Κοινωνία Ώρα Press
Γεωργία Κριεμπάρδη – Νεκταρία Ψαράκη

Το ξημέρωμα της 6ης Φεβρουαρίου έμελλε να αλλάξει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων δίπλα μας. Ο πρώτος σεισμός μεγέθους 7,8 Ρίχτερ, εκείνος που ακολούθησε την ημέρα της 6ης Φεβρουαρίου μεγέθους 7,7 Ρίχτερ και οι εκατοντάδες επίσης ισχυροί μετασεισμοί ταρακούνησαν ανεπανόρθωτα τις ζωές Τούρκων και Σύριων.

Τα θύματα των φονικών σεισμών, από τις 6 Φεβρουαρίου, σε Τουρκία και Βόρεια Συρία έχουν ξεπεράσεις τις 17.000. Αφού πέρασε το κρίσιμο διάστημα των 72 ωρών, οι ελπίδες για τους εγκλωβισμένους στα ερείπια έχουν σβήσει σε δραματικό βαθμό. Ο Βρετανός καθηγητής Ίλαν Κέλμαν αναφέρει στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι πάνω από το 90% των επιζώντων διασώζονται μέσα στις τρεις πρώτες ημέρες, ενώ όσοι δεν συνθλιφτήκαν ή δεν έλαβαν έγκαιρα ιατρική βοήθεια, πεθαίνουν από την υποθερμία.

Μπροστά στη καταστροφή, οι κρατικοί ανταγωνισμοί παύουν και θα έπρεπε να υπάρχει μόνο η αλληλεγγύη -από όλους για όλους. Όμως, στην περίπτωση της Συρίας, ενώ χώρες όπως το Ιράν, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Τυνησία, το Ιράκ και η Κούβα, καθώς και ορισμένα κράτη του Κόλπου που αποκατέστησαν πρόσφατα τους δεσμούς τους με τη Δαμασκό, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν, έχουν στείλει βοήθεια, εντούτοις η κάλυψη των δυτικών μέσων ενημέρωσης και η διεθνής αλληλεγγύη είναι αισθητά υποδεέστερα.

O Khalaf Hosho, μέλος της συριακής κοινότητας στην Ελλάδα, μίλησε στην εκπομπή Κοινωνία Ώρα Press για τα κρίσιμα δευτερόλεπτα του σεισμού κι όσα ακολούθησαν μέχρι σήμερα, με την οικογένειά του να βρίσκεται εκεί και να σώθηκε από τύχη. Έχει τρία αδέρφια στα Άδανα, εκεί που έγινε ο σεισμός, κι έναν αδερφό στη Χαλέπα. «Περίπου στις 4.15 το ξημέρωμα, με πήραν τηλέφωνο να με ρωτήσουν αν έγινε σεισμός. […] Μου είπαν ότι κοιμόντουσαν και ξαφνικά ήρθαν όλα ανάποδα» λέει και περιγράφει πως έτρεχαν να σωθούν πηγαίνοντας δεξιά κι αριστερά ανάμεσα σε ντουλάπες που έρχονταν κατά πάνω τους.

Ο Khalaf σημειώνει πόσο άδικο είναι που τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας είναι στραμμένα μόνο στην Τουρκία… Η Τουρκία είναι πολύ δυνατή χώρα, αλλά στη βόρεια Συρία, ολόκληρη τη Δευτέρα, δεν είχαν καμία βοήθεια οι άνθρωποι από κανένα κράτος, ούτε από τους Αμερικανούς, ούτε από την Τουρκία… Κανείς δεν έστειλε βοήθεια. Την Τρίτη άρχισε να έρχεται βοήθεια, όταν η Αμερική έδωσε το πράσινο φως».

Όπως εξηγεί, «χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν κάτω από τα κτήρια, ο κόσμος έτρεχε και προσπαθούσε ο ένας να βοηθήσει τον άλλον, να βγάλουν τον κόσμο που ήταν κάτω από τα συντρίμμια. Ο κόσμος προσπαθούσε μόνος του, με τα χέρια του, χωρίς εργαλεία να βγάλει γυναίκες, παιδιά… να βγάλει ανθρώπους που φώναζαν για βοήθεια».

Είναι τρομερό, συμφωνούμε, πως «ο κόσμος δεν είχε καταλάβει ότι στη Συρία δεν μπορούσε να σταλεί βοήθεια». «Αν υπήρχαν μηχανήματα, δε θα έχαναν τόσοι τη ζωή τους. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν νεκροί την Τετάρτη… Δευτέρα και Τρίτη μπορεί να ήταν ζωντανοί» υπογραμμίζει. Ο κόσμος βοηθούσε όπως μπορούσε. Πρώτες βοήθειες έδινε ο ένας στον άλλον στον δρόμο. «Δεν υπάρχουν φάρμακα κι εργαλεία, πώς θα βοηθούσαν οι γιατροί;» προσθέτει στη συζήτηση.

Οι πολιτικάντηδες κάνουν επικοινωνιακά, βρόμικα παιχνίδια πάνω στον ανθρώπινο πόνο. Δυστυχώς, το ξέρουμε. Αυτό τονίζει και ο Khalaf. «Ο Ερντογάν βρήκε ευκαιρία να κάνει πολιτική. Είπε στους Τούρκους ότι μέσα σ’ έναν χρόνο θα έχουν σπίτια και ότι όλα θα είναι καλά, θα λύσει τα προβλήματά τους και δεν ανέφερε τίποτα για τους Σύριους πρόσφυγες. Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται για δεύτερη φορά πρόσφυγες».