Με άλλα λόγια, ήταν ένα κείμενο που δικαίως διαβάστηκε τόσο, διότι συμπυκνώνει τον πυρήνα όλων αυτών που εκπροσωπούσε ο Κώστας ως άνθρωπος και εκδότης. Μια συνεχή ανησυχία για την ανάπτυξη και εξέλιξη του εγχειρήματος, που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Σχεδόν τίποτα, για να είμαστε δίκαιοι, γιατί την πορεία του Κώστα την ανέκοψε ένας αιφνίδιος θάνατος σε νεαρή ηλικία. Μας έχει αφήσει όμως την κληρονομιά ενός σάιτ που βασίζεται στους αναγνώστες του και όχι τη διαπλοκή, που είναι πια οικονομικά βιώσιμο μόνο με τις συνδρομές, που έχει το θράσος να στέλνει τριμελή αποστολή στη Βενεζουέλα, μαζί με όλα όσα ξέρετε.
Δεν είναι προσποίηση ταπεινοφροσύνης, όταν λέμε ότι εμείς πορευόμαστε ως απλοί συνεχιστές ενός σχεδίου που ενσάρκωσε ο Εφήμερος. Είναι μια ακριβής περιγραφή του θαυμασμού που εξακολουθούμε να νιώθουμε για τα όσα πρόλαβε να σκεφτεί και να υλοποιήσει τόσο νωρίς. Έχουμε ένα οικονομικό μοντέλο που δεν φοβάται τη μετάβαση στην πλήρη επικράτηση του διαδικτύου στην ενημέρωση, όπως τόσα ΜΜΕ σήμερα, διότι βασίζεται οικονομικά στο διαδίκτυο, και αυτό το έστησε ο άνθρωπος που θυμόμαστε σήμερα, πριν από μια δεκαετία.
Ο Κώστας μάς λείπει ως φίλος και συνεργάτης, μαζί, και μας λείπει καθημερινά. Σε αυτό το κείμενο δεν θα δείτε τι ήταν να κουβεντιάζεις ή να κάνεις παρέα μαζί του, αλλά κάτι άλλο: θα δείτε ότι όλο αυτό το εγχείρημα βασίζεται πρώτα στο σχέδιο που με τόση φαντασία συνέλαβε και έβαλε μπρος, και μετά στην εμπιστοσύνη που μπόρεσε να κερδίσει για να δώσει ο κόσμος τα χρήματά του.
Όλα αυτά έγιναν με πάρα πολύ μεγάλες δυσκολίες. Και μπορεί οι δυσκολίες να μη σταματάνε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά ούτε κι εμείς θα σταματήσουμε ποτέ να σκεφτόμαστε πως ό,τι έχουμε στα χέρια μας, το έχουμε χάρη στην τρέλα και αυτοθυσία ενός πολύ σπάνιου ανθρώπου.
Διαβάστε το άρθρο του Εφήμερου: