Του Κώστα Εφήμερου

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές είναι το περιβόητο «θα σας εξαφανίσωμεν» του Λάμπρου Κωνσταντάρα, που εκφωνείται στην πρόβα ενός «παροχολογικού» λόγου. Σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες τη δυσκολία που έχουν πλέον οι πολιτικοί μας αφού αυτά που μπορούν να υποσχεθούν είναι πραγματικά ελάχιστα.

Ο Αντώνης Σαμαράς χαριεντιζόμενος με τον Γιάννη Πρετεντέρη το χειμώνα ένιωσε την ανάγκη να υποσχεθεί στους νέους free Wi-Fi για όλους μέχρι το τέλος του χρόνου. Τότε είχε γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, κοιτάζω τους όρους για την ελεύθερη πρόσβαση (μέχρι 1GB γραμμή, χωρίς πρόσβαση στα social media, μόνο για αυτούς που θα βρίσκονται σε σημείο που θα πιάνει το σήμα κ.λπ.) και συνειδητοποιώ ότι όχι μόνο η υπόσχεση Σαμαρά είναι τζούφια (αυτό το περίμενα) αλλά θα χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη αξιοπιστίας από τα (στημένα) ΜΜΕ.

Σε δύο-τρία χρόνια μπορεί εσύ να θυμάσαι ότι όσες φορές και να προσπάθησες να συνδεθείς στο ελεύθερο δίκτυο δεν τα κατάφερες, και όταν τα κατάφερες μπορούσες να δεις πληροφορίες μόνο για την αρχαία αγορά της Αθήνας αλλά η μητέρα σου που θα βομβαρδίζεται από τα βραδινά δελτία ειδήσεων θα πειστεί ότι ο Αντώνης το είπε και το έκανε… έδωσε πρόσβαση σε όλους τους νέους.

Και αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση ψεύτικης ελπίδας. Τα «νέα θα» δεν έχουν καμία υποχρέωση πραγμάτωσης. Διαβάζοντας τα περισσότερα και μεγαλύτερα ΜΜΕ νιώθεις ήδη το έργο της νέας κυβέρνησης υπό την οικονομική επίβλεψη του Γκίκα Χαρδούβελη. Με 48 έως 100 δόσεις θα εξοφλούνται τα χρέη προς το δημόσιο. 400.000 ελεύθεροι επαγγελματίες θα απαλλαχθούν από το ΦΠΑ, θα αλλάξει ο τρόπος υπολογισμού του Φόρου Ακίνητης Περιουσίας για να ελαφρυνθούν οι ιδιοκτήτες, θα πέσει ο Φόρος Κατανάλωσης του Πετρελαίου. Σκέτος παράδεισος.

Μόνο που στην πραγματικότητα τίποτα από τα παραπάνω που παρουσιάζονται ως σχεδόν ψηφισμένα νομοσχέδια δεν έχει καν συζητηθεί με την Τρόικα. Πρόκειται για απλές σκέψεις των υπουργών που εμφανίζονται ως ειλημμένες αποφάσεις από τα ΜΜΕ που παίζουν το παιχνίδι τους. Δεν ξέρουμε αν κάποιο-οποιοδήποτε από τα μέτρα που προτείνονται θα γίνουν δεκτά από τους δανειστές μας, αλλά η εμπειρία μας κάνει (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να μας κάνει) ιδιαίτερα απαισιόδοξους.

Πες-πες όμως κάτι μένει. Ο δημόσιος υπάλληλος που δεν τον πολυενδιαφέρει δεν είναι απαραίτητο ότι θα μάθει τι ακριβώς συνέβη με το ΦΠΑ του ελεύθερου επαγγελματία. Αυτός που δεν χρωστάει στο δημόσιο θα είναι σίγουρος ότι ο άλλος που χρώσταγε έκανε ρύθμιση 100 δόσεων, αυτός που δεν έχει δικό του σπίτι δεν θα μάθει πόσο έπεσε τελικά ο ΦΑΠ κ.ο.κ.

Κυρίες και κύριοι καλωσήρθατε στο μαγευτικό κόσμο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Εδώ που μπορείς να πεις ότι θέλεις και να κάνεις ότι θέλεις χωρίς απαραίτητα να πρέπει να συνδυάσεις λόγια και πράξεις.Και τέτοιοι που είμαστε και εμείς δηλαδή μόνο ένα φαίνεται σίγουρο: «θα μας εξαφανίσουν».