του Κώστα Εφήμερου
Όταν ανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας, στο τέλος του Γενάρη του '15, στην πρώτη του δημόσια δήλωση ως πρωθυπουργός υποσχέθηκε ανοιχτή διαπραγμάτευση. Σχεδόν δύο χρόνια μετά η κυβέρνηση παραπονιέται ότι οι εκπρόσωποι των θεσμών μιλάνε περισσότερο απ' όσο χρειάζεται…
Ρώτησα τέσσερις ανθρώπους που έχουν συμμετάσχει τα τελευταία τρία χρόνια στις διαπραγματεύσεις με τα μέλη της Τρόικας και όλοι τους με διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει κανένα έγγραφο εμπιστευτικότητας υπογεγραμμένο.
Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος που η διαπραγμάτευση δεν είναι δημόσια; Τι θα μπορούσε να μάθει ο ανόητος λαός που θα εμπόδιζε τον έντιμο συμβιβασμό που θέλει να πετύχει ο Αλέξης Τσίπρας; Ποια στοιχεία του προϋπολογισμού είναι κρυφά; Τι θα συνέβαινε αν γνωρίζαμε τις απαιτήσεις των πιστωτών; Ποιανού τα συμφέροντα υπηρετεί αυτή η ομερτά;
Αν η συζήτηση γινόταν ανοιχτά το μόνο που θα δυσκόλευε θα ήταν η οριοθέτηση και η υπέρβαση των κόκκινων γραμμών. Και αυτό δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσε να είναι αρνητικό για τις ελληνικές θέσεις ή ακόμα και για τους ίδιους τους Έλληνες πολιτικούς που θα μπορούσαν πλέον να κρυφτούν πίσω από τον ανόητο λαό…
Ειλικρινά θεωρώ ότι αυτό θα ήταν πραγματικά ό,τι πιο ριζοσπαστικό και επαναστατικό θα μπορούσαν να κάνουν και ταυτόχρονα το μοναδικό που θα μπορούσε να αποκαταστήσει το «ηθικό τους πλεονέκτημα».