Διάβασα για τα καμώματα της αστυνομίας στο Κερατσίνι. Καλούν τους μαθητές που συμμετείχαν σε καταλήψεις, τους απειλούν, τους κάνουν αδιάκριτες  ερωτήσεις, τους απειλούν ότι θα αποκλειστούν από τις Πανελλαδικές. Το φαινόμενο δεν φαίνεται να είναι μεμονωμένο. Έγγραφα της Ασφάλειας αποδεικνύουν ότι κα΄τα κάποιον τρόπο ανασυγκροτούν το αλήστου μνήμης Μαθητικό.
 
Πληροφορήθηκα τη δίωξη σε βάρος της δημοσιογράφου Πόπης Χριστοδουλίδου με την ασύλληπτη κατηγορία της διάδοσης στρατιωτικών μυστικών.
 
Άκουσα χθες βράδυ στο Mega για την απόπειρα προληπτικής λογοκρισίας σε εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη με θέμα την τραγωδία των μεταναστών στο Φαρμακονήσι. Αρκετοί ειρωνεύονται το θέμα στα social media επειδή η υπόθεση στρέφεται εναντίον του πλέον συστημικού καναλιού. Προσωπικά δεν το βλέπω έτσι. Όταν αρχίζει η παράνοια της λογοκρισίας δεν ξέρεις πού θα σταματήσει. Όταν οι λογοκριτές ακονίζουν τα ψαλίδια τους, είμαστε αλληλέγγυοι με εκείνους που έχουν μπει στο στόχαστρο – τελεία και παύλα.
 
Εντάξει, το ξέρω ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο. Στην αρχή όλη αυτή η αυταρχική στροφή, που πήγαινε χέρι χέρι με την ανοχή στη Χρυσή Αυγή, είχε το σχήμα ενός συνειδητού κυβερνητικού σχεδίου που επιχειρούσε να κάμψει αντιστάσεις, να αποπροσανατολίσει από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, ν’ αλλάξει την ατζέντα, να ενορχηστρώσει τον φιλελευθερισμό και τη λιτότητα με ισχυρές δόσεις καταστολής.
 
Αλλά στην πορεία η θεωρία των δύο άκρων κατέρρευσε, όπως είχε καταρρεύσει προηγουμένως το success story, κι όπως καταρρέει τώρα και ο μύθος της κυβερνητικής σταθερότητας. Το σχέδιο της αυταρχικής κλιμάκωσης έμεινε κι αυτό με τη σειρά του μετέωρο, να λιμνάζει στο κενό εξουσίας που γίνεται πλέον ολοφάνερο.
 
Ναι, αλλά ποιος αναπληρώνει σήμερα αυτό το κενό εξουσίας; Μοιάζει να το αναπληρώνει ο προφυλακισμένος αρχηγός της Χρυσής Αυγής δι’ αντιπροσώπων – ή μήπως με remote control, μέσα απ’ τα κάγκελα της φυλακής;