Η κουβέντα μας έγινε σε πολύ ευχάριστο κλίμα, μιας και πρόκειται πέρα από έναν πολύ ταλαντούχο και αξιόλογο ηθοποιό, που φαίνεται πως λατρεύει τη δουλειά του, αλλά και για έναν εξαιρετικά ευγενή και μορφωμένο άνθρωπο με μεστό λόγο.
Και αυτές είναι οι ερωτήσεις που του απευθύναμε:
– Τι ήταν εκείνο που σας γοήτευσε στο σενάριο και αποφασίσατε να υποδυθείτε το συγκεκριμένο ρόλο;
«Συνήθως, τους περισσότερους ηθοποιούς τους ενδιαφέρει ή όχι ένα σενάριο βάσει της έκτασης της συμμετοχής τους σε αυτό. Ή από το αν το σενάριο είναι αρκετά σοβαρό σε σχέση με αυτό που περιμένεις. Προσωπικά με συγκίνησε το γεγονός ότι ο ήρωας λεγόταν Στέλιος, αλλά και η μορφολογία του. Ενδόμυχα ίσως ο Αλέξης (ο Αλέξης Αλεξίου είναι ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας) είχε στο νου του εμένα για το ρόλο όταν τον έγραφε. Θεώρησα δηλαδή ότι είναι κάτι που μπορώ να παίξω, ένας ρόλος που μπορώ να προσεγγίσω. Είδα ένα ενδιαφέρον σενάριο, με πράγματα που δεν είναι αυτονόητα, με πλοκή, με ένα στυλιζαρισμένο θέμα. Δεν είχα ξανακάνει στυλιζαρισμένο κινηματογράφο στο παρελθόν. Έχω κάνει μόνο ρεαλιστικό κινηματογράφο. Οπότε ήταν κάτι που με ενδιέφερε πολύ να κάνω.»
– Γιατί θα προτείνατε σε έναν θεατή να δει την ταινία;
«Μια ταινία μπορείς να τη δεις για πάρα πολλούς λόγους. Ο ανταγωνισμός είναι ασύλληπτος, και γι’ αυτό δεν μπορείς να πρότεινες ένα μονάχα λόγο σε έναν θεατή. Ωστόσο πιστεύω ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι σύγχρονη. Μιλάει για το σύγχρονο άνθρωπο και τις πιέσεις που υφίσταται με έναν τρόπο άμεσο και περιεκτικό. Παρόλο που θα πας να δεις ένα φιλμ νουάρ, θα διασκεδάσεις για 2 ώρες, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, και ταυτόχρονα θα αναγνωρίσεις πράγματα από την πραγματικότητά σου μέσα στην ταινία.»
– Θίγονται πολλά διαχρονικά επίκαιρα προβλήματα στην ταινία: τα οικονομικά χρέη, τα ναρκωτικά, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία… Ποιο από αυτά πιστεύετε ότι έχει επιδεινώσει η οικονομική κρίση περισσότερο;
«Όλα έχουν επιδεινωθεί λόγω της κρίσης. Η κρίση έχει ποικίλες μορφές και είναι πολύ-παραγοντική. Η κρίση έχει επηρεάσει πάντα. Ακόμη και την κατανάλωση φαρμάκων. Δεν είναι τυχαίο ότι η καταφυγή στα αγχολυτικά έχει πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Δεν φταίει μονάχα η κρίση αλλά σίγουρα είναι μεγάλος παράγοντας. Ωστόσο την κρίση δεν μπορείς να την οριοθετήσεις, είναι διάχυτη.»
– Σε τι είδους ταινίες προτιμάτε να παίζετε ως ηθοποιός, και ποιες προτιμάτε ως θεατής;
«Τέτοιες ταινίες (όπως το «Τετάρτη 04:45») προτιμώ και ως ηθοποιός, και ως θεατής. Θα ήθελα να κάνω μια ταινία του Woody Allen, ή μια ταινία σαν του Woody Allen. Λατρεύω την αποσαθρωτική ματιά που έχει στις ταινίες του, και λατρεύω και τα φιλμ νουάρ.»
– Θεωρείτε πώς ο ελληνικός κινηματογράφος έχει τις προδιαγραφές για να πάει καλά και «εκτός συνόρων»;
«Από νέο καλλιτεχνικό δυναμικό πάμε πολύ μπροστά. Έχουμε και σκηνοθέτες, και ηθοποιούς, και διευθυντές φωτογραφίας κ.α. που είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι. Έχουμε το υλικό, αλλά δεν έχουμε τις υποδομές για κάνουμε παραγωγές που να περάσουν τα σύνορα της χώρας μας. Είμαστε «έθνος ανάδελφο». Η γλώσσα μας μιλιέται εδώ και στην Κύπρο μονάχα. Αυτό μας αφαιρεί τη δυνατότητα να μιλήσουμε άμεσα στους θεατές του εξωτερικού. Γι” αυτό δεν μπορεί ο κινηματογράφος μας να συγκριθεί με τον αμερικάνικο, ή τον βρετανικό πέρα ασφαλώς από τα οικονομικά μεγέθη τα οποία είναι μη συγκρίσιμα.»
– Που προτιμάτε να παίζετε; Στο σινεμά, στο θέατρο ή στην τηλεόραση;
«Δεν έχω κάποια προτίμηση. Επιλέγω, βέβαια, το θέατρο ως το μόνιμο τρόπο έκφρασης μου. Το θέατρο είναι μια τέχνη που μπορεί να μανουβράρει ένας ηθοποιός. Και φυσικά κι λόγω της αμεσότητας που έχεις με το κοινό. Εισπράττεις κατευθείαν τις εντυπώσεις γι’ αυτό που κανείς.»
– Μιας και είστε ένας έμπειρος και πολύ καταξιωμένος ηθοποιός τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο ηθοποιό που τώρα προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο;
«Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ένα πολύ ευαίσθητο επάγγελμα, που επηρεάζεται πολύ από εξωτερικούς παράγοντες, όπως η κρίση. Η μοναδική συμβουλή που μπορείς να δώσεις στους νέους ανθρώπους είναι, επειδή το συγκεκριμένο επάγγελμα απαξιώνεται συνεχώς, να αντέξουν την «επέλαση» αυτής της κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και κρίση ήθους και αξίων. Οπότε «να μη το βάζουν κάτω». Να είναι αισιόδοξοι για να πολεμήσουν με τους «ανεμόμυλους». Η εποχή απαιτεί από τους νέους ανθρώπους ασύλληπτα «Δον-Κιχωτικές» καταστάσεις. Το οποίο είναι τραγικό. Εγώ ως νέος είχα ασύλληπτα πιο πολλές ευκαιρίες από τους σημερινούς. Προσωπικά σέβομαι τους νέους ανθρώπους και τις ιδέες τους. Γιατί αυτοί έχουν τη «φρέσκια ματιά», που η δική μου δεν μπορεί να δει. Ο κόσμος τους έχει ανάγκη. Οπότε αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να προσπαθήσουν να αντέξουν αυτή την οικονομική λαίλαπα.»