του Κώστα Ήσυχου
Το κοινωνικό και πολιτικό εργαστήριο που εξελισσόταν σε αρκετές καπιταλιστικές χώρες με την μεγάλη ύφεση του 1929, ήταν ένα προοίμιο του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου . Ο ναζιστικός και φασιστικός «ιός» που τροφοδοτήθηκε με όλες τις πτυχές του από την ακραία φτώχεια, της μεγάλες ουρές στα συσσίτια της εποχής, το κλείσιμο των εργοστασίων, την μαζική ανεργία και μαζική μετανάστευση, γιγαντώθηκε και έτσι πήρε μορφή η εγκληματική ναζιστική ιδεολογία.
Εκατομμύρια άνεργοι ανά τον κόσμο. Στην Γερμανία της Βαϊμάρης, ήταν έντονη όσο ποτέ, η αξιοποίηση από τούς πρώτο-ναζί και η συμβολή τους στις ακραίες εθνικιστικές ιδέες, η προώθηση του φόβου, του μίσους και της απελπισίας. Ηταν ένα τέλειο κοινωνικό θερμοκήπιο, που επρόκειτο να γίνει το θεμέλιο ενός μαζικού ναζιστικού κινήματος με μεγάλες πληθυσμιακές αναλογίες στη Γερμανία, την Ιταλία και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη και όχι μόνο.
Η 75η επέτειος της νίκης του λαών ενάντια στον ναζισμό στις 9 Μαΐου 2020, δεν είναι μόνο μια απλή επέτειος. Δεν περιορίζεται σε μια χώρα και σε έναν λαό. Η ΕΣΣΔ ήταν το κύριο και βασικό μέτωπο της μάχης, όπου εκεί οι περισσότεροι ζωές χάθηκαν,o φόρος αίματος ήταν πολύ βαρής για τον σοβιετικό λαό. Αυτό μέχρι σήμερα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ανοιχτά, παρόλο που είναι κρυμμένο κάτω από το «χαλί», στο μεγαλύτερο μέρος της “επίσημης” ιστορίας και στα εκπαιδευτικό βιβλία του δυτικού κόσμο, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Η 75η επέτειος της αντιφασιστικής νίκης των λαών, δεν αντιπροσωπεύει απλώς ένα ιστορικό επίτευγμα τεράστιας σημασίας για την ανθρωπότητα, αλλά μας θυμίζει τις ατελείωτες θυσίες, όσον αφορά στις ανθρώπινες ζωές και μια ανεξάντλητη σε μέγεθος αξιοποίησης πόρων, που δημιουργήθηκε από την ΕΣΣΔ, τον σοβιετικό λαούς και τον ηρωικό Κόκκινο Στρατό.
Δυστυχώς, η ιστορική αναθεώρηση ξεκίνησε την πρώτη μέρα αφού έληξε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Δεν ήταν «ένα ατύχημα της φύσης », αλλά μια συνεχής σύνθετη στρατηγική, που χρησιμοποιεί, σχεδιάζει και αξιοποιεί πολλά βήματα σε πολλαπλά επίπεδα σε όλο τον κόσμο, 75 χρόνια τώρα.
Το πολιτικό περιβάλλον πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο
Ένα προοίμιο του ιστορικού ρεβιζιονισμού
Η επικράτηση του ναζισμού στη Γερμανία, υπογραμμίζει ένα παράλληλο σύμπτωμα της κλιμάκωσής του και των αντιφάσεων και ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εκείνη την εποχή. Η απόπειρα μετατροπής της ΕΣΣΔ σε ένα σημείο εξαγωγής αυτών των αντιφάσεων σε ένα πραγματικό πολεμικό πεδίο μάχης, ήταν αυτή η πολιτική προτεραιότητα της εποχής .
Αυτό έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην επιβίωση του ναζιστικού καθεστώτος στα πρώτα και πιο δύσκολα χρόνια του. Οι ομιλίες στη Βουλή των Κοινοτήτων της Μεγ. Βρετανίας, από έναν από τους ισχυρότερους πολιτικούς της Βρετανίας στο βρετανικό πολιτικό ίδρυμα, ο Λόιντ Τζορτζ, το 1934, είναι αρκετά χαρακτηριστική : “Η ανατροπή των σημερινού Γερμανικού
καθεστώτος” , λέει ξεκάθαρα, “σημαίνει τη νίκη του κομμουνισμού”. “Κατά συνέπεια, αυτό το καθεστώς στην Γερμανία πρέπει να παραμείνει στη θέση του”.
Έτσι, η ΕΣΣΔ ήταν σε μια όλο και πιο επικίνδυνη και ανησυχητική θέση. Το μέγεθος του κινδύνου αποδεικνύεται επίσης από το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ήταν σημαντικά ανώτερες (και από ορισμένες απόψεις, συντριπτικά) προς την “νεαρή” ΕΣΣΔ από βιομηχανικής, στρατιωτικής και οικονομικής άποψης.
Αυτό που ανακούφισε αυτό το στιγμιαίο ιστορικό πολιτικό “άγχος”, ήταν κυρίως δύο παράγοντες:
- Για την επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ απαιτείτο μια τεράστια προετοιμασία, η οποία θα απαιτούσε πολύ χρόνο.
- Η Γερμανία ζητούσε εγγυήσεις για μια τέτοια ενέργεια από τις δυτικές δυνάμεις, οι οποίες δεν μπορούσαν να δώσουν, επειδή φοβόντουσαν τις ναζιστικές ενέργειες και φιλοδοξίες της Γερμανίας μετά από μια πιθανή επιτυχία στο ανατολικό μέτωπο.
Εν μέσω αυτής της ανησυχητικής σύγκρουσης, το ερώτημα “ποιος και πού θα εισβάλει στην ΕΣΣΔ” καταλήγει να γίνει το κύριο ζήτημα της προετοιμασίας του πολέμου.
Έτσι, η πλήρης ανοχή στη ναζιστική Γερμανία είναι η «πιο καλά κρυμμένη ιστορία» στα περισσότερα βιβλία δυτικής ιστορίας σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός τροφοδοτείται τώρα για να γίνει το σημαντικότερο πολιτικό και ιδεολογικό οπλοστάσιο με ρεβανσιστικές και εκδικητικές πτυχές έναντι της Ρωσίας μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.
Η ναζιστική κατοχή στην Ευρώπη, πολιτικοί και επιχειρηματικοί συνεργοί και κρυμμένα γεγονότα. Χρήσιμα “εργαλεία” για τον σημερινό ιστορικό ρεβιζιονισμό.
Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι πριν από την πτώση του ναζισμού, από το 1940 έως το 1941, μεγάλος αριθμός τοπικών ελίτ σε ορισμένες κατεχόμενες χώρες τοποθετήθηκαν ως «χρήσιμα εργαλεία» για τους τις Ναζιστικές δυνάμεις.
Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ένας αριθμός των συνεργατών των Ναζί, των δοσίλογων, έγινε μέρος του μεταπολεμικού πολιτικού προσωπικού, κυρίως υπό βρετανική και αμερικανική ανοχή. Αυτή η σημαντική πληθυσμιακή αλλά σημαντική μειονότητα των Ναζί συνεργατών που επιβίωσαν μετά τον πόλεμο και δεν συνελήφθησαν ούτε καταδικάστηκαν για τα εγκλήματά τους, κατείχαν σημαντικές θέσεις στην μεταπολεμική περίοδο σε όλους τους τομείς πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωή, ακόμα και της ανώτερης θρησκευτικής ιεραρχίας .
Η αμερικανική νεολαία σήμερα, (μια ισχυρή μειονότητα της), έχει μια ιδιαίτερα γοητεία για ναζιστικά βιβλία, ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ, βιντεοπαιχνίδια και κόμικς .
Ιστορίες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, συνυπήρχαν και “παρηγορούσαν” με “αφηρημένες” αναμνήσεις ακόμα και απο τις “ένδοξες” ημέρες πριν από το Βιετνάμ, την Καμπότζη, το Ιράκ, την Λιβύη, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν η υπερδύναμη του “καλού” και του κόσμου, οδηγώντας στη “διάσωση και διάδοση του “αμερικάνικου τρόπου ζωής”.
Προπολεμικά η Ευρώπη παρέλυσε από τον ολοκληρωτισμό και τον “κατευνασμό”.
Ωστόσο, μια τρομακτική συνέχεια έγινε ορατή τα μεταπολεμικά χρόνια, καθώς οι Γερμανοί επιστήμονες αξιοποιήθηκαν από στην Αμερική και άρχισαν να εργάζονται μέσα στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου. Πρώην εχθροί με προηγμένες τεχνολογίες μαζικής καταστροφής ξεπέρασαν τις φαντασίες και τα πιο σκοτεινά όνειρα του Χίτλερ.
Οι Ναζί λάτρευαν τα αμερικάνικα κόμικς, τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, την Coca Cola, την μυθολογία των ανοιχτών συνόρων του φάρ γουέστ.
Από την παιδική του ηλικία, ο Χίτλερ έψαχνε τα κόμικς από τις ιστορίες της “άγριας δύσης” του δημοφιλή Γερμανού μυθιστοριογράφο Karl May.
Το 1928, ο Χίτλερ παρατήρησε, θαυμάζοντας τους λευκούς άποικους στην Αμερική όταν εξολόθρευσαν εκατομμύρια “ερυθρόδερμους”, όταν αργότερα αναφερόταν για το Lebensraum ( ζωτικό χώρο). Τον ζωτικό χώρο που είχε ανάγκη το Γερμανικό Έθνος με στόχο να κατακτήσει την Ανατολική Ευρώπη και να την “καθαρίσει” από “κατώτερες” φυλές, Σλάβους, Εβραίο-μπολσεβίκους, κλπ., ο Φύρερ είχε συχνά στο μυαλό την Αμερική της άγριας δύσης.
Τα πολιτικά κόμματα της ακροδεξιάς, επιχειρηματίες και βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγάλο μέρος της στρατιωτικής ηγεσίας, ακόμη και ένα μικρό ποσοστό απλών ανθρώπων που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία σε δραστηριότητες μαύρης αγοράς κατά τη διάρκεια της κατοχής τους, αξιοποιήθηκε στο μέγιστο από την Βέρμαχτ.
Η εγκατάσταση καθεστώτων που αποτελούνταν από δωσίλογους σε κατακτημένα εδάφη και χώρες σε όλη την Ευρώπη, ήταν απαραίτητη πράξη για τον ναζισμό. Με αυτό τον τρόπο το ναζιστικό καθεστώς θα διευκόλυνε και τις «επαγγελματικές» δραστηριότητές του.
Το φασιστικό καθεστώς του Βισύ στη νοτιοδυτική Γαλλία, κυβερνήσεις δωσίλογων στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, στην Σκανδιναβία, στην Νότια Ευρώπη και τα Βαλκάνια ήταν πραγματικότητα. Ο όρος «Quisling» είναι ένας απεχθείς και ντροπιαστικός πολιτικός όρος στη συνεχιζόμενη πολιτική συζήτηση σήμερα.
Ο έλεγχος μιας κατεχόμενης χώρας, σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής χρειαζόταν ένα αναγκαίο πολιτικό προσωπικό, την αναγκαία γραφειοκρατία, με τρόπο που όλοι οι οικονομικοί πόροι άλλα και οι σκλαβιά και η δουλεία που επιβλήθηκε στους λαούς των κατεκτημένων χωρών, έπρεπε να συνεχίζεται και να εντείνεται προς όφελος της Γερμανικής πολεμικής μηχανής.
Η λεηλασία των εθνικών οικονομιών των κατεχόμενων χωρών σε κάθε πτυχή, ήταν αναγκαία ώστε να δοθεί δυναμική στην Ναζιστική στρατιωτική μηχανή καθώς και στην γερμανική κοινωνία όλα όσα χρειάζονταν για τη συνέχιση του πολέμου. Με συγκεκριμένο νομοθέτημα στην αρχή του πολέμου, οι στρατιώτες της Βέρμαχτ είχαν το δικαίωμα να αποστείλουν στις οικογένειες τούς στην Γερμανία την λεία που είχαν δικαίωμα να ιδιοποιηθούν μια φορά το μήνα, μετά από συγκεκριμένες αποστολές σφαγής και ισοπέδωσης πόλεων και χωριών, ως αντίποινα στην αντίσταση ανταρτών κατά των ναζί.
Το πιο τρομερό κόστος ήταν η απώλεια ανθρώπινης ζωής. Η δουλεία των σκλάβων μεταφέρθηκε στη Γερμανία για κάθε πιθανή επιχείρηση, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατιωτικά εργοστάσια, κατασκευές, αγροτική οικονομία, υποδομές.
Οι Siemens, Bosch, Krupps,, Hugo Boss, Bayer, BMW, AUDI, DAIMLIER-BENZ, ήταν μερικές από τις Γερμανικές εταιρείες που άκμασαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο μέχρι τις μέρες μας. Η θεμέλια λίθος της ισχυρής σύνδεσης της οικονομικής και πολιτικής συμμαχίας της Γερμανικής βιομηχανίας και των τραπεζιτών με το Ναζιστικό κόμμα, αποτελεί μια άλλη κριμένη πλευρά του ιστορικού ρεβιζιονισμού σήμερα.
Ο “οικονομικός” ιστορικός ρεβιζιονισμός έχει συνέχεια μέχρι σήμερα.
Παραδείγματα γερμανικών εταιρειών που είχαν στενή σχέση με το ναζιστικό καθεστώς πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου:
Bertelsmann
Η επιχείρηση Bertelsmann ιδρύθηκε αρχικά ως εκδοτικός οίκος το 1835. Η εταιρεία ήταν στενός σύμμαχος του Χίτλερ, καθώς υποστήριζε ενεργά τη ναζιστική προπαγάνδα δημοσιεύοντας βιβλία με αντισημιτικά σύμβολα και βιβλία προπαγάνδας που απευθύνονταν στη νεολαία.
Ο Heinrich Mohn, πρόεδρος της εταιρείας, έκανε σημαντικές δωρεές στο ειδικό ταμείο των SS, καθώς ο ίδιος ήταν αξιωματικός στις ελίτ των μελών των SS, γεγονός που έδειχνε τη στενή του σχέση με την Ναζιστική ιδεολογία.
Στην πραγματικότητα, μια μελέτη της σχέσης της εταιρείας με τον ναζισμό, διαπίστωσε ότι παραρτήματα των εργοστάσιων της ήταν στη Λιθουανία και την Λετονία. Χρησιμοποιήθηκαν για την απασχόληση εργαζομένων εβραϊκής καταγωγής. Αυτοί οι εργάτες είχαν προσδόκιμο ζωής που δεν διαρκούσε πάνω από 6 μήνες. Η δουλεία των σκλάβων αποδείχθηκε 350% πιο αποτελεσματική σε σχέση με τον όγκο παραγωγής από το προηγούμενο μοντέλο μισθωτής εργασίας.
Ο ναζισμός έβαλε τελικά στην πράξη τη θεωρία της “άριας φυλής” ένα αποκρουστικό κοινωνικό μοντέλο”, όπου οι υποταγμένοι άνθρωποι έπρεπε να βρίσκονται σε μια πλήρη δαρβινιστή κοινωνία.
Το μηδενικό “κόστος εργασίας” τέθηκε σε εφαρμογή, όταν η βιομηχανική ελίτ των Ναζί και η Γερμανία έζησε τις καλύτερες μέρες της. Οι ελάχιστες μερίδες τροφίμων που δινόντουσαν στις σκλαβωμένες μάζες, σχεδιάστηκαν επιστημονικά για να δώσουν περιορισμένη διάρκεια ζωής στους εργαζόμενους – σκλάβους καθώς η δουλεία ήταν σταθερή σε αριθμούς και έρρεε από αρκετές κατακτημένες χώρες.
Bιομηχανικά εργοστάσια της πολεμικής μηχανής των Ναζί είχαν “περιουσιακά στοιχεία” σκλάβους που χρησιμοποιήθηκαν σαν “φθηνά ανταλλακτικά εξαρτήματα” των μηχανημάτων που κατασκεύαζαν, ότι ήταν αναγκαίο για την συνέχιση του πολέμου σε επιλεγμένες κατεκτημένες χώρες, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη.
Η βιομηχανική ελίτ ήταν πλέον σε μια ολοκληρωμένη ιδεολογική αγκαλιά με τη ναζιστική πυραμίδα. Αυτό το ιστορικό γεγονός στη Δύση, είναι εντελώς υποτιμημένο, απαραίτητο όμως μέρος της ιστορικής ρεβιζιονιστικής πολιτικής της.
Σήμερα ο Bertelsmann είναι μεγάλος πολυεθνικός όμιλος που ασχολείται με τα μέσα ενημέρωσης, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Τα κύρια τμήματα του περιλαμβάνουν τον όμιλο HTML, τις εκδόσεις Πιγκουίν, τυχαία βιβλία και μυθιστορήματα, Arvato, BMG, ιδιωτική εκπαιδευτική ομάδα Bertelsmann και διεθνείς επενδύσεις της Bertelsmann.
Στο εταιρικό της προφίλ σήμερα δεν γίνεται καμία αναφορά στους ναζιστικούς δεσμούς καιστη συνενοχή της με τον ναζισμό. Ένα άλλο παράδειγμα του ρεβιζιονισμού από την «άλλη πλευρά του νομίσματος».
IG Farben – Bayer
Η IG Farben, η οποία αποτελείται από μικρότερες φαρμακευτικές εταιρείες όπως η Agfa και η Bayer, ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής όχι μόνο φαρμάκων αλλά και χημικών ουσιών. Από το 1933 έως το 1944, η IG Farben ήταν ο μεγαλύτερος δωρητής χρήματος της ναζιστικής κυβέρνησης, δωρίζοντας 81 εκατομμύρια Γερμανικά μάρκα στο καθεστώς. Η εταιρεία εξόπλιζε ακόμη και τους Ναζί με καύσιμα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η εταιρεία δημιούργησε ένα υποκατάστημα κοντά στο Άουσβιτς για να δραστηριοποιηθεί στο δουλεμπόριο, με μια εκτίμηση να λέει οτι 370.000 εργαζόμενοι εξοντώθηκαν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, κατά τη διάρκεια του σχεδίου σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Σήμερα ακμάζει ως πολυεθνική επιχείρηση και στις πέντε ηπείρους.
Siemens
Η Siemens ήταν μια από τις πιο γνωστές εταιρείες που χρησιμοποίησαν αιχμαλώτους πολέμου και δουλεμπόριο στα εργοστάσια της. Στην πραγματικότητα, η εταιρεία φέρεται να χρησιμοποίησε το όνομα Zykon το 2001 σε μια διαφημιστική εκστρατεία για να προωθήσει τα προϊόντα της, γεγονός που προκάλεσε μια καταιγίδα ισχυρών αντιδράσεων, εντός της Γερμανίας, εμποδίζοντας έτσι την πραγματοποίηση της αρχική ιδέας.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Zykon ήταν το θανατηφόρο χημικό αέριο θανάτου, που χρησιμοποιήθηκε σε θαλάμους αερίου, σκοτώνοντας εκατομμύρια Εβραίους. Η Siemens δεν χρειάζεται καμία παρουσίαση των επιχειρηματικών της δραστηριοτήτων σήμερα, σε όλο τον κόσμο. Είναι μια από τα μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στον σε όλο τον κόσμο.
Deutsche Bank
Στην κορυφή της λίστας των εταιρειών που επωφελήθηκαν από τους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήταν η Deutsche Bank. Η τράπεζα απέκτησε και υπεξαίρεσε 4.446 κιλά χρυσού που συλλέχτηκε από το Κεντρική Τράπεζα του καθεστώτος,η Reichsbank. Από την τεράστια ποσότητα χρυσού, εκτιμάται ότι 744 κιλά συλλέχθηκαν με τη σύλληψη κρατουμένων, πολλοί από αυτούς Εβραίοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ηγετικό στέλεχος της τράπεζας ήταν ένας αξιωματικό των SS, οικονομολόγος, ο Bruno Melmer.
Αναφέρεται σε επίσημα στοιχεία, επίσης, ότι η τράπεζα χορήγησε στον Αδόλφο Χίτλερ ένα δάνειο, το οποίο φέρεται να χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του Άουσβιτς. Το 1998 η τράπεζα αποδέχθηκε την ηθική ευθύνη για τις επιχειρηματικές συναλλαγές της την ναζιστική περίοδο. Αν και εκκρεμούν πολλές υποθέσεις σε διεθνή δικαστήρια σε βάρος της ακόμα.
Μερικά από τα λίγα παραδείγματα που αναφέρονται παραπάνω (περισσότερες από 200 υπαρκτές εταιρείες που εξακολουθούν να επιβιώνουν μέχρι σήμερα), συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στην υποστήριξη του ναζιστικού καθεστώτος. Αυτό δεν ήταν φιλανθρωπική χειρονομία προς το ναζιστικό καθεστώς απο την πλευρά τους, άλλα μια άγρια μεθοδική διαδικασία για τον πλουτισμό και τα κέρδη που έγιναν με αίμα του εκατομμυρίων αθώων θυμάτων.
Μερικοί από τους ιδιοκτήτες των εργοστασίων, Διοικητικά στελέχη, πιστωτές, επιχειρηματίες που συμμετείχαν στη ναζιστική υποστήριξη με αποδεδειγμένες δραστηριότητες, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, μετά τον πόλεμο. Αρκετοί άλλοι όμως, βασίστηκαν στο ότι δεν ήταν γνώστες των θηριωδιών που διαπράχθηκαν και ότι έπαιρναν μόνο εντολές, αρνούμενοι οποιαδήποτε γνώση της τεράστιας απώλειας ανθρώπινων ζωών.
Η σημερινή “εικόνα” αυτών των πολυεθνικών εταιρειών έχει αλλάξει ριζικά, η μετά-πολεμική επιχειρηματική τους εμφάνιση έχει “σβηστεί” έξυπνα από τις Ναζιστικές τους συνδέσεις . Αυτή η πλευρά είναι επίσης μια άλλη μορφή ιστορικής αναθεώρησης της οικονομικής ιστορίας στην μεταπολεμική περίοδο. Έτσι εξηγείται εν μέρη και το λεγόμενο Γερμανικό οικονομικό θαύμα μετά τον πόλεμο.
Μερικές από αυτές τις εταιρείες, έχουν αναλάβει την ευθύνη τους για τις εγκληματικές τους ενέργειες, με μια «ελαφρά» αποζημίωση προς λίγες χωρες και ακόμη και ενός μικρού μέρους ατόμων (θύματα του πολέμου και οικογένειες) λόγω των τρομερών δραστηριοτήτων τους. Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις το «ξέπλυμα» των ιστορικών τους σχέσεων με το ναζιστικό καθεστώς, ήταν και εξακολουθεί να είναι η κύρια τάση.
Αυτή η οικονομική ιστορική αναθεώρηση δεν πρέπει να αγνοηθεί και αποτελεί ζωτικό μέρος του τρέχοντος ρεβιζιονισμού, που σχετίζεται στενά με το σημερινό πολιτικό κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά με πολλές εθνικές κυβερνήσεις εντός της ΕΕ. Η ιστορική αφήγηση ότι «Ο Χίτλερ ήταν ανισόρροπος», εσκεμμένα απαλλάσσει το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό που το ακολούθησε και έτσι παρουσιάζεται ότι ήταν ο μόνος, μαζί με λίγους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, υπεύθυνος για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας. Πρόκειται για φαιδρό, αξιόπιστο και εντελώς παιδικό ως επιχείρημα.
Η ναζιστική μηχανή δεν περιορίζεται στον Χίτλερ αλλά είναι μέρος μιας συνολικής ιδεολογικής πυραμίδας που οικοδομήθηκε σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, ανεκτό σε πρώτη φάση και υποστηριζόμενο εντελώς σε δεύτερη φάση, από την οικονομική ελίτ της Γερμανίας, καθώς και από τους πολιτικούς κατευνασμούς της πλειοψηφίας των δυτικών χωρών προπολεμικά.
Στην προπολεμική περίοδο, η συμμόρφωση, η πολιτική συμπεριφορά της Βρετανικής κυβέρνησης, των ΗΠΑ, της Γαλλικής κυβέρνησης, ακόμη και της Πολωνικής κυβέρνησης δεν περιοριζόταν μόνο στο πολιτική της χαλάρωσης απέναντι στον Χίτλερ, ανεχόμενοι την εισβολή του στην Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία, αλλά προσπαθώντας να τον οδηγήσουν να ξεκινήσει τον πόλεμο με την ΕΣΣΔ.
Η σοβιετική ηγεσία προσπάθησε επίσης να εκμεταλλευτεί διπλωματικά και να αγοράσει τον απαραίτητο χρόνο, για να καθυστερήσει το σχέδιο του Χίτλερ προς την ΕΣΣΔ με την συμφωνία “Molotov – Ribbentrop”. Αυτή η συνθήκη είναι υπερεκτιμημένη ιστορικά, με τέτοια υπερβολή, ώστε να παρουσιάζεται με στρεβλώσεις που αναιρούν την προηγούμενη δυτική ανοχή και ενθάρρυνση προς τον Χίτλερ κατά την προετοιμασία του πολέμου.
Το ιστορικό αποκορύφωμα του δυτικού συγκυριακού και βραχύβιου συμβιβασμού με το ναζιστικό καθεστώς, ήταν η συμφωνία του Μονάχου που επιτεύχθηκε από τον πρωθυπουργό Chamberlain της Μεγάλης Βρετανίας και τον Χίτλερ. Αυτή η συνθήκη τεράστιων πολιτικών διαστάσεων, διαγράφεται από την ιστορική εξίσωση του Χίτλερ και των Βρετανών, που σφράγισε εκείνη την εποχή την εκκίνηση του πολέμου από τούς Ναζί.
Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός, ως μια συνεχής μεταπολεμική στρατηγική, με πολλές προτεραιότητες και βήματα, αξιοποιεί την συστηματική χρήση του πολιτισμού, του κινηματογράφου, της δημόσιας εκπαίδευσης, της μουσικής και των τεχνών, προκειμένου να επιτευχθεί ο πρώτος κύριος στόχος και το πιο σημαντικό, να εξαλείψει από την ιστορικά βιβλία τον ρόλο της Δύσης στην προπολεμική περίοδο. Να διαγράψει από την ιστορική μνήμη της ανθρωπότητας το πραγματικό και απίστευτο ηρωικό επίτευγμα του Κόκκινου Στρατού και της ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή. Αυτή είναι η πραγματική αναθεωρητική εξίσωση.
Η Δύση επίσης,εντείνει μεθοδικά και επιστημονικά με την υπονόμευση και καταστροφή της ασύγκριτης συμβολής της νίκης επί του φασισμού από την ΕΣΣΔ. Μετά από αυτήν την προτεραιότητα, το επόμενο βήμα είναι να επισημάνεται η συνθήκη Molotov-Ribbentrop ως η μόνη και μοναδική «εξίσωση» που είναι απαραίτητη για την απεικόνιση του Χίτλερ και του Στάλιν, ως «ίσους» και στα δύο «ολοκληρωτικά πολιτικά συστήματα». Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πολιτική και ιστορική πραγματικότητα και της φιλοσοφικής ανάλυσης ως επιστήμες.
Πρόσφατα ανώτατα Πολωνικά πολιτικά πρόσωπα, μαζί με Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς παραμορφώνουν αυτό το λεγόμενο “Ναζί-σοβιετικό” σύμφωνο ως το μοναδικό αληθινό «γεγονός». Αυτή η επικίνδυνη ιστορική εξίσωση είναι μια προληπτική πολιτική επίθεση όχι μόνο κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας σήμερα, άλλα και της ιστορικής μνήμης της ΕΣΣΔ, αλλά και ενάντια στις ιστορικές αναμνήσεις όλων των λαών.
Σε αυτόν τον νέο Ψυχρό Πόλεμο (δεύτερη φάση ), η Ρωσοφοβία σήμερα, είναι ο κοινός παρονομαστής χωρίς διακοπή μιας “ξαναζεσταμένης” προπαγάνδας, ως σχέδιο ενός προληπτικού γενικού πολυεπίπεδου πολέμου, όπου η οικονομία, η ενέργεια, ο συνεχής αγώνας της σημερινής νομισματικής επικυριαρχίας των εθνικών νομισμάτων, κ.λπ. συναποτελούν μέτωπα ανταγωνισμού σε έναν νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό κόσμο.
Η γεωπολιτική τριβή και οι περιφερειακοί πόλεμοι εξελίσσονται ως μέρος μιας αυξανόμενης ανταγωνιστικής επιρροής των υπερδυνάμεων σε περιοχές και χώρες. Η παραγωγή τροφίμων,η οικονομική αυτάρκεια και αυτονομία, η κλιματική αλλαγή, η τεχνητή ευφυΐα και οι νέες τεχνολογίες και οι επιπτώσεις της, αποτελούν επίσης μέρος αυτής της νέας παγκόσμιας μάχης, μέσα σε ένα άγριο καπιταλιστικό περιβάλλον, όπου η σημερινή πανδημία λειτουργεί ως επιταχυντής εξελίξεων.
Η σοβαρή περιθωριοποίηση του ΟΗΕ, ειδικά στο ζήτημα των αναξιόπιστων αποτελεσμάτων του στους περιφερειακούς πολέμους και τον νέο πυρηνικό επανεξοπολισμό, συνεχίζονται. Όλα αυτά σε ένα πλαίσιο εντελώς διαφορετικό από το χθες και σε ένα νέο παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα από την ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ και της Κίνας κυρίως, περνά σε άλλη σφαίρα.
Ο αντικομουνισμός παρόλο που περιείχε έναν διαφορετικό στόχο στην υπέρβαση των σοσιαλιστικών ιδανικών, συνεχίζει να κυριαρχεί ως ο μπαμπούλας της ανθρωπότητας. Ο ανταγωνισμός στην πρώτη φάση του ψυχρού πολέμου είχε ως κύριο παράγοντα την ιδεολογική αντιπαράθεση . Σήμερα είναι μια αντιπαράθεση με καπιταλιστικούς όρους και ανταγωνισμούς. Αυτός ο σημαντικός παράγοντας δεν υπονομεύει τις κοινές ιστορικές ρεβιζιονιστικές στρατηγικές σχετικά με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το αναντικατάστατο μέρος που βαριά σήκωσε στους ώμους του ο Κόκκινος Στρατός και η Σοβιετική Ένωση.
Το κρεσέντο του ιστορικού ρεβιζιονισμού στην ΕΕ δημιουργήθηκε όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε το πιο ακραίο έως τώρα κείμενο ρεβανσισμού, τον Σεπτέμβριο του 2019: “Η σημασία της Ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης “, ήταν μια υπενθύμιση ότι η μνήμη και η ιστορία στην Ευρώπη παραμένουν αμφιλεγόμενα πεδία, όχι με όρους του παρελθόντος, αλλά ειδικά και πρωτίστως για το παρόν και το μέλλον , δείχνοντας πώς παραμένει αντιφατική η κοινή “Ευρωπαϊκή ταυτότητα”.
Το ίδιο το ψήφισμα επιδίωξε να κάνει επίσημο και θεσμοθετημένο τον ιστορικό αναθεωρητισμό, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση όπου η σχετικά πρόσφατη ιστορική ερμηνεία, στα πρόθυρα της “ιστορικής λοβοτομής” ,συνολικά διαστρεβλώνει ιστορικά κεφάλαια κατά την προπολεμική περίοδο, συμφωνά με την οποία, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήρθε ως αποτέλεσμα του συμφώνου μη επιθετικότητας μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ!
Κυρίως αυτό το ψήφισμα αναβοσβήνει σινιάλα ανοχής στα αυξανόμενα ακροδεξιά κόμματα στην ΕΕ, έτσι για να νομιμοποιήσουν ελαφρά την ατζέντα τους. Ο πυρήνας της ακροδεξιάς αφήγησης είναι ο ιστορικός αναθεωρητισμός. Αυτή η θέση αγνοεί εντελώς το γεγονός ότι το ναζιστικό πρόγραμμα, από την αρχή περιείχε μια επιθετική επεκτατική εδαφική πολιτική, η οποία ήταν επίσης ο λόγος για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, παραβιάζοντας ανοιχτά τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Όλα αυτά κάτω από την πλήρη ανοχή των νικητών του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτή η πρόσφατη κοινοβουλευτική απόφαση της ΕΕ, διέγραψε το γεγονός ότι ο ναζισμός όρισε τον Μπολσεβικισμό ως τον κύριο «υπαρξιακό» αντίπαλό του. Η ίδια η ανάπτυξη του πολέμου έδειξε ότι το Σύμφωνο Molotov-Ribbentrop ήταν μια τακτική κίνηση από την ΕΣΣΔ, προς τη ναζιστική Γερμανία και σε καμία περίπτωση δεν ήταν ένα σημάδι συνεργασίας με την ΕΣΣΔ, στην οποία κήρυξε πόλεμο το 1941.
Σοσιαλισμός, Κομμουνισμός
Όλα αυτά βασίζονται στην αναπαραγωγή του σχήματος που προσπαθεί να δημιουργήσει την “ιδεολογική ανισορροπία” με στόχο την “αδελφοποίηση” μεταξύ του Ναζισμού και του Κομμουνισμού. Αυτή η υπόθεση αγνοεί τη βαθιά διαίρεση μεταξύ ενός καθεστώτος που ορίζεται συνειδητά και ρητά με την βία, την γενοκτονία, την εξόντωση και τον ρατσισμό, ως βασικό πολιτικό πρόγραμμα και πρακτική, απέναντι σε ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα που ήταν σε μια στόχευση για κοινωνική ισότητα και χειραφέτηση, προς μια στρατηγική που παλεύει για το τελος του καπιταλισμού, του κρατικού αυταρχισμού και της βίας. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος σε αυτά τα ιδεολογικά ζητήματα που αφορούν τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό για το αν ο στόχος ήταν στο σωστό δρόμο ή όχι, τις αδυναμίες και τα πλεονεκτήματα του, παραμένει εντελώς παράλογο να γεφυρωθεί το αγεφύρωτο.
Επίσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο κομμουνισμός ως ιδεολογία προέκυψε από τους αγώνες του εργατικού κινήματος, ήταν ένας από τους κληρονόμους της Γαλλικής Επανάστασης, της δημοκρατικής απαίτησης για σοσιαλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, της ισότητας, της αλληλεγγύης που συνδέθηκε με το αγώνες για εθνική απελευθέρωση, τον ακώνα κατά της αποικιοκρατίας, την πρόοδο και την ειρήνη.
Ναζισμός
Ο Ναζισμός ήταν πάντα μια ιδεολογία υποταγής στην ιεραρχία, την απόλυτη εναρμόνισή του με τον ιμπεριαλισμό την εδαφική επέκταση και τελικά την εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών που καταλήγουν στο Ολοκαύτωμα. Αυτή η οργανική σύνδεση μεταξύ ναζιστικής ιδεολογίας και πρακτικής που διαγράφεται έτσι άπλα, σε μια εύκολη εξίσωση του Ναζισμού και του Κομμουνισμού είναι ανιστόρητη, αντίεπιστημονική, παράλογη. Αυτό το στοιχείο έχει θεμελιώδη σημασία.Ακόμη χειρότερα, μια τέτοια προσέγγιση ενέχει τον κίνδυνο να κρύψει τη φύση του ναζισμού. Ειναι απλό, οι φωνές υπέρ του «ολοκληρωτισμού» κρύβουν το γεγονός ότι ο Ναζισμός εκπροσωπούσε επίσης την σκοτεινή πλευρά πολλών ολιγαρχιών, του δήθεν αστικού εκσυγχρονισμού της εποχής .
Η απουσία της αμφισβήτησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και ιδιοκτησίας, εξηγεί την υποστήριξη που έλαβε από την Γερμανική οικονομική ολιγαρχία, (όπως παρουσιάστηκε σε προηγούμενα κεφάλαια), η διάλυση της συλλογικής συνείδησης των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων τους, η δίωξη των θρησκευτικών ηγετών που δεν συμφωνούσαν με τον Ναζισμό, αποκρύπτεται επιμελώς σήμερα. Πρώτα απ ‘όλα, η προώθηση του ακραίου εθνικισμού, η ίδια η πρακτική του ρατσισμού και της φυλετικής καθαρότητας, καθώς έγινε επίσημη κρατική ιδεολογία, συντονίστηκε με πολιτικές και νόμους του καθεστώτος. Όλες αυτές οι πτυχές εξηγούν την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία και ρίχνουν φως στο βάθος της μεθοδικής βαρβαρότητας του.
Μια τέτοια εξίσωση ισοπέδωσης, ενέχει τον κίνδυνο να οδηγήσει σε ακόμη πιο επικίνδυνες αναθεωρήσεις της ιστορίας και πρακτικές σήμερα της ακροδεξιάς η των κρυπτό ναζιστικών μορφωμάτων στον 21ο αιώνα. Εδώ και αρκετά χρόνια, ο ιστορικός αναθεωρητισμός καλλιεργεί τη θέση, ότι ο μεγάλος
ένοχος του 20ου αιώνα ήταν ο κομμουνισμός και ότι ο ναζισμός ήταν ουσιαστικά μια προσπάθεια καταστολής της «κομμουνιστικής εκστρατείας». Εξάλλου, η στρέβλωση των ναζιστικών ιδεών, είναι η κύρια δικαιολογία για όσους ισχυρίζονται την αναδρομική δικαιολογία της αναζωογόνησής του σε διάφορες χώρες. Οι ελίτ των χωρών αυτων πού είχαν επιλέξει να συνεργαστούν με τις δυνάμεις κατοχής των Ναζί ή ακόμα και να πολεμήσουν με το μέρος τους, πότε δεν λογοδοτησαν. Αυτά είναι τα ζωντανά παραδείγματα σήμερα στις χώρες της Βαλτικής, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και φυσικά τα πολλά ακροδεξιά εξτρεμιστικά, νεοναζιστικά και νεοφασιστικά κόμματα που αναδύονται στην ΕΕ σήμερα.
Το γεγονός ότι στην Ευρώπη σήμερα, ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο βασικός παράγοντας της οικονομικής αρχιτεκτονικής, έχει αναδειχθεί ως μια θεμελιώδης «κοινή Ευρωπαϊκή ταυτότητα», (πόσο μάλλον σήμερα στης εποχές της πανδημίας), που επικαλείται τελετουργικά την δημοκρατία, αλλά ταυτόχρονα την υπονομεύει καθημερινά, δηλώνοντας ότι οι αγορές και οι δημοσιονομικοί κανόνες είναι το υψηλότερο κριτήριο ενοποίησης της ΕΕ. Χωρίς να διστάζουμε να παράγουμε ιστορική μυθολογία, αυτό είναι η βασική σφραγίδα στην βαθιά κρίση του «Ευρωπαϊκού οικοδομήματος». Το αποκορύφωμα της αποτυχίας της ΕΕ, είναι η ανύπαρκτη κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη της με τις αφηρημένες Ευρωπαϊκές αξίες. Αυτή καθρεπτίζεται σε όλο της το μεγαλείο στην πλήρη αποτυχία αντιμετώπισης της πανδημίας codvid-19, που πληττει την ανθρωπότητα σήμερα.
Το πολιτικό ρητό, «ο καθένας για τον εαυτό του ήταν είναι η κοινή Ευρωπαϊκή απάντηση στην πανδημία. Ο Ευρωπαϊκός Νότος έμεινε μόνος του για να αντιμετωπίσει έναν άγνωστο εχθρό που δεν γνώρισε σύνορα και δεν έκανε διάκριση μεταξύ πληθυσμών ούτε μεταξύ ηλικιών ή φυλών. Σε αντίθεση, η ΕΕ με επικεφαλής την Γερμανική και τη βόρεια ηγεμονική πολιτική κουλτούρα, αντέδρασε με τον πιο υποδειγματικό νεοφιλελεύθερο τρόπο και με νεοδαρβινική πολιτική.
Δεν είναι δυνατή η επανεγγραφή της ιστορίας
Παρόλο που η ιστορική ερμηνεία είναι σύνθετη, η ιστορία δεν μπορεί να ξαναγραφεί. Χωρίς
Στάλινγκραντ, την αντίσταση του Λένινγκραντ, την μάχη του Κουρσκ, την μάχη του Βερολίνου, η πορεία του πολέμου δεν θα ήταν ο ίδια, αποδεικνύοντας την ασύγκριτη συμβολή της ΕΣΣΔ, την ήττα του ναζισμού, όπου πλήρωσε τον βαρύτερο φόρο αίματος. Το ίδιο ισχύει και για τον κορυφαίο ρόλο των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, στην οργάνωση των μεγάλων δυνάμεων αντίστασης σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Χωρις την ‘ενοπλη και πολιτική αντίσταση στα Βαλκάνια, Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα, στην Ιταλία, τη Γαλλία και σε άλλες χώρες, θα μπορούσε να διατηρήθει η ναζιστική Γερμανία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με την συνέχιση του πολέμου. Περισσότερη αιματοχυσία, περισσότερη καταστροφή, περισσότερα δάκρυα και ανθώπινη δδυστυχία.
Τάσεις του αναθεωρητισμού στην Ευρώπη. Μείωση στην οικονομική και πολιτική της επιρροή της στο διεθνές πεδίο.
Σε έναν πολυπολικό κόσμο όπου είμαστε μάρτυρες της πτώσης της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, που είναι ακόμα μια ανοιχτή συζήτηση για το πώς θα εξελιχθεί αυτή η υπόθεση και πώς το διαφορετικό και περίπλοκο παγκόσμιο πανόραμα θα αναπτυχθεί με νέες αντιφάσεις.Ο ιστορικός αναθεωρητισμός στην ΕΕ τροφοδοτείται από το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ. Ας δούμε ένα γράφημα, που απεικονίζει πλήρως τη συνολική στρατιωτική εξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών αοι το ΝΆΤΟ, καθώς και απώλεια ανεξαρτησίας κρατών που ξεκινά από το θέμα της εθνικής άμυνας.
Πολλά ενδιαφέροντα τα συμπεράσματα από το παραπάνω διάγραμμα,δείχνουν τις υποχρεώσεις των μελών του ΝΑΤΟ και τις δαπάνες τους από τον εθνικό τους προϋπολογισμό. Το πιο απαράδεκτο και ενοχλητικό για τον υπογράφοντα του άρθρου είναι η πληγωμένη μας υπερηφάνεια, είναι ότι η χώρα μου, η Ελλάδα, έρχεται δεύτερη μετά τις ΗΠΑ με ποσοστό ετησίου οικονομικού προϋπολογισμού του 2,46%, να εμφανίζεται ως οικονομική υποχρέωση ως μέλος του ΝΆΤΟ. Μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία έχει καταστραφεί οικονομικά από τις χώρες της ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, γνωστοί ως «Τρόικα», έχοντας δεχτεί την εφαρμογή μιας νέας νεοαποικιοκρατίας.Έχουν πολλαπλασιαστεί οι στρατιωτικές Αμερικανικές βάσεις στην βόρεια και κεντρική Ελλάδα, έχει αναβαθμιστεί η βάση της Σούδας, με κύριο στόχο στη Ρωσία, αυτή η νέα εμπλοκή της Ελλάδας έχει εντατικοποιηθεί από την εποχή των Ομπάμα και Τράμπ κυβερνήσεων.
Η ιστορική μνήμη του Ελληνικού λαού εν γενεί είναι ισχυρή ακόμα και σήμερα.Αυτή η τάση δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι η πανδημία codvid-19 βαθαίνει, όπως και οι οικονομικές της επιπτώσεις, πλήτοντας κυρίως την Νότια Ευρώπη, κυρίως την Ιταλία. Γίναμε μάρτυρες όπου χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Κούβα, συνέβαλαν ουσιαστικά στη βοήθεια των χωρών που επλήγησαν από το codvid-19, με ένα πολυεπίπεδο σχέδιο, με βοήθεια “άνευ όρων”. Μια σαφής επίδειξη της αλληλεγγύης των λαών, που σίγουρα θα αποδυναμώσει τον Ευρώ -ατλαντικό άξονα στην Ευρώπη. Σε ποιο βαθμό, μένει να δούμε στο εγγύς μέλλον.
Αυτή η νέα κουλτούρα αλληλεγγύης “άνευ όρων” μεταξύ των ανθρώπων του κοινού μας σπιτιού, του πλανήτη μας, μπορεί να αποτελέσει σημάδι ότι άλλοι καιροί έρχονται στην παγκόσμια πρταγματικότητα. Οι χώρες που συνεργάζονται για να ξεπεράσουν τις παγκόσμιες τραγωδίες, είναι μια ελπιδοφόρα διαδικασία,που μας αναγκάζει να σκεφτούμε διαφορετικά, από τώρα και στο εξής.
Ένα άλλο σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι μετά την ύφεση του 2008 και τις μεγάλες οικονομικές καταστροφές που χτύπησαν τις Ευρωπαϊκές εργατικές μάζες, και τα μεσαία στρώματα, ταυτόχρονα διογκώθηκε ένα οικονομικό βάρος για το ΝΆΤΟ με δαπάνες από εθνικούς πόρους και προϋπολογισμούς, ενώ την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες νέοι στην Ευρώπη, βρίσκονται άνεργοι και οδηγούνται στην μετανάστευση και την απόλυτη περιθωριοποίηση. Χρήματα για τη δημόσια υγεία, την εκπαίδευση και τις αναγκαίες κοινωνικές δαπάνες, κατευθύνθηκαν στο στρατιωτικό επιθετικό σχέδιο επέκτασης του ΝΑΤΟ, ενάντια στη Ρωσία και Ευρασίας.Ευρωπαϊκά παραδοσιακά πολιτικά κόμματα από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι το χριστιανικό δεξιό στρατόπεδο, συνεργάστηκαν σε κυβερνητικό επίπεδο (μερικοί ακόμα και σήμερα, Γερμανία, Ιταλία, Σκανδιναβία, κ.λπ.) διατηρόντας αλώβητες τις “Ευρω-ατλαντικές” αξίες, που τις θεωρούν αναντικατάστατες. Δυστυχώς αυτή η πτυχή συμβαδίζει με τον ιστορικό αναθεωρητισμό του ΝΑΤΟ υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ.
Η ακροδεξιά στην Ευρώπη εκμεταλλεύτηκε αυτήν την συστημική πολιτική και οικονομική “αυτοκτονία” των παραδοσιακών κομμάτων και έτσι η ακροδεξιά και ο κρυπτό-ναζισμός αξιοποιούν σήμερα ψεύτο- αντι-δυτική ρητορική για να κερδίσουν περισσότερο πολιτικό χώρο.
Οι αντισημιτικές τους “άξιες”, οι υπέρ ρατσιστικές πολιτικές, οι παραδοσιακές « θεωρίες περί λευκής και χριστιανικής καθαρότητας », είναι η μετάλλαξη του χθεσινού φασιστικού ιού στον σημερινό. Η ναζιστική κληρονομική τους πλευρά, αποκρύπτεται και η πορεία τους προς μια μεταμοντέρνα νεοναζιστική, νεοφασιστική εικόνα, παραμένει ανέγγιχτη και ενεργοποιήθηκε σήμερα πάρα πολύ στις «προγραμματικές τους διακηρύξεις». Υπάρχουν βαθιές διαφορές μεταξύ των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη. Οι Σουηδοί Δημοκρατικοί έχουν ρίζες στα σουηδικά φίλο-ναζιστικά κινήματα. Το ισπανικό VOX είναι μέρος μιας σύγχρονης εκδοχής του φασιστικού Φρανκισμού. Το κόμμα της Πολωνικής Συνομοσπονδίας, έχει ισχυρή υποστήριξη στις αγροτικές περιοχές όπου ακμάζει ο ακραίος καθολικισμός. Το αντί Ρωσικό συναίσθημα είναι επίσης ισχυρό μαζί με αντικομουνιστική συνείδηση μεταξύ των ψηφοφόρων του. Είτε πρόκειται για τις προηγούμενες αντί σοβιετικές “αναμνήσεις” ή την σύγχρονη Ρωσοφοβία. Αυτό το δόγμα στην Πολωνία είναι το κυρίαρχο μεταξύ των περισσότερων πολιτικών κομμάτων και εξαιρετικά χρήσιμο για τις στρατηγικές του ΝΑΤΟ στην Πολωνία.
Τα μεγαλύτερα ακροδεξιά κόμματα στη Γαλλία ( Εθνικό μέτωπο) και στην Γερμανία, το ADF, συνδυάζουν αντιρατσιστικές, αντισημιτικές αξίες, επικαλούμενες με δημαγωγική μαεστρία την Ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, αλλά δεν αμφισβητούν κατ ‘ουσίαν τα δόγματα του ΝΑΤΟ. Μαζί με τον άλλα ακραία εθνικιστικά κόμματα σε ολόκληρη την ΕΕ, έχουν ομοιότητες και διαφορές μεταξύ τους.Οι συνηθισμένοι παρονομαστές τους είναι φυσικά οι βαθύτερα αντί-μουσουλμανική στάση, σε γενικές γραμμές, ρατσιστικές πολιτικές στην πρακτική τους, αποδοχή επίσης του δόγματος του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου και του νεοφιλελευθερισμού, σπονδυλική στήλη της αρχιτεκτονικής της ΕΕ.Το κύριο ζήτημα της Ευρωπαϊκής χειραφέτησης από τις ΗΠΑ, αντιμετωπίζεται με μια πραγματική πολυμερή φιλία και συνεργασία με τη Ρωσική ομοσπονδία και χώρες της Ευρασίας. Ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε η ΕΣΣΔ στην ήττα του ναζισμού, αποψη που αποδίδεται στο κόμμα Die Linke της Γερμανίας (κόμμα της Γερμανικής αριστεράς).
Σε συμπλευση αυτής της πολιτικής γραμμής, άλλα αριστερά κόμματα εναρμονίζονται με αυτές τις γενικές αρχές, υπάρχουν στην Πορτογαλία, την Ελλάδα, την Τσεχική Δημοκρατία, κ.λπ. Η δύναμή τους δεν επηρεάζει την πολιτική της ΕΕ σε αυτό το σημείο, όπως θα έπρεπε. Οι δεσμοί του Ευρω-ατλαντισμού με τις ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι θεμελιώδεις όπως και τα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Η συνεχής στρατιωτική και τεχνολογική αναβάθμιση του ΝΑΤΟ στην περικύκλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, μέσω ξηράς, θάλασσας, αέρα και διαστήματος είναι γεγονός.
Το Ουκρανικό πείραμα, το πραξικόπημα του Μαιντάν, είναι ένα ακραίο παράδειγμα εσωτερικής ανάμειξης από τα δυτικά πολυεπίπεδα κέντρα, για να σπάσει τις βαθιές ιστορικές σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας και των λαών τους. Είναι μία ζωντανή απόδειξη, για το πώς συμπεριφέρθηκαν οι ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική για περισσότερο από έναν αιώνα (το Δόγμα Monroe).
Ο στόχος του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι απλός, να υποτάξει οικομικά και στρατιωτικά την Ρωσική Ομοσπονδία, να διευκολύνει και να εφαρμόσει μια γεωπολιτική, ενεργειακή, οικονομική ηγεμονική μακρόχρονη επιρροή πάνω στην Ρωσία. Να διατηρηθεί η στρατηγική των ΗΠΑ για να παραμείνει η μοναδική υπερδύναμη, για να είναι ικανή πλέον να αντιμετωπίσει την Λ. Δ. της Κίνας.Η Ευρώπη πρέπει να απαγκιστρωθεί από το βιομηχανικό – στρατιωτικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, αλλά και από την Αμερικανική ακροδεξιά, που επηρεάζεται στην ΕΕ από τον εκπρόσωπο του Trump στην Ευρώπη, τον Steve Bannon. Αυτός ειναι ο “αρχιτέκτονας”, που θα δημιουργήσει μια νέα «μαύρη διεθνή», με την αναβίωση ακραίων πολιτικών μορφωμάτων στον 21ο αιώνα, σε μεταμοντέρνα ναζιστικά πολιτικά υποκείμενα που θα περιλαμβάνουν βασικούς παρανομαστές: Οι “άριες” αξίες να συνδέονται με τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας. Το πολιτικό σχέδιο θα αναζωογονήσει στον 21ο αιώνα, τον νεοναζισμό ως μια ψευδό δημοκρατική τάση ανατροπής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι η ουσιαστική αναζωογόνηση του, με βασικό στοιχείο την πολιτιστική και ιστορική οπισθοδρόμηση της ανθρωπότητας.
Η αποκατάσταση του ναζισμού στην Ευρώπη τον 21ο αιώνα και αλλού δεν πρέπει να γίνει πραγματικότητα, απορρίφθηκε με ανυπολόγιστες θυσίες παλιότερα ως ένα απάνθρωπο σχέδιο.
Σήμερα η ανατροπή της προοδευτικής διανόησης και της δημιουργικής σκέψης, η υποβάθμιση της εργασίας και της διαβίωσης, του πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών, είναι σαφή σημάδια ότι αυτή η τάση εξελίσσεται τώρα. Το βλέπουμε και το ζούμε. Η ενωτική μας προσπάθεια για μια αναγέννηση του ανθρώπινου πολιτισμού, βρισκέται και πάλι στα χέρια της αριστεράς. Το αύριο δεν περιμένει. Η επόμενη μέρα πρέπει να ανήκει στους λαούς, στην ειρήνη, στην πρόοδο