του Θάνου Καμήλαλη

Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Λίνκολν υποστήριξε ότι η εξαπάτηση έχει όρια, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει ότι θα αμφισβητήσει πολύ έντονα αυτήν τη θεωρία. Μπορεί να μετράει μόλις δυόμιση μήνες στην εξουσία, αλλά η διαφορά μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι» είναι ήδη έκδηλη και σε κάποιες περιπτώσεις συνταρακτική. Στα Εξάρχεια για παράδειγμα, το αφήγημα ήταν ότι θα παταχθεί η ανομία, θα τελειώσει η παραβατικότητα και θα θριαμβεύσει η «ασφάλεια». Μετά τις πρώτες εκκενώσεις καταλήψεων, δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Τα μόνα θύματα των αστυνομικών επιχειρήσεων είναι οικογένειες προσφύγων, που απομακρύνονται από το κέντρο της Αθήνας και μεταφέρονται σε κέντρα κράτησης, όπου στοιβάζονται με εκατοντάδες άλλες ψυχές.

Όσο συμβαίνει αυτό και όσο ο κρατικός και μιντιακός μηχανισμός φωνάζει μονότονα «ΕΞΑΡΧΕΙΑ» ελπίζοντας στο χειροκρότημα από το πόπολο, τόσο τα επιχειρήματα φθίνουν και η κατάσταση εξελίσσεται σε τραγέλαφο. Η επίκληση στον «ανθρωπισμό» και τις καλύτερες συνθήκες στις «δομές φιλοξενίας» είναι απλά θλιβερή, όταν όλος ο πλανήτης έχει παρακολουθήσει ρεπορτάζ για τις συνθήκες σε τέτοια κέντρα. Υπάρχουν πάντως και «χειρότερα». Την Παρασκευή για παράδειγμα, η ΕΛ.ΑΣ σταμάτησε να μάχεται τα μπιμπερό και τις παιδικές τσάντες κι έβαλε στο στόχαστρο ένα κοντέινερ, που το μόνο που περιείχε ποτέ ήταν βιβλία. Η μάχη ήταν συγκλονιστική, η Τάξη επικράτησε και ο Πρωθυπουργός της χώρας θεώρησε απαραίτητο να πανηγυρίσει με την παρακάτω ανάρτηση:

Σήμερα, Δευτέρα, μάθαμε μέχρι και για ύπαρξη κοτετσιού στην ταράτσα της κατάληψης. Ομολογώ ότι δεν διακρίνομαι στο να καταλαβαίνω πως σκέφτεται ο κόσμος με εντελώς διαφορετικές απόψεις και προτεραιότητες από εμένα, αλλά ελπίζω τουλάχιστον αυτή η κλιμακούμενη γελοιότητα και η επανάληψη του ίδιου μισάνθρωπου θεάματος να πείθει σιγά σιγά όλο και λιγότερους. Μολονότι τα (πολλά, πάρα πολλά) κυβερνητικά ΜΜΕ κάνουν συγκινητικές προσπάθειες να δικαιολογήσουν τα πάντα, οι αποτυχίες και οι παλινωδίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι όλο και πιο δύσκολο να κρυφτούν. Στο Ελληνικό για παράδειγμα, που οι μπουλντόζες θα έμπαιναν τον πρώτο μήνα, η αποχώρηση των Αράβων και Κινέζων επενδυτών επιχειρήθηκε να καλυφθεί με την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Lamda Development. Πρώτα μάθαμε ότι ο Λάτσης δεν θέλει να βάλει κεφάλαια και ψάχνει δάνεια, αλλά μας έκαναν μαθήματα ότι «έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός ρε άσχετοι». Μετά ο Λάτσης έμεινε μόνος του αλλά δεν πειράζει, το «Ελληνικό είναι Ελληνικό». Σε αυτό το σημείο να τονιστεί ότι το παραπάνω σύνθημα δεν θα πρέπει να συνδέεται σε τίποτα με ένα άλλο, προ αμνημονεύτων χρόνων, για μια δήθεν «προδοτική» Συμφωνία με γειτονική ακατονόμαστη χώρα που πλέον πρέπει να τηρείται κατά γράμμα.

Γενικότερα, δεν υπάρχει υπόσχεση η σύνθημα της κυβέρνησης της ΝΔ που να μην έχει ήδη παραβιαστεί με κάποιον τρόπο. Ίσως μια εξαίρεση να είναι προς το παρόν η οικονομία, αλλά σε αυτόν τον τομέα υπάρχουν σοβαροί αστερίσκοι. Υπάρχουν οι αυξήσεις στη ΔΕΗ, η μετάθεση του μεγαλύτερου πακέτου φοροελαφρύνσεων στο απροσδιόριστο κι εξαιρετικά αμφίβολο μέλλον της μείωσης των πλεονασμάτων και της ανάπτυξης του 3-4% , αλλά και το γεγονός ότι η ΝΔ υλοποιεί απλώς τα περιορισμένα μέτρα που είχε δρομολογήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν πρόλαβε λόγω των πρόωρων εθνικών εκλογών (βλ. συντάξεις χηρείας, capital controls, επιστολή για αποπληρωμή ΔΝΤ). Τα όποια, λίγα, «έτοιμα» όμως τελειώνουν.

Στα υπόλοιπα, η παράταξη που είχε κάνει σημαία της την «αξιοκρατία» και την «τήρηση των θεσμών» βάζει κάτι απίθανους ανθρώπους σε κρατικές θέσεις (μέχρι και τον Πρετεντέρη στο Μέγαρο Μουσική σκέφτηκαν), αλλάζει το νόμο για τον εκλεκτό της στην ΕΥΠ, βάζει τον επικεφαλής του γραφείου Τύπου της στην προεδρία της ΕΡΤ και έχει εγκαθιδρύσει ένα μοντέλο αντικοινοβουλευτικής fast track νομοθέτησης. Η παράταξη του «επιτελικού κράτους», της «υπευθυνότητας» και της «μεθοδικότητας» επίσης, άργησε 10 μέρες για να κινητοποιηθεί για τον αποκλεισμό της Σαμοθράκης, ενώ απέσυρε άρον άρον τις διατάξεις για τον αιγιαλό μετά τις έντονες αντιδράσεις, εν μέσω ενδοκυβερνητικού αλαλούμ για την πατρότητά τους.

Το αποκορύφωμα όμως, ήταν το επικοινωνιακό βατερλό με την απόπειρα μετονομασίας του σταθμού «Ευαγγελισμός» του μετρό σε «Παύλος Μπακογιάννης». H όλη υπόθεση μοιάζει σαν η οικογένεια Μητσοτάκη – Μπακογιάννη να παρασύρθηκε από την εικονική πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό της. Το αποτέλεσμα ήταν να ρισκάρει και να εκτεθεί σοβαρά, φανερώνοντας μια ιδιοκτησιακή λογική σχετικά με το κράτος, αλλά και παράλληλα να εκθέσει η ίδια τον Παύλο Μπακογιάννη. Οι αστάθμητοι παράγοντες είναι προφανώς ότι μέσα στην έπαρσή τους, δεν περίμεναν τέτοια κριτική από τον και κυρίως, κατά τη διάρκεια του damage control (και ενώ υποθέτω ότι γράφονταν με το κιλό διθυραμβικά άρθρα για την ανιδιοτέλεια της οικογένειας), δεν περίμεναν την απάντηση του προέδρου της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, Νίκου Ταχιάου, που είπε ξεκάθαρα το αυτονόητο. Ότι οι ίδιοι επέλεξαν και πίεσαν για να τιμήσει το ελληνικό κράτος τον δικό τους άνθρωπο, λέγοντας ψέματα στην πορεία.

Δεν λέω βέβαια ότι όλα αυτά παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη στο μέτρο που θα έπρεπε, ούτε καν με την στοιχειώδη δεοντολογία. Η μιντιακή υπεροχή της κυβέρνησης και παράλληλα η απάθεια και αποπολιτικοποίηση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας είναι πανίσχυροι σύμμαχοι. Λέω απλά ότι η  κατάσταση μοιάζει με το παραμύθι του Άντερσεν, «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα», μόνο που οι ράφτες δεν προσπαθούν να πείσουν τον ίδιο για το «ομορφότερο ύφασμα του κόσμου», αλλά τους υπηκόους. Αν και μέχρι στιγμής αυτό πιάνει, αφού γίνεται να ξεγελάς πολλούς για λίγο, με αυτόν τον ρυθμό και αυτά τα κακά θέατρα ελπίζω τουλάχιστον ότι όλο και περισσότεροι θα καταλαβαίνουν ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, ή έστω ότι τα ρούχα του κουρελιάζουν.