του Γιάννη Μακριδάκη
Απληστία, η οποία εκφράζεται με την άσκηση αδιέξοδων και χυδαίων πολιτικών, οι οποίες προωθούν την ιδιωτικοποίηση των πάντων, από τα δημόσια κοινωνικά προϊόντα έως τα αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων, δηλαδή τους φυσικούς πόρους, και παράγουν ανθρώπινα ράκη λόγω της κατανάλωσης τροφίμων όξινων, της διαβίωσης σε μη φυσικά περιβάλλοντα και της συνεχούς αφόρητης ψυχολογικής και σωματικής πίεσης που υφίστανται καθημερινά για λόγους επιβίωσης τα μέλη-γρανάζια των “ανεπτυγμένων” κοινωνιών-αγορών.
Δυστυχώς όμως, όπως φαίνεται, είναι τόση πλέον η απονέκρωση που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τα σήματα κινδύνου η ανθρωπότητα, όσο σοκαριστικά και αν είναι αυτά.
Τα θεωρούμε μεμονωμένα συμβάντα που οφείλονται σε διάφορους επιμέρους λόγους, τους οποίους στην καλύτερη των περιπτώσεων εντοπίζουμε στα “μαύρα κουτιά” αλλά τους “επεξηγούμε” στενόμυαλα και όπως συμφέρει την απληστία μας.
Το ότι η ανθρωπότητα, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια και τόσες καταρρεύσεις πολιτισμών και αλλαγές ιστορικών εποχών δεν έχει αλλάξει πορεία αλλά βαδίζει αενάως, παραδωμένη στην μικρότητά και όχι στο μεγαλείο της, προς την διαρκή επανανέγερση του πύργου της ύβρης της έως την επόμενή του κατάρρευση, οφείλεται στο ότι ποτέ δεν αντιλήφθηκε και δεν ένιωσε τα απεγνωσμένα σινιάλα των “λοξών” μελών της, των ανθρώπων που ζούσαν παράλληλα με την Ύβρη και δημιουργούσαν την Τέχνη, το “μαύρο κουτί” της κάθε Εποχής…