Συνθήκες που δε θυμίζουν σε τίποτα νοσοκομείο στον 21ο αιώνα – «Ντρέπομαι που δουλεύω σε αυτό το νοσοκομείο»

της Γεωργίας Κριεμπάρδη

Το πρόβλημα στο ΕΣΥ είναι γνωστό και διαχρονικό. Η πανδημία ξεσκέπασε τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του δημοσίου συστήματος υγείας, λόγω χρόνιας εσκεμμένης αδιαφορίας από τις κυβερνήσεις. Σε τούτη την κυβέρνηση έπεσε ο κλήρος της πανδημίας, που έδειξε και δείχνει πλήρη απροθυμία να ενισχύσει το ΕΣΥ. Υποδομές ανύπαρκτες, ελλιπές προσωπικό που μετά από δύο χρόνια πανδημίας είναι εξαντλημένο και έχει ξεπεράσει τα όρια του.

Οι συνθήκες που επικρατούν στα νοσοκομεία της χώρας θλιβερές. Ράντζα στους διαδρόμους, ασθενείς με υποτυπώδες οξυγόνο εκτός ΜΕΘ, ένας γιατρός για δεκάδες ασθενείς και τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια να βάζουν πλάτη μόνο για τα δικά τους κέρδη. Τις ίδιες συνθήκες βλέπουμε καθημερινά σε Ευαγγελισμό, Παπανικολάου, Τζάνειο, Αττικόν κ.α.

Πολλά έχουν γραφτεί για όλα τα νοσοκομεία.

Μια ανάρτηση της εργαζόμενης Δήμητρας Πέτρου στο Αττικόν ήρθε να επιβεβαιώσει και πάλι την τραγική κατάσταση.

«Σήμερα στο Αττικό Νοσοκομείο κατά τη διάρκεια των πρωινών αιμοληψιών ακούστηκε μία συνάδελφος να λέει “ντρέπομαι που δουλεύω σε αυτό το νοσοκομείο”. “Κι εγώ” είπε ο διπλανός μου. Πηγαίνοντας στο θάλαμο νοσηλείας του δικού μου ασθενούς πέρασα από το πρώην σαλόνι ανάπαυσης ασθενών και συνόδων. Είναι ο χώρος της φωτογραφίας.

5 ασθενείς έκθετοι σε όλους μας πάνω σε ράντζα στοιβαγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, συν 2 συνοδοί για τους μη αυτοεξυπηρετούμενους.

Γιατί προφανώς δεν φτάνουν ούτε οι νοσηλευτές, ούτε οι γιατροί, ούτε οι κλίνες σε αυτό το νοσοκομείο.

Οι συνθήκες νοσηλείας στο Αττικό Νοσοκομείο είναι ως επί το πλείστον δύσκολες λόγω όλων των παραπάνω, αλλά δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο η σημερινή κατάσταση. Και φτάσαμε να ντρεπόμαστε εμείς που δουλεύουμε εκεί. Όχι για εμάς ή για τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά για την τελικά παρεχόμενη ποιότητα φροντίδας υγείας που φτάνει στον ασθενή.

Για το νοσοκομείο αυτό πρέπει να δοθεί μια λύση. Αλλά πρώτα πρέπει να πάψουν οι ιθύνοντες να εθελοτυφλούν και να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Έπειτα να θελήσουν να το λύσουν. Και μόλις τέλος, να το λύσουν».

«Αυτή η πολιτική δε μπορεί να χαρακτηριστεί παρά μόνο “απάνθρωπη”. Ασθενείς νοσηλεύονται σε συνθήκες που δε θυμίζουν σε τίποτα νοσοκομείο στον 21ο αιώνα» δηλώνει στο ΤΡΡ ο Ρίζος Μιχάλης, γιατρός, πρόεδρος του Συλλόγου εργαζομένων στο νοσοκομείο Αττικόν.

«Οι αναγκαίοι πόροι που θα έπρεπε να διατίθενται για την υγεία, πηγαίνουν σε άλλες κατευθύνσεις, για επιχειρηματικούς σκοπούς, στα ραφάλ που “μας κάνουν περήφανους”. Οι ΜΕΘ είναι πολυτέλεια» σχολιάζει, στη συνέχεια.

Όπως εξηγεί αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στο Ατιικόν, «για πολύ καιρό μέσα στο νοσοκομείο έχει αναπτυχθεί ένα δεύτερο νοσοκομείο με αποκλειστική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων που πέρασαν». «Ενώ οι κανονικές κλίνες μαζί με τις ΜΕΘ είναι περίπου 650, αυτήν τη στιγμή προσθέστε πάνω από 100 έως και 140 ράντζα σε διαδρόμους και σαλονάκια» προσθέτει.

Ο ίδιος κρίνει αναγκαίο το άνοιγμα των κλειστών, μικρών νοσοκομείων πχ Λοιμωδών ή και επέκταση νοσοκομείο, αλλά -όπως τονίζει- όλα αυτά χρειάζονται και προσωπικό, το οποίο η κυβέρνηση δεν αξιοποιεί.

«Δεν είναι μόνο κυβερνητική η ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση. Είναι μια σειρά κρίνων του διοικητικού και επιστημονικού προσωπικού που συνηγορούν και γίνονται συνένοχοι. Οι διοικητές θα μπορούσαν να πατήσουν πόδι και να πουν πως δεν μπορούν να πάρουν την ευθύνη να υπεργεμίσουν οι κλινικές.  Τώρα γίνονται συνένοχοι. Σε ποιο πτυχίο έμαθαν αυτήν την ιατρική;» διερωτάται.