Ρεπορτάζ από
Πρωτοβουλία για την Ανατροπή
Η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ έχει ταχθεί υπέρ των αλλεπάλληλων Μνημονίων, στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρίζοντάς τα ως αναπόφευκτο κακό. Με τόσα που χρωστάμε, λένε, θα χρεοκοπήσουμε αμέσως αν δεν μας δανείσουν οι ξένοι. Όσο για το τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, προσθέτουν, είναι μεν δυσάρεστο αλλά δεν υπάρχει άλλη διέξοδος αν θέλουμε να πάρουμε τις δόσεις μας.
Είναι λυπηρό να πονάει τόσο πολύ η καρδιά εκδοτών και καναλαρχών γι’ αυτές τις αδικίες. Ίσως, μάλιστα, αυτός είναι ο λόγος που τους κάνει να λησμονούν – χωρίς να το θέλουν, φυσικά – στις μαύρες τρύπες οι οποίες υπάρχουν στις συναλλαγές τους με τα δημόσια ταμεία. Ανοίγματα ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσαν να γλιτώσουν μερικούς χαμηλοσυνταξιούχους από την απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.
Ας θυμηθούμε, καταρχήν, τη διαδικασία δημοπράτησης των ψηφιακών συχνοτήτων και τη χορήγηση των ψηφιακών τηλεοπτικών αδειών πανελλαδικής εμβέλειας. Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία εκτιμάται ότι θα απέφερε έσοδα της τάξης των 400 εκατομμυρίων – δηλαδή, περισσότερα από τα πολυσυζητημένα 325 εκατ. των περικοπών που αναζητούνταν… εναγωνίως πριν την τελευταία συμφωνία του Eurogroup. Μόνο που, ξαφνικά, η κυβέρνηση αποφάσισε να παραπέμψει το θέμα στις ελληνικές καλένδες – προς μεγάλη λύπη, βεβαίως, των αφεντικών των ΜΜΕ, που ήταν έτοιμα να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να ελαφρώσουν τους φτωχότερους συμπολίτες μας. Και μέχρι να γίνει η περιβόητη δημοπράτηση συχνοτήτων, οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών καναλιών πληρώνουν το «υπερβολικό» ποσό του 0,1% (!) του ετήσιου τζίρου τους για την κατοχή τη δημόσιας περιουσίας-σύμφωνα με το Σύνταγμα- των συχνοτήτων.
Μετά μας έρχεται στο μυαλό ο λεγόμενος Ειδικός φόρος τηλεόρασης – δηλαδή, η φορολόγηση κατά 20% των τηλεοπτικών διαφημίσεων. Το μέτρο αυτό είχε προϋπολογισθεί πως θα έφερνε έσοδα 80 εκατομμυρίων για το 2012. Με πεσμένη τη διαφήμιση σε όλα τα Μέσα. Όμως, ως εκ θαύματος, και σε αυτή την περίπτωση αποφασίστηκε το πάγωμα της ισχύος, μέχρι νεοτέρας.
Ας έρθουμε, στη συνέχεια, στα χρωστούμενα από ασφαλιστικές εισφορές, φόρο και ΦΠΑ. Υπάρχει, αλήθεια, κάποιος που να είναι σε θέση να υπολογίσει το ύψος αυτών των ποσών; Όσο κι αν ψάξαμε, ακριβές νούμερο δεν μπορέσαμε να βρούμε. Όμως, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ορισμένοι μικρομεσαίοι του κλάδου – οι οποίοι διώκονται ήδη δικαστικά – οφείλουν αρκετές δεκάδες εκατομμύρια, μπορούμε ευλόγως να συμπεράνουμε ότι το συνολικό ποσό που εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία ανέρχεται σε πολλαπλάσιο αριθμό.
Υπάρχουν, βεβαίως, και ορισμένες παράπλευρες οφειλές, οι οποίες δεν είναι ευκαταφρόνητες. Οφειλές που προκύπτουν, για παράδειγμα, από τις παράλληλες δραστηριότητες ορισμένων εκδοτών στα λεγόμενα μεγάλα έργα του δημοσίου, οι οποίες τόσα χρόνια ευημερούν με τη βοήθεια των Μέσων που ελέγχουν εκδότες και καναλάρχες.
Μαθαίνουμε, για παράδειγμα ότι η ελληνική κυβέρνηση ζητά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να ακυρώσει απόφαση της Κομισιόν με την οποία υποχρεώνεται το Καζίνο της Πάρνηθας (το οποίο εν μέρει ανήκει σε γνωστή εκδοτική οικογένεια) να επιστρέψει στο δημόσιο 200 εκατ. ευρώ, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως έμμεση κρατική επιδότηση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μέχρι να λυθεί η «εκκρεμότητα» με την Κομισιόν, δεν μπορεί να προχωρήσει η εξαγγελθείσα ιδιωτικοποίηση. Η οποία έχει υπολογιστεί και έχει συμφωνηθεί με τους «επιτρόπους» της Τρόϊκας, να αποφέρει ένα σεβαστό ποσό στα δημόσια ταμεία – αφήστε τα πρόστιμα που μπορεί τελικώς να επιβληθούν.
Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει πολλά ακόμη παραδείγματα «εισφοροδιαφυγής», το άθροισμα των οποίων θα προκαλέσει τουλάχιστον έκπληξη, αν όχι οργή. Τα παραπάνω νούμερα ωστόσο αρκούν, νομίζουμε, για να πείσουν ότι εάν τα αφεντικά των ΜΜΕ έδιναν αυτά που χρωστούσαν τότε, ενδεχομένως, για τους επόμενους μήνες να μην χρειαζόταν μισθωτοί και συνταξιούχοι να βάλουν κι άλλο το χέρι στην τσέπη.
Για να μην μιλήσουμε για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, που τους έχουν τσακίσει σε απολύσεις και περικοπές μισθών…