«Ο Μουτούλου Σακούρ δε θα πεθάνει στη φυλακή. Ομως ελευθερώνεται μόνο γιατί σύντομα θα πεθάνει»

The Intercept

 

Ο Μουτούλου Σακούρ θα πεθάνει στο σπίτι του, από το μυέλωμα, τον καρκίνο των οστών, τρίτου βαθμού, που τον τσακίζει χρόνια τώρα στη φυλακή. «Ανθρωπισμός» μιας κακεντρεχούς εξουσίας που συνωμότησε, παγίδευσε, φυλάκισε, απομόνωσε και εξόντωσε όσους και όσες μπόρεσε από εκείνη την μεγάλ, τη σπουδαία γενιά των αγωνιστών του ’60… Γιατί, ο Μουτούλου Σακούρ, όπως και τόσοι ακόμη από τους Πάνθηρες, είχε από χρόνια το δικαίωμα να αφεθεί ελεύθερος, είχε χρόνια που βασανιζόταν από νοσήματα βαριά και σοβαρά, μέχρι να έρθει και το θανατηφόρο. Από το Μάιο που μας πέρασε ο μόνος τρόπος να ταϊστεί είναι με σωληνάκια. Από το Μάιο που μας πέρασε, η θεραπεία για τον καρκίνο δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και οι γιατροί έχουν εγκαταλείψει. Από το Μάιο του έδιναν μόνο έξι μήνες ζωή. Επέμεινε να ζει. Νίκησε τις προβλέψεις. Ακόμη μια φορά.

«Κλαίγαμε από χαρά και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε, ήμασταν προετοιμασμένοι για ακόμη μια άρνηση», είπε ο Τζόμο Μουχάμαντ, από το Λαϊκό Κίνημα Μάλκομ Εξ (Malcolm X Grassroots Movement), για την απόφαση. Ακόμη μία μετά τις τόσες, αμέτρητες μέχρι σήμερα: ο Μουτούλου «έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά», ακόμη κι αν δεν έκανε όσα τον κατηγόρησαν, μόνο και μόνο για την πολιτική του παρουσία, ακόμη κι όταν η υγεία του κατάρρεε γιατί, όπως θρασύτατα είχαν πει «δεν είχε καταρρεύσει αρκετά»… Τώρα όμως, όπως αποφάσισε η Επιτροπή «η κατάσταση της υγείας του δεν του επιτρέπει ούτε σωματικά ούτε πνευματικά να υποπέσει σε οποιοδήποτε ομοσπονδιακό, πολιτειακό ή τοπικό αδίκημα». «Ούτε πνευματικά».. η πιο ανατριχιαστική φράση. Αγωνιστές σαν τον Σακούρ, όμως, πρέπει να φιμώνονται. Οριστικά. Γι αυτό και η απόφαση προβλέπει ότι το πρώτο τετράμηνο εκτός φυλακής θα βρίσκεται υπό διαρκή παρακολούθηση. «Ανθρωπισμός» που θα τον επιβλέπει μέχρι να αφήσει και την τελευταία του πνοή, μέχρι που και το «πνευματικά» να τελειώνει. Γιατί, η αναστολή που του δόθηκε είναι καθαρά για ιατρικούς λόγους. «Οποιοαδήποτε στιγμή μπορούν να μας τον αρπάξουν και να τον ξαναχώσουν μέσα», είπε ο Τζόμο. Είναι ικανοί να το κάνουν. Τον Ιούλιο, όταν απορρίφθηκε μια ακόμη αίτηση, η δέκατη, για την για ανθρωπιστικούς λόγους απελευθέρωσή του, ο εισαγγελέας του Μανχάταν είχε πει πως δεν πρέπει ποτέ να αφεθεί ελεύθερος «υπό οποιουσδήποτε όρους, λόγω της σοβαρότητας των εγκλημάτων του».

Ηρωισμός, συνωμοσίες, «εγκλήματα» και χιπ χοπ

 

H καταδίκη του μέλους του Μαύρου Απελευθερωτικού Στρατού, Μουτούλου Σακούρ, σε 60 χρόνια φυλακή είχε να κάνει με την επαναστατική του δράση, όσο και με την επαναστατική δράση της αδαμάντινης Ασσάτα Σακούρ, και την δραπέτευσή της από τις φυλακές και από τις ΗΠΑ, αυτής, που επί δεκατίες ήταν η Νο1 καταζητούμενη στην περίφημη αμερικάνικη λίστα, μια γυναίκα – σύμβολο στην κορυφή της αντίστασης. Όχι μόνο η Ασσάτα: ήταν και η δική του, ανεξάρτητη δράση κατά των ναρκωτικών και της διάδοσής τους στη μαύρη κοινότητας, όπως και η έρευνα στην επιχείρηση COINTELPRO, του FBI, που στόχευε στην λασπολόγηση, απονομιμοποίηση, διάβρωση όλων των επαναστατικών κινήσεων εντός ΗΠΑ, και αντιμετώπιζε τους αγωνιστές ως τρομοκράτες.

Ο Μαύρος Απελευθερωτικός Στρατός διέπραξε μια σειρά ληστειών, για τη χρηματοδότηση του αγώνα, στα βήματα τόσων άλλων αγωνιστών της ελευθερίας, παγκόσμια. Ο Μουτούλου θεωρήθηκε «ο εγκέφαλος» πίσω από αυτές τις ληστείες – θεωρήθηκε από το FBI που τον είχε ήδη από καιρό στο στόχαστρο και τον είχε στην λίστα των 10 πιο καταζητούμενων από το 1982. Έξι χρόνια διέφευγε, το δίκτυο υποστήριξης έκανε καλά τη δουλειά του. Τον συνέλαβαν, δίκασαν, καταδίκασαν πέταξαν σε ένα κελί και θέλησαν να τον ξεχάσουν, να τον ξεχάσει ο πλανήτης ολόκληρος. Δεν τα κατάφεραν, όχι μόνο γιατί υπήρξε αμετανόητος, όπως όφειλε, αλλά και γιατί το χιπ χοπ τον έφερε ξανά και ξανά στην επιφάνεια: ήταν ο πατέρας του βασιλιά, ο σύντροφος της βασίλισσας.

 

Ο Έμινεμ είχε πει κάποτε, για την Αφένι Σακούρ και το τραγούδι του Τούπακ για εκείνη, πως, όχι μόνο δε μπορεί να ακούσει το Dear Mama χωρίς να κλάψει, αλλά και πως «Χρειάζεται μια Βασίλισσα, για να μεγαλώσει έναν Βασιλιά». Ο Βασιλιάς Τούπακ, η Βασίλισσα Αφένι. Κι εδώ, οι τίτλοι δεν είναι δυτικοί, αρνητικοί, προϊόντα εκμετάλλευσης και ωμής βίας. Εδώ οι τίτλοι αυτοί έχουν νόημα αποκατάστασης ενός ολόκληρου λαού που σκλαβώθηκε, βασανίστηκε, λυντσαρίστηκε και δολοφονήθηκε με τους χειρότερους τρόπους, και συνεχίζει να αγωνίζεται για να βγει από τα γκέτο.

Η Αφένι Σακούρ ήταν μια υπέροχη Αφροαμερικάνα Βασίλισσα. Γεννημένη το Γενάρη του ’47 σε ένα εργατικό πάμφτωχο σπίτι, στο βαθιά ρατσιστικό αμερικάνικο Νότο, στη Βόρεια Καρολίνα, κόρη ενός οδηγού φορτηγού και μιας νοικοκυράς, άλλαξε το όνομα της με την είσοδό της στους Μαύρους Πάνθηρες. Αυτή ήταν η στιγμή της αληθινής απελευθέρωσης, η επιστροφή στις αφρικάνικες ρίζες και την περηφάνια: η άρνηση του ονόματος του ιδιοκτήτη μιας φυτείας σκλάβων. Γιατί, όπως είχε πει κι ο Μάλκομ Εξ, τα δυτικά, αγγλικά επίθετα που είχαν δοθεί στους μαύρους, ήταν αυτά των αφεντικών τους. Ο δούλος του Σμιθ, λεγόταν Σμιθ κι αυτός στο επίθετο, ο δούλος του Γουίλιαμς λεγόταν κι αυτός Γουίλιαμ στο επίθετο.

 

Λοιπόν, το μόνο που της άξιζε και της αξίζει είναι το όνομα της πολεμίστριας βασίλισσας, Αφένι, το όνομα που διάλεξε όταν μπήκε στους Πάνθηρες, αυτό που χάρισε στα παιδιά της. Και στον πρίγκηπα Τούπακ Αμάρου, που κουβαλούσε το φορτίο δύο επαναστάσεων, και στο μικρό του όνομα και στο επίθετό του. Τον γέννησε ένα μήνα μετά την έξοδό της από τη φυλακή, μετά την αθώωση της από δεκάδες φτιαχτές κατηγορίες. Ήταν η δεύτερη νίκη της αυτό το άτακτο παιδί, που, όταν γινόταν διαβολάκι, η Αφένι το έβαζε για τιμωρία να διαβάζει τους Νιου Γιορκ Τάιμς – την Καθημερινή, σα να λεμε.

Κι ύστερα και πριν και πάντα δίπλα, ακόμη και μετά το της φυλακής διαζύγιο, ο βασιλικός σύζυγος, αυτής της βασιλείας της απελευθέρωσης. Ο άνθρωπος που ο Τούπακ ονόμαζε και θεωρούσε πατέρα του, ο τελευταίος ζωντανός από τους Σακούρ, μαζί με την Ασάτα, την κομμουνίστρια Πάνθηρα, που ακόμη ζει στην Κούβα, όπου διέφυγε. Ο άνθρωπος που μεγάλωσε τον Τούπακ και πέρασε 36 χρόνια στη φυλακή χωρίς να μπορέσει να αποχαιρετήσει ούτε το γιό ούτε τη σύντροφό του, χωρίς δικαίωμα στον «ανθρωπισμό» που εμφανίζεται μόνο για να τον θάψει – και ξεχνάει πως κι αυτός είναι σπόρος. Ο Μουτούλου. Που καταδικάστηκε με βάση το νόμο περί εγκληματικών οργανώσεων: τόσο οι Πάνθηρες όσο και ο Μαύρος Απελευθερωτικός Στρατός θεωρήθηκαν εγκληματικές συμμορίες. Η λέξη «συμμορίτες» δεν γνωρίζει σύνορα…

Η γενιά που ανάθρεψε τον Τουπακ, το μωρό που νταχτάριζε ο ιδρυτής των Πανθήρων Χιούι Νιούτον στα γόνατά του και βάφτισε ο θρυλικός Τζερόνυμο Πρατ, ήταν γενιά αγωνιστών και ηρώων. Μαύρων Πανθήρων. Που πολεμήθηκαν με κάθε μέσο. Η περιπέτεια της Αφενι με τα ναρκωτικά, που αναφέρει κι ο Τουπακ στο τραγούδι του για κείνην, δεν αφορούσε μόνο την Αφένι. Το κίνημα επλήγη από το κρακ, και έχει ξεκάθαρα αποδειχθεί ότι το κρακ το προωθούσε η CIA ειδικά στους μαύρους και με στόχο να χρηματοδοτήσει τους Κόντρας, την αντεπαναστατική δύναμη στη Νικαράγουα. Μία από τις μεγαλύτερες συνωμοσίες του 20ου αιώνα.

Τα ναρκωτικά ήταν το λιγότερο. Πόσοι και πόσοι, κι η Αφένι μαζί, επιβίωσαν των φυλακών, των στημένων δικαστηρίων, των πουλημένων ενόρκων, των άδικων χρόνων και χρόνων στη φυλακή, της ζωής του δρόμου – στα 13 του Τούπακ η οικογένεια, αν δεν ήταν φυλακή, ήταν άστεγη. Οικογένειες χτυπημένες και διαλυμένες, στερημένες αλλά ποτέ γονατισμένες: παιδιά σαν τον Τούπακ έβγαζαν τους γονείς τους από τα ναρκωτικά, που τους αγκάλιαζαν με τα κάγκελα της φυλακής στη μέση: Huggin on my mama from a jail cell. Γιατί είχαν μάθει από αγωνιστές σαν τον Μουτούλου από νωρίς το μάθημα.