Δεν ξέρω τι θα γίνει αυτή την εβδομάδα με το επείγον νομοσχέδιο με το οποίο θα έρθουν προς ψήφιση τα συμφωνηθέντα με την τρόικα, αλλά για μένα τα επίμαχα θέματα, οι ρυθμίσεις για την εμπορία του γάλατος, για τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα και για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, παρά τις αναταράξεις που δημιουργούν στην κυβερνητική πλειοψηφία, είναι το λιγότερο.
 
Το περισσότερο είναι το αφανές μέρος της συμφωνίας ή, για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, τα κεφάλαιά της που μετατέθηκαν για μετά τις εκλογές σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφευχθεί η εκλογική πανωλεθρία. Πρόκειται για ρυθμίσεις που αφορούν την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, περαιτέρω απολύσεις στο Δημόσιο, ακόμα μεγαλύτερη απορύθμιση στις εργασιακές σχέσεις και για άγνωστο ακόμη αριθμό μέτρων που έχει βάλει στο τραπέζι η τρόικα αλλά τα απέσυρε προσωρινά.
 
Και μετά σου λέει ότι ήρθε το τέλος των μνημονίων, ότι η κρίση τελειώνει, ότι η ανάπτυξη έρχεται, ότι βγαίνουμε στις αγορές. Πρόκειται για τακτική που θυμίζει μάλλον τα καμώματα της μαλαισιανής κυβέρνησης για την τύχη του μπόινγκ, παρά συμπεριφορά ευρωπαϊκής κυβέρνησης.
 
Αλλά δεν θα σταθώ σ’ αυτά, οι τακτικές αυτές δεν είναι κάτι καινούριο. Το μείζον πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση ποντάρει σ’ αυτό το απατηλό μίνι success story ελπίζοντας να πείσει σεβαστό μέρος του εκλογικού σώματος να ψηφίσει τα κόμματα που την απαρτίζουν.
 
Θέλω να πω μ’ αυτό ότι τώρα πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες, τα ψέματα του προγράμματος διάσωσης είναι πλέον διαφανή, και πίσω απ’ τη βιτρίνα γίνονται φανεροί οι σχεδιασμοί για το μέλλον της χώρας ενώ χάσκουν τα αδιέξοδα με τους ενάμιση εκατομμύρια ανέργους, τις εκατοντάδες χιλιάδες απλήρωτους, τα λουκέτα στην αγορά και την κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών του κράτους. Πώς λοιπόν πιστεύουν ότι μπορούν να βγουν ασπροπρόσωποι από τις εκλογές;
 
Η πρώτη, εύκολη, απάντηση είναι ότι δεν θα βγουν ασπροπρόσωποι από τις εκλογές, κάτι εξαιρετικά πιθανό.
 
Αλλά και πάλι, είναι ανάγκη να σκύψουμε στο γεγονός ότι υπάρχει ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης που συνειδητά πια και ομολογημένα πετάει στον Καιάδα το 50% του πληθυσμού προκειμένου το υπόλοιπο να επιβιώσει, έστω με μειωμένα εισοδήματα και προοπτικές, έστω κουτσά στραβά – αλλά να επιβιώσει. Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι μέρος αυτού του άλλου 50% μοιάζει να πείθεται στην ιδέα ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση στο αδιέξοδο που έχει βρεθεί η χώρα, να πάνε οι άλλοι να πνιγούν αρκεί να επιβιώσουμε εμείς, να περάσουμε τώρα τα δύσκολα και μετά βλέπουμε. Κοινωνία των δύο τρίτων, που λέγαμε παλιά, μόνο που τώρα έχει γίνει του 50-50. Και βάλε…
 
Πρόκειται για απόπειρα δημιουργίας ενός μετώπου «κοινωνικής συνενοχής», για έναν κοινωνικό αυτοματισμό που θα οδηγήσει την κρίση στις απώτερες συνέπειές της και την κοινωνία σε ακραίο ταξικό διχασμό. Κι εδώ ακριβώς γίνεται αναγκαίο το δεύτερο σκέλος της κυβερνητικής πολιτικής, η ένταση του αυταρχισμού ώστε να κατασταλούν βιαίως οι αντιστάσεις αυτού του προγραμμένου 50% και των κοινωνικών συμμάχων του, της πλειοψηφίας δηλαδή.
 
Όπως και να ’χει, αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το παιχνίδι που θα παιχτεί στις επικείμενες εκλογές: Στο κατά πόσον το ποσοστό των «βολεμένων» που αποβλέπουν στην υπέρβαση της κρίσης εις βάρος των άλλων θα είναι αρκετό ώστε να διασωθεί η παραπαίουσα κυβερνητική πλειοψηφία, να αγοράσει χρόνο μέχρι τις εκλογές που αναπόφευκτα θα γίνουν στις αρχές του 2015, ελπίζοντας ότι στο μεταξύ θα πετύχει κάποια μικρά αποτελέσματα ώστε να συνεχίσει να πείθει αυτό το ίδιο ποσοστό ότι μπορεί πράγματι να διασωθεί η οικονομία της χώρας ποδοπατώντας το 50% του πληθυσμού της.
 
Περιττό να αναφέρουμε ότι ακόμα κι αυτό το κυνικό σενάριο έχει κοντά ποδάρια. Για να γίνει δυνατή η συνέχιση της ακραίας πρακτικής του συνδυασμού ύφεσης και πρωτογενούς πλεονάσματος -που στερεί συνεχώς ρευστότητα από την αγορά εκτός από τις επιπτώσεις που έχει στα ασφαλιστικά ταμεία και στα δημόσια έσοδα-, το 50% πρέπει να γίνει 55% και μετά 60% και ούτω καθ’ εξής, σε ένα ντόμινο συνεχούς επέκτασης της ανέχειας, της κοινωνικής εξαθλίωσης και του παρεπόμενου αυταρχισμού, ενώ θα εντείνονται συνεχώς οι παράπλευρες επιπτώσεις του στο τραπεζικό σύστημα αλλά και στα τμήματα της κοινωνίας που έχουν πληγεί έως τώρα σχετικά λιγότερο από την κρίση.
 
Στο χέρι της κοινωνίας είναι να διαβάσει σωστά τα σημάδια, να πει όχι στην κοινωνική συνενοχή, να πει ναι στην κοινωνική συνοχή και στην αλληλεγγύη και να μην επιτρέψει στο εφιαλτικό σενάριο να επιβεβαιωθεί.