«Σοσιαλισμός, για να μπορούμε ν’ “ανασαίνουμε”, για να νικήσει η ζωή» το μήνυμα Κουτσούμπα από το φεστιβάλ της ΚΝΕ

Μιλώντας από το βήμα του 46ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή, ο Δ. Κουτσούμπας απεύθυνε κάλεσμα στον ελληνικό λαό για συμπόρευση με το ΚΚΕ. Τόνισε ότι το σύνθημα «Σοσιαλισμός, για να μπορούμε ν’ “ανασαίνουμε”, για να νικήσει η ζωή» χρησιμοποιήθηκε από τους διοργανωτές του φεστιβάλ με αφετηρία τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ, αλλά αποτυπώνει και την ανισότητα σε όλο τον πλανήτη.

Ανέφερε πως το ΚΚΕ έχει σχέδιο για να μπορέσουν οι άνθρωποι να έχουν αυτονόητα δικαιώματα στην καθημερινή του ζωή τον 21^ο αιώνα. «Ξέρετε πως δεν είναι υπερβολή, σήμερα στον 21ο αιώνα, να έχουμε σταθερή δουλειά με καλό μισθό και δικαιώματα, να απολαμβάνουμε υψηλού επιπέδου Υγεία, Παιδεία, να έχουμε υψηλής ποιότητας Πολιτισμό, Αθλητισμό, να ζούμε σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον. Μπορούμε. Τέτοιο σχέδιο έχει το ΚΚΕ. Σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, που φωτίζει µε το ανατρεπτικό του Πρόγραμμα τον δρόμο για μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, µε τον λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Αυτή είναι η νέα κοινωνία, όχι μόνο που την οραματιζόμαστε, αλλά που παλεύουμε σε καθημερινή βάση να τη φέρουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται κοντά μας. Σοσιαλισμός για να νικήσει η ζωή».

Πέρα από τον δολοφονημένο αφροαμερικανό Τζορτζ Φλόιντ, έκανε αναφορά και στον δολοφονημένο από τους χρυσαυγίτες Παύλο Φύσσα, αλλά και στους Θάνο Μικρούτσικο και Βαγγέλη Μπούτα που έφυγαν από τη ζωή. Κάλεσε τον ελληνικό λαό να συμπορευτεί με το ΚΚΕ και να γυρίσει την πλάτη σε Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ που ακολουθούν πιστά τις εντολές των υπερδυνάμεων του πλανήτη και των ισχυρών, εφαρμόζοντας συνεχώς νέα αντιλαϊκά μέτρα «στο όνομα της προόδου».

Αναλυτικά η τοποθέτηση του Δ. Κουτσούμπα:

«Φίλες και φίλοι,

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το 46ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” είναι γεγονός. Σίγουρα θα μείνει στην Ιστορία ως ένα ξεχωριστό Φεστιβάλ, γιατί ξεχωριστή είναι η προσπάθεια που έκαναν πολλοί και προσέφεραν πολλά. Ο καθένας από το δικό του πόστο. Γι’ αυτό θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους:

Στα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ για την εθελοντική προσφορά τους.

Στους καλλιτέχνες που δίνουν το “παρών”, αλλά και σε όσους και όσες θα το έδιναν πάλι, αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.

Στους ηχολήπτες, τους εικονολήπτες και όλους τους τεχνικούς.

Στο Δήμο Ζωγράφου για τη συνεργασία και την υποστήριξη.

Και βέβαια στις πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Αθηνών που παραχώρησαν τον χώρο του γηπέδου της Πανεπιστημιούπολης για τη φιλοξενία του Φεστιβάλ.

Ξεχωριστό το φετινό Φεστιβάλ δεν το κάνει μόνο η διεξαγωγή του με τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Άλλωστε, η συνειδητή πειθαρχία των μελών και των φίλων της ΚΝΕ στα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας είναι κάτι που το αναγνωρίζουν ακόμα και αντίπαλοί μας. Είναι οι ίδιοι που ενοχλούνται από τη μεριά τους γιατί ξέρουν ότι αυτή η πειθαρχία περιέχει την απειθαρχία στο άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Το φετινό Φεστιβάλ το κάνει ξεχωριστό το μήνυμά του μέσα στη ζοφερή κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Το σύνθημα “Σοσιαλισμός για να μπορούμε να ανασαίνουμε, για να νικήσει η ζωή”, μπορεί να είχε ως αφετηρία την τελευταία κραυγή του Τζορτζ Φλόιντ, που ασφυκτιούσε κάτω από το γόνατο του Αμερικανού αστυνομικού, αλλά τελικά αυτές οι κραυγές γίνονται όλο και περισσότερες σε όλο τον πλανήτη και στη χώρα μας.

Είναι η κραυγή της φτώχειας, της ανασφάλειας, της προσφυγιάς, της ανεργίας, της απλήρωτης δουλειάς, της αδικίας, του ρατσισμού, της εκμετάλλευσης των πολλών από μια χούφτα παράσιτα που κολυμπάνε στα πλούτη.

Είναι η κραυγή που μπορεί να βρει διέξοδο μόνο με έναν τρόπο: Με την ταξική πάλη, την έντασή της, τη συμμετοχή όλο και περισσότερων, ιδιαίτερα της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης στον οργανωμένο αγώνα, με καθαρό και σταθερό στόχο: Να βάλουμε εμπόδια στα χειρότερα παλεύοντας να νικήσει η ζωή, να νικήσει η εργατική τάξη, κατακτώντας τη δική της εξουσία, χτίζοντας τη νέα, τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Το φετινό Φεστιβάλ γίνεται ξεχωριστό γιατί πάει κόντρα στο ρεύμα. Γιατί ταρακουνάει τις συνειδήσεις που βομβαρδίζονται καθημερινά από διάφορα όπως το “τίποτα δεν αλλάζει” ή το δηλητηριώδες “δεν υπάρχει χώρος για αγώνες, πρέπει να έχουμε εθνική ομοψυχία”.

Και για όσους δεν πείθονται με αυτά, το σύστημα έχει και τις εναλλακτικές του εκδοχές όπως το περιβόητο “θα λογαριαστούμε μετά”, το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου της καραντίνας, που στην πράξη σημαίνει ο λαός να σιωπά στα δύσκολα, να μην παρεμβαίνει, να παραδίδεται στους εξουσιαστές και το άδικο σύστημά τους.

Στις κρίσιμες στιγμές είναι κρίσιμη η παρέμβαση του λαού. Με εμπιστοσύνη στη δύναμή του, με συμπόρευση με το ΚΚΕ, με στόχους και αιτήματα που φωτίζουν το πώς φτάσαμε ως εδώ και δείχνουν πώς μπορούμε να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Αναμφίβολα τέτοιες, κρίσιμες στιγμές διανύουμε. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει ότι τα πιο δύσκολα για το λαό μας και τα παιδιά του είναι μπροστά και όχι πίσω. Η περίοδος της πανδημίας δεν έχει ακόμη ημερομηνία λήξης, καθώς αποτελεσματικές θεραπείες ή εμβόλιο ακόμα δεν έχουν προχωρήσει.

Τα δημόσια συστήματα Υγείας, ακόμα και των μητροπόλεων του καπιταλισμού, δοκιμάζονται, καταρρέουν και παίρνουν μαζί τους εκατοντάδες χιλιάδες ζωές.

Η καπιταλιστική κρίση εκδηλώθηκε νωρίτερα από το αναμενόμενο. Τα βάρη της, μέρα με τη μέρα, φορτώνονται σε αυτούς που πλήρωσαν και την προηγούμενη κρίση, στους εργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αποτελεί τη νέα ευκαιρία για το μεγάλο κεφάλαιο, για να ξεμπερδέψει με ό,τι στέκει εμπόδιο στην κερδοφορία του. Δηλαδή με όποιο εργατικό δικαίωμα είχε μείνει όρθιο.

Στο έδαφος της νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης δυναμώνουν και οι επικίνδυνοι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των αστικών τάξεων κάθε χώρας. Αυτό εκδηλώνεται με κάθε αφορμή. Ακόμα και με το εμβόλιο.

Δεν είναι τυχαίο πως όλο και περισσότεροι ακούμε για τη “διπλωματία του εμβολίου”, δείχνοντας τελικά και το κριτήριο που βρίσκεται πίσω από αυτά τα παιχνίδια που είναι η κατάκτηση πλεονεκτήματος στον ανταγωνισμό, η μεγαλύτερη κερδοφορία των εταιρειών.

Κομμάτι αυτού του παζλ των ανταγωνισμών είναι και οι πολύ επικίνδυνες εξελίξεις για τον ελληνικό λαό και τους λαούς της περιοχής. Από τα Βαλκάνια ως τη Βόρεια Αφρική, από το Αιγαίο έως τη Μέση Ανατολή.

Οι παραπάνω παράγοντες, παρά τη σχετική τους αυτοτέλεια, δεν είναι ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλον, ούτε πολύ περισσότερο “συνέπεσαν” συγκυριακά, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, που κάνουν λόγο για μια τριπλή κρίση (“οικονομική”, “υγειονομική”, “εθνική”), λες και αυτή η τριπλή κρίση έπεσε από τον ουρανό ή προέκυψε από το κακό το ριζικό μας.

Αυτή η ανάλυση συγκαλύπτει την ταξική και βαθύτερη ουσία των γεγονότων. Συγκαλύπτει ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες αλληλοτροφοδοτούνται και ο ένας αποτελεί τη συνέχεια του άλλου.

Είναι μήπως τυχαίο ότι οι κυβερνήσεις και οι μεγάλοι όμιλοι “σαν έτοιμοι από καιρό” άδραξαν την ευκαιρία που τους προσέφερε η πανδημία για να περάσουν μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, όπως είναι η παραπέρα ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου ή η τηλεργασία που ήταν στα κιτάπια τους από πριν;

Είναι μήπως τυχαίο ότι εδώ και καιρό σιγόβραζε μια νέα οικονομική κρίση με βάση τις εκτιμήσεις όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά των ίδιων των επιτελείων του συστήματος;

Ότι η ανάπτυξη του προηγούμενου διαστήματος ήταν αδύναμη και ασθενική και ότι η πανδημία επέδρασε ως επιταχυντής των εξελίξεων;

Είναι μήπως τυχαίο και συγκυριακό ότι οι έντονοι διεθνείς ανταγωνισμοί για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους ενεργειακούς δρόμους, που φτάνουν μέχρι τα πρόθυρα πολεμικών συρράξεων ή και ανοιχτών πολέμων, όπως στη Λιβύη και τη Συρία, εξελίσσονται παράλληλα με τους οικονομικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών;

Ή μήπως είναι τυχαίο ότι σε αυτούς τους ανταγωνισμούς υποτάσσεται ακόμη και η έρευνα για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της πανδημίας με την κούρσα και τις αντιθέσεις για το νέο εμβόλιο;

Όχι, όλα αυτά δεν είναι τυχαία ούτε συγκυριακά. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκφάνσεις της ίδιας πολιτικής που στον πυρήνα της έχει τη διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα, θυσιάζοντας την ίδια στιγμή τις λαϊκές ανάγκες.

Πρόκειται τελικά για τα αδιέξοδα, τη βαρβαρότητα, τη σήψη του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που καλούνται να τα πληρώσουν οι λαοί, ακόμη και με τη ζωή τους, σε περιπτώσεις πολεμικών εμπλοκών.

Είναι αυτό που πολύ εύστοχα αποτυπώθηκε, με αφορμή την πανδημία, στο σύνθημα “Ο καπιταλισμός είναι ο πραγματικός ιός”!

Φίλες και φίλοι,

Αυτή η δύσκολη κατάσταση όμως είναι και διδακτική. Προσφέρει συμπεράσματα χρήσιμα για τις σύγχρονες απαιτήσεις του αγώνα. Γιατί το πώς εξηγείς ένα πρόβλημα, μία κατάσταση, σε οδηγεί και στην αντίστοιχη στάση, στην ανάλογη πολιτική τοποθέτηση. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Εδώ εκδηλώνονται ισχυροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και κυρίως ανάμεσα στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, στην ΕΕ από τη μία μεριά και τη Ρωσία και την Κίνα από την άλλη.

Σε αυτόν τον καμβά των αντιθέσεων είναι ενταγμένες και οι εξελίξεις στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, οι οποίες επίσης είναι σε περίοδο όξυνσης, με ισχυρούς κινδύνους για την ειρήνη, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και τη ζωή του ελληνικού λαού και κυρίως της νεολαίας.

Και μόνο το γεγονός ότι στην Ανατολική Μεσόγειο βρίσκονται σε θέσεις μάχης οι στόλοι της Ελλάδας και της Τουρκίας και δίπλα οι στόλοι άλλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων περιγράφει πολύ καθαρά την περίοδο. Και εδώ πρέπει να δούμε πιο διεξοδικά τι μας έλεγαν τόσο καιρό οι κυβερνήσεις.

Πριν λίγους μήνες η ελληνική κυβέρνηση ψήφιζε την ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις. Τότε η κυβέρνηση, με δραματικούς τόνους και σε περίοδο έντασης της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, έλεγε στο λαό ότι ειδικά τώρα χρειαζόμαστε πιο ισχυρό αποτύπωμα των ΗΠΑ ως ανάσχεση σ’ αυτή την επιθετικότητα.

Πριν τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν που όχι μόνο έκανε τα εγκαίνια των καινούργιων βάσεων, αλλά τα στελέχη της κυβέρνησής του έλεγαν στον λαό πως είναι καλύτερο να γίνει αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη παρά στη Σμύρνη ή σε άλλες περιοχές της Τουρκίας.

Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν, γιατί καταφέρνει λένε η χώρα να δίνει πάνω από 2% του ΑΕΠ για το ΝΑΤΟ. Μάλιστα, στις χώρες του ΝΑΤΟ η Ελλάδα είναι η δεύτερη σε δαπάνες για το ΝΑΤΟ! Τελικά, τι έμεινε από όλα αυτά;

Οι βαθυστόχαστες αναλύσεις, που έλεγαν ότι όσο η Ελλάδα είναι το καλό παιδί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ τόσο θα κατοχυρώνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, χρεοκοπούν παταγωδώς. Το δε επιχείρημα ότι αυτοί οι φονιάδες είναι εγγύηση για την ασφάλεια του λαού μας έχει απαντηθεί σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Στη Γιουγκοσλαβία παλιότερα, στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη και αλλού.

Τελικά, τι μένει πραγματικά; Οι μεγάλοι σύμμαχοι της ελληνικής άρχουσας τάξης να υποδαυλίζουν την τουρκική επιθετικότητα, την αμφισβήτηση συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν. Την ίδια στιγμή η χώρα μας με ευθύνη των κυβερνήσεων μετατρέπεται σε οχυρό για τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, παίρνοντας μέρος στην περικύκλωση της Ρωσίας.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια τρέχουν και οι διευθετήσεις στην περιοχή, με κριτήριο το πώς θα ικανοποιηθούν τα συμφέροντα μεγάλων ενεργειακών κολοσσών και το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Αν θα προχωρήσει το σχέδιο των ΗΠΑ ή το ανταγωνιστικό σχέδιο της Ρωσίας ή της Κίνας.

Με βάση αυτές τις διευθετήσεις και την υψηλή εποπτεία του ευρωατλαντικού παράγοντα υπογράφτηκαν πρόσφατα οι συμφωνίες σκοπιμότητας της Ελλάδας με την Αίγυπτο και την Ιταλία για τον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

Οι συμφωνίες αυτές και οι συμβιβασμοί που περιέχουν προετοιμάζουν τον επόμενο συμβιβασμό με την Τουρκία για τη συνεκμετάλλευση ενεργειακών και άλλων πόρων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Σήμερα, όμως, η συνεκμετάλλευση δεν έχει καμία σχέση με δίκαιη, ισότιμη και πραγματική συνεργασία, αλληλοσεβασμό πάνω σε κάποιους κοινά αποδεκτούς όρους. Δεν έχουμε να κάνουμε με συμφωνίες μεταξύ λαών που έχουν τη δική τους εξουσία και σε αυτά τα πλαίσια διαπραγματεύονται και λύνουν μία εκκρεμότητα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με συμφωνίες ανάμεσα σε ληστές. Ανάμεσα σε μεγάλα ενεργειακά μονοπώλια που τρώγονται σαν τα σκυλιά μεταξύ τους. Ανάμεσα σε κυβερνήσεις που πριν από όλα τσακίζουν τους λαούς τους.

Με συμμαχίες που όπως γρήγορα φτιάχνονται, έτσι γρήγορα και απότομα αναδιατάσσονται με απόλυτο κριτήριο το πώς θα ικανοποιούνται επιχειρηματικά συμφέροντα. Τέτοιες συμφωνίες είναι προσωρινές. Για αυτό το ΚΚΕ επισημαίνει: Το δίλημμα συνεκμετάλλευση ή πολεμική εμπλοκή είναι πλαστό.

Η συνεκμετάλλευση προετοιμάζει τον επόμενο γύρο αμφισβητήσεων και συγκρούσεων. Η κυβέρνηση έχει βάλει λυτούς και δεμένους να πείσουν τον λαό μας και ιδιαίτερα τη νεολαία ότι μία συμφωνία με την Τουρκία είναι το εργαλείο να αποφύγουμε τον πόλεμο.

Εκμεταλλεύονται το φυσιολογικό συναίσθημα του λαού μας να θέλει να ζήσει ειρηνικά με τους γειτονικούς λαούς, θέλοντας να αποσπάσουν τη συναίνεσή του στην πιο βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, παρά κάποιες επιμέρους διαφορές για αντιπολιτευτικούς κυρίως λόγους, στηρίζουν μέχρι κεραίας την κυβερνητική πολιτική και τις συμφωνίες που υπογράφει η ΝΔ και δεσμεύονται μάλιστα να τις τηρήσουν. Γι’ αυτό κιόλας ο πρωθυπουργός ομολογεί πως ενημερώνει επιλεκτικά τους πολιτικούς αρχηγούς για αυτά τα θέματα.

Διάφορες επίσης οπορτουνιστικές δυνάμεις με τις θέσεις τους ρίχνουν νερό στον μύλο της γραμμής της συνεκμετάλλευσης που προωθούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ορισμένοι μάλιστα -σε απόλυτη σύμπνοια με αυτά τα κέντρα- φτάνουν στο σημείο να αρνούνται την ύπαρξη κυριαρχικών δικαιωμάτων ή να βαφτίζουν ως προοδευτική και αντικαπιταλιστική τη θέση ότι δήθεν οι λαοί δεν πρέπει να πολυενδιαφέρονται για οικονομικές ζώνες και επήρειες νησιών, γιατί όλα αυτά αφορούν μόνο τις πολυεθνικές.

Στην πράξη παίζουν το παιχνίδι αυτών των πολυεθνικών και των ενεργειακών κολοσσών. Αφήνουν ανοιχτή την πόρτα να σπάει το ενιαίο της ελληνικής επικράτειας και αυτή να διαιρείται ανάμεσα σε ηπειρωτικές περιοχές με πλήρη επήρεια και στα νησιά που έχουν μειωμένη ή και καθόλου επήρεια.

Κυρίως, όμως, δείχνουν κάτι βαθύτερο. Ότι θεωρούν αδύνατη τη δυνατότητα του λαού να γίνει ο ίδιος ιδιοκτήτης του φυσικού πλούτου που του ανήκει. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση εξαγγέλλει νέα εξοπλιστικά, νέες αγορές του αιώνα. Τι κρύβει; Ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα έχουν και αυτά το ίδιο κριτήριο, δηλαδή την εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟικών επιδιώξεων.

Τι να θυμηθούμε; Ελληνική φρεγάτα να περιπολεί στον Περσικό στο πλαίσιο πολυεθνικής δύναμης; Την αποστολή των “Πάτριοτ” στη Σαουδική Αραβία; Ή μήπως την αποστολή στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού σε ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων; Και εδώ γίνεται το εξής: Μία ΝΑΤΟική σύμμαχη χώρα, η Γαλλία, πουλάει όπλα και εξοπλίζει μία άλλη ΝΑΤΟική σύμμαχη χώρα, την Ελλάδα, για να αντιμετωπίσει αυτή στρατιωτικά, ως εχθρό, μία τρίτη ΝΑΤΟική πάλι, όμως σύμμαχη χώρα, την Τουρκία. Μύλος κολοκοτρωνέικος; Ή καλύτερα το άκρον άωτο του παραλόγου του καπιταλισμού στο τελευταίο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό;

Και την ίδια στιγμή η άρχουσα τάξη της Ελλάδας να παρουσιάζει το ΝΑΤΟ ως παράγοντα της ασφάλειας. Τελικά, το πραγματικό δίλημμα για το λαό μας τίθεται αλλιώς: Μόνιμη ειρήνη ή μόνιμος κίνδυνος πολεμικών εμπλοκών;

Το δεύτερο το ζούμε. Το πρώτο γίνεται; ΝΑΙ! Υπάρχει τέτοιος δρόμος. Που σημαίνει ότι οι ίδιοι οι λαοί Ελλάδας και Τουρκίας μπορούν με την πάλη τους να αποδεσμευτούν από τους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων, από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επικίνδυνες ενώσεις τους.

Όταν σπάσουν τον “φαύλο κύκλο”, που πότε προτάσσει τη στρατιωτική ισχύ του ιμπεριαλιστικού πολέμου και πότε τη διπλωματία της ιμπεριαλιστικής “ειρήνης”. Επιλογές, οι οποίες πάντα οδηγούν τους λαούς σε αιματοχυσίες για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ενεργειακών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων.

Επιλογές που οδηγούν επίσης στο δράμα των προσφύγων και μετά στον απάνθρωπο εγκλωβισμό τους, μετατρέποντας τα ελληνικά νησιά -και όχι μόνο- σε φυλακές ως αποτέλεσμα της πολιτικής της ΕΕ που έχει και τη σφραγίδα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.

Είμαστε περήφανοι, ως Κόμμα, γιατί διατηρούμε αδελφικές συντροφικές σχέσεις με το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, με τους συντρόφους μας στην άλλη μεριά του Αιγαίου, με τους οποίους μας συνδέουν κοινοί αγώνες και θυσίες για να ζήσουν οι λαοί μας ειρηνικά και πραγματικά ως αφέντες στον τόπο τους.

Οι κοινές μας τοποθετήσεις και στόχοι πάλης είναι μία πολύτιμη δύναμη ενάντια τόσο στον εθνικισμό όσο και στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Αυτός είναι και ο δρόμος του λαού μας, συνολικά σαν χώρα. Εκεί πρέπει να κατευθύνεται η πάλη μας και μέσα στην Ελλάδα και σε κάθε άλλη χώρα από τους δικούς της λαούς.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν θα υπογράφονται συμφωνίες, ότι δεν θα γίνεται κανένας διάλογος, ότι δεν θα υπάρχουν και κάποιοι συμβιβασμοί σε αυτή την πορεία. Είμαστε όμως κάθετα αντίθετοι με τις συμφωνίες σκοπιμότητας, τις συμφωνίες που εκφράζουν συμφέροντα των αστικών τάξεων και όχι των λαών. Τέτοιες συμφωνίες, εν μέσω μάλιστα σφοδρών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είναι επικίνδυνες.

Αυτό ισχύει και για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και την εκμετάλλευσή τους από τους μονοπωλιακούς ομίλους, είτε γαλλικούς, είτε γερμανικούς, είτε ιταλικούς είτε αμερικανικούς, ρώσικους ή κινέζικους. Γιατί εμείς πάνω από όλα βάζουμε την Ελλάδα των εργατών, των αγροτών, των βιοπαλαιστών επαγγελματιών βιοτεχνών εμπόρων, επιστημόνων, ανδρών και γυναικών, των νέων και των συνταξιούχων. Και όχι μια Ελλάδα των μονοπωλίων, του κοσμοπολιτισμού του μεγάλου κεφαλαίου και των κάθε είδους πολιτικών διαχειριστών τους.

Φίλες και φίλοι,

Όπως επικίνδυνη για τον λαό μας είναι η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης έτσι είναι και η πολιτική στο εσωτερικό. Αυτά τα όρια, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνονται άλλωστε και πιο δυσδιάκριτα. Είναι εξίσου επικίνδυνη γιατί έχει την ίδια πυξίδα. Να διασφαλίσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, να φορτώσει τα βάρη της νέας κρίσης στον λαό και στη νεολαία. Σε αυτόν τον στόχο είναι στοιχισμένα όλα τα αστικά κόμματα.

Η κυβέρνηση σέρνει τον χορό με απανωτά αντιλαϊκά νομοσχέδια που επιδεινώνουν κι άλλο την κατάσταση για τους εργαζόμενους, δίνοντας νέα εργαλεία στους εκμεταλλευτές. Προφανώς από την κρίση δεν μπορεί να βγει κερδισμένη και η εργατική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο. Ή ο ένας θα χάσει ή ο άλλος.

Η κυβέρνηση έχει οδηγό της το λεγόμενο σχέδιο Πισσαρίδη. Ένα σχέδιο που συμπεριλαμβάνει όλες τις πάγιες επιδιώξεις του ΣΕΒ, των μεγαλοξενοδόχων, των εφοπλιστών, συνολικά των μονοπωλιακών ομίλων.

Η συνταγή της διαχείρισης της τωρινής κρίσης σε σχέση με την προηγούμενη μπορεί να έχει αλλάξει, αλλά ο λογαριασμός πάλι στον λαό στέλνεται. Η μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση για τη στήριξη των ομίλων σημαίνει παραπέρα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, συνέχιση της άδικης ταξικής φορολογίας, συνέχιση των φοροαπαλλαγών και των προνομίων στο μεγάλο κεφάλαιο, όποιος κι αν είναι ο κυβερνητικός πολιτικός διαχειριστής: Νεοφιλελεύθεροι ή σοσιαλδημοκράτες, νεοδημοκράτες ή ΣΥΡΙΖΑίοι, ΠΑΣΟΚοι και άλλοι.

Παράλληλα και ταυτόχρονα, ετοιμάζονται ακόμα πιο αντιδραστικές αλλαγές στα εργασιακά ζητήματα.

Στις εργασιακές σχέσεις με την ενίσχυση της ευελιξίας.

Στο Ασφαλιστικό με την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης και την παράδοσή της στα κοράκια της Υγείας.

Στον συνδικαλιστικό νόμο θέλοντας να σφίξουν τη θηλιά γύρω από όσους αγωνίζονται ενάντια στις συνέπειες της αντεργατικής πολιτικής.

Αυτό είναι κωδικοποιημένα το “σχέδιο Πισσαρίδη”, το σχέδιο του κεφαλαίου και της κυβέρνησης για την επόμενη μέρα. Αλήθεια, ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά τα ανατριχιαστικά σχέδια;

Ο ΣΥΡΙΖΑ που με τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑίου Κατρούγκαλου άνοιξε τον δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, παίρνοντας τα εύσημα μάλιστα από τον νεοδημοκράτη Βρούτση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ που επί ημερών του οι ελαστικές σχέσεις εργασίας εκτοξεύτηκαν ως ποσοστό στο σύνολο της εργασίας; Ή μήπως την ένταση της καταστολής απέναντι στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να την αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν αυτός που ξεκίνησε να ξηλώνει το πουλόβερ, βάζοντας χέρι στο απεργιακό δικαίωμα;

Τον οδοστρωτήρα του κεφαλαίου μπορεί να τον σταματήσει μόνο ο λαός με την πάλη του, με την οργάνωσή του, με την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής – αντιμονοπωλιακής γραμμής πάλης. Σε συμπαράταξη με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς και μόρφωσης.

Όσο ο λαός μένει θεατής τόσο χάνει, τόσο χειροτερεύει η θέση του. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το σήμερα και από το χθες. Ό,τι κατακτήθηκε στον 20ό αιώνα έγινε δυνατό με σκληρούς αγώνες, με γραμμή σύγκρουσης, με συμπόρευση με το ΚΚΕ και υπό το καθοριστικό βάρος που είχαν οι κατακτήσεις των εργαζομένων στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Όπως με όλα τα μέσα το σύστημα προσπαθεί να πείσει ότι η ταξική πάλη τελείωσε, ότι οι αγώνες είναι μία ρετρό υπόθεση, έτσι με όλα τα μέσα το σύστημα προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει τη νέα άνοδο των αγώνων, τη νέα απάντηση στα προβλήματα που πολλαπλασιάζονται για τη λαϊκή πλειοψηφία. Όσο ισχυροί φαίνονται σήμερα, άλλο τόσο τρωτοί είναι. Γι’ αυτό βάζουν χέρι στο απεργιακό δικαίωμα και στη λειτουργία των συνδικάτων. Γι’ αυτό περνάνε νόμους για τον περιορισμό των συγκεντρώσεων. Για αυτό ψηφίζουν, με χέρια και πόδια, εντός κι εκτός Ελλάδας, μέτρα για την πρόληψη κατά των ριζοσπαστικών ιδεών, επιχειρώντας και την ιδεολογική επίθεση σε βάρος της πρωτοπόρας κομμουνιστικής ιδεολογίας και την κατασυκοφάντησή της.

Τσουβαλιάζοντας τους έντιμους πρωτοπόρους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες με απίθανα πράγματα, όπως η ατομική τρομοκρατία, οι τζιχαντιστές, οι φασίστες κουκουλοφόροι ναζιστές και άλλα, με φαινόμενα δηλαδή που αποδεδειγμένα είναι δεμένα με το ίδιο το σύστημα με χίλιους δυο τρόπους.

Αυτά τα νήματα αποδείχτηκαν και κατά τη διάρκεια της δίκης της ΧΑ, της οποίας η ολοκλήρωση σε λίγες μέρες πρέπει να σηματοδοτήσει ένα και μόνο πράγμα: Οι ναζιστές εγκληματίες να βρεθούν στη φυλακή με τις ανώτατες ποινές!

Φίλες και φίλοι,

Αυτόν το φόβο τους ομολογεί και η κλιμακούμενη επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ, αλλά και το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ποιοι λιθοβολούν τον σοσιαλισμό, αλήθεια;

– Η ΕΕ και το εκμεταλλευτικό σύστημα, που τα πιο ισχυρά συστήματα Υγείας τους κατέρρευσαν, αφήνοντας απροστάτευτους τους λαούς, που φτιάχνανε ομαδικούς τάφους για να αντιμετωπίσουν την πανδημία.

– Η ΕΕ και το εκμεταλλευτικό σύστημα που έχουν ως κατεύθυνσή τους τη δουλειά μέχρι τα 70 χρόνια με μισθούς-ψίχουλα και συντάξεις στο επίπεδο επιδόματος.

– Η ΕΕ που έχει κάνει τη μόρφωση απρόσιτο εμπόρευμα για τους πολλούς.

– Η ΕΕ και το σύστημα της κρατικής καταστολής σε βάρος του λαού, των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

– Η ΕΕ που διώκει Κομμουνιστικά Κόμματα και σύμβολα, που αθωώνει τους ναζί εγκληματίες και επιχειρεί να γράψει την Ιστορία, όπως την βολεύει, με κατασκευάσματα και σενάρια επιπέδου θεωρίας των “δύο άκρων”. Πληρώνουν αδρά, αλλά δεν θα τους βγει.

Ποιοι μας λένε εδώ στην Ελλάδα ξεπερασμένο τον σοσιαλισμό; Ας δούμε μόνο την περίοδο της πανδημίας.

– Τα λένε αυτοί που έχουν επιβάλει στην πράξη η Υγεία να είναι υπόθεση της τσέπης του καθενός. Φτάνοντας στο σημείο σε περίοδο πανδημίας να κάνουν τεστ μόνο όσοι έχουν να πληρώσουν.

– Τα λένε αυτοί που επιβάλλουν σήμερα απλήρωτη υπερωρία για όσους εργαζόμενους μπήκαν σε καραντίνα, επειδή νόσησαν, τιμωρώντας ουσιαστικά τους εργαζόμενους.

– Τα λένε η κυβέρνηση της ΝΔ και τα αστικά κόμματα που στην πράξη όλοι έχουν βάλει στο ζύγι του κόστους – οφέλους την Υγεία και έχουν απαντήσει πως ό,τι κοστίζει πρέπει να κόβεται.

– Αυτοί που κάνουν κοπτοραπτική στα υγειονομικά πρωτόκολλα, κάνοντάς τα τελικά κουρελόχαρτα, για χατίρι εφοπλιστών, μεταφορικών εταιριών και μεγαλοξενοδόχων.

– Πρόκειται για το ίδιο σύστημα που οι παλινωδίες του δίνουν αέρα στα πανιά του ανορθολογισμού, των θεωριών συνωμοσίας και άλλων επικίνδυνων μεταφυσικών παραλογισμών, που βλάπτουν και το μυαλό, αλλά και τη δημόσια υγεία και που εννοείται είναι απόλυτα ενσωματωμένες στο υπάρχον άδικο και διεφθαρμένο σύστημα.

– Τα λένε αυτοί που δεν κατάφεραν ούτε καν να στείλουν σωστές μάσκες στα σχολεία… Που 6 μήνες τώρα δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να διασφαλιστεί το μορφωτικό δικαίωμα της νεολαίας:

Με όσους εκπαιδευτικούς απαιτείται.

Με όσες αίθουσες απαιτείται.

Με όλο το αναγκαίο προσωπικό καθαριότητας.

Με 15 μαθητές ανά τάξη.

Με εξασφαλισμένα μέσα και μέτρα προστασίας της υγείας για όλους.

– Είναι οι ίδιοι που σε περίοδο πανδημίας και πολεμικών ανακοινωθέντων, αντί να προσλάβουν όλο το αναγκαίο προσωπικό, αντί να ενισχύσουν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, αντί να επιτάξουν τον ιδιωτικό τομέα της Υγείας, επέλεξαν μεταξύ άλλων να αυξήσουν τις αποζημιώσεις των Ταμείων προς τους ιδιώτες μεγαλοκλινικάρχες της Υγείας.

Ακόμα και αν οι συνέπειες της πανδημίας στην Ελλάδα δεν έχουν την ίδια σφοδρότητα με τη γειτονική Ιταλία, παρ’ όλα αυτά ομολογείται ότι η διαχείριση της κατάστασης γίνεται με κριτήριο την προστασία των ομίλων, τη διαφύλαξη των κερδών τους και όχι την προστασία της υγείας και του συνόλου των δικαιωμάτων του λαού.

Αποκαλύπτεται ότι η οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, η εξουσία στα χέρια μιας κοινωνικής μειοψηφίας, των εκπροσώπων των μονοπωλιακών ομίλων, γίνεται εμπόδιο για την κοινωνική πρόοδο και ευημερία.

Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα, αποτελεί φάρος το παράδειγμα της Κούβας που όχι μόνο βρέθηκε σε καλύτερη θέση στην αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά έστειλε και συγκινητική διεθνιστική βοήθεια μέσω της Διεθνούς Ταξιαρχίας γιατρών σε πολλές χώρες που πλήττονται.

Κι όλα αυτά έχοντας να αντιμετωπίσει ένα πολύχρονο εξοντωτικό εμπάργκο των ΗΠΑ. Γι’ αυτόν τον λόγο και μόνο δικαιούται και με το παραπάνω το φετινό Νόμπελ Ειρήνης!

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Ξέρουμε ότι σήμερα σε σχέση με πριν 10 χρόνια πιο δύσκολα ένας νέος μπορεί να φανταστεί μία διαφορετική κοινωνία, στηριγμένη σε άλλους κανόνες και νόμους σε σχέση με τη σημερινή.

Στηριγμένη σε ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα άσκησης και ελέγχου της εξουσίας αφού αυτή θα ανήκει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Στηριγμένη στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και όχι στην ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Μπορεί να μοιάζει μακρινός ο σοσιαλισμός, ωστόσο οι εξελίξεις από παντού φωνάζουν ότι το σημερινό σύστημα χρεοκοπεί. Δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα αδιέξοδα, στις αντιφάσεις, στους ανταγωνισμούς που το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα γεννάει.

Η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα, αλλά και η μελέτη των αιτιών των αντεπαναστατικών ανατροπών τα χρόνια 1989-1991 δεν αποδεικνύουν μόνο αποτυχίες ή την -ιστορικά προσωρινή- ήττα που ακολούθησε, αλλά ταυτόχρονα και τις μεγάλες επιτυχίες του σοσιαλισμού, όσον αφορά το επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας στις χώρες που οικοδομήθηκε, αλλά και την επίδρασή του διεθνώς στα δικαιώματα των λαών στις καπιταλιστικές χώρες.

Η αποτίμηση αυτού του πρώτου εγχειρήματος ανάληψης της εργατικής εξουσίας σε πολλές χώρες του κόσμου και για δεκαετίες γίνεται ασφαλώς κριτικά, αλλά και αυτοκριτικά όσον αφορά αδυναμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ίδιου του ΚΚΕ.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση, η ίδια η Σοβιετική Ένωση και το ΚΚΣΕ δεν ήταν απαλλαγμένη από αδυναμίες, παραλείψεις, λάθη, αντιφάσεις και υποχωρήσεις, πρώτα απ’ όλα προς την ατομική ιδιοκτησία, και όλα αυτά είχαν έκφραση και στη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα τις κρίσιμες δεκαετίες του ’40 κατ’ αρχάς και στη συνέχεια, μέχρι τις τελικές αντεπαναστατικές ανατροπές της δεκαετίας του ’80.

Σε αυτήν την πορεία, ασφαλώς πίεζε η ύπουλη, αλλά ταξικά σταθερή στρατηγική των ιμπεριαλιστών συμμάχων του τότε αντιφασιστικού άξονα ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και τα ίδια τα λάθη του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.

Λάθη που είχαν ως βαθύτερη αιτία την ίδια τη στρατηγική της μη σύνδεσης του εθνικοαπελευθερωτικού αντιφασιστικού αγώνα στα χρόνια 1940-1945 με την κατάκτηση της εργατικής – λαϊκής εξουσίας σε όλες τις χώρες, γεγονός που οδηγούσε συνεχώς σε όλο και περισσότερους ιδεολογικοπολιτικούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, τόσο της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης όσο και των κομμουνιστικών κομμάτων και των αντιστασιακών κινημάτων, προς τους μέχρι τότε συμμάχους, κυρίως τη Βρετανία όσον αφορά την Ελλάδα, αλλά και τις ΗΠΑ.

Μελετάμε την Ιστορία μας στην Ελλάδα και στον κόσμο. Δεν σταματάμε γιατί έρχονται στο φως όλο και καινούργια στοιχεία, από τα αρχεία που μέχρι χτες ή ήταν ακόμη απόρρητα ή απλά δεν ήταν σε γνώση μας.

Δεν θα σταματήσουμε να τα μελετάμε. Δεν θα σταματήσουμε να αντλούμε χρήσιμα διδάγματα, να επεξεργαζόμαστε και αναπτύσσουμε τη θεωρία μας, τη στρατηγική μας θωράκιση, μέσα από συλλογική εργασία, ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της πρακτικής καθημερινής επαναστατικής δράσης.

Η πίκρα δεν μπορεί να κερδίσει το πείσμα που όλοι μοιραζόμαστε: Να αλλάξουμε τον κόσμο. Να τον φέρουμε “στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”, για να απολαμβάνουμε όσα δικαιούμαστε και όσα έχουμε ανάγκη. Για να κερδίσει οριστικά και αμετάκλητα στον αιώνα μας και στα χρόνια που έρχονται ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός.

Φίλες και φίλοι,

Νέες και νέοι,

Από αυτό το βήμα το ΚΚΕ σας καλεί να συμπορευτούμε όλοι και όλες μαζί. Στον ίδιο δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας.

Κριτήριο για εμάς είναι ότι μοιραζόμαστε κοινά προβλήματα και αγωνίες με όλους τους απλούς ανθρώπους που μπορεί χτες ή σήμερα να ακολουθούν ή να ψηφίζουν άλλα κόμματα, όπως τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, άλλα.

Μοιραζόμαστε την ίδια ανασφάλεια για τα παιδιά μας, για τη γενιά των δύο κρίσεων που ζει ήδη χειρότερα από τους γονείς της. Την ίδια αγωνία για τη δουλειά μας, τους μισθούς μας, τις ζωές μας. Μοιραζόμαστε και την ίδια αγωνία κάτι να γίνει, κάτι να αλλάξει, γιατί κατά βάθος ξέρουμε πως “αν ξυπνήσεις μονομιάς, θά ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”. Κι αυτό κατά βάθος θέλετε, ακόμα κι όσοι δεν το ομολογείτε: “Να ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”. Θέλετε να δυναμώσει το κίνημα, οι αγώνες, οι διεκδικήσεις. Να νικηθεί η μοιρολατρία, ο συμβιβασμός.

Ελάτε να το καταφέρουμε μαζί. Ελάτε να συναντηθούμε στα Σωματεία, στους Συλλόγους, ελάτε να φτιάξουμε Επιτροπές Αγώνα, να δυναμώσουμε τη συλλογική πάλη. Εκεί να συζητήσουμε, αλλά και να δράσουμε.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για να ξοδεύετε την εμπιστοσύνη σας άλλο στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ξεπεσμένη σοσιαλδημοκρατία, δοκιμασμένη στις ιδέες της και στην πράξη της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θυμήθηκε να κάνει καμπάνια με σύνθημα “για όλους”, αλλά αποδείχτηκε και με πράξεις πως τελικά χρήσιμος ήταν μόνο για τους λίγους, για την άρχουσα τάξη.

Ό,τι δεν κατάφεραν με χρόνια συκοφαντίας απέναντι στο λαϊκό κίνημα, στους προοδευτικούς ανθρώπους, το κατάφερε αυτός με την πρόσφατη διακυβέρνησή του, διασύροντας αγωνιστικές αξίες και ιδανικά.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ, στο ΚΙΝΑΛ, που παίζει ρόλο μπαλαντέρ σε κάθε κυβερνητικό ενδεχόμενο και στηρίζει κι αυτό με χέρια και με πόδια τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ ενάντια στον λαό.

Δεν υπάρχει χρόνος άλλος πλέον για να δίνετε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της ΝΔ που μπήκε με φόρα για να τσακίσει ό,τι κινείται, ό,τι στέκει όρθιο. Καμιά εμπιστοσύνη στην αστική τάξη, στα κόμματα και τους συμμάχους της.

Δοκιμάσατε να στηρίξετε άλλες επιλογές τα προηγούμενα χρόνια. Έχετε σίγουρα ερωτήματα για τον δρόμο που προτείνει το Κόμμα μας, αλλά έχετε πλέον και όλες τις αποδείξεις ότι ο μέχρι τώρα δρόμος έβγαλε χαμένο τον λαό.

Έχετε σίγουρα δικές σας σκέψεις, ερωτήματα, αλλά είναι δεδομένο πως ακόμα ο λαός δεν έχει δοκιμάσει ο ίδιος να παρέμβει στις εξελίξεις για να ανοίξει τον δρόμο για κάτι καλύτερο.

Εσείς είστε οι εργάτες και οι εργάτριες στα εργοστάσια και τους άλλους χώρους δουλειάς, οι υπάλληλοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι αυτοαπασχολούμενοι βιοπαλαιστές της πόλης, οι μικρομεσαίοι αγρότες που υποφέρετε, οι επιστήμονες, οι γυναίκες και οι άνδρες των λαϊκών οικογενειών, οι φοιτητές και φοιτήτριες, οι μαθητές και μαθήτριες, η αδάμαστη ελληνική νεολαία, οι απόμαχοι της δουλειάς.

Εσείς όλοι, εμείς όλοι και όλες είμαστε η δύναμη! Δύναμη έχουμε και αυτή πολλαπλασιάζεται όταν:

– Δεν πάει, δεν σκορπίζεται πότε στον έναν πότε τον άλλο διαχειριστή του ίδιου συστήματος.

– Όταν δεν ξοδεύεται σε ακίνδυνες επιλογές που τελικά βγάζουν λάδι το σύστημα, την τάξη που υπηρετεί και τα κόμματά τους.

Ο λαός δεν μπορεί να μοιράζεται την αυτοπεποίθησή του με όσους του στερούν την ζωή και τα δικαιώματά του. Εμπιστοσύνη μπορείτε να έχετε στη δύναμή σας, στη δύναμη συνολικά του λαού, που αν το αποφασίσει, μπορεί να επιβάλει το δίκιο του. Μπορείτε να έχετε εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ, τη δύναμη της αλήθειας, του αγώνα, της μάχης για τα λαϊκά συμφέροντα.

Απευθυνόμαστε σε όλους εσάς, στα νέα παιδιά που μπορεί να ακούγατε ως υπερβολές όλα αυτά για τα οποία προειδοποιούσε το ΚΚΕ, αλλά τώρα τα ζούμε όλοι στο πετσί μας.

Ξέρετε όμως πως δεν είναι υπερβολή, σήμερα στον 21ο αιώνα, να έχουμε σταθερή δουλειά με καλό μισθό και δικαιώματα, να απολαμβάνουμε υψηλού επιπέδου Υγεία, Παιδεία, να έχουμε υψηλής ποιότητας Πολιτισμό, Αθλητισμό, να ζούμε σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον.

Μπορούμε! Τέτοιο σχέδιο έχει το ΚΚΕ. Σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, που φωτίζει µε το ανατρεπτικό του Πρόγραμμα τον δρόμο για μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, µε τον λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει. Αυτή είναι η νέα κοινωνία, όχι μόνο που την οραματιζόμαστε, αλλά που παλεύουμε σε καθημερινή βάση να τη φέρουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται κοντά μας.

Σοσιαλισμός! Για να νικήσει η ζωή!

Σαν χθες, πριν από 7 χρόνια, δολοφονήθηκε άνανδρα από τους εγκληματίες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, ο αγωνιστής μουσικός Παύλος Φύσσας. Δεν ξεχνάμε: Συνεχίζουμε τον αγώνα για να δικαιωθεί η θυσία του, για να τιμωρηθούν οι ναζιστές δολοφόνοι!

Πριν 9 μήνες, επίσης, έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος Θάνος Μικρούτσικος. Για πρώτη φορά φέτος στο Φεστιβάλ θα ακούσουμε σε λίγο τραγούδια του χωρίς αυτόν πάνω στη σκηνή, όμως πανταχού παρόντα σε όλους τους χώρους του Φεστιβάλ.

Ο λαός κι η νεολαία του Δήμου, που φιλοξενεί το φετινό μας Φεστιβάλ, εδώ στου Ζωγράφου, έχασε απροσδόκητα προχτές μια νεαρή συντρόφισσα, δημοτική σύμβουλο, μέλος της Τομεακής Επιτροπής, τη σ. Μαρία Γεωργίου.

Χθες, έφυγε από τη ζωή, μια εμβληματική μορφή του αγροτικού κινήματος της πατρίδας μας, ένα άξιο στέλεχος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο σ. Βαγγέλης Μπούτας. Θα τον θυμόμαστε πάντα!

Στη μνήμη όλων αυτών, αλλά και των δεκάδων αγωνιστών συντρόφων μας, που χάθηκαν αυτόν το χρόνο, προτείνω να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή ….

Αθάνατοι! Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη!».