Ο Έλλιοτ Άμπραμς είναι ένα γηραιό και πολύπειρο στην καταστροφή (άλλων εθνών) γεράκι της Ουάσιγκτον. «Υπηρέτησε» υπό το Ρήγκαν, τον Μπους το νεώτερο και τον Ντόναλντ Τραμπ, και, τώρα μπορεί να καμαρώνει ότι διέβη τα εσκαμμένα και πλέον υπηρετεί και σε διακυβέρνηση των Δημοκρατικών, αυτή του Τζό Μπάιντεν. Και μάλιστα, ακριβώς επειδή είναι αυτός που είναι, η «ανεξήγητη τοποθέτησή του» έγινε «στην ειδησεογραφική τρύπα της 3ης Ιουλίου», μια μέρα πριν την εθνική γιορτή, γράφει το Mother Jones. Το άρθρο που δημοσιεύτηκε ήταν καταιγιστικό κατηγορώ κατά του Αμπραμς. Απαντήθηκε πολύ …διπλωματικά από εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου – η απάντηση στο τέλος του άρθρου.

Ο Αμπραμς δεν είναι ένα τυχαίο γεράκι. Από τους πιο παλιούς και μαχητικούς neocon, νεοσυντηρητικούς, είχε αναλάβει ειδικό ρόλο επί Τραμπ ως “ειδικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης για θέματα Ιράν και Βενεζουέλας”. Θέμα Ιράν ήταν, για τον Τραμπ, να θυμίσουμε, η αποχώρηση από την συμφωνία για την πυρηνική ενέργεια, την οποία είχε υπογράψει ο Ομπάμα που είχε τον γνωστό αντιπρόεδρο. Συμφωνία στην οποία δεν επέστρεψε ο Τζο Μπάιντεν, ως πρόεδρος: αν και θα μπορούσε να την επαναφέρει με μια υπογραφή, προτίμησε να μπει κι εκείνος στο παιγνίδι των εκβιασμών, αφήνοντας απείραχτες τις θανάσιμες, μονομερείς και παράνομες κυρώσεις που στραγγαλίζουν το λαό του Ιράν. Θέμα Βενεζουέλας ήταν, να το θυμίσουμε και αυτό, η στήριξη του Γουαϊδό και η καταλήστευση των εκτός χώρας αποθεμάτων της Βενεζουέλας.

Αυτά είναι τα νεώτερα χαΐρια του. Όμως, ο  Έλλιοτ Ανταμς, πέρα από το παρελθόν το Τραμπικό, έχει περγαμηνές που πάνε πίσω, τον εμπλέκουν σε γενοκτονίες και δολοφονίες, ενώ έχει καταδικαστεί για τη συμμετοχή του στο σκάνδαλο Ιράν- Κόντρας, διότι «παρανόμως απέκρυψε πληροφορίες από το Κογκρεσο». Εμπλέκεται στη γενοκτονία των Μάγια στη Γουατεμάλα, στις δολοφονίες ηγετών της Θεολογίας της Απελευθέρωσης στο Ελ Σαλβαδόρ, της δημιουργίας ταγμάτων θανάτου στην Ονδούρα…  με λίγα λόγια, άνθρωπος του βαθέως και πολεμοκάπηλου κράτους των ΗΠΑ. Άνθρωπος που σε οποιαδήποτε χώρα με κάποιο στοιχειώδες αξιακό σύστημα, θα έπρεπε να ψάχνει τρύπα να κρυφτεί. Στις ΗΠΑ, όμως, τον αναμένει νέος θώκος εξουσίας, και “μεταγραφή” ολκής…. Μετά την καταδίκη του, ο πατήρ Μπους του έδωσε χάρη, οπότε μπόρεσε να επανέλθει δριμύτερος στα πολιτικά πράγματα. Ο υιός Μπους τον έχρισε “υπεύθυνο της προώθησης της δημοκρατίας στο εξωτερικό” – δε χρειάζεται ανάλυση εδώ-, ο Τραμπ τον έφερε όπου χρειαζόταν γεράκι και, σήμερα η κυβέρνηση Μπάιντεν τον αναβαθμίζει σε ειδικό σύμβουλο, στη Συμβουλευτική Επιτροπή Δημόσιας Διπλωματίας του Στέητ Ντηπάρτμεντ. Η θέση αυτή, για έναν άνθρωπο που υπήρξε και από τους αρχιτέκτονες του πολέμου στο Ιράκ, όπως και ένας από τους μεγάλους υποστηρικτές των κυβερνήσεων Νετανιάχου, είναι ενδεικτικό της “διπλωματίας” που αναμένουν να ασκήσει, ειδικά στις “δι-αμερικανικές σχέσεις”…

Δι-αμερικανικές υποθέσεις… Όπως γράφει ο πολιτικός ανθρωπολόγος Τζέημς Φίλιπς, ειδικευμένος στη Νικαράγουα και την Ονδούρα, «ως υπεύθυνος, στο Στεητ Ντηπάρτμεντ του Ρήγκαν, για τις δι-αμερικανικές υποθέσεις ήταν σε τεράστιο βαθμό υπεύθυνος για πολιτικές και πρακτικές που έσπειραν δολοφονίες, καταστροφή και φτώχεια στην Κεντρική Αμερική».

Η επιτροπή στην οποία θα υπηρετήσει – εφόσον περάσει από τη Γερουσία ο διορισμός του, που λογικά θα περάσει μιας και προέρχεται από τους Ρεπουμπλικάνους – «αξιολογεί τις κυβερνητικές δραστηριότητες των ΗΠΑ που έχουν σκοπό… να ενημερώσουν και να επηρεάσουν ξένο κοινό και να αυξήσουν την κατανόηση και την υποστήριξη  των δραστηριοτήτων αυτών», των «κυβερνητικών δραστηριοτήτων» των ΗΠΑ. Είναι ένας ρόλος που του πάει γάντι, σε περιόδους ψυχρού πολέμου και ανάγκης ελέγχου, με βρώμικα μέσα, ολόκληρων κρατών. Έχει σαράντα και χρόνια εμπειρίας στην εξάπλωση πραξικοπημάτων, γενοκτονιών, δολοφονιών υπέρ των «κυβερνητικών δραστηριοτήτων των ΗΠΑ».  Όπως τονίζει ο Φίλιπς «Ολόκληρη η καριέρα του Αμπραμς σε δημόσια αξιώματα καθοδηγείται από την ολοφάνερη πεποίθησή του ότι οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια και η δυστυχία οποιουδήποτε αριθμού Λατινοαμερικανών (και άλλων) δικαιολογούνται στο όνομα της προστασίας της “ασφάλειας” των Ηνωμένων Πολιτειών και αποτελεί την ουσία του “Δόγματος Εθνικής Ασφάλειας” που οδήγησε σε όλες τις βίαιες στρατιωτικές δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Ήταν και παραμένει σε μεγάλο βαθμό κεντρικό μέρος της σκέψης πολλών στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως π.χ. ο Αμπραμς. Η δικαιολογία της “ασφάλειας” σε αυτό το πλαίσιο ήταν και παραμένει ένα ψεύδος, μια δικαιολογία για την εξάλειψη κάθε διαφωνίας και την επέκταση του ελέγχου σε κάποιον πληθυσμό».

Αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ο, υποβοηθούμενος με κάθε τρόπο από τις ΗΠΑ, στρατός της Γουατεμάλας κατέσφαζε τον πληθυσμό και ισοπέδωνε χωριά των Μάγιας, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Ρήγκαν και «επιβλέποντα διπλωμάτη» τον Αμπραμς. Όπως αναφέρεται και στο Μουσείο Ολοκαυτώματος του Χιούστον, ο στρατός των αμερικανοκίνητων δικτατοριών, «ισοπέδωσε 626 χωριά, σκότωσε ή εξαφάνισε πάνω από 200.000 ανθρώπους και οδήγησε στην εσωτερική προσφυγιά πάνω από 1,5 εκατομμύρια… η μυστική αστυνομία απήγαγε, βασάνιζε και δολοφονούσε ανθρώπους που θάβονταν κρυφά. Κι από πάνω η κυβέρνηση ακολουθούσε τη πολιτική της κατεστραμμένης γης, καταστρέφοντας και καίγοντας κτήρια και σοδειές, σφάζοντας κοπάδια, ρυπαίνοντας τις πηγές νερού και συλώντας ιερά.. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ συχνά υποστήριζε το καθεστώς ως μέρος της αντι-κομμουνιστικής πολιτικής του την εποχή του Ψυχρού Πολέμου».

Εδώ είχαμε και τις πρώτες διώξεις και εκτελέσεις ρωμαιοκαθολικών ιερωμένων και καλογραιών, που υποστήριζαν τους ιθαγενείς…

Ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» ενέπλεξε τον Αμπραμς και στο Ελ Σαλβαδόρ, εναντίον του Φαραμπούντο Μαρτί (FMLN), με την ενίσχυση των Ομάδων Θανάτου του στρατού – τρίτου πιο οικονομικά ενισχυμένου από τις ΗΠΑ, μετά το Ισραήλ και την Αίγυπτο -, οι οποίες εμφανίζονται πρώτη φορά εδώ αλλά η «επιτυχία» τους στην καταστροφή θα οδηγήσει, πάντα με την αγαστή βοήθεια του Αμπραμς, στην επανάληψη του εγχειρήματος σε Γουατεμάλα και Ονδούρα. Το αίμα του θρυλικού αρχιεπίσκοπου Όσκαρ Ρομέρο είναι στα χέρια του – ήταν η εποχή που ο στρατός του Σαλβαδόρ εκπαιδευόταν με το σύνθημα «γίνε πατριώτης, σκότωσε έναν παπά». Αξίζει να προσθέσουμε πως οι σχετικές έρευνες του Κογκρέσου για τα εγκλήματα και τις χρηματοδοτήσεις στο Σαλβαδόρ, που φέρουν και τον Αμπραμς ως υπεύθυνο, έγιναν από έναν … δημοκρατικό βουλευτή, το Τζο Μόκλυ της Μασαχουσέτης…

Ονδούρα.. Όχι μόνο έθρεψαν τα τάγματα θανάτου οι ΗΠΑ, αλλά «έστησαν» στρατόπεδα των Κόντρας στο έδαφός της, στα σύνορα με τη Νικαράγουα και τους χρηματοδοτούσαν αδρά. Ο ρόλος του Αμπραμς ήταν και πάλι σημαντικός. Υπήρξε βασικός μοχλός στην, παράνομη και νόμιμη, χρηματοδότηση των αντεπαναστατικών δυνάμεων, έστειλε όπλα, εκπαιδευτές, συμβούλους στο πλευρό των Κόντρας και ενάντια στους Σαντινίστας, που είχαν ανατρέψει την επί 45 έτη κυβερνώσα οικογένεια Σομόζα, «εκλεκτή οκτώ κυβερνήσεων των ΗΠΑ, από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ ως το Τζίμμυ Κάρτερ», θα πει ο Φίλιπς.

Για τους νεώτερους, το σκάνδαλο Ιράν – Κοντρας αφορά στην πώληση όπλων στο Ιράν, κρυφά, και ενώ επισήμως το κατήγγειλε η αμερικάνικη κυβέρνηση ως όλα τα γνωστά, ώστε να χρηματοδοτηθεί (και πάλι κρυφά και παράνομα) ο εξοπλισμός και η εκπαίδευση Κόντρας και η οργάνωση άλλων αντεπαναστατικών ομάδων στο εσωτερικό της Νικαράγουας – που ακολούθησαν επίσης τακτικές καμμένης γης-, κατά των Σαντινίστας. Δεν ήταν ο μόνος τρόπος χρηματοδότησης των Κόντρας – σύμφωνα με έρευνα του δημοσιογράφου Γκάρυ Γουέμπ, η χρηματοδότηση γινόταν και με κέρδη από εμπόριο ναρκωτικών στην Καλιφόρνια (είναι αρκετά ακριβής η ταινία Kill the Messanger, σχετικά).

Σήμερα, σε ηλικία 75 ετών, ο Αμπραμς επανέρχεται στο σκηνικό, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, εντός, εκτός και επί τα αυτά του κόμματος το οποίο έχει πιστά υπηρετήσει, αυτό του Ψυχρού Πολέμου. Το λογικό συμπέρασμα είναι πως επανέρχεται για να υπηρετήσει αντίστοιχες πολιτικές με αυτές που τον έφεραν στο προσκήνιο. Το σενάριο ότι το κάνει για να σώσει, τώρα στα γεράματα, την ψυχή του με καλές πράξεις, δεν μοιάζει πολύ πειστικό… Οπως δε φαίνεται πειστικό και το επιχείρημα του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου που απάντησε (ως σχόλιο, όχι ως επίσημη θέση, ας τονίσουμε) πως «Ο Πρόεδρος Μπάιντεν ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προτείνει πολλούς ρεπουμπλικάνους να υπηρετήσουν ως μέλη σε διοικητικά συμβούλια και επιτροπές που απαιτείται, βάσει καταστατικού ή μακροχρόνιας πρακτικής, να περιλαμβάνουν διακομματική συμμετοχή. Είθισται να προτείνει υποψηφίους για αυτά τα συμβούλια και τις επιτροπές και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, μαζί με τους υποψηφίους του ίδιου του Προέδρου Μπάιντεν». Με λίγη προσοχή στη σύνταξη, γίνεται αντιληπτό ότι την ανακοίνωση την έγραψε η Πυθία – ποιός πρότεινε τον Αμπραμς; Δεν το ξεκαθαρίζει – εντιμότερο ως προς αυτο το cnn που. δεν βγαζει αυθόρμητα συμπεράσματα. Το Mother Jones εξάγει το συμπέρασμα ότι τον πρότειναν οι ρεπουμπλικάνοι, όμως όσα το ίδιο γράφει για την επιλογή μέρας κλπ δεν το δικαιολογούν ως συμπέρασμα και δεν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ο Λευκός Οίκος δεν είχε κανένα λόγο στην τοποθέτησή του, απλώς ..αποδέχθηκε έναν εγκληματία πολέμου ως πρόταση.

Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή του μάλλον δεν θα στεναχωρήσει ούτε τη Βικτώρια Νούλαντ ούτε τον Αντονυ Μπλίνκεν. Η ιδεολογία τους στην εξωτερική πολιτική είναι ακριβώς η ίδια.