της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Τον Κώστα τον γνώρισα μόλις έιχε ξεκινήσει το The Press Project, το ΤΡΡ. Σχεδόν επτά χρόνια πριν, δειλά του έστειλα ένα μήνυμα στο email του site. «Γεια σας, με λένε Φραγκίσκα, θαυμάζω αυτό που κάνετε, πώς μπορώ να βοηθήσω. Α δεν θέλω λεφτά, αρκεί να μπορώ να βοηθήσω». Ελαβα την απάντηση σχεδόν αμέσως. « Γιατί υποτιμάτε τόσο τον εαυτό σας και θέλετε να δουλέψετε τσάμπα;»… Ναι, αυτός που τόσο τον κακολόγησαν για τα οικονομικά θέματα και τόση λάσπη του έριξαν, ήταν αυτή η πρώτη κουβέντα που μου είπε.
Και απο τότε ξεκινάει η φιλία μας. Μια φιλία που δοκιμάστηκε, παρεξηγηθήκαμε και αγαπηθήκαμε. Δεν ανταλλάξαμε ποτέ βαριές κουβέντες, δεν μπορούσα να θυμώσω με τον Κώστα για πολύ- με νευρίαζε εκείνη την ώρα, του το έλεγα και μετά τελείωνε. Περάσαμε και δύο μήνες που δεν μιλούσαμε καθόλου. Ωσπου μια μέρα του έστειλα μήνυμα, μου λέει είμαι στο President σε συνέδριο, έλα. Πήγα και ήταν σαν να μην είχαμε μαλώσει ποτέ.
Ο Κώστας ήταν απο τους ελάχιστους ανθρώπους που με ενθάρρυνε συνεχώς. Πίστευε σε μένα, μου φώναζε όταν αμφισβητούσα τον εαυτό μου. Αγαπούσε την γραφή μου και το έλεγε σε κάθε ευκαιρία δημόσια. Ηταν ο άνθρωπος στον οποίο έστελνα μήνυμα στις 2 το πρωι. «Κώστα δεν είμαι καλά» και θα καθόταν να με ακούσει και να με παρηγορήσει. Ηταν εκείνος που όταν του έγραψα ότι είμαι κάπου στο εξωτερικό (δεν έχει σημασία που) και περνάω δύσκολα, μου λέει βγάζω εισιτήριο τώρα και σε παίρνω απο εκεί…
Ηταν ο άνθρωπος που μπορούσε να σου αναλύσει την πολιτική κατάσταση και την οικονομία της χώρας σε μια πρόταση. Που σε κοιτούσε στα μάτια όταν οι άλλοι χαμήλωναν το βλέμμα. Που συνέχεια μου έλεγε, «ρε μαλάκα λίγη αυτοπεποίθηση να είχες γαμώτο, είσαι απο τις καλύετερες δημοσιογράφους που έχω γνωρίσει». Δεν πιστεύω ότι είμαι τόσο καλή όσο έλεγε, όμως τα λόγια του μου έδιναν πάντα την χαμένη έμπνευση.
Στο ΤΡΡ έγραψα τα καλύτερά μου κείμενα. Η γραφή και η σκέψη μου άνθισε, ο τρόπος που αναλύαμε τα γεγονότα, ήταν τόσο μπροστά απο οτιδήποτε είχε γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Χαιρόσουν να είσαι δημοσιογράφος δίπλα στον Κώστα, ένιωθες ότι κάνεις λειτούργημα, ένιωθες ότι κάνεις τη δημοσιογραφία που πρέπει και όχι αυτή που σου επιβάλλουν.
Τι άλλο να πω για τον Κώστα χωρίς να αρχίσω να κλαίω. Να πω ότι ήταν ευλογημένος που είχε δίπλα του την υπέροχη Γρανέτα και τη σκέφτομαι συνέχεια. Να πω ότι απο χτές νιώθω ακόμα πιο μόνη σε αυτό τον κόσμο. Νιώθω μόνη για τις στιγμές που μου έλεγε “πότε θα σε δω” και πνιγμένη στις δουλειές έλεγα “έχουμε χρόνο βρε Κώστα, την άλλη εβδομάδα που θα έχω ησυχία”. Τελικά δεν είχαμε χρόνο φίλε μου, δεν είχαμε…