Τελευταία, η Ταϊβάν βρίσκεται ολοένα και πιο συχνά στο επίκεντρο της διεθνούς αντιπαράθεσης. Ολόκληρη η ανθρωπότητα κινδυνεύει να βρεθεί στην “παγίδα του Θουκυδίδη”. Από την άλλη, το κυπριακό παραμένει δεκαετίες τώρα μια χαίουσα πληγή. Οι δυο περιπτώσεις, όπως θα δούμε, παρουσιάζουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου.
του Δημήτρη Καλτσώνη
καθηγητή θεωρίας κράτους και δικαίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Η Ταϊβάν ως ξεχωριστό κράτος δημιουργήθηκε το 1949, παρά το γεγονός ότι η Διάσκεψη των Συμμάχων στο Κάιρο το 1943 αναγνώρισε την Ταϊβάν ως έδαφος της Κίνας. Όταν εκείνη τη χρονιά επικράτησε η επανάσταση στην Κίνα, τα υπολείμματα του ηττημένου στρατού του εθνικιστικού Κουομιντάγκ μεταφέρθηκαν με τη βοήθεια των ΗΠΑ στην Ταϊβάν και επέβαλαν την εξουσία τους. Οι ακροδεξιοί εθνικιστές δεν ήταν διόλου ευπρόσδεκτοι από τους κατοίκους του νησιού. Το επαναστατικό κίνημα είχε αναπτυχθεί ραγδαία στο νησί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, όπως ακριβώς και στην ηπειρωτική Κίνα. Ο πληθυσμός της Ταϊβάν έδωσε σκληρούς αγώνες ενάντια στην ιαπωνική κατοχή και δεν ήταν διατεθειμένος να υποταχθεί στον δικτάτορα Τσανγκ Κάι Σεκ. Αυτό οδήγησε σε λουτρό αίματος καθώς τα εθνικιστικά στρατεύματα, για να επιβληθούν, κατέσφαξαν χιλιάδες κομμουνιστές, αντιιμπεριαλιστές, προοδευτικούς, δημοκράτες και άλλους αντιτιθέμενους στη δικτατορία του Κουομιντάγκ.
Επομένως, η Ταϊβάν αποσχίστηκε από την υπόλοιπη Κίνα και αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος με τη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ. Πρόκειται για παραβίαση του άρθρου 2 παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, το οποίο απαγορεύει τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας των κρατών. Στο έδαφός της, πέρα από τα άλλα αμερικανικά οπλικά συστήματα, κατά καιρούς φιλοξενήθηκαν αμερικανικοί πυρηνικοί πύραυλοι οι οποίοι στόχευαν ευθέως τη ΛΔ Κίνας. Η Κίνα και η διεθνής κοινότητα δεν την αναγνώρισαν διπλωματικά ποτέ μέχρι σήμερα. Ιστορικά η de facto απόσχιση της Ταϊβάν είναι ουσιαστικά ένα κατάλοιπο της αποικιοκρατίας, προϊόν ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Υπό την πίεση των ΗΠΑ η Ταϊβάν κατείχε μέχρι το 1972 τη θέση της Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μόνο μετά τη χρονολογία αυτή υπήρξε η στοιχειώδης ιστορική αποκατάσταση και την έδρα κατέλαβε η αντιπροσωπεία της ΛΔ Κίνας. Τη χρονιά εκείνη σημειώθηκε η θεαματική προσέγγιση ΗΠΑ – ΛΔ Κίνας με την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου Ρ. Νίξον στο Πεκίνο και τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Μάο. Επρόκειτο για μια προσέγγιση που βασίστηκε στην κοινή αντισοβιετική πολιτική των δύο κρατών. Έκτοτε, θεωρητικά τουλάχιστον οι ΗΠΑ δέχονταν την “αρχή της μίας Κίνας”. Στην πραγματικότητα βέβαια ουδέποτε συνέβαλαν στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής. Αντίθετα, κρατούσαν στάση στρατηγικής διγλωσσίας: διπλωματικά αναγνώριζαν τη ΛΔ Κίνας αλλά παράλληλα στήριζαν στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά την Ταϊβάν.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ΗΠΑ, όταν ολοκλήρωσαν την αντικομμουνιστική τους προσπάθεια ενάντια στη Σοβιετική Ένωση άρχισαν βαθμιαία να μεταβάλλουν την πολιτική τους έναντι της Ταϊβάν. Άρχισαν να απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την πολιτική της μιας Κίνας, χωρίς να την αρνηθούν ολοκληρωτικά. Στις μέρες μας, σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και των αγορών, οι ΗΠΑ εντείνουν την επιθετικότητά τους σε βάρος της Κίνας με αιχμή την Ταϊβάν.
Στην άλλη γωνιά του κόσμου
Δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς αναλογίες με αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο. Η Κύπρος, ανεξάρτητο κράτος μέλος του ΟΗΕ δέχθηκε επίθεση το 1974 από την Τουρκία, η οποία κατέλαβε έκτοτε το 40% περίπου της χώρας. Αυτό, όπως όλοι γνωρίζουμε πλέον και από τα σχετικά αρχεία, έγινε με την ανοχή αν όχι την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του ΝΑΤΟ. Η εισβολή και κατοχή έχει επανειλημμένα αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ ως παραβίαση των θεμελιωδών αρχών του. Έχουμε και εδώ παραβίαση του άρθρου 2 παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, το οποίο απαγορεύει τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας των κρατών.
Συνέχεια της εισβολής είναι οι διαρκείς προσπάθειες της Τουρκίας να επιβάλλει είτε την αναγνώριση των κατεχομένων ως δήθεν ανεξάρτητο κράτος είτε την αποδοχή κάποιου τύπου συνομοσπονδίας, χαλαρής δηλαδή συνένωσης δύο κρατών. Και η μια και η άλλη “λύση” συνιστούν παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στο κυπριακό οι ΗΠΑ ακολουθούν την ίδια πολιτική διγλωσσίας. Αναγνωρίζουν τυπικά τις αποφάσεις του ΟΗΕ αλλά με κάθε ευκαιρία ενθαρρύνουν την προοπτική μιας συνομοσπονδίας. Τέτοιο ήταν το σχέδιο Ανάν ή τα νεότερα σχέδια που βασίζονται στην “ισότητα δύο κρατών”, δηλαδή στην ισότητα Κυπριακής Δημοκρατίας και κατεχομένων. Πρέπει να θυμόμαστε ότι παρόμοιες παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας αποτελούν η συνεχιζόμενη κατοχή της Παλαιστίνης και η μη απόδοση στους Παλαιστινίους του δικαιώματος να έχουν τη δική τους πατρίδα, η de facto απόσχιση και η προσπάθεια ανακήρυξης του Κοσόβου ως ανεξάρτητου κράτους υπό τη σκέπη των νατοϊκών όπλων, η κατοχή από τη Βρετανία των Νήσων Μαλβίνων (Φώκλαντ), τα οποία ιστορικά ανήκουν στην Αργεντινή κά.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα η χώρα μας πρέπει να εργαστεί για την ειρήνη και να διακηρύξει την προσήλωσή της στο διεθνές δίκαιο και στις αρχές του Χάρτη του ΟΗΕ είτε σε σχέση με το κυπριακό, είτε σε σχέση με την Ταϊβάν είτε σε σχέση με οποιοαδήποτε άλλο ζήτημα. Η Ελλάδα οφείλει να τάσσεται σθεναρά ενάντια στις αμερικανικές προκλήσεις στην Ταϊβάν, όπως και ενάντια στη συνέχιση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Αυτό σημαίνει στήριξη μιας πολιτικής ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών, άρα της ειρηνικής επίλυσης του ζητήματος της Ταϊβάν και του κυπριακού στη βάση αρχών του ΟΗΕ, απόρριψη κάθε προοπτικής συνομοσπονδίας ή “ανεξαρτητοποίησης” των κατεχομένων. Σημαίνει, σε διπλωματικό επίπεδο, στήριξη της κινεζικής θέσης για μια Κίνα, την οποία στα λόγια τουλάχιστον αναγνωρίζουν όλες οι χώρες ακόμη και οι ΗΠΑ. Ως μικρή χώρα έχουμε κάθε συμφέρον να επιμείνουμε στις αρχές του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των κρατών.
Αυτό πρέπει να γίνεται χωρίς αυταπάτες για τις προθέσεις και το γεωπολιτικό ρόλο της Κίνας, η οποία εντάσσει προφανώς το ζήτημα της Ταϊβάν στο πλαίσιο των ευρύτερων, διεθνούς εμβέλειας επιδιώξεών της. Ακόμη περισσότερο, στους ταραγμένους καιρούς που διανύει η
ανθρωπότητα, η Ελλάδα δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ακολουθήσει τις επικίνδυνες επιλογές των ΗΠΑ και των άλλων ΝΑΤΟϊκών συμμάχων για όξυνση των σχέσεων με την Κίνα. Ανάλογα μονόδρομος είναι η καταγγελία της επιθετικότητας του τουρκικού αντιδραστικού καθεστώτος. Δεν αρκεί όμως να μένει η χώρα μας στην τυπική υποστήριξη της ΛΔ Κίνας ή της Κύπρου. Η ουσιαστική υποστήριξη της τήρησης των αρχών του διεθνούς δικαίου είναι στην πραγματικότητα ασύμβατη με την παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στον επιθετικό αυτό οργανισμό που συστηματικά παραβιάζει το διεθνές δίκαιο.
Με μεγάλη λύπη διαπιστώνω ότι το ΤΠΠ εξακολουθεί να δημοσιεύει άρθρα που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Δεν αναφέρομαι στις γνώμες που εκφράζονται, αλλά στα αντικειμενικά στοιχεία που παραθέτονται για να στηρίξουν τις οποιοσδήποτε γνώμες ακολουθούν.
Ο καθηγητής Καλτσώνης έχει διαστρεβλώσει τα παρακάτω σημεία:
"Η Ταϊβάν ως ξεχωριστό κράτος δημιουργήθηκε το 1949" Η Ταϊβάν ποτέ δεν έχει ανακυρηχτεί επίσημα ως ξεχωριστό κράτος. Μέχρι το 1992 το καθεστώς του ΚΜΤ θεωρούσε τον εαυτό κυβέρνηση όλης της Κίνας. Από το 1992 και μετά και σαν αποτέλεσμα της ανατροπής αυτού του καθεστώτος από τους αγώνες του Ταϊβανέζικου λαού, οι κυβερνήσεις στην Ταϊπέι δεν διεκδικούν πια την ηπειρωτική Κίνα. Υπήρξαν κινήσεις επί προεδρίας Τσεν ΣουέιΜπιέν να ανκηρυχθεί Δημοκρατία της Ταϊβάν, αλλά δεν τελεσφόρησαν λόγω κινέζικων απειλών για πόλεμο ΚΑΙ αμερικάνικων διακυρήξεων ότι δεν θα υποστηρίξουν την Δημοκρατία της Ταϊβάν σε περίπτωση Κινεζικής επίθεσης. Πάντως ο στρατός του ΚΜΤ είχε έρθει στην Ταϊβάν από το 1945
"παρά το γεγονός ότι η Διάσκεψη των Συμμάχων στο Κάιρο το 1943 αναγνώρισε την Ταϊβάν ως έδαφος της Κίνας" Η Διακύρηξη του Καϊρου το 1943 δήλωνε την πρόθεση να δοθεί η Ταϊβάν στην Δημοκρατία της Κίνας μετά το τέλος του πολέμου. Αλλά η Διακύρηξη του Καϊρου ήταν απλά ένα ανυπόγραφο δελτίο τύπου χωρίς νομική ισχύ. Πάντως το 1951 η Συμφωνία του Σαν Φρανσίσκο θεωρούσε ότι το στάτους της Ταϊβάν ήταν "προσωρινά αδιευκρίνιστο" κι ότι θα επιλυθεί αργότερα στη βάση των αρχών του ειρηνικού διακανονισμού επίλυσης διαφορών και των αρχών αυτοδιάθεσης των λαών.
" Όταν εκείνη τη χρονιά επικράτησε η επανάσταση στην Κίνα, τα υπολείμματα του ηττημένου στρατού του εθνικιστικού Κουομιντάγκ μεταφέρθηκαν με τη βοήθεια των ΗΠΑ στην Ταϊβάν και επέβαλαν την εξουσία τους" Είσαστε αδιάβαστος κύριε καθηγητά. Από το 1945 είχε δοθεί η κατοχή και προσωρινή διοίκηση της Ταϊβάν στην Δημοκρατία της Κίνας από την συμμαχική διοίκηση, και μάλιστα το 1947 ξέσπασε εξέγερση του Ταϊβανέζικου λαού ενάντια στην κατοχή από κινεζικά στρατεύματα, μία εξέγερση που πνίχτηκε στο αίμα.
"Επομένως, η Ταϊβάν αποσχίστηκε από την υπόλοιπη Κίνα και αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος με τη στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ. " Όπως είπαμε και παραπάνω (σημείο 1) η Ταϊβάν ποτέ δεν ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος. Μέχρι το 1992 η κυβλέρνηση στην Ταϊπέι ήταν μια από τις δύο κυβερνήσεις που θεωρούσαν εαυτούς κυβέρνηση της όλης Κίνας. Από το 1992 και μετά η κυβέρνηση της Ταϊβάν θεωρεί τον εαυτό της μόνο σαν κυβέρνηση της Ταϊβάν (και παράπλευρων νησιών που ελέγχει), αλλά δεν ανακυρήσσει ανεξαρτησία λόγω εκφοβισμού ΚΑΙ από την Κίνα ΚΑΙ απο τις ΗΠΑ.
"Η Κίνα και η διεθνής κοινότητα δεν την αναγνώρισαν διπλωματικά ποτέ μέχρι σήμερα" Εδώ είναι ναι και όχι. Η Κίνα δεν αναγνωρίζει την Ταϊβάν, αλλά και οι δυο έχουν φτιάξει σώματα που είναι διπλωματικοί αντιπρόσωποι και υπογράφουν συνθήκες εμπορίου, συγκοινωνιών, κλπ. Επίσης οι πιο πολλές χώρες δεν αναγνωρίζουν επίσημα την Ταϊβάν, αλλά όλες σχεδόν έχουν διπλωματικές αντιπροσωπείες εδώ στην Ταϊβάν, και υπογράφουν συνθήκες συνεργασίας. Οπότε ναι στα λόγια η Κίνα και η διεθνής κοινότητα δεν αναγνωρίζουν την Ταϊβάν. Στην πράξη την αναγνωρίζουν.
"θεωρητικά τουλάχιστον οι ΗΠΑ δέχονταν την “αρχή της μίας Κίνας”" Όχι κύριε καθηγητά, κάνετε λάθος. Οι ΗΠΑ αναγνώριζαν ότι η Κίνα βασίζει την πολιτική της στην "αρχή της μίας Κίνας", αλλά ποτέ δεν δήλωσαν αν την αποδέχονται ή αν την απορρίπτουν.
Κουράστηκα να γράφω για τις ανακρίβειες του κυρίου Καλτσώνη (κι υπάρχουν πολλές ακόμη), αλλά και από αυτά που έγραψα είναι τελείως φανερό ότι το άρθρο είναι τελείως σαθρό. Είναι κρίμα ότι το κοινό του ΤΠΠ που σε γενικές γραμμές δεν έχει αρκετή πληροφόρηση σε σχέση με το τι γίνεται στην άλλη άκρη του πλανήτη, γίνεται θύμα παραπληροφόρησης. Κανενός είδους αντιιμπεριαλιστικός και φιλολαϊκός αγώνας δεν θεμελιώνεται με ψέματα.
Για περίμενε λίγο φίλε Βασίλη. Το γεγονός ότι μένεις εδώ και χρόνια στην Ταϊβάν δεν σου δίνει το αλάθητο επί των πηγών και των ιστορικών στοιχείων. Να τα εξετάσουμε τα δεδομένα:
Ο καθηγητής λέει ότι η Ταϊβαν ΩΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΌ ΚΡΑΤΟΣ και όχι ΩΣ ΑΝΕΞΆΡΤΗΤΟ, ιδρύθηκε το 1949. Και πράγματι, εισέβαλλε και υποδούλωσε την Ταϊβάν, δίνοντας της το στάτους του ντε φάκτο κράτους, αλλά δεν την μετονόμασε σε Ταϊβάν. Πιθανόν να υπήρξαν προθέσεις να μετονομαστεί το 1992 αλλά δεν τελεσφόρησαν όπως λες επειδή οι ηπα διακήρυξαν ότι δεν θα υποστηρίξουν την Ταϊβάν. Ως τι θα υποστήριζαν ή όχι οι ηπα? Ως κάτοχοι μεριδίου του νησιού ή ως παγκόσμιοι σερίφηδες? Τέλος αν έλεγε ότι η δημοκρατία της Κίνας ιδρύθηκε το 1945 στο έδαφος της Ταϊβάν, θα άλλαζε τίποτα στο νόημα του κειμένου? Γιατί έχω την αίσθηση ότι παίζουμε με τις λέξεις εδώ.
Η διάσκεψη του Καίρου μεταξύ Τσόρτσιλ, Ρούζβελτ και του ακατονόμαστου μπορεί να μην είχε κάποια δεσμευτική νομική ισχύ, αλλά πως θα μπορούσε? Δεν ήταν σε πόλεμο οι Κινέζοι με τους Ιάπωνες ήδη? Δεν εκπροσωπούσε ο σεκ την Κίνα? Τα πιθανά εδαφικά οφέλη μοιράσανε σε άλλη μία χυδαία μοιρασιά όπως σε όλες τις άλλες παρόμοιες τέτοιες. Το θέμα είναι ότι δώσανε πίσω τα κατεχόμενα των Ιαπώνων, στην Κίνα. Στο μιλητό θες? Στο μιλητό. Όσο για τη συνθήκη του Σαν Φρανσίσκο, δεν βρήκα τίποτα που να λέει ότι η Ταϊβάν ανήκει εδώ ή εκεί. Λέει ότι η Ιαπωνία παραιτείται από όλα τα δικαιώματα της στην Φορμόζα και τις Πεσκαδόρες και επιστρέφει στην Κίνα όλα τα κατεχόμενα Κινεζικά εδάφη. Σκοπίμως αφέθηκε αδιευκρίνιστο? Δεν ξέρω.
Όπως σωστά λες η εισβολή στην Ταϊβάν ξεκίνησε νωρίτερα. Ποιοι όμως επέτρεψαν/βοήθησαν την εισβολή και κατοχή του νησιού από Κινέζους εθνικιστές? Ποιοι ήταν οι υπαίτιοι της Λευκής Τρομοκρατίας?
Στη βικιπαίδεια πάντως αναφέρεται ότι 14 κράτη αναγνωρίζουν την Ταϊβάν ως κράτος. Ντε φάκτο υποθέτω. Ως μια κρατική οντότητα? Δεν ξέρω, διπλωμάτης δεν είμαι, αν θέλεις διαφώτισε μας για το νομικό καθεστώς.
Επίσης στη βικιπαίδεια διαβάζω ότι το 2013 με κυβέρνηση ΚΜΤ, έγινε απόπειρα να υπογραφεί κάποια συμφωνία με την Κίνα, όμως οι πολίτες αντέδρασαν και κατέλαβαν την Βουλή για 24 μέρες. Ισχύει αυτό? Και αν ισχύει, προσομοιάζει σε πραξικόπημα ή όχι?
Η στάση των ηπα είναι το θέμα και όχι η στάση των ηπα απέναντι στη πολιτική της Κίνας. Σε κάποιον που διαβάζει το τι πιστεύει ο περισσότερος κόσμος για την Ιστορία, φαίνεται ως εξής: Πρώτα ήρθαν κάτι Πορτογάλοι που υποδούλωσαν αυτόχθονες και κινεζικής καταγωγής κατοίκους της Ταϊβάν. Μετά Ολλανδο-Ισπανοί, μετά ξεκίνησε μεγαλύτερος αποικισμός από ανθρώπους κινεζικής καταγωγής. Μετά όλοι υποδουλώθηκαν από Ιάπωνες. Μετά κατά τα απόνερα του Β'ΠΠ, οι ηπα θέλοντας να διαθέτουν μια σφήνα στα πλευρά της Κίνας (έχοντας ΉΔΗ συντρίψει τους Ιάπωνες), εισέβαλλαν και κατέχουν παράνομα την Ταϊβάν μέσω του χρήσιμου ηλίθιου. Φέρανε 2 εκ (!) στρατιώτες, κλείσανε τα μάτια στα άπειρα εγκλήματα που έκανε το ΚΜΤ και παράλληλα στρατιωτικοποίησαν/υποδούλωσαν οικονομικά το νησί. Όταν οι άνεμοι φύσηξαν αλλού, αναγκάστηκαν να αποκηρύξουν την εμπλοκή τους. Στα λόγια φυσικά, καθώς συνεχίζουν να καθορίζουν τα πάντα στη Ταϊβάν. Μέχρι και σήμερα, όπου η πρόκληση της Κίνας πάει σύννεφο.
Τώρα οι δικές μου σκέψεις. Πρώτα από όλα αδυνατώ να καταλάβω πως, με το πούλημα του ΚΜΤ από τους ηπατζήδες, το ΚΜΤ βγήκε (δις) σε ελεύθερες εκλογές. Δύο τινά (για μένα) συμβαίνουν. Ή η ανάμιξη των λαών (κινέζοι εισβολείς και Ταϊβανοί) οδήγησε σε κινεζοποίηση -οπότε ο εχθρός δεν είναι η Κίνα-, ή οδήγησε σε αδιαφορία για το ποιος θα διαφεντεύει το νησί και επικέντρωση ψηφοφόρων σε πιο καθημερινά ζητήματα. Either way, αδυνατώ να καταλάβω την ανάγκη για εξάρτηση από τις ηπα, διότι πολύ απλά καταστρέφει την οποιαδήποτε ελπίδα ανεξαρτησίας του νησιού. Μία συμφωνία αποστρατιωτικοποίησης (ειδικά από τους αρχιδολοφόνους) με αντάλλαγμα ένα καθεστώς ημιαυτονομίας (?), ημιανεξαρτησίας (?)- ας μην παίζω και γω με τις λέξεις-, είναι το καλύτερο δυνατό σενάριο. Μιά εύρωστη οικονομία, χωρίς το φάσμα του πολέμου είναι ότι καλύτερο μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Φίλε kapoiosnapatiseitokoumpi, να απαντήσω στις ερωτήσεις που βάζεις.
1α. Ο καθηγητής δεν νομίζω να ξεχωρίζει ανάμεσα σε "ξεχωριστό" και "ανεξάρτητο" αν κρίνω από τη φράση του που παραθέτω στο 4 του προγούμενου σημειώματος μου. Σαν καθηγητής, απο επιστημοσύνη και μόνο, θα έπρεπε να το κάνει, αλλά ας μην του πάρουμε το κεφάλι για αυτό. Το σημαντικό είναι ότι ούτε το ΚΜΤ ούτε το ΚΚΚ θεωρούσαν την Ταϊβάν είτε ανεξάρτητο είτε ξεχωριστό κράτος. Και οι δυο συμφωνούσαν ότι Κίνα και Ταϊβάν ήταν μια χώρα και ότι η απέναντι πλευρά είναι υπό εξέγερση κι εκτός ελέγχου της νόμιμης κυβέρνησης (και ο καθένας τους θεωρούσε τον εαυτό του νόμιμη κυβέρνηση)
1β. Η Δημοκρατία της Κίνας ιδρύθηκε το 1912 (και βέβαια τότε δεν περιελάμβανε την Ταϊβάν που ήταν τμήμα της Ιαπωνίας).
2α. Ο κύριος καθηγητής όμως προβάλλει τη Διάσκεψη του Καϊρου σαν νομικό επιχείρημα. Στην ουσία η Διάσκεψη του Καϊρου ήταν πιο πολύ προσπάθεια να βάλουν πάγο στις βλέψεις του ΚΜΤ που ήθελε η Κίνα μετά τον πόλεμο να συμπεριλαμβάνει όχι μονο την Ταϊβάν, αλλά και ολόκληρη την Κορέα και ολόκληρο το Βιετνάμ
2β. Σημειωτέον εδώ ότι από το 1928 μέχρι το 1943 το ΚΚΚ θεωρούσε την Ταϊβάν ξεχωριστό έθνος (πιο πολλές πληροφορίες εδώ: https://thediplomat.com/2022/05/when-the-ccp-thought-taiwan-should-be-independent/). Από το 1943 και μετά ακολούθησε κι αυτό την γραμμή του ΚΜΤ, και αν αναλογιστείς τις επεκτατικές ενέργειες του Πεκίνου στην Θάλασσα "της Νότιας Κίνας" (ή "του Ανατολικού Βιετνάμ", ή "των Δυτικών Φιλιππινών", εξαρτάται από το σε ποια χώρα είσαι το όνομα της θάλασσας), μοιάζει να ενστερνίζονται τώρα τη θέση του ΚΜΤ και για έλεγχο του Βιετνάμ (βλέπεις τώρα εκπροσωπούν την ιμπεριαλιστική αστική τάξη της Κίνας).
Σαν μια ιμπεριαλιστική δύναμη, που όμως αν ζεις στην Ταϊβάν, είναι λιγότερο απειλητική από την γειτονική σου ιμπεριαλιστική δύναμη, την Κίνα. Μην ξεγελιόμαστε όμως οι δυο αυτές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συνεργάζονται στο να κρατούν τους λαούς υποδουλωμένους, κι όσο συνεχίζεται ο ψυχρός πόλεμος (ή μάλλον όσο υπάρχει καπιταλισμός) δεν πρόκειται να υπάρξει πραγματική ανεξαρτησία για καμία χώρα.
Οι χώρες που αναγνωρίζουν την Δημοκρατία της Κίνας, δεν αναγνωρίζουν την Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Καμία χώρα δεν αναγνωρίζει την Ταϊβάν σαν Ταϊβάν.
Μιλάς για το Κίνημα των Ηλιολούλουδων. Ήταν μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση που ξεκίνησε όταν μια πορεία ενάντια στην ψήφιση "με ένα άρθρο" μιας εμπορικής συμφωνίας με την Κίνα. Κατά την διάρκεια της πορείας μια συλλογικότητα που έχει γύρω στα 150 μέλη μπήκε στη βουλή και κάλεσε κι άλλους να μπουν κι αυτοί. Γύρω στα χίλια άτομα μπήκαν μέσα πριν αποκλειστούν από την αστυνομία. Μετά πολλές χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκε γύρω από τους αστυνομικούς για να προστατέψει τους καταλειψίες. Άλλες συλλογικότητες, εργατικά σωματεία, αλλά και χιλιάδες ανεξάρτητοι πολίτες πήγαιναν κάθε μέρα να ανανεώσουν τον κλοιο προστασίας της κατάλειψης, και να προσφέρουν νερό και φαγητό στους καταλειψίες. Κι έγινε και μια τεράστια διαδήλωση με πάνω από 500.000 άτομα παρόλη την τεράστια προπαγάνδα ενάντια στην κατάλειψη, και από τα ΜΜΕ και από τα δυο μεγάλα κόμματα. Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ https://newbloommag.net/2015/03/18/a-year-of-sunflowers/, αλλά μπορείς και να γκουγκλάρεις Sunflower Movement.
6α. Οι Πορτογάλλοι πέσασαν, αλλά δεν πάτησαν στην Ταϊβάν. Οι Ισπανοί κι οι Ολλανδοί φτιάξανε βάσεις, οι μεν στο Βορρά οι δε στο Νότο, και συγκατοίκησαν για ένα διάστημα κι επέβαλλαν κι ενα καθεστώς δουλοπαροικίας στους αυτόχθονες του νησιού. Μετά οι Ολλανδοί έδιωξαν τους Ισπανούς. Το 1662 ένας στρατηγός των Μινγκ, που είχε επαναστάτησει ενάντια στους Τσινγκ χρόνια πριν και προσπαθούσε να φτιάξει τη δική του χώρα στη Νότια Κίνα, ήρθε στην Ταϊβάν κι έφτιαξε το βασίλειο του. (Πριν το 1662 δεν υπήρχε εγκατάσταση Κινέζικου πληθυσμού στο νησί, εκτός από μερικές εκατοντάδες που έφεραν οι Ολλανδοί σαν επιστάτες των αυτόχθονων εργατών). Μετά οι Τσινγκ κατέλαβαν το νησί γιατί το βασίλειο που είχε εγκατασταθεί το θεωρούσαν απειλή για την εξουσία τους στην Κίνα, και προσπάθησαν να το πουλήσουν σε Ολλανδούς, Ισπανούς και Γάλλους, αλλά δεν το θέλανε γιατί δεν μπορούσε να ελεγχθεί. Τελικά οι Τσινγκ έδωσαν την Ταϊβάν στην Ιαπωνία σαν πολεμική αποζημίωση το 1895. Το 1945 οι Ιάπωνες παραιτήθηκαν από την Ταϊβάν, και οι συμμαχικές δυνάμεις ζήτησαν από την Κίνα (το ΚΜΤ ήταν τότε η Κίνα) να στείλει στρατό κατοχής στο νησί και να αναλάβει την κατοχική διοίκηση, αλλά το ΚΜΤ άρχισε να συμπεριφέρεται σαν να είχε εντολή προσάρτησης του νησιού στην Κίνα. Οι Αμερικάνοι δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα. Είχαν έρθει σε συνενόηση με τον Στάλιν και είχαν συμφωνήσει να γίνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην Κίνα (γι' αυτό κι ο Στάλιν έκανε αφόρητες πιέσεις στον Μάο να μη περάσει τον ποταμό ΓιανγκΤσε). Αλλά το ΚΜΤ ήταν διαλυμένο από τις εσωτερικές του αντιφάσεις κι ακόμα και με την ανοχή και των δυο μεγάλων δυνάμεων κατέρρευσε. Οταν ο Τζιανγκ Και-σεκ μετέφερε την πρωτεύουσα του στην Ταϊπέι, ο Τρούμαν δήλωσε ότι οι ΗΠΑ δεν θα αναμιχθούν σε οποιοδήποτε πόλεμο στα στενά της Ταϊβάν, κι άφησε ελεύθερο το πεδίο στον Μάο να κάνει εισβολή στην Ταϊβάν αν ήθελε. Μόνο μετά την έναρξη του πολέμου στην Κορέα, οι ΗΠΑ άλλαξαν στάση και δήλωσαν ότι θα υπερασπιστούν το καθεστώς του Τζιανγκ.
6β. Πάντως το ΚΜΤ δεν έφερε 2 εκατομύρια στρατιώτες στην Ταϊβάν. Οι μετανάστες από την Κίνα ήταν γύρω στο 1,5 εκατομύριο από τους οποίους γύρω στους 600.000 ήταν στρατός (τεράστιος βέβαια, αν σκεφτείς ότι τότε το νησί είχε 6-7 εκ. κατοίκους). Και να σου πω την αλήθεια η Ταϊβάν που γνώρισα εγώ (ήρθα το 1994) δεν είναι στρατιωτικοποιημένη (η θητεία εδώ είναι 4 μήνες, κι έχεις επιλογή αν θα είναι στρατιωτική ή πολιτική θητεία), ούτε και οικονομικά υποδουλωμένη είναι. Ούτε και καθορίζουν τα πάντα στην Ταϊβάν οι Αμερικάνοι, η Ταϊβανέζικη αστική τάξη έχει μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας, και παραδόξως η εξάρτηση της από την Αμερικάνικη άρχουσα τάξη αυξάνεται όσο η Κίνα κάνει απειλητικές κινήσεις.
Όσο για τις δικές σου σκέψεις. Ο πληθυσμός της Ταϊβάν αισθάνεται πιο Ταϊβανέζος από οποδηποτε άλλοτε, και ταυτόχρονα λιγότερο Κινέζος. Όμως το ΚΜΤ έχει σε ένα σημαντικό βαθμό Ταϊβανοποιηθεί, και μάλιστα η επιρροή του στις τοπικές εκλογές είναι πιο μεγάλη από ότι στις εθνικές εκλογές. Μετά ξεχνάς ότι ο πρώτος πρόεδρος του ΚΜΤ που εκλέχτηκε, είναι αυτός που άρχισε την διαδικασία εκδημοκράτισης της Ταϊβάν, και μετά την θητεία του έφυγε από το ΚΜΤ κι έφτιαξε κόμμα Αλληλεγύης που υποστηρίζει την ανεξαρτησία της Ταϊβάν. Ο δεύτερος, Μα ΙνγκΤζιο, εκλέχτηκε επειδή υπήρχαν οικονομικά σκάνδαλα στη δεύτερη θητεία του Τσεν ΣουέιΜπιέν.
Η Ταϊβάν είναι οικονομικά εύρωστη. Όσο για το φάσμα του πολέμου, η Κίνα είναι που απειλεί με πόλεμο. Αυτό το φάσμα μπορεί να απομακρυνθεί πολύ εύκολα. Αρκεί η Κίνα να δηλώσει ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος στην Ταϊβάν, κι όχι ότι αν το δημοψηφίσμα έχει αποτέλεσμα ανεξαρτησία θα κάνει εισβολή.
Σε ευχαριστώ για την ταχύτατη και εμπεριστατωμένη απάντηση.
Από τα λεγόμενα σου, εξάγω κάποια συμπεράσματα. Πιστεύω ότι μετά από 70 χρόνια μη πολέμου (με στρατό εννοώ), οι Ταϊβανοί έχουν αναπτύξει το αίσθημα της ανάγκης για ανεξαρτησία, όχι τόσο με βάση το ιστορικό παρελθόν, ούτε την καταγωγή τους. Νομίζω ότι δεν θέλουν να χάσουν τις κοινωνικοπολιτικοοικονομικές τους κατακτήσεις, κάτι που θεωρούν ότι θα συμβεί αν αναλάβουν οι Κινέζοι. Θεμιτή επιλογή, ειδικά όταν το ποσοστό των πολιτών που το θέλουν είναι όσο μεγάλο το περιγράφεις. Από την άλλη, η μετατροπή τους σε ηπατζίδικο προκεχωρημένο φυλάκιο, δεν συμφέρει. Οι ηπα έχουν στο τσεπάκι τους ήδη τόσο την Ιαπωνία, όσο και την Ν.Κορέα. Επίσης, μην ξεχνάς ότι η Κίνα είχε την ίδια πολιτική με το Χονγκ Κονγκ. Εννοώ την μη επίθεση. Η συρροή ηπατζίδικων όπλων δεν είναι κατευναστική για την Κίνα, το αντίθετο. Θα ρίσκαρε η Κίνα μια εισβολή με ένα ολόκληρο στόλο των ηπα δίπλα? Προτιμότερο δεν θα ήταν μία συμφωνία για μια χώρα 2 συστήματα? Όπου υπήρξαν οι γνωστοί πάτρωνες, δεν προέκυψε τίποτα καλό.Μόνο χάος και θάνατος.
Η Κίνα το μόνο που έχει υποσχεθεί στους Ταϊβανέζους είναι ότι θα τους βάλει σε στραττόπεδα επιμόρφωσης. Αλλά οι Ταϊβανέζοι τα έχουν ζήσει τα στρατόπεδα επιμόρφωσης, αυτό ήταν ο Λευκός Τρόμος. Δεν θέλουν να τα ξαναζήσουν.
Αυτό για το μια χώρα δυο συστήματα δεν δούλεψε καθόλου καλά στο Χονγκ Κονγκ, που έχει τώρα γίνει στρατόπεδο επιμόρφωσης. Κι ούτε και υπάρχει περίπτωση να δουλέψει κάτι τέτοιο. Η όλη ιστορία της Κίνας είναι μια συνεχής πάλη ανάμεσα στην κεντρική εξουσία και σε τοπικά συστήματα. Αν κοιτάξεις έναν ιστορικό χάρτη της Κίνας και δεις πόσες χώρες/βασίλεια υπήρχαν ανά διάφορες εποχές θα ξαφνιαστείς, υπήρχαν εποχές που η επιφάνεια της σημερινής Κίνας ήταν διαιρεμένη σε πάνω από 70 βασίλεια. Και δεν είναι και παράξενο αυτό. Η "Κινέζικη ταυτότητα" είναι ένας μύθος που έχουν φτιάξει παλιά οι αυτοκράτορες, τώρα το ΚΚ. Στην πραγματικότητα η Κίνα κατοικείται από πάρα πολλούς διαφορετικούς λαούς που μιλάνε 203 διαφορετικές μητρικές γλώσσες, χρησιμοποιούν 36 διαφορετικά είδη γραφής, πιστεύουν σε χιλιάδες διαφορετικούς θεούς, έχουν τεράστιες διαφορές στην κουζίνα τους και τα έθιμα τους. Αλλά η κεντρική εξουσία επιβάλλει σαν καπέλο μια Κινέζικη ταυτότητα με το ζόρι. Με την επιβολή των Μανταριν σαν την μόνη επίσημη γλώσσα, με την επιβολή της μάνταριν γραφής ακόμα και για γλώσσες που δεν τους ταιριάζει καθόλου, με την επιβολή ακόμα και της ώρας του Πεκίνου σε όλη την επικράτεια (ενώ θα έπρεπε να είναι διαρεμένη σε 5 ζώνες, φαντάσου και στη δυτική Κίνα και στην Ανατολική πιάνουν δουλεια στις 9, αλλά στην δυτική είναι ακόμα χαράματα σαν να ήταν (που είναι) 5 η ώρα), με... με... με...
Το μεγάλο πρόβλημα που έχει η Κίνα με την Ταϊβάν, δεν είναι ότι φοβάται την Αμερική. Το μεγάλο πρόβλημα της Κίνας είναι ότι μια ανεξαρτησία της Ταϊβάν θα ξετυλίξει το κουβάρι, και θα ξανανάψουν οι ελπίδες των Ουιγούρων, των Θιβετιανών, των Μογγόλων, αλλά ακόμα χειρότερα και στην ΓκουανγκΝτονγκ (Καντώνα) υπάρχουν φωνές που μιλάνε για ανεξαρτησία τους, και στο ΓκουανγκΣι, και στο ΥνΝαν, και στο ΧεΛοΤζιανγκ και αλλού.
Γι' αυτό σου λέω, μην νομίζεις ότι η άρχουσα τάξη στην Κίνα είναι άγγελοι, διάβολοι είναι και αυτοί όπως και οι Αμερικάνοι, ίδια φάρα. Γι' αυτό και δεν πρέπει να παίρνουμε το μέρος κανενός τους. Ο δικός μας μικρότερος διάβολος, είναι ο μεγαλύτερος διάβολος του συντρόφου μας στην άλλη μεριά του πλανήτη.
Οι κινέζοι έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν, κυρίως γιατί αυτή η μέθοδος έπιανε. Σε φτωχούς αγροτικούς πληθυσμούς που το ενα πιάτο ρύζι αξίζει την συνεχή καταστολή, έπιανε. Τώρα που ένα 10% των κινέζων έχουν ξεχωρίσει οικονομικά και ένα αδιευκρίνιστο αλλά σίγουρα μεγάλο ποσοστό έχει αστικοποιηθεί/ απέκτησε πρόσβαση στην πληροφορία, τα πράγματα δεν είναι το ίδιο διαχειρίσιμα. Στο χονγκ κόνγκ δεν έπιασε διότι αν ήθελε η Κίνα θα το είχε συντρίψει στρατιωτικά σε δευτερόλεπτα. Και πάλι, κατανοώντας και τις αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις για την πολιτική/κοινωνική κινεζοποίηση, τους έχει παραχωρηθεί δυσανάλογη με την ενδοχώρα "ελευθερία". Ακόμα και έτσι όμως, η ανεξαρτησία τι θα σημαίνει για τους κινέζους ταϊβανούς;; Τι θα σημαίνει για την αοζ;;αν αποφασίσει μια ανεξάρτητη ταϊβάν να φιλοξενεί ηπατζίδικες βάσεις με πυρηνικά πχ, θα το δεχθεί η Κίνα;; Σε τελική ανάλυση είναι χειρότερο το τωρινό καθεστώς από ένα μελλοντικό πόλεμο;; Υπάρχει και η λύση των μη δεσμευτικών δημοψηφισμάτων και πολλαπλά διπλωματικά επίπεδα όπως συμβαίνει και τώρα.
Όσο για τους άγγελους και τους διάβολους. Βέβαια και είναι όλοι διάβολοι. Δεν συναντιέσαι όμως με την πελόζι ούτε κάνεις βολτίτσες στις ηπα. Εκτός και αν ψήνεσαι να γίνεις η νέα χαβάη.
Αν ο Γιώργος απειλεί να σε δείρει, και ξέρεις ότι ο Γιάννης είναι εχθρός του Γιώργου, θα κάνεις παρέα με τον Γιάννη. Αν ο Γιώργος δεν θέλει να κάνεις παρέα με τον Γιάννη, αρκεί να σταματήσει να σε απειλεί.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν βάσεις στην Ταϊβάν, το 1974 κλείσανε οι βάσεις που είχαν. Έκτοτε δεν έχει υπάρξει καμία συζήτηση για άνοιγμα αμερικάνικων βάσεων στην Ταϊβάν.
Εδώ στην Ανατολική Ασία υπάρχει μόνο μια χώρα που κάνει πολέμους: η Κίνα. Ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, ενάντια στο Βιετνάμ, ενάντια στην Ινδία. Οπότε μην πέφτεις στην παγίδα της κινέζικης προπαγάνδας.
Έτσι κάνεις αυτό που κατηγορείς όμως. Συντάσσεσαι με τον δολοφόνο που επιλέγεις. Ψευτοδίλημμα είναι αυτό, ειδικά αν σκεφτείς πως:
Ο Γιάννης είναι αυτός που έφερε τους αμέσως προηγούμενους Γιώργους για να σε δέρνουν χρόνια
Ο Γιάννης σε χρησιμοποιεί και σήμερα ως δόλωμα, ενώ στο παρελθόν, σε πούλησε πολλάκις
Κανένας δεν σου εγγυάται ότι αν σταματήσει ο Γιώργος να σε απειλεί, ο Γιάννης θα φύγει ή θα σταματήσει να σε εκμεταλλεύεται.
Το ότι οι ηπα δεν έχουν βάσεις στην Ταϊβάν είναι, από αδιάφορο ως παραπλανητικό. Λογικά αν σκεφτείς, δεν θα μπορούσαν οι ηπατζήδες να έχουν βάσεις στο...έδαφος της Κίνας, έτσι δεν είναι? Επίσης, θα επρόκειτο για ξεκάθαρη κήρυξη πολέμου μία τέτοια ΈΣΤΩ πρόταση. Ακόμα και αν η Ταϊβάν ήταν πλήρως ανεξάρητο και κυρίαρχο κράτος, η φιλοξενία τέτοιων βάσεων θα επέφερε αντιδράσεις ψυχρού πολέμου και Κούβας-ηπα. Τέλος είναι παραπλανητικό διότι αν δεν το ξέρεις ήδη, ο Γιάννης έχει 9(!) βάσεις στο κυρίαρχο κράτος των Φιλιππίνων, ένα κράτος -πελώρια βάση (Γκουάμ), ένα ολόκληρο στόλο (!!) στην Ιαπωνία, και ανυπολόγιστο αριθμό χερσαίων και μη δυνάμεων (και πυρηνικά??) στη Ν.Κορέα. Οπότε με συγχωρείς, αλλά περικυκλωμένη είναι η Κίνα και όχι η Ταϊβάν.
Όσο για το ποιος έχει κάνει τους περισσότερους πολέμους στη περιοχή, θα έλεγα ότι είναι οι προ-προηγούμενοι δυνάστες της Ταϊβάν, το τραγικά συντηρητικό και οπισθοδρομικό κράτος (ή αυτοκρατορία?) της Ιαπωνίας. Αλλά ακόμη και αυτοί, δεν φτάνουν ούτε στο 1/10 τους πολέμους που έκανε, κάνει και σχεδιάζει να κάνει, ο Γιάννης. Η Ταϊβάν ζητάει προστασία από τον μεγαλύτερο δήμιο. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία, ελπίζω να μην το μάθει με τον δύσκολο τρόπο.
εχέμ, όταν το αετόπουλο που διοικεί το indopacom λέει ότι η «στρατηγική αποτροπής» δεν θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο από ειρηνική και 200 μέρικαν «τρέϊνερζ» αποβιβάζονται στην ταϊβάν, έχω την εντύπωση ότι ήρθε η ώρα του γκετ δε χελ άουτ οβ ντοντζ [δεν ξέρω πως θα έβλεπε η μερική την εγκατάσταση 200 中国人民解放军 στο πουέρτο ρίκο αλλά νομίζω δεν θα ήθελες να είσαι εκεί όταν συμβεί]
Πάντως αν ο λαός του Πουέρτο Ρίκο ήθελε τους 200 Κινέζους στρατιώτες να πάνε εκεί, εγώ θα υποστήριζα το λαό του Πουέρτο Ρίκο.
Ευχαριστούμε Βασίλη. Προσωπικά, περίμενα το σχόλιό σου.