της Nuria Coronado Sopeña*

Η Núria González López είναι δικηγόρος και ειδικεύεται στo Δίκαιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μας αφηγείται την ιστορία της επίσκεψης της σε μία από τις πλέον γνωστές εταιρείες «παρένθετης μητρότητας» της Βαρκελώνης, η οποία συνάπτει περίπου 350 συμβόλαια τον χρόνο αποκομίζοντας κατά μέσο όρο 60.000 ευρώ κέρδος για κάθε ένα από αυτά. Η Núria επισκέφθηκε αυτή την εταιρεία ώστε να γνωρίσει από πρώτο χέρι τον τρόπο λειτουργίας αυτής της απαγορευμένης στην Ισπανία πρακτικής που η Υπουργός Υγείας, Κατανάλωσης και Κοινωνικής Ευημερίας, Maria Luisa Carcedo έχει συγκρίνει με την εμπορεία οργάνων.

Να βιώσει από πρώτο χέρι την τερατώδη πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την κατ’ευφημισμό «παρένθετη μητρότητα». Αυτός ήταν ο σκοπός της Núria González López, δικηγόρου με εξειδίκευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όταν επισκέφθηκε μια εταιρεία στο κέντρο της Βαρκελώνης που ειδικεύεται στην παροχή αυτών των υπηρεσιών.

«Ο σκοπός μου -έχοντας μελετήσει πολύ το θέμα των ενοικιαζόμενων  μητρών και έχοντας διαβάσει επιστημονικά περιοδικά, δημοσιογραφικά άρθρα μέχρι και δημοσευμένες προσωπικές θέσεις υπέρ και των δύο πλευρών-  ήταν να δοκιμάσω η ίδια όλο αυτό που υπάρχει πίσω από αυτή την επιχείρηση εκατομμυρίων που βασίζεται στην πληρωμή κάποιου χρηματικού ποσού σε έναν διαμεσολαβητή ώστε αυτός να παραδώσει ένα μωρό που κυοφορήθηκε και γεννήθηκε από μία γυναίκα σε μία άλλη γυναίκα, η οποία δεν είναι η βιολογική του μητέρα, αλλά θα εμφανίζεται ως τέτοια στο εξής στα δημόσια έγγραφα» εξηγεί.  Πράγματι αυτό  που συνάντησε με το που πάτησε το πόδι της εκεί, ήταν συγκλονιστικό. «Αυτός ο οποίος με υποδέχτηκε μου δήλωσε ότι η παρένθετη μητρότητα είναι κυριολεκτικά ένας νόμος που καταφέρνει να αφαιρέσει τα δικαιώματα από το πρόσωπο που τα έχει, για να τα δώσει σε ένα άλλο που δεν του αντιστοιχούν» σχολιάζει.

«Μόλις άνοιξα την πόρτα βρέθηκα σε ένα γραφείο, όχι ιδιαίτερα μεγάλο, αλλά πολύ περιποιημένο και διακοσμημένο με λούτρινα ζωάκια, παιδικά σκίτσα και  φυσικά την απόδειξη της επιτυχίας των υπηρεσιών που παρέχουν: καμιά δεκαριά φωτογραφίες από αγοράκια και κοριτσάκια -μερικά  από αυτά δίδυμα- για τα οποία οι υπεύθυνοι της εταιρείας είχαν υπάρξει οι προμηθευτές. Είχαν επίσης τοποθετήσει πάνω  στο τραπεζάκι του σαλονιού υποδοχής, ένα παιδικό παραμύθι με τίτλο « Πώς η μαμά γατούλα βοήθησε να έχουν παιδιά ο μπαμπάς και η μαμά κουνέλα», θυμάμαι.

Μία ακόμα πελάτισσα

O μόνος τρόπος που είχε η Καταλανή δικηγόρος για να επαληθεύσει την πραγματικότητα που περίπου 1.000 οικογένειες έχουν βιώσει στην Ισπανία, και την οποία το κόμμα «CIUDADANOS» προτίθεται να νομιμοποιήσει, ήταν να καταφέρει να την θεωρήσουν σαν μία ακόμα πελάτισσα. «Ως γυναίκα σε μια χώρα όπως η Ισπανία, ικανή να εγγυηθεί την προσέλκυση πελατών και όπου μέχρι σήμερα το συμβόλαιο ενοικίασης μήτρας θεωρείται άκυρο και η πρακτική της έγκλημα, πήγα σε μια εταιρεία «παρένθετης μητρότητας» στο κέντρο της Βαρκελώνης, σε σημείο απόλυτα προσβάσιμο στο κοινό και με όλες τις διαφημίσεις των υπηρεσιών της αναρτημένες στα μέσα δικτύωσης» εξηγεί.

Ετοίμασε την επίσκεψη της προσεκτικά. «Έθεσα την πιο ακραία ερώτηση, για να καταδείξω ότι για αυτούς η διαδικασία είναι η ίδια. Όσες τυπικές και νομικές παγίδες και να υπάρχουν, αν πληρώνεις όλα είναι εφικτά» επισημαίνει.

«Σε αυτόν, που με υποδέχτηκε, με περίσσεια ευγένεια (έφερε τον τίτλο του Γενικού Διευθυντή) και με τον οποίο συζητήσαμε για περίπου μια ώρα, παρουσιάστηκα ως μια γυναίκα ανύπαντρη, ετεροσέξουαλ και υγιής, σε ηλικία γόνιμη που είχα την επιθυμία να γίνω μητέρα, χωρίς όμως να έχω καμία διάθεση να περάσω την διαδικασία της κυοφορίας για εργασιακούς λόγους και για λόγους χρόνου. Του διευκρίνισα επίσης ότι δεν ήμουν διατεθειμένη  να δώσω τα ωάρια μου και ότι παρά το γεγονός ότι είχα σύντροφο, ήθελα το παιδί να είναι μόνο δικό μου, μιας και ποτέ δεν ξέρεις εάν ένας σύντροφος θα είναι μαζί σου για πάντα. Πρωτίστως, δε, έκανα σαφές ότι για εμένα το οικονομικό ζήτημα δεν αποτελεί κανένα απολύτως πρόβλημα.»

Ποια ήταν τα λόγια του αντιπροσώπου που σε υποδέχτηκε;

H παρουσίαση του για την εταιρεία κινήθηκε γύρω από την εξιστόρηση των λόγων για τους οποίους είχαν καταλήξει στην παρένθετη μητρότητα, μιας και γνώριζαν ότι είναι «σίγουρη δουλειά», αφού η προηγούμενη δραστηριότητα τους, αυτή των «διεθνών υιοθεσιών» ήταν πιο περίπλοκη καθώς η όλη διαδικασία εξαρτιόταν από το αν οι κοινωνικοί λειτουργοί κρίνουν κάποιον ιδανικό ή  όχι για να είναι γονιός. Ως εκ τούτου και λόγω του ότι η διαδικασία εξαρτιόταν από τη διάθεση του κοινωνικού λειτουργού εκείνη την μέρα, ήταν καλύτερο για αυτούς να κινηθούν προς κάτι πιο εύκολο και έτσι επέλεξαν μια εταιρεία παρένθετης μητρότητας.

Έψαξες την πιο ακραία περίπτωση, ώστε να δεις μέχρι που μπορούν να φτάσουν τέτοιου είδους εταιρείες;

Γνώριζα ήδη ότι ήταν ένα πρόβλημα αρκούντως δύσκολο να επιλύσω, καθώς υπάρχουν πολύ λίγες χώρες στις οποίες γυναίκες μόνες τους, μπορούν να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου είδους εταιρείες. Επιπλέον, πρέπει να θυμόμαστε ότι τα μωρά δηλώνονται σε κάποιο όνομα γιατί θεωρείται ότι σχεδόν πάντα υπάρχει ένας άνδρας- πατέρας και κύριος υπόχρεος, ο οποίος έχει δώσει το σπέρμα του και θεωρητικά είναι ο βιολογικός πατέρας του μωρού. Mια γυναίκα μόνη, που δεν βάζει γενετικό υλικό είναι ταυτόσημη με την απόκτηση ενός ξένου μωρού, ξεκάθαρα.  Όμως αν αυτοί έδιναν μια λύση στο «πρόβλημα» μου, εγώ θα είχα πετύχει τον σκοπό μου. Όταν μετέφερα το αίτημα μου στο Γενικό Διευθυντή, μου είπε, σαν να μην έφταναν όλα τα προηγούμενα, ότι με κατανοεί απόλυτα γιατί και αυτός είναι πατέρας δύο παιδιών μέσω της διαδικασίας της παρένθετης μητρότητας.

Και ποια λύση σου έδωσε;

Δεν μου έδωσε μόνο μία αλλά κάμποσες. Αρχικά ο Γενικός Διευθυντής,  σχολίασε ότι όντως η περίπτωση μου, ως γυναίκας μόνης, είναι η πλέον δύσκολη και ότι είχα στη διάθεση μου μόνο τρία μέρη στα οποία θα μπορούσα να το κάνω: την Aγγλία, τη Ρωσία και την Ελλάδα. Μου εξήγησε ότι στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν ήταν ότι είναι κάτι ανέφικτο, αλλά ότι θα μπορούσα να έχω προβλήματα τη στιγμή της δήλωσης τού μωρού σαν δικό μου. Εν συνεχεία απέρριψε την εναλλακτική της Αγγλίας, λέγοντας μου ότι ήταν πολύ ακριβή και ότι θα μπορούσε να μου στοιχίσει μέχρι και 150 ή  ακόμα και 160 χιλιάδες ευρώ δεδομένων όλων των ιατρικών εξόδων που θα υπάρξουν εκεί, τα οποία είναι πολύ υψηλά. Μιας και εγώ ήδη ήξερα ποια ήταν η πιο σίγουρη οδός νομικά, επέμεινα λίγο, αλλά ούτε τότε μου έδωσαν την επιλογή της Αγγλίας. Αργότερα βέβαια, εξακρίβωσα το γιατί.

Επομένως η επιλογή ήταν η Ρωσία;

Την επιλογή της Ρωσίας την απέρριψαν απευθείας. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το ιδανικό για μένα θα ήταν να το κάνω στην Ελλάδα όπου επιτρέπεται μόνο η  παρένθετη μητρότητα δίχως αντάλλαγμα και όπου οι αποζημιώσεις για τη βιολογική μητέρα περιορίζονται στο ποσό των 15.000 ευρώ. O αντιπρόσωπος μού είπε ότι η άνεση του να είναι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κοντά στο σπίτι μου, την Ισπανία, είναι ασύγκριτη καθώς επιτρέπει σε αλλοδαπούς πολίτες να έχουν πρόσβαση σε αυτήν την υπηρεσία. Ακόμα, ήταν μια διαδικασία που επιτρέπεται και για γυναίκες που είναι μόνες. Και κάπως έτσι ο πρώτος σκόπελος, αυτός του να είσαι γυναίκα ανύπαντρη και αλλοδαπή, ξεπεράστηκε.

Όμως στην Ελλάδα απαιτείται, στις περιπτώσεις που καταφεύγουν στην παρένθετη μητρότητα, η γυναίκα να έχει κάποιου είδους ιατρικό πρόβλημα και για γυναικολογικούς λόγους να μην συνιστάται να περάσει τοκετό. Πώς ξεπεράσατε αυτό το δεύτερο εμπόδιο;

Αυτό, λοιπόν, το οποίο έκανα, μιας και τα είχα προετοιμάσει όλα, ήταν να τον ρωτήσω εάν είχε κάποια ισχύ μια γνωμάτευση που είχα από τη γυναικολόγο μου, ότι είχα  επίγνωση των συνεπειών των  προθέσεων μου και ότι ας πούμε υπήρχε κάποιο ιστορικό οικογενειακής ασθενείας.

Και ποια ήταν η απάντηση;

Η απάντηση προφανώς και ήταν καταφατική. Μου είπε ότι η γιατρός μου θα μπορούσε να τους στείλει τη γνωμάτευση και αυτοί θα της έστελναν ένα υπόδειγμα για το πώς θα έπρεπε να το κάνει και τι θα έπρεπε να προσθέσει ώστε να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα. Επίσης μου έδωσε την αίσθηση ότι ακόμα κι αν δεν είχες κάποιο ανάλογο έγγραφο, αυτοί θα μπορούσαν να στο παράσχουν.

Όλα καλά, όλα ωραία και… 90.000 ευρώ

Καθώς η Καταλανή δικηγόρος είχε πλέον λυμένο τόσο το ζήτημα του προορισμού όσο και των τυπικών προυποθέσεων, έλειπε να μπουν στην ουσία της διαδικασίας της ενοικίασης μήτρας για να το θέσουμε πιο σωστά. Για αυτό λοιπόν και ρώτησε αν η διαδικασία της παρένθετης κύησης θα πραγματοποιούνταν από κάποια μητέρα Ελληνίδα. Η απάντηση ήταν αρνητική αφού θα μπορούσαν να της προσφέρουν κάτι ακόμα καλύτερο. «Μου είπαν ότι το ιδανικό, και αυτό το οποίο πάντα κάνουν για να βγει πιο φθηνά, είναι να το κάνω με μια μητέρα Ουκρανή, που στοιχίζει λιγότερο από μια Ελληνίδα. Όλη η διαδικασία της κύησης γίνεται στην Ουκρανία, όπου η εταιρεία διατηρεί δική της κλινική και στη συνέχεια το δικαστήριο για την παροχή δικαστικής άδειας για την παρένθετη μητρότητα όπως και ο τοκετός, πραγματοποιούνται στην Ελλάδα. Εκεί ακριβώς κατάλαβα για ποιο λόγο η Αγγλία δεν ήταν καλή επιλογή για μένα» λέει η Núria.

Όμως, ποια είναι η διαδικασία που τίθεται σε εφαρμογή από τη στιγμή που αποφασίζει κάποιος να κάνει συμβόλαιο για μια τέτοια υπηρεσία;

Η εταιρεία εξήγησε στη δικηγόρο τα διαδικαστικά: «Έχεις το συμβόλαιο και εν συνεχεία επιλέγεις, προφανώς μέσω καταλόγου, δωρήτρια ωαρίου, δωρητή σπέρματος και τη μητέρα που θα κυοφορήσει, η οποία στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είναι η δωρήτρια του ωαρίου. Τους επιλέγεις στην Ισπανία και είναι όλοι Ουκρανοί -στην Ελλάδα οι δωρητές είναι ανώνυμοι. Επιπλέον, στην Ουκρανία επιτρέπεται η επιλογή του φύλου και οι γενετικοί έλεγχοι κατά τη διάρκεια της κύησης -στην Ελλάδα απαγορεύονται- ώστε να μπορείς να επιλέξεις αγόρι ή κορίτσι, κι αν δεν είναι υγιέστατο όπως η πελάτισσα το επιθυμεί, τότε μπορεί να γίνει έκτρωση και να υπάρξει άλλη ευκαιρία. Αυτός ο λόγος είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα  του να πραγματοποιήσεις τη διαδικασία στην Ουκρανία: χωρίς περιορισμό στις προσπάθειες, μέχρι τη στιγμή που θα πετύχεις το μωρό που θέλεις και όπως εσύ το θέλεις. Εάν ο γιατρός συστήσει η επανάληψη της προσπάθειας να γίνει με την ίδια μητέρα, τότε γίνεται με την ίδια. Αν πάλι προτείνει διαφορετικά, τότε προχωράμε σε αλλαγή μητέρας χωρίς κανένα πρόβλημα».

Ως προς το πώς επιλύεται το πιο σημαντικό ζήτημα, το πώς δηλαδή πραγματοποείται η «αλλαγή κυριότητας» του μελλοντικού μωρού, η διαδικασία στην Ελλάδα ξεκινά δύο μήνες πριν την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στην παρένθετη μητέρα και τότε πραγματοποιείται αυτό που οι εταιρείες ονομάζουν «το δικαστήριο». Μέσω αυτού και βάσει του συμβολαίου της εταιρείας, ο Έλληνας δικαστής αναγνωρίζει τη μητρότητα του μωρού σε αυτήν η οποία αναγράφεται ως μητέρα. «Στην προκειμένη περίπτωση αυτή θα ήμουν εγώ και θα είχα πετυχει την έκδοση μιας απόφασης, η οποία εν συνεχεία θα χρησιμεύε στο να δηλώσω το μωρό στο ισπανικό προξενείο στην Αθήνα σαν δικό μου παιδί, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Με άλλα λόγια, δεν έχει καμία απολύτως σημασία το ότι το συμβόλαιο αυτό είναι άκυρο στην Ισπανία και ότι αυτή η πράξη είναι έγκλημα. Μιας και είναι ένα επίσημο ελληνικό έγγραφο, ισχύει ό,τι αυτό γράφει» εξηγεί η Νuria.

Πώς μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει μια τόσο καφκική διαδικασία όταν ούτε η μητέρα είναι Ελληνίδα ούτε εσύ; Πώς και τα δύο μέρη υπόκεινται στην δωσιδικία της εν λόγω χώρας;

Γιατί, όπως μου επανέλαβε ο αντιπρόσωπος της εταιρείας, αυτή η διαδικασία είναι επιτρεπτή για αλλοδαπούς. Σαν να λέμε ότι μια Ουκρανή και μια Ισπανίδα, μπορούν να υπογράψουν ένα συμβόλαιο στην Ελλάδα το οποίο να επιφέρει έννομα αποτέλεσματα στην Ισπανία, ακόμα κι αν ένα τέτοιου είδους συμβόλαιο απαγορεύεται εδώ για προφανείς λόγους, που έχει ήδη εκθέσει το Ανώτατο Δικαστήριο σε σχετική απόφαση του. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια νομοθεσία η οποία επιτρέπει μόνο την «ενοικίαση μήτρας» δίχως αντίτιμο. Και η οποία, εντούτοις, στρεβλώνεται και χρησιμοποιείται προκειμένου να διαπραχθεί μια κατάφωρη παρανομία στην Ισπανία. Μπορεί κανείς λοιπόν να φανταστεί τι  μπορεί να συμβαίνει σε χώρες στις οποίες επιτρέπεται η διαδικασία έναντι ανταλλάγματος. Ως εκ τούτου είναι ξεκάθαρο πως αν μια Ουκρανή γυναίκα μπορεί να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να υποβληθεί σε μια τέτοια διαδικασία που είναι νόμιμη, δεν υπάρχει κάνενα νομικό εμπόδιο στο να κάνει το ίδιο και μια Ισπανίδα γυναίκα.

Και γιατί είναι καλύτερη μία Ουκρανή γυναίκα για την κυοφορία;

Ο λόγος, πέραν του ζητήματος των γενετικών ελέγχων και της  επιλογής του φύλου, είναι ότι οι Ελληνίδες μητέρες είναι αρκετά ακριβές. Όπως μου είπε για την ακρίβεια ο αντιπρόσωπος της εταιρείας, οι Ελληνίδες ζητούν υπερβολικά πολλά χρήματα, εκτοξεύοντας τις τιμές της αγοράς και έτσι για αυτούς μια τέτοια επιλογή δεν θα ήταν κερδοφόρα. Yπογράμμισε επίσης, ότι οι Ελληνίδες είναι μια ριψοκίνδυνη επιλογή γιατί η αποζημίωσή τους περιορίζεται στο ποσό των 15.000 ευρώ, επειδή υποτίθεται ότι η διαδικασία είναι χωρίς αντάλλαγμα, και όποιο επιπλέον ποσό ζητούν -πολλές φορές μάλιστα μέχρι και 37.000 ευρώ- θα πρέπει να τους το δώσουν μαύρα. Αυτό δεν αρέσει στην εταιρεία, μιας και για αυτούς «η νομιμότητα είναι το πρωτεύον».

Όπως έχουν τα πράγματα λοιπόν, αυτό που οι εταιρείες πληρώνουν στις Ουκρανές γυναίκες για αυτή την υπηρεσία, κυμαίνεται μεταξύ 10.000 και 12.000 ευρώ. «Με αυτό το ποσό, αυτές μπορούν να αγοράσουν μέχρι και διαμέρισμα!», όπως είπε ο αντιπρόσωπος της εταιρείας στην Gonzalez, προκειμένου να την κάνει να αισθανθεί κάπως καλύτερα. Το υπόλοιπο ποσό που υπολείπεται μέχρι να φτάσουμε στα 86.000 ευρώ, το οποίο ήταν το κόστος του «βασικού πακέτου» το οποίο είχαν προτείνει στην Nuria, ήταν πρακτικά το χρηματικό ποσό που θα απέδιδαν στην κλινική, τους δικηγόρους και την κάλυψη των λοιπών εξόδων. Και προφανώς τα κέρδη της εταιρείας. «Κάντε τον υπολογισμό.Μου είπε ότι συνηθίζουν να πραγματοποιούν περίπου 350 συμβόλαια τον χρόνο με περίπου 60.000 ευρώ καθαρό κέρδος τους για το καθένα από αυτά.»

Σου εξήγησε τι εγγυήσεις είχες ότι η μητέρα δεν επρόκειτο να μετανιώσει τη στιγμή που θα έπρεπε να σου δώσει το μωρό, αν ξαφνικά δεν ήθελε να το κάνει;

Προφανώς και το έκανε και για εμένα το να τον ακούω ήταν σοκαριστικό. Μου είπε ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς της παίρνουν το μωρό με το που αυτό γεννιέται.

Και στην περίπτωση σου απαιτούνταν να έχεις κάποιο είδος επαφής με τη μητέρα;

Ως πελάτισσα, η πληρωμή ήταν η μοναδική μου υποχρέωση. Δεν χρειαζόταν καν να είμαι ενήμερη για την πορεία της κύησης. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να παρευρίσκομαι την ημέρα του δικαστηρίου για την αναγνώριση και να παραλάβω το μωρό. Αν δεν επιθυμούσα να μιλήσω ποτέ στη μητέρα, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αν πάλι ήθελα να παρευρίσκομαι σε κάθε υπερηχογράφημα, να είμαι παρούσα στον τοκετό ώστε με το που γεννηθεί το μωρό να το περάσουν σε μένα, σαν να είναι μπάλα του μπάσκετ, επίσης αποδεκτό. Αυτό το οποίο μου πρότειναν ήταν, τουλάχιστον, όταν θα πήγαινα να παραλάβω το μωρό, να περάσω ένα πεντάλεπτο από το δωμάτιο του μαιευτηρίου για να την ευχαριστήσω. Αυτή ήταν όλη κι όλη η υποχρέωση μου, απέναντι στη μητέρα του παιδιού μου.
 
Πέραν αυτού του μεγάλου ατού, στη Νuria, την προασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της επεσήμαναν κάτι όχι λιγότερο καταπληκτικό και ταυτόχρονα εξίσου «δόλιο», ότι δηλαδή, μιας και το παιδί επρόκειτο να γεννηθεί στην Ευρώπη και θα ήταν δικό της παιδί και κατά συνέπεια «ισπανάκι» προτού καν αν δει το φως, στην περίπτωση που προέκυπτε κάποιο ιατρικό πρόβλημα στη γέννα ή στο ίδιο το μωρό, την ιατρική κάλυψη θα αναλάμβανε η Ισπανική Κοινωνική Ασφάλιση. «Θα με αποζημίωνε δηλαδή για όλα τα έξοδα των απρόβλεπτων δαπανών που θα μπορούσαν να προκύψουν. Σε τελική ανάλυση, οι δικοί μας φόροι πληρώνουν όλα τα απρόβλεπτα έξοδα της μπίζνας», υπογραμμίζει η δικηγόρος. 

«Όσο για τη γραφειοκρατία αναφορικά με την κυοφορία του μωρού στην Ουκρανία και τα έγγραφα του νοσοκομείου στα οποία πρέπει να αναγράφεται ένας άντρας σαν σύντροφος της μητέρας, η διαδικασία είναι η εξής: Οποιοσδήποτε άντρας θα έκανε, μιας και στην τελική, αφού το δικαστήριο, η γέννα και η παράδοση επρόκειτο να λάβουν χώρα στην Ελλάδα, ήταν κάτι ξεκάθαρα διαδικαστικό, καθώς αυτός ο άντρας δε θα εμφανίζονταν ποτέ ξανά σε επίσημο έγγραφο» όπως την διαβεβαίωσαν. «Έτσι λοιπόν, αν ο σύντροφος μου ήθελε να μου κάνει τη χάρη, όλα θα έβαιναν καλώς. Αν πάλι δεν είχε τέτοια πρόθεση, τότε με οποιοδήποτε φίλο θα γινόταν η δουλειά. Κατά πως φαίνεται, τέτοιου είδους εταιρείες έχουν σκεφτεί τα πάντα και τα έχουν όλα λυμένα» προσθέτει η δικηγόρος.

Tο ρευστό

«Στην περίπτωση που δεν διέθετα τα χρήματα για να πληρώσω άπαξ στην εταιρεία το απαιτούμενο ποσό για το πακέτο το οποίο είχα επιλέξει, και πάλι υπήρχε λύση». Ο αντιπρόσωπος εξήγησε στην υποτιθέμενη πελάτισσα πως θα μπορούσε να αποπληρώσει σε δόσεις. «Τον ρώτησα αν υπήρχε δυνατότητα να αποπληρώσω τα περίπου 90.000 ευρώ του κόστους σε τέσσερις δόσεις. Μου εξήγησε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να παράσχουν μια τέτοιου είδους εξυπηρέτηση μιας και καμία τράπεζα δεν θα ήθελε να συσχετιστεί το όνομα της με την παρένθετη μητρότητα καθώς έχουν κακή άποψη για αυτή την πρακτική. Και προσέθεσε ότι τώρα πλέον, με αυτή τη νέα κυβέρνηση, οι τράπεζες θα ήθελαν κάτι τέτοιο ακόμα λιγότερο, από τη στιγμή που η Υπουργός εξαπέλυσε «κατάρες» για την παρένθετη μητρότητα. Ωστόσο, και ακολουθώντας την παράδοσή τους ότι για όλα υπάρχει λύση, μου εξήγησε ότι υπήρχαν τράπεζες οι οποίες χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα θα χορηγούσαν προσωπικά δάνεια για να χρηματοδοτήσουν τη διαδικασία και ότι η εταιρεία επρόκειτο να διευκολύνει τον πελάτη ως προς το τιμολόγιο ώστε να έχει πρόσβαση στο προσωπικό αυτό δάνειο. Έτσι, οι τράπεζες θα χορηγήσουν το ποσό, χωρίς όμως και πολλή διαφήμιση παρακαλώ» πρόσθεσε η Gonzalez.

Και στην περίπτωση που το υποτιθέμενο παιδί σου ήθελε στο μέλλον να μάθει ποια είναι η αλήθεια;

«Αυτό το θέμα προέκυψε ενόψει μιας άλλης απορίας που ήθελα να διαφωτίσω, μιας και το δικαίωμα στην ταυτότητα είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα αναφαίρετο σύμφωνα με όλες τις διεθνείς συμβάσεις που έχουν υπογραφεί, επικυρωθεί και των οποίων οι δεσμεύσεις έχουν αναληφθεί από την Ισπανία. Η αυτολεξεί απάντηση του αντιπροσώπου ήταν: “Κοίταξε, στην περίπτωση που έρθει η υποτιθέμενη στιγμή που  ο ενδιαφερόμενος κινήσει δικαστική διαδικασία για αυτό το σκοπό, στην περίπτωση που ακόμα κρατάμε αρχείο, κάτι στο οποίο δεν υποχρεούμαστε, κάποια στιγμή θα μπορούσε να μάθει. Και όλα αυτά εδώ στην Ευρώπη που τάσσονται με το δικαίωμα στην ταυτότητα και παρόμοιες ηλιθιότητες, γιατί αν μιλούσαμε για περίπτωση εκτός Ευρώπης, θα σου έλεγα να είσαι ήσυχη γιατί πρακτικά θα ήταν αδύνατο να μάθει ποτέ κάτι”. Δεν μου είπε κάτι περαιτέρω γιατί φαντάζομαι ποτέ δεν θα τον είχαν ρωτήσει κάτι ανάλογο. Αποφεύγω να σχολιάσω το οτιδήποτε σε σχέση με αυτή την απάντηση γιατί νομίζω τα λόγια περιττεύουν…»

Κατά αυτόν τον τρόπο η Nuria Gonzalez μπόρεσε να εξακριβώσει, έχοντας στη διάθεση της αποδεικτικά στοιχεία που αντιστοιχούν στα γεγονότα, με ποιον τρόπο μια εταιρεία καταφέρνει να εντοπίσει την τέλεια τοποθεσία, την πιο οικονομική παρένθετη μητέρα, τις απρόβλεπτες δαπάνες που θα καλυφθούν από την πρόνοια, μέχρι και ένα δάνειο προκειμένου να πληρώσει η πελάτισσα σε βολικές δόσεις, αιτούμενο βάσει προκαθορισμένων τιμολογίων. «Kαι όλα αυτά χάρη σε μια διοικητική διαδικασία αναγνώρισης ξένων εγγράφων» υπογραμμίζει.

Τι είναι αυτό που σου περνάει από το μυαλό αφού εντόπισες μια τέτοια παρέκκλιση;

Αυτό που  μου περνάει από το μυαλό είναι ότι όλο αυτό θα ήταν ιδανικό, αν η πραγματικότητα δεν ήταν ότι στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για το γεγονός ότι αυτό το οποίο πρόκειται να πληρώσουμε με αυτή την πίστωση είναι ένα μωρό, του οποίου θα έχουμε κλέψει την ταυτότητα για τη ζωή και το οποίο θα έχουμε εμπορευθεί προτού καν γεννηθεί. Ένα μωρό, το οποίο θα έχει γεννηθεί από μια γυναίκα, πιθανότατα την πιο ευάλωτη και σε κατάσταση ανάγκης, έτσι ώστε να είναι σίγουρα η πιο φθηνή δυνατή επιλογή. Μια γυναίκα που θα έχει χρησιμοποιηθεί από μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία σαν ανθρώπινο εκκολαπτήριο, χωρίς να έχει καμία σημασία πια, από τη στιγμή που έχει πάψει να είναι άτομο πια, ούσα πλέον ένα αντικείμενο εμπορίου. Και πρωτίστως, επειδή βλέπουμε ξεκάθαρα ότι οποιαδήποτε νομοθεσία σχετικά με τις ενοικιάσεις μήτρας δεν τις απαγορεύει σε διεθνές επίπεδο και δεν προβλέπει ποινική ευθύνη, το μόνο που αντιπροσωπεύει είναι μια ανοιχτή πόρτα στις πολυεθνικές για να προχωρούν στην αγοραπωλησία παιδιών και στην εκμετάλλευση των ευάλωτων γυναικών προς όφελος των πλουσίων, τους οποίους η κοινωνία αυτή κάνει να πιστεύουν ότι όλα είναι μετρήσιμα και αναλώσιμα εφόσον καταβάλλεται το συμφωνηθέν αντίτιμο, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Público και αναδημοσιεύεται με την άδεια του Μέσου. 

Μετάφραση: Eιρήνη Κωνσταντοπούλου