Ο κόσμος που συμμετείχε χθες το μεσημέρι στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, παρά τη δεδομένη αγωνία του για τα τεκταινόμενα στον χώρο της παιδείας, δεν νομίζω να διακατεχόταν από τεράστια αγωνία σχετικά με το ποιος θα διαδεχτεί τελικά τον Γεώργιο Στύλιο στη νευραλγική θέση του δεύτερου υφυπουργού στο υπουργείο Παιδείας.
 
Ομολογώ ότι η ιστορία με τον υφυπουργό Παιδείας με ταρακούνησε κάπως. Δεν θα μιλήσω για τα αυτονόητα, τα αφήνω αυτά για τα δελτία ειδήσεων. Αυτό που με εντυπωσίασε προσωπικά ήταν η ανακάλυψη της ύπαρξης αυτού του πολιτικού γίγαντα που ακούει στο όνομα Γιώργος Στύλιος, για τον οποίο ομολογώ ότι δεν είχα ακούσει το παραμικρό έως χθες. Αρχικά τα έβαλα με τον εαυτό μου. Πώς και δεν γνώριζα τίποτα για ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου; Έπειτα όμως συνειδητοποίησα ότι διαλανθάνει της προσοχής μας σημαντικός αριθμός κυβερνητικών στελεχών, που αν δεν κάνουν καμιά πολιτική γκάφα τεραστίων διαστάσεων δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα για το έργο που έχουν προσφέρει στην κυβέρνηση και στην πατρίδα.
 
Σήμερα λοιπόν δεν θέλω να ασχοληθώ με θέματα υψηλής πολιτικής. Θα προτιμήσω να ασχοληθώ με θέματα χαμηλής -χαμερπούς θα έλεγα- πολιτικής. Να ρίξουμε μαζί μια ματιά στα άγνωστα ονόματα και στα υποφωτισμένα κλιμάκια της κυβερνητικής εξουσίας.
 
Θα μου πει κάποιος πως είμαι άδικος, δυο μήνες σκάρτους πρόλαβε να υπηρετήσει ο Γεώργιος Στύλιος, τι έργο να προκάμει να επιδείξει, έχοντας μάλιστα πολιτικό προϊστάμενο έναν υπουργό με το ταμπεραμέντο πολιτικού σπασίκλα που χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Λοβέρδο;
 
Ψάχνοντας όμως λίγο παραπάνω το θέμα, διαπίστωσα πως δεν πρόκειται για τους δύο μήνες. Και δύο χρόνια να ήταν στο υπουργείο και πάλι το έργο του θα ήταν μηδενικό, ισάξιο του έργου που προσέφερε ο προκάτοχός του, Κώστας Κουκοδήμος, το οποίο θα μπορούσε υποθέτω να χωρέσει, όλο μαζί, σε ένα μπιλιετάκι τόσο δα, σε ένα επισκεπτήριο. Ο λόγος δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες του κάθε Στύλιου ή Κουκοδήμου, που δεν νομίζω -με βάση τα βιογραφικά τους- να είναι και τεράστιες, έχει να κάνει με το υπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας. Κι ακόμα, με την επιμονή των εκάστοτε πρωθυπουργών να εξαγγέλλουν ότι θα δημιουργήσουν μικρά και ευέλικτα κυβερνητικά σχήματα, για να σχηματίσουν τελικά -αξιοποιώντας τις συνταγματικές προνομίες τους- σχήματα μεγάλα και δύσκαμπτα, για λόγους βέβαια πελατειακούς.
 
Ας δούμε λοιπόν τις αρμοδιότητες του απερχόμενου υφυπουργού για να καταλάβουμε: Εποπτεία και συντονισμός του Ιδρύματος Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης (ΙΝΕΔΙΒΙΜ), του Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΕΟΠΠΕΠ), της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης και γενικώς των θεμάτων νεότητας και εξωσχολικών οργανώσεων.  Καθήκοντα που δεν αντιστοιχούν ούτε στις αρμοδιότητες ενός ειδικού γραμματέα υπουργείου…
 
Όπως μαθαίνω κατόπιν εορτής, ο Γιώργος Στύλιος, που τόσο θα λείψει από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου αυτή την κρίσιμη για την παιδεία ώρα, είναι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Για να δούμε όμως πώς γράφεται η ιστορία και πώς εξωραΐζονται από τα ΜΜΕ ακόμα και τα πιο ευτελή πρόσωπα της εξουσίας, αξίζει να αναφέρουμε πώς η έγκυρη Καθημερινή υποδεχόταν προ διμήνου τον νέο υφυπουργό ως «‘αστέρι’ της νέας γενιάς πολιτικών που φέρνει φρέσκο πνεύμα, απόλυτα ταιριαστό με τις νέες απαιτήσεις της διαδικτυακής εποχής» (Ελένη Μπίστικα, Καθημερινή 4.9.2014). Ή ακόμα το «αναπόφευκτο» λογοπαίγνιο που επιστράτευε η αρθρογράφος, «ανα-στηλώθηκε το υπουργείο Παιδείας», από το οποίο προέκυπτε και ο τίτλος του εν λόγω δημοσιεύματος: «Στύλος νέου πνεύματος ο νέος υφυπουργός…».
 
Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, αυτής της ιστορίας, που δείχνει στο πιο χαμηλό επίπεδο την ένδεια και την παρακμή του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, σκέφτηκα να ρίξω μια σύντομη ματιά στο υπουργικό συμβούλιο, σε αναζήτηση και άλλων τέτοιων κρυφών (κυριολεκτικά) αστερίσκων του αστερισμού εξουσίας, με βάση βέβαια τις δικές μου, αυστηρά υποκειμενικές, γνώσεις.
 
Καταρχήν, έπαθλο θα απονεμηθεί σε όποιον καταφέρει να κατονομάσει τον έτερο γίγαντα πολιτικό που καταλαμβάνει την άλλη θέση υφυπουργού στο ίδιο υπουργείο. Το όνομα αυτού είναι Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος, και τυγχάνει νεοδημοκράτης βουλευτής του νομού Έβρου, μηχανικός, προερχόμενος από την τοπική αυτοδιοίκηση.
 
Στο υπουργείο Εσωτερικών θα βρεις ως αναπληρωτή υπουργό κάποιον Θεόφιλο Λεονταρίδη (βουλευτή Σερρών της Ν.Δ.).
 
Στο υπουργείο Εργασίας (και λοιπών ευφημισμών), το οποίο απασχολεί τρεις υφυπουργούς παρακαλώ, φιγουράρουν τα ονόματα των κκ Βασιλείου Κεγκέρογλου (βουλευτή του νομού Ηρακλείου με το ΠΑΣΟΚ) και Ιωάννη Πλακιωτάκη (βουλευτή Λασηθίου με την Ν.Δ.).
 
Στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης υπουργός είναι ο κ. Γεώργιος Καρασμάνης. Τιιιι; Δεν ξέρεις τον Καρασμάνη;;; Μα, είναι βουλευτής Πέλλας με την Ν.Δ. Για να μην τον αδικήσω, έχει επίσης διατελέσει επί σειρά ετών κοσμήτορας της Βουλής – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…
 
Στο υφυπουργείο Υποδομών, υφυπουργός είναι κάποιος Μιχαήλ Παπαδόπουλος (βουλευτής Κοζάνης με την Ν.Δ.). Ίσως βέβαια να τον αδικώ τον συγκεκριμένο πολιτικό, γιατί είναι γεγονός ότι το όνομα Παπαδόπουλος κάτι μου θυμίζει J.
 
Στο υπουργείο Περιβάλλοντος αναπληρωτής είναι κάποιος Νικόλαος Ταγαράς (βουλευτής Κορινθίας) και υφυπουργός κάποιος Ασημάκης Παπαγεωργίου (εξωκοινοβουλευτικός, προερχόμενος από τον χώρο της Ν.Δ.).
 
Στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης υπουργός είναι κάποιος Βασίλειος Κικίλιας (βουλευτής Α’ Αθηνών με την Ν.Δ.). Η αλήθεια είναι πως ήξερα έναν μπασκετμπολίστα μ’ αυτό το όνομα, αλλά λογικά θα πρόκειται περί συνωνυμίας.
 
Με όλ’ αυτά δεν θέλω να πω ότι όλοι οι άγνωστοι υπουργοί είναι κατ’ ανάγκην άχρηστοι (άλλωστε, πόσο χρήσιμος στην κοινωνία μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε υπουργός μιας κυβέρνησης σαν τη σημερινή;).
 
Πολύ περισσότερο δεν θα ήθελα να δημιουργηθεί η εντύπωση πως οι υπόλοιποι υπουργοί, γνωστοί από την τηλεόραση ή από αλλού, είναι καταλληλότεροι για τις θέσεις τους.
 
Αλλά είπαμε, το σημερινό άρθρο ασχολείται αποκλειστικά με τη χαμηλή πολιτική.