Ζωή Παπαδοπούλου

Δεν θέλω να μιλήσω για τον ίδιο αυτή τη στιγμή, θέλω να μιλήσω για τα παιδιά του. Όχι για τα υπέροχα παιδιά του με τη φανταστική Νανέτα όπως την έλεγε (συγχωρέστε με, θα χρησιμοποιώ συχνά τη λέξη “όπως έλεγε”) που λάτρευε και τον λάτρευαν, αλλά για τα παιδιά του PressProject. Για αυτά τα παιδιά που τον πίστεψαν και συμβάδισαν δίπλα – δίπλα μέχρι τώρα, μαζί και ο καθένας χωριστά με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, τόσο άξια. Θυμάμαι που μου έλεγε ότι χάρη σ’ αυτούς βρήκε λίγο παραπάνω χρόνο για την οικογένειά του. Γι’ αυτά τα υπέροχα παιδιά που γνώρισα από κοντά και θέλω να σας τους ονομάσω έναν ένα ξεχωριστά: Τον Θάνο Καμήλαλη, τον Ορέστη Βέλμαχο, την Τζένη Τσιροπούλου, τον Μηνά Κωνσταντίνου, την Νάντια Ρούμπου, τον Δημήτρη Λαμπρόπουλο, την Ειρήνη Μιλη, τον Γιώργο Μικάλεφ, τον George V, την Κατερίνα Αναστασίου, την Φραγκίσκα Μεγαλούδη, την Αλεξάνδρα Τάνκα και -χωρίς παρεξήγηση στους υπόλοιπους- τον καλύτερό του φίλο και ελπίζω τώρα και δικό μου καλύτερο Κωνσταντίνο Πουλή και όλους τους εξωτερικούς συνεργάτες και φίλους του. Γι’ αυτούς τους υπέροχους φίλους που ήμουν τυχερή να γνωρίσω από τον αδερφό μου, που είχαν και έχουν το ίδιο όραμα με τον αδερφό μου, γι’ αυτή την δημοσιογραφία που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, που  του στάθηκαν και στα καλά και στα δύσκολα δουλεύοντας ώρες για να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, με δικές τους “καταπληκτικές ιδέες” όπως έλεγε και ο Εφήμερος. Γι’ αυτούς που μαζί γελάσανε, κλάψανε, θύμωσαν, πάλεψαν, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και να γίνω και εγώ έστω και λίγο Εφήμερος και να ζητήσω και εγώ κάτι από εσάς. Το δικό σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, όχι πια στον Κώστα Εφήμερο αλλά στα παιδιά του PressProject που δεν θέλουν να αφήσουν το όραμα, που έγινε και δικό τους πλέον, να ξεχαστεί. Για να μπορέσει να κρατηθεί γερά, να μεγαλώσει και να είμαστε περήφανοι που το καταφέραμε όλοι μαζί και να γίνουμε όλοι παιδιά του PressProject, “όπως έλεγε ο Κώστας”.

Η αδερφή του Κώστα Εφήμερου.