Αυτή η βοή καταλάγιασε μόλις ο στρατός της Συρίας αποπειράθηκε να απαντήσει στην εισβολή προστατεύοντας και τους κούρδους πολίτες του – τους προδομένους από τις ΗΠΑ Κούρδους, με τις εν πολλοίς συμβιβασμένες και δόλιες ηγεσίες.
Σήμερα που ο τουρκικός στρατός πραγματοποιεί νέα εισβολή και προσπαθεί να επεκτείνει την κατοχή του στο έδαφος της Συρίας, με τη στήριξη ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, χρησιμοποιώντας δυνάμεις που μάλλον δεν επιδεικνύουν και πολύ σεβασμό ούτε στα ανθρώπινα, ούτε στα πολιτικά δικαιώματα οποιουδήποτε πολίτη της Συρίας, εκκωφαντική σιωπή βασιλεύει στον πολιτικό κόσμο.
Ενώ ο στρατός της Συρίας μάχεται με όσες δυνάμεις διαθέτει και πετυχαίνει νίκες απέναντι σε πολλαπλούς εισβολείς, η «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και των «δικαιωματικών» από τη μια, η δεξιά της ΝΔ και ακροδεξιά από την άλλη συγχρονίζονται «περιέργως» με ευαγή ιδρύματα όπως το CNN, το State Department κλπ.
Κάπως έτσι, τα μεν ΜΜΕ μας όταν αναφέρονται στα γεγονότα μιλούν για «καθεστώς» από τη μια και «αντάρτες» από την άλλη, η δε κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, την ώρα που οι μεγάλοι μας πάτρωνες παροτρύνουν τον εισβολέα Ερντογάν να προχωρήσει κι άλλο μέσα στη Συρία προκειμένου να εγκαταστήσει ένα δικό του και δικό τους δορυφορικό καθεστώς.
Τι κι αν το δίκαιο είναι σαφές; Τι κι αν δε χωρά αμφισβήτηση ότι η Συρία έχει νόμιμη κυβέρνηση- είτε αρέσει είτε όχι στον οποιονδήποτε– και στρατό που πολεμά έναν παράνομο και εγκληματικό εισβολέα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους; Τι κι αν το ελληνικό κράτος πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να νικήσει η Συρία την Τουρκία, ώστε –πέραν της τήρησης και της διασφάλισης του δικαίου– να σταματήσει εκεί και τώρα, ο νέο – οθωμανικός αναθεωρητισμός; Τι κι αν αποδεικνύεται ότι οι Αμερικανοί δεν είναι φίλοι μας;
Εδώ, σε μια χώρα υπό νέο- αποικιακή διοίκηση, που η νέα εθνικοφροσύνη και ο νέος ραγιαδισμός ηγεμονεύουν όχι μόνο τη δεξιά αλλά και εκδοχές της «αριστεράς», η ατιμωτική και συνάμα αυτοκτονική για την πατρίδα μας σιωπή μπροστά στο έγκλημα βασιλεύει.
Πού είναι η διανόηση, τα πολιτικά κόμματα, το πανεπιστήμιο, τα κινήματα;
Πού είναι η στοιχειώδης μνήμη, που μας δείχνει πως ό,τι έγινε στην Κύπρο γίνεται σήμερα στη Συρία; Εισβολή και κατοχή, εποικισμός και εθνοκάθαρση;
Πού είναι το κόμμα – πρωτοπορία που θα συνδέσει το λαϊκό με το εθνικό, τον αντί- ιμπεριαλισμό με το δίκαιο, ώστε θα ανατρέψει την πορεία προς την κοινωνική και εθνική ατίμωση και καταστροφή;
Και όμως τα γεγονότα είναι μπροστά μας και είναι προφανή: μια σπουδαία χώρα, τη Συρία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, με βασικό πυλώνα του σχεδίου και την Τουρκία, έχουν βαλθεί να τη μετατρέψουν σε Λιβύη νούμερο 2 για να τη λεηλατήσουν, με κυβερνήσεις μαριονέττες και συμμορίες, οι οποίες άλλοτε θα επικαλούνται το Ισλάμ και άλλοτε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Σε οικόπεδα για ξένες εταιρείες πετρελαίου και μισθοφόρους, όπου τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα όπως αυτά εφαρμόζονται υπό το σημερινό μοντέλο εξουσίας θα φαντάζουν ονειρικά.
Αυτό που γίνεται σήμερα στη Λιβύη και στη Συρία δεν έχει καμία σχέση με όσους πάλεψαν στον αραβικό κόσμο ενάντια σε μορφές πολιτικού αυταρχισμού και στο νεοφιλελευθερισμό. Μόνο οι δόλιοι δε βλέπουν την αλήθεια πια. Για να υπάρξει κοινωνική εξέλιξη πρέπει να υπάρχουν δομημένες πατρίδες και χώρες. Όχι ανοιχτοί τόποι μαρτυρίου για τους αδυνάμους, και λεηλασίας μέσα από τη διάλυση κρατών. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και ο «σπουδαίος»- παρότι δύστροπος– χωροφύλακάς τους στην περιοχή- η νεοοθωμανική τουρκική ηγεσία- φέρνουν εθνοκαθάρσεις, εισβολές, κατοχές, θάνατο, όπως κάνει και το Ισραήλ.
Η θέση του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους είναι με εκείνους που αντιστέκονται σε αυτά τα σχέδια και σε αυτές τις πολιτικές, τόσο γιατί αυτό είναι το δίκαιο, όσο και επειδή έτσι προφυλάσσεται η Ελλάδα και όλη περιοχή μας από περαιτέρω κινδύνους και πιθανές αλλαγές συνόρων. Αλλά για να εκφραστεί και να υλοποιηθεί μια τέτοια μεταβολή ως προς τα μέχρι σήμερα συμβαίνοντα πρέπει να προηγηθεί τεκτονική αλλαγή στην πολιτική ζωή της πατρίδας μας. Εδώ κρινόμαστε σήμερα γιατί εδώ θα κριθεί το μέλλον αυτού του λαού.