του Κώστα Εφήμερου

Ο Άρης Χατζηστεφάνου γράφει:

Η υπόθεση θα ήταν αστεία εάν τις τελευταίες ώρες δεν είχε ενεργοποιηθεί ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι έτσι θα πάρει την εκδίκησή του για την κριτική που δέχεται εδώ και χρόνια από το περιοδικό.

Από το επίσημο κομματικό όργανο του κόμματος μέχρι τα ανεξάρτητα μέσα ευρωβουλευτών και διάφορες γαλέρες του διαδικτύου (οι οποίες σε λίγο θα φιλοξενούν τον Ν.Παπά στις εκπομπές τους όσο συχνά καλούσε και ο Πρετεντέρης τον Βορίδη) όλοι είχαν κάτι να πουν.

Αν δεν το καταλάβατε εμείς είμαστε οι «γαλέρες του διαδικτύου (οι οποίες σε λίγο θα φιλοξενούν τον Ν.Παππά στις εκπομπές τους όσο συχνά καλούσε και ο Πρετεντέρης τον Βορίδη)». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εννοεί εμάς γιατί στα Related Posts στο τέλος του άρθρου υπάρχει το θέμα «Αποχωρήσεις με καταγγελίες από το The Press Project». Όπως καταλαβαίνει ο κάθε ένας η σύνδεση αυτή έχει γίνει επί τούτου, αφού δεν υπάρχει κάποια άλλη προφανή σχέση με την υπόθεση Unfollow.

Ο Χατζηστεφάνου προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «αν κάνουν καλά οι δημοσιογράφοι του Unfollow που θα συνεργαστούν με τα Παραπολιτικά του Κουρτάκη». Ο Κουρτάκης έχει συνδεθεί με τον Μαρινάκη, μέσω μιας απομαγνητοφωνημένης συνομιλίας μεταξύ των δύο αντρών όπου ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού φαινόταν να διαλέγει το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας. Η απάντηση του, λοιπόν, είναι:

Η άποψή μου – για να μην θεωρήσει κανείς ότι αποφεύγω τη συζήτηση – είναι ότι πολύ καλά κάνουν. Προσωπικά έχω εργαστεί σε πολύ πιο “βρώμικα” μαγαζιά – είτε ήταν το BBC στα χρόνια των αμερικανο-βρετανικών βομβαρδισμών του Ιράκ είτε τα διάφορα μαγαζιά των Αλαφούζων ή του Μπόμπολα. Για όσο διάστημα διέθετα απόλυτη ελευθερία έκφρασης (και τίποτα λιγότερο από αυτό) συνέχιζα να εργάζομαι γιατί αυτό είναι το επάγγελμα που καλώς ή κακώς επέλεξα να ακολουθήσω. Όταν με ενόχλησαν παραιτήθηκα. Όταν τους ενόχλησα με απέλυσαν.

Συμφωνώ απόλυτα με το βασικό συλλογισμό. Και εγώ πιστεύω ότι οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι έχουν αποδείξει μέχρι σήμερα την ακεραιότητά τους και διαλέγουν ένα βήμα πολύ δύσκολο. Θα δοκιμαστούν και θα κριθούν για την επιλογή τους. Το πρόβλημά μου όμως βρίσκεται κάπου αλλού… στο -όχι και τόσο μακρινό-  2013, όταν ο ίδιος δημοσιογράφος, ο οποίος από καιρό δεν συνεργαζόταν με το ThePressProject είχε μοιράσει στις ιστοσελίδες που ασχολούνται με τα ΜΜΕ ένα δελτίο Τύπου με τίτλο «Δεν συνεργάζομαι με το ThePressProject» στο οποίο μας επιτέθηκε επειδή είχαμε διαθέσει δωρεάν ένα ένθετο στην Ελευθεροτυπία που επανεκδιδόταν. Το επιχείρημά του τότε ήταν ότι δεν μπορείς να συνεργάζεσαι με ένα ΜΜΕ που το διοικεί ένας διαπλεκόμενος (ο Χάρης Οικονομόπουλος). Τι άλλαξε από τότε;

Η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν άλλαξε τίποτα. Ο Άρης Χατζηστεφάνου είναι ένας καλός δημοσιογράφος και προφανώς ήξερε από τότε τι σημαίνει να εργάζεσαι σε «βρόμικα» ΜΜΕ. Το πρόβλημά του είναι μόνο το ThePressProject και αυτό είχε φανεί και σε μια άλλη περίπτωση όταν μας απείλησε με εξώδικο. Ήταν η ημέρα της πρεμιέρας του ντοκιμαντέρ του «Faciscm Inc» και είχαμε αποφασίσει ότι πρέπει να προβάλουμε τη δουλειά ενός σοβαρού δημοσιογράφου ακόμα και αν αυτός μας είχε επιτεθεί δημόσια. Το σκεπτικό μας ήταν απλό: άλλο οι ανθρώπινες σχέσεις και άλλο η δημοσιογραφία. Όταν το αναρτήσαμε λοιπόν (και το βάλαμε και πρωτοσέλιδο παρακαλώ) δεχτήκαμε ένα εξώδικο που μας ζητούσε να το αφαιρέσουμε από την σελίδα μας με το σκεπτικό ότι το TPP δέχεται δωρεές και άρα ο κόσμος μπορεί να μπερδευόταν και να μας έδινε χρήματα αντί να τα έδινε σε αυτόν. Αυτό ήταν ένα αστείο επιχείρημα γιατί α) τα δικαιώματα χρήσης του ντοκιμαντέρ ήταν ελεύθερα και β) γιατί το ίδιο έκαναν εκατοντάδες άλλα blog, όπως αυτό του Πιτσιρίκου, για παράδειγμα, που έχουν ευμεγέθη κουμπιά donation στην σελίδα τους. Προφανώς ο Άρης ένιωθε ότι το αποτύπωμά του στο TPP ήταν τόσο μεγάλο που 3 χρόνια από τότε που έφυγε ακόμα ο κόσμος θα νόμιζε ότι ήταν δικό του site. Τελικά όμως τα καταφέραμε και χωρίς αυτόν.

Η συνέχεια της δημόσιας αντιπαράθεσης ήρθε όταν αναδημοσίευσε το «άρθρο των 11 συνεργατών του TPP» οι οποίοι κατάγγειλαν ότι α) φάγαμε τα λεφτά του περιοδικού που θέλαμε να εκδώσουμε και β) ότι το TPP είναι γαλέρα και έχει απλήρωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους. Η αλήθεια είναι ότι α) ρωτήσαμε τους ανθρώπους που είχαν συμβάλει προκειμένου να διαθέσουμε τα χρήματα για τη μισθοδοσία του TPP και επιστρέψαμε τα χρήματα σε όσους δεν συμφώνησαν και β) ότι οι 11 δεν ήταν ούτε όλοι εργαζόμενοι, ούτε ανασφάλιστοι, ούτε απλήρωτοι. Το TPP δεν είναι «γαλέρα του διαδικτύου», έχει μισθούς αξιοπρεπείς (καλύτερους από τα συστημικά ΜΜΕ) και πενθήμερη εξάωρη εργασία. Έχει φυσικά και προβλήματα στις πληρωμές, αλλά αυτό είναι διαφορετικό ζήτημα (μπορείτε να βρείτε πληροφορίες εδώ).

Ο Άρης λοιπόν έχει δίκιο όταν λέει ότι οι δημοσιογράφοι που θα δουλέψουν για τον Κουρτάκη κάνουν μια επιλογή που δεν είναι του θανάτου. Αν μάλιστα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων θα κάνουν καλό συνολικά στη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Μακάρι να σπάσουν οι εκδοτικές γραμμές και μακάρι να πετύχει το εγχείρημά τους.

Ωστόσο αυτό που κάνει ο Άρης, συνδέοντας την απάντησή του με μια δημοσίευση της Λαμπρινής Θωμά, συνεργάτη του TPP που είχε γράψει στο Facebook κάποια πράγματα τα οποία στη συνέχεια ανακάλεσε (και για αυτό ήταν άλλωστε μαζί μας κάθε εβδομάδα στο Ραδιόφωνο του TPP όλη την περασμένη χρονιά) είναι ανήθικο. Το ότι μας χαρακτηρίζει γαλέρα και γράφει ότι σε λίγο θα φιλοξενούμε τον Ν.Παππά στις εκπομπές μας όσο συχνά καλούσε και ο Πρετεντέρης τον Βορίδη (επιχείρημα που αναιρεί το προηγούμενο σκεπτικό του σύμφωνα με το οποίο οι δημοσιογράφοι κρίνονται για το έργο τους και όχι για τους καλεσμένους και τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που εργάζονται) είναι ανήθικο και ψέμα. Το ότι δημοσίευσε την καταγγελία των ανθρώπων που μόλις λίγες ημέρες μετά την έναρξη των 1101 δήλωσαν «ότι δεν μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό» και θεώρησαν αναγκαίο να προειδοποιήσουν τους πολίτες ώστε να μην ενισχύσουν το TPP (ενώ κράτησαν το στόμα τους κλειστό για τα άλλα «βρόμικα» ΜΜΕ που εργάζονταν ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι) ήταν μάλλον άκομψο. Ότι δεν δημοσίευσε όμως την απάντησή μας, αυτό ήταν αντιδεοντολογικό.

Βρόμικη δημοσιογραφία μπορεί να γίνεται από παντού. Δεν υπάρχει αριστερή και δεξιά δημοσιογραφία. Προσωπικά πιστεύω ότι η απάντηση του Άρη, ενώ είναι σωστή στην ουσία της, είναι δείγμα βρόμικης δημοσιογραφίας. Και αυτό είναι κρίμα για έναν καλό δημοσιογράφο που μπορεί να προσφέρει πολλά στον χώρο αυτές τις δύσκολες ώρες.

Υ.Γ. Ο Άρης έχει δίκιο να υποστηρίζει ότι συνδέθηκε άδικα το Unfollow με το νέο περιοδικό απλά επειδή σε αυτό θα εργάζονται δημοσιογράφοι του. Ωστόσο δεν έχει δίκιο να ζητάει από τους πολίτες (τους οποίους χαρακτηρίζει όλους συριζοτρόλ γενικεύοντας) να μην χρησιμοποιούν άκυρες πηγές. Το πρόβλημα θα είχε λυθεί με μια επίσημη ανακοίνωση του Unfollow.

Υ.Γ. Συγγνώμη που απαντάω δημόσια για ένα «εσωτερικό» ζήτημα. Όσοι έχετε παρακολουθήσει αυτή τη διένεξη θα ξέρετε ότι ποτέ δεν ξεκίνησα εγώ δημόσιο διάλογο. Αντιδράω κάθε φορά γιατί προκαλούμαι και δεν μπορώ να αφήσω αναπάντητες δημόσιες καταγγελίες.