του Δημήτρη Τσίρκα
Για αυτό και προκαλεί ακραία συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά. Για κάποιους είναι η προσωποποίηση της ελπίδας και της αξιοπρέπειας, για άλλους η ενσάρκωση του λαϊκισμού και της διχόνοιας. Για τρίτους, ο ενορχηστρωτής της προδοσίας και της συνθηκολόγησης. Ανάλογα με τη μεριά που βρέθηκε ο καθένας στο τεράστιο κοινωνικό ρήγμα που δημιούργησε η κρίση.
Οι θεάσεις αυτές δεν συμβιβάζονται, τουλάχιστον όχι όσο είναι ακόμα νωπά εκείνα τα δραματικά γεγονότα.
Αλλά αυτή η εποχή έχει παρέλθει ήδη πριν το 2019. Και κανείς δεν συνέβαλε περισσότερο σε αυτό από τον Τσίπρα. Οι μνημονιακοί αντίπαλοί του του χρεώνουν ότι έφτασε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού και παρέτεινε την κρίση. Ξεχνούν βολικά πόσο εκτεθειμένη είχε αφήσει τη χώρα η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, με τα ταμεία άδεια και όλες τις εκκρεμότητες του δεύτερου μνημονίου ανοικτές.
Τον κατηγορούν ότι δίχασε την κοινωνία ενώ ήταν εκείνος που την ξανά-ένωσε, ενταφιάζοντας στην πράξη τις αντιμνημονιακές φαντασιώσεις. Με το δημοψήφισμα και την «πρώτη φορά» αριστερά, έσπρωξε την πλειονότητα να διασχίσει την αντιμνημονιακή φαντασίωση, επικυρώνοντας αυτό που οι μνημονιακοί υποστήριζαν εξ΄ αρχής, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Αν ο Τσίπρας ήταν ο ηγέτης του αντιμνημονιακού λαϊκισμού, ήταν ταυτόχρονα και ο νεκροθάφτης του.
Αλλά και αυτοί που του καταλογίζουν προδοσία θα έπρεπε να τον ευγνωμονούν. Χάρη στη δική του «προδοσία» δεν χρειάστηκε ποτέ να αναμετρηθούν με την ευθύνη της επιθυμίας τους. Να κάνουν δηλαδή πράξη την περιβόητη ρήξη και να διαχειριστούν τις επιπτώσεις της.
Μια ρήξη για τη οποία οι ίδιοι ομολογούν ότι δεν υπήρξε κανένα σχέδιο, καμία κοινωνική προετοιμασία, εν μέσω μάλιστα των πιο δυσμενών συσχετισμών, εντός και εκτός της χώρας. Χάρη στη δική του «προδοσία» μπόρεσαν να κρατήσουν τη φαντασίωσή τους ότι «τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει αλλιώς».
Εν τέλει, τι ήταν ο Τσίπρας, ο άνθρωπος που είχε δίκιο κόντρα σε όλους τους άλλους; Όχι, ήταν ο άνθρωπος που λόγω τύχης και ικανοτήτων συμπύκνωσε τις εκρηκτικές αντιθέσεις μιας ολόκληρης εποχής, επιτρέποντας την υπέρβαση ορισμένων εξ’ αυτών. Προς όφελος ποιων παραμένει ανοικτό.
Εκείνος που σήκωσε το γάντι που του πέταξε η ιστορία, για να διαπιστώσει στην πορεία ότι του ήταν όχι μόνο στενό αλλά αποδείχτηκε και δηλητηριώδες. Ο άνθρωπος που ήταν ταυτόχρονα όργανο αλλά και θύμα της πανουργίας του Λόγου και της ετερογονίας των σκοπών.
Η εποχή αυτή έχει παρέλθει και μαζί της φεύγει και ο Τσίπρας. Η νέα εποχή της κανονικότητας δεν τον αντέχει, της θυμίζει την προηγούμενη της πτώσης που τόσο θέλει να ξεχάσει. Και ας είναι αυτός που δούλεψε περισσότερο για την έλευσή της.
Ούτε εκείνος όμως μπόρεσε να προσαρμοστεί στη νέα εποχή, όσο και αν το ήθελε, όσο και αν προσπάθησε. Αποχωρεί λοιπόν από το προσκήνιο, ταπεινός, ηττημένος, σχεδόν αποσυνάγωγος. Σαν εξαφανιζόμενος διαμεσολαβητής που χάνεται μόλις επιτελέσει τον ρόλο του και εκλείψουν οι συνθήκες που τον δημιούργησαν.