα που υπήρξαν, όλα είχαν αποκλειστική πηγή τα δελτία τύπου των μπάτσων, χωρίς φυσικά να αναφέρουν τίποτα για τις συνθήκες κράτησης ή την υγεία των κρατουμένων. Την επόμενη μέρα 30 κρατούμενοι περνούν αυτόφωρο δίχως να εχουν την επιλογή δικής τους υπεράσπισης και καταλήγουν να καταδικάζονται σε 3 χρόνια και 450 ευρώ ο καθένας ενώ ένας από αυτούς καταδικάζεται σε 3 χρόνια και 7 μήνες χωρις αναστολή,
Οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο ζούμε σε συνθήκες διαρκούς επισφάλειας και διαβίωσης μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα. Τα αφεντικά έχουν τώρα και νομικά όπλα ώστε να μας ξεζουμίζουν για 13 ώρες την ημέρα, ενώ όποτε βγαίνουμε στους δρόμους στέλνουν μπάτσους να μας δείρουν. Πρέπει να ρίχνουμε μια ζαριά κάθε φορά που μπαίνουμε σε τρένο και να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα κάθε φορά που ανοίγουμε λογαριασμό ρεύματος. Για κάποιους από εμάς όμως η επίθεση δεν σταματάει εκεί.
Το ελληνικό κράτος που ενεργά στηρίζει και συμμετέχει στην γενοκτονία στην Παλαιστίνη, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου, καταβάλει συστηματική προσπάθεια ώστε να μετατρέψει ολόκληρη την θάλασσα σε νεκροταφείο και πεδίο κυνηγιού ανθρώπων για τον κάθε αποκτηνομένο λιμενόμπατσο. Σε κάθε επίπεδό του ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός, σε σύνορα, σε ΑΤ, σε δικαστήρια, σε καμπ, σε φυλακές (και όχι μόνο) με νομικά και γραφειοκρατικά μέσα, ή/και με ωμή συστηματοποιημένη βία και εγκλεισμό, λειτουργεί ώστε να διαχωρίζει, να υποτιμά, να εξοντώνει κοινωνικά και φυσικά μετανάστριες και μετανάστες σε επίπεδο που πλέον τους αρνείται την ανθρώπινη ιδιότητα, όπως ομολογεί και ο μπάτσος που φώναζε έγκλειστο στην Σιντική “σκύλο”. Όσες από εμάς πλήτονται και από αυτούς τους μηχανισμούς είμαστε για το κράτος και τα αφεντικά εργατικό δυναμικό προς ακόμη εντατικότερη εκμετάλευση, όταν συμφέρει, και προς φυλάκιση, απέλαση ή εξόντωση όταν δεν συμφέρει. Το σύστημα αυτό, σε όλη την διασύνδεσή του με την γενικευμένη ζοφερή κανονικότητα, ονομάζεται θεσμικός ρατσισμός, και δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πιο οξεία και εντατική μορφή του πολέμου που μένεται εναντίων όλων μας στα κάτω στρώματα της κοινωνίας. Ο θεσμικός ρατσισμός αποτελεί απαραίτητο οπλοστάσιο ώστε το κράτος να μας διαχωρίζει, να μας πειθαρχεί και να μας ξεφορτώνεται, επιτρέποντας στον καπιταλισμό να υποτιμά μαζικά ανθρώπινες ζωές και σχέσεις και να κερδοφορεί.
Ο πρόσφατος νόμος Βορίδη-Πλεύρη, όπως και η υπουργική απόφαση Χρυσοχοΐδη για τις αστυνομικές δυνάμεις κατοχής σε Ρομά οικισμούς, αναβαθμίζουν την πραγματικότητα του θεσμικού ρατσισμού, όπως και συνολικά αναβαθμίζονται οι συνθήκες φτωχοποίησης, ποινικής τρομοκρατίας και πολεμικής εμπλοκής. Η παραμονή στην χώρα χωρίς παραχώρηση ασύλου, δηλαδή η ίδια η ύπαρξη ανθρώπων, τιμωρείται με ποινική φυλάκιση, ενώ μεγαλώνουν τα νόμιμα περιθώρια διοικητικής κράτησης -φυλάκισης δηλαδή- χωρίς κανένα αδίκημα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του κράτους. Η υπόθεση των έγκλειστων στην Σιντική αποτελεί εφαρμογή αυτής της αναβάθμισης, ενώ μας θυμίζει κάτι που είναι ευρέως γνωστό, πως όσο άθλιος και αν είναι ο νόμος πάντα το κράτος θέλει την πραγματικότητα πέντε επίπεδα πιο βάρβαρη.
Το καμπ της Σιντικής αποτελεί παράδειγμα αθλιότητας για το κράτος, καθώς μοιάζει να είναι ένα από τα πιο απομονωμένα καμπ, ενώ η λειτουργία του ως στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι ολοκληρωμένη. Στους 30 ανθρώπους που καταδικάστηκαν αποτυπώνεται η πορεία από διοικητική σε ποινική φυλάκιση που θεσμοθετείται, ενώ μπορεί μετά το πέρας της τριετίας να ακολουθήσουν και ποινές για παραμονή στην χώρα. Η εξέγερση των κρατουμένων είναι η μόνη λογική απάντηση και αποτελεί παράδειγμα αξιοπρέπειας για όλες μας. Η στήριξή μας είναι απαιτούμενη, τόσο για την ενίσχυση του αγώνα των έγκλειστων όσο και για την αναβάθμιση των αγώνων μας συνολικά.
Όταν το κράτος και το κεφάλαιο μας χωρίζουν, ευθύνη της κοινωνικής βάσης και των κινημάτων είναι να επανενωνόμαστε, να συγκροτούμαστε στην βάση των αναγκών μας και να αναβαθμίζουμε τις αντιστάσεις μας για την υπεράσπιση της καθεμίας από εμάς που βάλλεται. Θεωρούμε πως η απελευθέρωση των 30 κρατούμενων είναι βασικό επίδικο για την αντίσταση στο νόμο Βορίδη-Πλεύρη και την κλιμάκωση των αγώνων απέναντι στην κοινωνική εξαθλίωση. Καλούμε πρόσωπα και συλλογικότητες να συνοργανωθούμε με άξονα την συμπερίληψη ντόπιων και μεταναστριών και άμεσο στόχο την απελευθέρωση των 30 εξεγερμένων.
Ντόπιες και μετανάστριες θα ζήσουμε και θα αγωνιζόμαστε μαζί.»