Τα 15 λεπτά που χρωστάνε
Τα 15 λεπτά που χρωστάνε
H απεργία στα χρόνια των Media
Ο Αντι Γουόρχολ μας είπε ψέματα. Το μέλλον ήρθε και δεν δικαιούμαστε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μας είχε υποσχεθεί. Ακόμη και αν είμαστε διαδηλωτές και περνάνε από πάνω μας μηχανές της ομάδας Δίας. Ακόμη και αν είμαστε φωτορεπόρτερ και μας χτυπάνε τα ΜΑΤ για να μην καταγράψουμε τις βιαιοπραγίες τους. Ακόμη και αν μας κυνηγάνε ομάδες κουκουλοφόρων που κυκλοφορούν στο κέντρο των μεγάλων πόλεων ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας πολίτες χωρίς να μπαίνουν καν στον κόπο να δείξουν μια ταυτότητα. Έτσι, απλά για να ξέρουμε αν μας χτύπησε το κράτος ή το παρακράτος.
Για να εξασφαλίσεις τη δημοσιότητα που υποσχόταν ο Άντι Γουόρχολ πρέπει να είσαι πρώην ή νυν υπουργός και κατά προτίμηση να έχεις προσφέρει τις υπηρεσίες σου στη χώρα ιδιωτικοποιώντας ότι βρήκες μπροστά σου. Τότε η ζωή σου αξίζει όσο οι ζωές εκατοντάδων απλών πολιτών. Μπορείς μάλιστα να είσαι βέβαιος ότι τα ΜΜΕ θα σου προσφέρουν όλα τα λεπτά δημοσιότητας που δικαιούνται όλοι αυτοί οι απλοί πολίτες.
Υπάρχει βέβαια και το ζήτημα ότι ο κρατικός μηχανισμός διαθέτει το μονοπώλιο στη νόμιμη άσκηση βίας. Είμαστε όμως τόσο σίγουροι ότι η βία της αστυνομίας είναι νόμιμη; Είμαστε βέβαιοι ότι οι προληπτικές συλλήψεις που καταστρατηγούν το Habeas Corpus και επιστρέφουν την Ελλάδα σε σκοτεινά χρόνια, είναι νόμιμες; Είμαστε βέβαιοι ότι ο ξυλοδαρμός δημοσιογράφων είναι νόμιμος. Και εν τέλει είμαστε βέβαιοι ότι μετά από μια εκλογική διαδικασία, όπου η αποχή σε ορισμένες περιοχές έφτασε το 60%, μπορούμε ακόμη να μιλάμε τόσο εύκολα για «νομιμοποιημένη» και απροβλημάτιστη χρήση μαζικής βίας; Τίποτα όμως απ΄ όλα αυτά δεν απασχόλησε ουσιαστικά την κατεστημένη ειδησεογραφία μας. Μπορούμε μάλιστα να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι η κάλυψη της τελευταίας πορείας στις 15 Δεκεμβρίου από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, αποτέλεσε ένα ιδιότυπο «μιντιακό πραξικόπημα».
Παρόλ αυτά αποφασίσαμε και εμείς να μπούμε για λίγο στη λογική τους. Στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε για την τελευταία πορεία δεν θα κάνουμε την παραμικρή αναφορά στον κ. Χατζηδάκη. Όχι γιατί επικροτούμε τον ξυλοδαρμό του από διαδηλωτές, αλλά γιατί ο συγκεκριμένος κύριος όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί του έχουν εξανλτήσει προ πολλού τη δημοσιογραφική κάλυψη που δικαιούνται.
Έτσι δεν είναι κύριε Γουόρχολ; Δεν συμφωνείτε και εσείς ότι οι ημέρες της επικοινωνιακής τους παντοκρατορίας είναι μετρημένες;
ΕΠΙΜΕΤΡΟ - ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ
Στην είδηση για την επίθεση στον Κώστα Χατζηδάκη, ο βρετανικός Observer έδωσε τον τίτλο «Ο Γιώργος Παπανδρέου ρισκάρει με τη λιτότητα να δώσει το έναυσμα για ταξικό πόλεμο». Τι διαφορά με τις υστερικές και ανούσιες καταδίκες των τηλεοπτικών μας δημοσιογράφων!
Για να εξασφαλίσεις τη δημοσιότητα που υποσχόταν ο Άντι Γουόρχολ πρέπει να είσαι πρώην ή νυν υπουργός και κατά προτίμηση να έχεις προσφέρει τις υπηρεσίες σου στη χώρα ιδιωτικοποιώντας ότι βρήκες μπροστά σου. Τότε η ζωή σου αξίζει όσο οι ζωές εκατοντάδων απλών πολιτών. Μπορείς μάλιστα να είσαι βέβαιος ότι τα ΜΜΕ θα σου προσφέρουν όλα τα λεπτά δημοσιότητας που δικαιούνται όλοι αυτοί οι απλοί πολίτες.
Υπάρχει βέβαια και το ζήτημα ότι ο κρατικός μηχανισμός διαθέτει το μονοπώλιο στη νόμιμη άσκηση βίας. Είμαστε όμως τόσο σίγουροι ότι η βία της αστυνομίας είναι νόμιμη; Είμαστε βέβαιοι ότι οι προληπτικές συλλήψεις που καταστρατηγούν το Habeas Corpus και επιστρέφουν την Ελλάδα σε σκοτεινά χρόνια, είναι νόμιμες; Είμαστε βέβαιοι ότι ο ξυλοδαρμός δημοσιογράφων είναι νόμιμος. Και εν τέλει είμαστε βέβαιοι ότι μετά από μια εκλογική διαδικασία, όπου η αποχή σε ορισμένες περιοχές έφτασε το 60%, μπορούμε ακόμη να μιλάμε τόσο εύκολα για «νομιμοποιημένη» και απροβλημάτιστη χρήση μαζικής βίας; Τίποτα όμως απ΄ όλα αυτά δεν απασχόλησε ουσιαστικά την κατεστημένη ειδησεογραφία μας. Μπορούμε μάλιστα να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι η κάλυψη της τελευταίας πορείας στις 15 Δεκεμβρίου από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, αποτέλεσε ένα ιδιότυπο «μιντιακό πραξικόπημα».
Παρόλ αυτά αποφασίσαμε και εμείς να μπούμε για λίγο στη λογική τους. Στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε για την τελευταία πορεία δεν θα κάνουμε την παραμικρή αναφορά στον κ. Χατζηδάκη. Όχι γιατί επικροτούμε τον ξυλοδαρμό του από διαδηλωτές, αλλά γιατί ο συγκεκριμένος κύριος όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί του έχουν εξανλτήσει προ πολλού τη δημοσιογραφική κάλυψη που δικαιούνται.
Έτσι δεν είναι κύριε Γουόρχολ; Δεν συμφωνείτε και εσείς ότι οι ημέρες της επικοινωνιακής τους παντοκρατορίας είναι μετρημένες;
ΕΠΙΜΕΤΡΟ - ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ
Στην είδηση για την επίθεση στον Κώστα Χατζηδάκη, ο βρετανικός Observer έδωσε τον τίτλο «Ο Γιώργος Παπανδρέου ρισκάρει με τη λιτότητα να δώσει το έναυσμα για ταξικό πόλεμο». Τι διαφορά με τις υστερικές και ανούσιες καταδίκες των τηλεοπτικών μας δημοσιογράφων!